ថ្លែងប្រាប់នៅលើភ្នំ
ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលដែលបានដឹងថា មានអត្ថបទសារពត៌មានជាតិដែលគេបានចែកផ្សាយទូទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក បានកោតសរសើរក្មេងជំទង់មួយក្រុម ដែលជាអ្នកជិះស្គីលើក្តាបន្ទះ ដែលបានធ្វើកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះប្រចាំសប្តាហ៍របស់ពួកជំនុំ នៅតាមចំណោតជិះស្គីមួយ ក្នុងរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ។ កាសែតសាំមិត ដេលីញូ បានចុះផ្សាយថា មានមនុស្សជាច្រើនមានការប៉ះពាល់ចិត្ត ពេលបានស្តាប់រឿង ដែលកញ្ញាឃីមបឺលី នីកូលេទី បានចែកចាយ អំពីក្មេងជំទង់ ដែលចូលចិត្តជិះស្គីលើក្តាបន្ទះ និងចូលចិត្តប្រាប់គេ អំពីការដែលព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើឲ្យជីវិតខ្លួនផ្លាស់ប្រែ។ នៅទីនោះ មានអង្គការយុវជនគ្រីស្ទបរិស័ទមួយ បានជួយឧបត្ថម្ភក្មេងជំទង់ ដោយបណ្តុះបណ្តាលពួកគេ ឲ្យទៅចែកចាយ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ ការធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ដោយខ្លួនឯង គឺងាយស្រួលជាងការបណ្តុះបណ្តាលអ្នកដទៃ ឲ្យធ្វើកិច្ចការនោះ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើការលះបង់ពេលវេលា និងកម្លាំង នៅក្នុងការបង្រៀនសាវ័កទាំង១២នាក់ ដើម្បីឈោងចាប់លោកិយ តាមរយៈពួកគេ។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានមនុស្សជាច្រើន កំពុងស្រែកអំពាវសូមឲ្យព្រះអង្គប្រោសខ្លួនឲ្យជា ព្រះអង្គបានយាងឡើងភ្នំ ដែលនៅទីនោះ “ទ្រង់តម្រូវ១២នាក់ឲ្យបាននៅជាមួយនឹងទ្រង់ ដើម្បីទ្រង់បានចាត់គេ ឲ្យចេញទៅប្រកាសប្រដៅ”(ម៉ាកុស ៣:១៤)។ ក្នុងចំណោមអ្នកជិះស្គីលើក្តាបន្ទះ នៅរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ មានម្នាក់បានចែកចាយ អំពីការបណ្តុះបណ្តាលអំពីការបង្កើតសិស្ស យ៉ាងដូចនេះថា “កាលពីមុន ខ្ញុំមិនដែលអាចកសាងទំនាក់ទំនងជាមួយក្រុមគ្រួសារ ឬមិត្តភ័ក្រឲ្យបានល្អទេ។ ខ្ញុំបាននៅឆ្ងាយពីពួកគេ។ តែកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលនេះ បានបង្រៀនឲ្យខ្ញុំស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ…
Read articleលប់រណ្តៅដែលបាក់ស្រុត
កាលពីចុងខែឧសភា ឆ្នាំ២០១០ ខ្យល់ព្យុះត្រូពិកអាហ្កាថា បានបក់បោកមកលើតំបន់អាមេរិកកណ្តាល ធ្វើឲ្យមានភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង និងមានការបាក់ដី នៅកន្លែងជាច្រើន។ ពេលដែលខ្យល់ព្យុះនេះស្ងប់ ស្រាប់តែមានដីបាក់ស្រុតជារណ្តៅដ៏ធំមួយ ជម្រៅ៦០ម៉ែត្រ ក្នុងទីប្រជុំជន នៃទីក្រុងកាតេម៉ាឡា។ ការបាក់ស្រុតជារណ្តៅនេះ បានបណ្តាលឲ្យបាក់ស្រុតដីដែលក្បែរនោះ ដោយស្រូបទាញដី បង្គោលភ្លើង និងអគារកំពស់៣ជាន់មួយខ្នង ចូលទៅក្នុងដីដ៏ជ្រៅនោះ។ ការបាក់ស្រុតដីជារណ្តៅដ៏ធំដូចនេះ អាចនាំឲ្យមានមហន្តរាយដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ប៉ុន្តែ ការបាក់ស្រុតជារណ្តៅដែលកើតមានជាញឹកញាប់ ហើយនាំឲ្យមហន្តរាយបំផុតនោះ គឺការបាក់ស្រុត ដែលមានក្នុងចិត្តមនុស្សទៅវិញទេ។ គឺដូចដែលយើងឃើញមាន ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់ស្តេចដាវីឌ ជាឧទាហរណ៍ស្រាប់។ បើគេមើលស្តេចដាវីឌតែសម្បកក្រៅ គឺឃើញការរស់នៅរបស់ទ្រង់មានភាពនឹងនរ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តាមពិត ជីវិតខាងក្នុងរបស់ទ្រង់ បានតាំងនៅលើគ្រឹះដែលងាយបាក់បែក។ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានប្រព្រឹត្តអំពីកំផឹតនិងការកំចាយឈាម ទ្រង់គិតថា ទ្រង់បានលាក់ទុកទង្វើរដ៏ពិសពល់នោះជិត មិនឲ្យគេដឹងទេ(២សាំយ៉ូអែល ១១-១២)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះក៏បានចាក់ចុចចិត្តទ្រង់យ៉ាងខ្លាំង បន្ទាប់ពីណាថាន បានមកជួបទ្រង់ ធ្វើឲ្យទ្រង់ដឹងខ្លួនថា ការលាក់ទុកអំពើបាបក្នុងជីវិតរបស់ទ្រង់ បានធ្វើឲ្យគ្រឹះនៃជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់មានការបាក់ស្រុតជ្រៅទៅៗ។ ដូចនេះ ស្តេចដាវីឌក៏បានទទួលស្គាល់អំពើបាបរបស់ទ្រង់ នៅចំពោះព្រះ ដោយការប្រែចិត្ត(ទំនុកដំកើង ៣២:៥) ដើម្បីកុំឲ្យការបាក់ស្រុតខាងវិញ្ញាណ ប្រែជាកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ។ ដូចនេះ ព្រះក៏បានគ្របបាំងអំពើបាបរបស់ស្តេចដាវីឌ…
Read articleម៉ោងទី១១
មនុស្សជាច្រើនបានយល់ថា សង្គ្រាមលោកលើកទី១ ស្ថិតក្នុងចំណោមសង្រ្គាមដែលនាំឲ្យមានមនុស្សស្លាប់ច្រើនបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិ។ មានមនុស្សរាប់លាននាក់ បានបាត់បង់ជីវិតក្នុងសង្រ្គាម ដែលបានកើតឡើងទូទាំងពិភពលោក ជាលើកទី១នោះ។ នៅថ្ងៃទី១១ ខែវិច្ឆិការ ឆ្នាំ១៩១៨ គេក៏បានអនុវត្តបទឈប់បាញ់គ្នា នៅម៉ោង១១ នៃថ្ងៃ១១ ក្នុងខែ១១ នៅឆ្នាំនោះ។ ក្នុងអំឡុងព្រឹត្តិការណ៍ជាប្រវត្តិសាស្រ្តនោះ មនុស្សរាប់លាននាក់ នៅទូទាំងពិភពលោកបានរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់មួយរយៈពេល ដើម្បីកាន់ទុក្ខ ចំពោះវិនាសកម្មដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់សង្រ្គាមនោះ ដែលមានមនុស្សជាច្រើនបានបាត់បង់ជីវិត និងរងទុក្ខវេទនា។ កាលនោះគេបានសង្ឃឹមថា “សង្រ្គាមដ៏ធំនោះ” នឹងបានធ្វើជា “សង្រ្គាមដែលបញ្ចប់សង្រ្គាមទាំងអស់”។ ប៉ុន្តែ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយ សង្រ្គាមលោកលើកទី២ក៏បានផ្ទុះឡើង កាន់តែសាហាវ និងហិនហោចជាងមុនទៀត តែមនុស្សនៅតែមានសង្ឃឹមថា ថ្ងៃណាមួយពិភពលោកនឹងមានសន្តិភាពជារៀងរហូត។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរបានផ្តល់ឲ្យនូវការសន្យាដែលយើងអាចសង្ឃឹម និងជឿទុកចិត្តបានថា ថ្ងៃមួយ សង្រ្គាមនឹងលែងមានតទៅទៀត នៅទីបញ្ចប់។ លោកហោរ៉ាអេសាយ បានថ្លែងទំនាយថា “គេនឹងយកដាវរបស់ខ្លួនដំធ្វើជាផាលនង្គ័ល ហើយលំពែងគេធ្វើជាដង្កាវវិញ នគរ១នឹងមិនលើកដាវទាស់នឹងនគរ១ទៀតឡើយ ក៏មិនហាត់រៀនធ្វើសឹកសង្គ្រាមទៀតដែរ”(អេសាយ ២:៤)។ បទទំនាយនោះនឹងបានសម្រេច ពេលដែលព្រះគ្រីស្ទយាងត្រឡប់មកវិញ។ ពេលនោះ ម៉ោងទី១១ នឹងកន្លងផុតទៅ ហើយម៉ោងទី១ នៃសន្តិភាពដ៏ស្ថិតស្ថេរ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌…
Read articleត្រូវការអ្នកជំនួយ
អ្នកខ្លះយល់ថា អ្នកជំនួយមានតម្លៃតិចជាងអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកជំនាញ។ ឧទាហរណ៍ គ្រូជំនួយក្នុងថ្នាក់រៀន ជួយគ្រូបង្រៀនដែលមានការបណ្តុះបណ្តាល។ ជាងអេឡិចត្រូនិច ជាងប្រព័ន្ធទឹក និងមេធាវី ក៏មានអ្នកជំនួយ នៅក្នុងការបំពេញការងាររបស់ខ្លួនផងដែរ។ ដោយសារអ្នកជំនួយមិនមានឯកទេស នៅក្នុងអាជីពនោះ នោះគេប្រហែលជាយល់ថា ពួកគេមានតម្លៃតិចជាង ពួកអាជីពទាំងនោះ។ ប៉ុន្តែ គេត្រូវការទាំងអ្នកអាជីព និងអ្នកជំនួយ ដើម្បីបំពេញកិច្ចការទំាងនោះ។ យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលមានអ្នកជំនួយជាច្រើន ក្នុងការងារបម្រើព្រះ។ គឺដូចដែលគាត់បានរៀបរាប់ឈ្មោះរបស់ពួកគេ ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់សរសេរផ្ញើទៅកាន់ពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមជាដើម(ជំពូក ១៦)។ គាត់បានលើកឡើងអំពីអ្នកស្រីភីបេ ជាពិសេសថា អ្នកស្រីភីបេ “បានជួយគេជាច្រើន ព្រមទាំងជួយខ្ញុំផងដែរ”(ខ.២)។ អ្នកស្រីព្រីស៊ីល និងលោកអ័គីឡាបានហ៊ានប្រថុយជីវិតរបស់ខ្លួន ដើម្បីជួយសាវ័កប៉ុល(ខ.៣-៤)។ ហើយសាវ័កប៉ុលក៏បានមានប្រសាសន៍ផងដែរថា អ្នកស្រីម៉ារា “ដែលបាននឿយហត់ជាច្រើន ប្រយោជន៍នឹងជួយក្រុមការងាររបស់គាត់”(ខ.៦)។ តាមបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១២:២៨ ការជំនួយ ជាអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ។ សាវ័កប៉ុលបានរាប់បញ្ចូលអំណោយទានមួយនេះ ក្នុងចំណោមអំណាយទានជាច្រើនទៀត ដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រទាន ដល់រូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ ដែលជាពួកជំនុំ។ អំណោយទាន នៃ “ការជំនួយ” ក៏មានភាពចាំបាច់ ដូចអំណោយទានដទៃទៀត ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរផងដែរ។ សូម្បីតែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ…
Read articleការស្តាប់
គេថា ព្រះបានប្រទានឲ្យយើងម្នាក់ៗ មានត្រចៀកពីរ និងមាត់មួយ គឺព្រះអង្គមានហេតុផលរបស់ព្រះអង្គ។ ការមានសមត្ថភាពស្តាប់ គឺជាជំនាញដ៏ចាំបាច់សម្រាប់ការរស់នៅ។ អ្នកប្រឹក្សាយោបលប្រាប់យើង ឲ្យស្តាប់គ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីឲ្យមានទំនាក់ទំនងល្អ។ អ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណប្រាប់យើង ឲ្យស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះ។ ប៉ុន្តែ តើមាននរណា ដែលនិយាយប្រាប់យើងថា “ចូរស្តាប់ខ្លួនឯង?” ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំមិនបាននិយាយថា យើងមានសម្លេងមួយ នៅខាងក្នុងចិត្តយើង ដែលតែងតែប្រាប់យើងឲ្យនិយាយអ្វីដែលត្រូវជានិច្ចឡើយ។ ហើយខ្ញុំក៏មិនបាននិយាយថា យើងមិនគួរស្តាប់ខ្លួនឯង ក្រៅពីស្តាប់ព្រះ និងអ្នកដទៃឡើយ។ ខ្ញុំចង់លើកទឹកចិត្ត ឲ្យយើងស្តាប់ខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យបានដឹងថា អ្នកដទៃអាចឬមិនអាចទទួលពាក្យសម្តីរបស់យើង។ ពួកអ៊ីស្រាអែលអាចអនុវត្តតាមការណែនាំដូចនេះផងដែរ នៅពេលដែលលោកម៉ូសេនំាពួកគេចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ។ គ្រាន់តែពួកគេទទួលសេរីភាព ដោយការអស្ចារ្យរបស់ព្រះ មិនទាន់បានប៉ុន្មានថ្ងៃផង ពួកគេបាននំាគ្នារអ៊ូរទាំ(និក្ខមនំ ១៦:២)។ ការដែលពួកគេត្រូវការអាហារ គឺមិនមែនជាការខុសឆ្គងអ្វីទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនគួរបង្ហាញពីតម្រូវការនោះ ដោយការរអ៊ូរទាំឡើយ(ខ.៣)។ ពេលដែលយើងនិយាយចេញមក ដោយការភ័យខ្លាច កំហឹង ភាពល្ងង់ខ្លៅ ឬអំណួត អ្នកដែលឮយើងនិយាយ នឹងបានដឹងថា យើងកំពុងមានអារម្មណ៍បែបណា ទោះយើងនិយាយការពិត ឬកុហក់ក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនដឹងទេថា អារម្មណ៍នោះ ចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់…
Read articleហេតុអ្វីនាំឲ្យទុក្ខកង្វល់?
គ្រូគង្វាលទាំងឡាយ ងាយនឹងក្លាយជាគោលដៅនៃការរិះគន់។ ជារៀងរាល់សប្តាហ៍ ពួកគាត់បង្ហាញខ្លួន នៅលើវេទិការ ដើម្បីបកស្រាយព្រះបន្ទូលព្រះយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យរស់នៅ ឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល យើងបែរជាស្វែងរកកំហុសរបស់ពួកគាត់ ដើម្បីធ្វើការរិះគន់។ យើងងាយនឹងមើលរំលងការល្អ ដែលគ្រូគង្វាលបានធ្វើ ហើយផ្តោតទៅលើទស្សនៈរបស់យើង។ គ្រូគង្វាលរបស់យើង មិនមែនជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះទេ គឺមិនខុសពីយើងទេ។ ត្រង់ចំណុចនេះ មិនមែនមានន័យថា យើងគួរតែដើរតាមគាត់ ទាំងងងឹតងងុល ហើយមិនដែលរកដំណោះស្រាយ តាមរបៀបដ៏សមរម្យ ពេលគាត់មានកំហុសនោះទេ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះបន្ទូលដែលបានចែងក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើ អាចជួយឲ្យយើងមានការគិតយ៉ាងត្រឹមត្រូវអំពីអ្នកដឹកនាំរបស់យើង ដែលកំពុងថ្លែងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ និងធ្វើជាគំរូនៃអ្នកដឹកនាំដែលបម្រើ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ចូរស្តាប់តាម ហើយចុះចូលនឹងពួកអ្នក ដែលនាំមុខអ្នករាល់គ្នាចុះ ដើម្បីឲ្យអ្នកទាំងនោះបានថែរក្សាព្រលឹងអ្នករាល់គ្នាដោយអំណរ មិនមែនដោយស្រែកថ្ងូរទេ ដ្បិតបើត្រូវស្រែកថ្ងូរ នោះបង់ប្រយោជន៍ដល់អ្នករាល់គ្នាហើយ ពីព្រោះអ្នកទាំងនោះថែរក្សា ហាក់ដូចជានឹងត្រូវរាប់រៀបទូលដល់ទ្រង់វិញ”(ហេព្រើ ១៣:១៧)។ សូមយើងពិចារណា អំពីការនេះចុះ។ គ្រូគង្វាលរបស់យើង មានការទទួលខុសត្រូវ នៅចំពោះមុខព្រះ ក្នុងការដឹកនាំយើង ក្នុងការរស់នៅខាងវិញ្ញាណ។ យើងគួរតែចង់ឲ្យគាត់មានអំណរ ជាជាងមានទុក្ខព្រួយ ដោយសារបន្ទុកនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត បទគម្ពីរនោះបានបង្ហាញថា ការនាំឲ្យគ្រូគង្វាលមានទុក្ខកង្វល់ គឺ“ធ្វើឲ្យខាតប្រយោជន៍ដល់យើងរាល់គ្នាហើយ”(ខ.១៧)។…
Read article