រឹងមាំដូចថ្មដា
នៅលើជួរភ្នំពណ៌ស ក្នុងរដ្ឋញូ ហេមសៀរ មានរូបចម្លាក់ដ៏ធំមួយ កម្ពស់ប្រហែល១២ម៉ែត្រ ដែលមានរូបរាង្គដូចមុខរបស់តាចាស់ម្នាក់ ដែលធម្មជាតិបានឆ្លាក់នៅលើផ្ទាំងថ្មធំៗ។ គេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យរូបចម្លាក់នេះថា “តាចាស់នៅលើភ្នំ”។ រូបចម្លាក់មួយនេះបានទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរណ៍ជាច្រើននាក់ ឲ្យចូលមកទស្សនា។ វត្តមានរបស់វាបានតាំងនៅទីនោះជានិច្ច សម្រាប់ប្រជាជនដែលរស់នៅទីនោះ ហើយវាក៏ជានិមិត្តរូបដំណាងឲ្យរដ្ឋញូ ហេមសៀរផងដែរ។ លោកណាថានាល ហវធន(Nathaniel Hawthorne) ក៏បាននិយាយអំពីរូបចម្លាក់មួយនេះ ក្នុងសៀវភៅរឿងដ៏ល្បីល្បាញដែលគាត់បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា “ផ្ទៃមុខថ្មដ៏ធំសម្បើម”។ តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ ក្នុងខែឧសភា ឆ្នាំ២០០៣ រូបចម្លាក់នេះបានបាក់ធ្លាក់ចុះតាមចង្កេះភ្នំ។ ប្រជាជនដែលរស់នៅក្បែរនោះ មានការសោកស្តាយខ្លាំងណាស់ ចំពោះការខូចខាតនេះ។ មានស្រ្តីម្នាក់បាននិយាយថា “តាំងពីតូចមក រូបចម្លាក់នោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតថា មានមនុស្សម្នាក់កំពុងមើលថែរខ្ញុំ។ តែពេលនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមិនបានទទួលការមើលថែរច្រើនដូចមុនទៀតទេ”។ យ៉ាងណាមិញ ការនេះបានរំឭកយើងថា អ្វីៗដែលយើងពឹងផ្អែកនៅលើផែនដីនេះ នឹងត្រូវរលាយបាត់ទៅ នៅពេលណាមួយ។ មនុស្ស ឬរបស់អ្វីដែលយើងបានពឹងផ្អែក ក៏បាត់បង់ទៅ ធ្វើឲ្យជីវិតរបស់យើងមានការរង្គោះរង្គើរ។ ការបាត់បង់នោះ អាចជាការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ការបាត់បង់ការងារ ឬការបាត់បង់សុខភាពដ៏ល្អ។ ការបាត់បង់នេះ ធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា បាត់លំនឹងក្នុងជីវិត។ យើងប្រហែលជាថែមទាំងគិតថា ព្រះមិននៅមើលថែរយើងទៀតទេ។…
Read articleយើងមានសុវត្ថិភាព
ឃ្លាំងដំកល់ដុំមាសរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ក្នុងបន្ទាយហ្វ៊ត នៅរដ្ឋខេនថាក់គី ជាអគារដែលមានការការពារយ៉ាងរឹងមាំ ដែលមានផ្ទុកដុំមាស៥ពាន់តោន ជាមួយនឹងវត្ថុមានតម្លៃផ្សេងទៀត ដែលរដ្ឋសហព័ន្ធមានតួរនាទីមើលថែរ។ បន្ទាយហ្វ៊ត ត្រូវបានការពារ ដោយទ្វារដែលមានទម្ងន់២២តោន និងមានប្រព័ន្ធការពារជាច្រើនជាន់ ដែលរាប់បញ្ចូល ស៊ីរ៉ែនប្រកាស់អាសន្ម កាំមីរ៉ាវីដេអូ ចំការមីន អ្នកយាមដែលប្រដាប់ដោយកាំភ្លើងស្វ័យប្រវត្តិ និងឧទ្ធម្ភាចក្រចម្បាំងអាផាឈីជាច្រើនគ្រឿងទៀត។ ផ្អែកទៅលើកំរិតនៃប្រព័ន្ធសន្តិសុខនេះ បន្ទាយហ្វ៊តត្រូវបានគេរាប់បញ្ចូល ក្នុងចំណោមកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុត នៅលើផែនដី។ ដូចនេះ បន្ទាយហ្វ៊តជាកន្លែងមានសុវត្ថិភាពណាស់ ប៉ុន្តែ មានកន្លែងមួយទៀត ដែលមានសុវត្ថិភាពលើសនេះទៅទៀត ហើយមានពេញទៅដោយ របស់ដែលមានតម្លៃជាងមាសប្រាក់ទៅទៀត។ កន្លែងនោះ ជានគរស្ថានសួគ៌ ដែលបានរក្សាទុកអំណោយនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ សាវ័កពេត្រុស បានលើកទឹកចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងឡាយ ឲ្យសរសើរដំកើងព្រះ ដ្បិតយើងមាន “សេចក្តីសង្ឃឹមដ៏រស់”។ សេចក្តីសង្ឃឹមដ៏រស់នោះ ជាការរំពឹងទុក ដោយជំនឿចិត្ត ដែលមានការលូតលាស់ និងមានភាពរឹងមាំកាន់តែខ្លាំង ពេលដែលយើងស្គាល់ព្រះយេស៊ូវកាន់តែច្បាស់(១ពេត្រុស ១:៣)។ ហើយសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង គឺផ្អែកទៅលើការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ អំណោយនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ចរបស់ព្រះអង្គ នឹងមិនដែលសាបសូន្យ ដោយសារអំណាចរបស់ពួកខ្មាំងសត្រូវឡើយ។ ភាពរុងរឿងនៃអំណោយនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច មិនដែលបាត់បង់ឡើយ គឺនៅតែមានភាពស្រស់ថ្លាជានិច្ច ព្រោះព្រះនៅតែបន្តរក្សាអំណោយនៃជីវិតអស់កល្បនោះ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ប្រកបដោយសុវត្ថិភាពជានិច្ច។…
Read articleកុំជ្រួលច្របល់ ចូរបន្តរស់នៅជាធម្មតា
នៅបច្ចិមប្រទេស មានពាក្យស្លោកពោលថា “កុំជ្រួលច្របល់ ចូរទៅហៅម៉ែមក” “កុំជ្រួលច្របល់ ចូរញាំសាច់ជ្រូកបីជាន់ទៅ” “កុំជ្រួលច្របល់ ចូរដាក់កំសៀវដាំទឹកទៅ”។ ពាក្យស្លោកទាំងនេះ មានប្រភពមកពីពាក្យមួយឃ្លាដែលពោលថា “ចូរកុំជ្រួលច្របល់ ចូរបន្តរស់នៅជាធម្មតា”។ គេចាប់ផ្តើមប្រើពាក្យស្លោកនេះ ជាលើកដំបូង ក្នុងចក្រភពអង់គ្លេស ពេលដែលសង្រ្គាមលោកលើកទី២ បានចាប់ផ្តើម ក្នុងឆ្នាំ១៩៣៩។ ពួកមន្ត្រីរាជការនៅប្រទេសអង់គ្លេស បានបោះពុម្ភផ្សាយពាក្យស្លោកនេះ នៅលើប័ណ្ណប្រកាសបិទតាមផ្លូវ ដើម្បីជួយប្រជាពលរដ្ឋ កុំឲ្យមានការតក់ស្លត់ និងបាក់ទឹកចិត្តក្នុងអំឡុងពេលសង្រ្គាម។ ពេលដែលពួកអ៊ីស្រាអែលវិលត្រឡប់មកទឹកដីរបស់ខ្លួនវិញ បន្ទាប់ពីបានរស់នៅជាឈ្លើយសង្រ្គាម អស់ជាច្រើនឆ្នាំមក ពួកគេត្រូវជម្នះការភ័យខ្លាច និងការយាយីរបស់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងសាងសង់ព្រះវិហារឡើងវិញ(មើលអែសរ៉ា ៣:៣)។ ពេលពួកគេបានសង់គ្រឹះព្រះវិហារហើយ ពួកសត្រូវ “ក៏បានជួលពួកអ្នកប្រាជ្ញឲ្យជួយគំនិត ដើម្បីនឹងបង្អាក់ការដែលផ្តើមធ្វើនោះ”(៤:៥)។ ខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ក៏បានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ពួកមន្ត្រីរបស់ស្តេច ដើម្បីចោទប្រកាន់ពួកអ៊ីស្រាអែល ហើយក៏ជោគជ័យ ក្នុងការបង្អាក់ការសាងសង់(ខ.៦,២៤)។ ទោះបីយ៉ាងណាក៏ដោយ ស្តេចដារីយ៉ូស បានចេញព្រះរាជក្រឹត្យ អនុញ្ញាតឲ្យពួកគេបន្តការសាងសង់ព្រះវិហាររហូតដល់ចប់(៦:១២-១៤)។ ពេលយើងធ្វើការបម្រើព្រះ ហើយជួបភាពអន់ថយ យើងអាចបន្តការងារយើង ដោយចិត្តស្ងប់ ព្រោះ “យើងជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះនៃស្ថានសួគ៌ និងផែនដី”(៥:១១) ដូចពួកអ៊ីស្រាអែលដែរ។ ឧបស័គ្គ និងការពន្យាពេលអាចធ្វើឲ្យយើងបាក់ទឹកចិត្ត ប៉ុន្តែ…
Read articleចិត្តស្មោះត្រង់
ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំទៅកន្លែងកប់សព ខ្ញុំបានមើលថ្មផ្នូរចាស់មួយ ឃើញពាក្យមួយឃ្លា ដែលគេបានចារពីលើថ្មនោះថា “លោក យេ ហូលហ្គេត(J. Holgate): ជាមនុស្សស្មោះត្រង់”។ ខ្ញុំមិនដឹងថា ពេលលោកហូលហ្គេតនៅរស់ គាត់មានដំណើរជីវិតយ៉ាងណាទេ ប៉ុន្តែ ពាក្យដែលគេបានចារនៅលើថ្មផ្នូររបស់គាត់ គឺមិនធម្មតាទេ ដូចនេះ គាត់ប្រាកដជាបានរស់នៅបានល្អណាស់។ ប៉ុន្តែ ទោះបីជាគាត់បានសម្រេចនូវកិច្ចការអ្វីក៏ដោយក្នុងមួយជីវិតគាត់ ក៏គេបានកត់ចំណាំថា គាត់ជាមនុស្សដ៏ស្មោះត្រង់។ លោកឌីអូចេនស៍(Diogenes) ដែលជាទស្សនវិទូជនជាតិក្រិក បានចំណាយពេលអស់មួយជីវិត ក្នុងការស្វែងរកភាពស្មោះត្រង់ ហើយទីបំផុតគាត់បានសន្និដ្ឋានថា គេមិនអាចរកបានមនុស្សស្មោះត្រង់ នៅក្នុងពិភពលោកនេះទេ។ យ៉ាងណាមិញ គេពិបាករកបានមនុស្សស្មោះត្រង់ណាស់ ទោះនៅក្នុងសម័យណាក៏ដោយ។ ភាពស្មោះត្រង់ពិតជាសំខាន់ណាស់។ ភាពស្មោះត្រង់មិនមែនជាគោលការណ៍ដែលល្អជាងគេទេ តែជាគោលការណ៍តែមួយគត់ ដែលជាអត្តសញ្ញាណរបស់បុរសឬស្ត្រី ដែលរស់នៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ។ គឺដូចដែលមានចែងក្នុងទំនុករបស់ស្តេចដាវីឌថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើអ្នកណានឹងនៅក្នុងរោងឧបោសថរបស់ទ្រង់ តើអ្នកណានឹងនៅលើភ្នំបរិសុទ្ធនៃទ្រង់បាន គឺជាអ្នកណាដែលដើរដោយទៀងត្រង់”(ទំនុកដំកើង ១៥:១-២)។ ខ្ញុំត្រូវសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំមានភាពសុចរិត និងទៀងត្រង់ ក្នុងគ្រប់ទាំងកិច្ចការដែលខ្ញុំធ្វើឬទេ? តើពាក្យសម្តីរបស់ខ្ញុំជាពាក្យពិតឬទេ? តើខ្ញុំនិយាយអំពីការពិត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬក៏និយាយបន្ថែមបន្ថយការពិត ពីពេលមួយ ទៅពេលមួយ ឬមួយក៏និយាយបំភ្លើស…
Read articleមកុដនៃកិត្តិយស
គេបានដំកុលទុកនូវមកុដរាជ្យដ៏មានតម្លៃ នៃចក្រភពអង់គ្លេស ក្នុងប៉មនៃទីក្រុងឡុង យ៉ាងមានសុវត្ថិភាព និងមានអ្នកយាម២៤ម៉ោង។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ មានមនុស្សរាប់លាននាក់បានមកទស្សនាកន្លែងពិពណ៌មួយនេះ ដោយការស្ងើចសរសើរ ចំពោះរតនៈសម្បត្តិដែលគេបានលម្អរយ៉ាងស្រស់ស្អាត។ មកុដរាជ្យដ៏មានតម្លៃទាំងនោះ ជានិមត្តរូបតំណាងឲ្យអំណាចនៃចក្រភពអង់គ្លេស ក៏ដូចជាតំណាងឲ្យកិត្យានុភាព និងមុខតំណែងរបស់អ្នកដែលពាក់មកុដទាំងនោះផងដែរ។ មកុដទាំងនោះមានបីប្រភេទខុសៗគ្នា ដូចជា មកុដគ្រងរាជ មកុដរដ្ឋ(គេប្រើក្នុងការបំពេញមុខនាទីផ្សេងៗ) និងមកុដអគ្គមហេសី។ គេប្រើមកុដនីមួយៗ ដើម្បីបំពេញគោលបំណងខុសៗគ្នា។ យ៉ាងណាមិញ ស្តេចនៃស្ថានសួគ៌ ដែលសក្តិសមនឹងពាក់មកុដដ៏អស្ចារ្យបំផុត និងសមនឹងទទួលកិត្តិយសដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ព្រះអង្គពាក់មកុដមួយ ដែលមិនដូចមកុដផ្សេងឡើយ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងទទួលរងនូវការបន្ទាបបន្ថោក និងទុក្ខវេទនា អស់ពេលជាច្រើនម៉ោង មុនពេលគេយកព្រះអង្គទៅឆ្កាង “ពួកទាហានក៏ក្រងភួងបន្លាបំពាក់លើព្រះសិរ ហើយយកអាវពណ៌ស្វាយមកបំពាក់ទ្រង់”(យ៉ូហាន ១៩:២)។ តាមធម្មតាមកុដ ជានិមិត្តរូបនៃភាពជាក្សត្រ និងកត្តិយស តែនៅថ្ងៃនោះ គេបានប្រើវាជាឧបករណ៍សម្រាប់សើចចម្អក និងសម្អប់វិញ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើងនៅតែស្ម័គ្រព្រះទ័យពាក់មកុដនោះ ដើម្បីយើងរាល់គ្នា ដោយផ្ទុកអំពើបាប និងក្តីអាម៉ាសរបស់យើង នៅលើព្រះអង្គទ្រង់។ ព្រះដែលសក្តិសមនឹងទទួលមកុដដ៏ល្អបំផុត បានទទួលរកទុក្ខលំបាកដ៏អាក្រក់បំផុត ដើម្បីយើងរាល់គ្នា។-Bill Crowder
Read articleព្រះដ៏សប្បុរស
ពេលក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំកំពុងរស់នៅ ក្នុងរដ្ឋឈីកាហ្គោ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន យើងបានទទួលនូវអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើន ក្នុងការរស់នៅទីនោះ។ ភោជ្ជនីយដ្ឋាននៅទីនោះ ហាក់ដូចជាព្យាយាមប្រកួតប្រជែងគ្នា ដោយភោជ្ជនីដ្ឋាននីមួយៗខិតខំដាក់លក់ នូវមុខម្ហូបល្អជាងគេ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ពួកគេថែមទាំងដាក់អាហារឲ្យភ្ញៀវឲ្យបានច្រើន លើសភោជ្ជនីយដ្ឋានដទៃទៀតផងដែរ។ មានពេលមួយខ្ញុំបានចូលញាំអាហារជាមួយភរិយារបស់ខ្ញុំ ក្នុងភោជ្ជនីយដ្ឋានអ៊ីតាលីមួយកន្លែង។ យើងបានឲ្យគេដាក់ម្ហូបប៉ាស្តាដែលយើងចូលចិត្ត តែកន្លះចានប៉ុណ្ណោះ តែគេបានដាក់ ប៉ាស្តាថែមឲ្យយើងទៀត គឺល្មមនឹងឲ្យយើងយកទៅផ្ទះ សម្រាប់ញាំពេលល្ងាចទៀត។ ការផ្តល់ឲ្យដ៏សប្បុរសនេះ បានធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងហាក់ដូចជាកំពុងតែនៅផ្ទះរបស់ជីដូនរបស់យើង ដែលបានចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះយើង ដោយធ្វើម្ហូបឲ្យយើងញាំ ជាបរិបូរ។ យ៉ាងណាមិញ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា បានទទួលការចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់ផងដែរ ពេលដែលខ្ញុំបានអានបទគម្ពីរដែលចែងថា ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ បានប្រទានព្រះគុណព្រះអង្គមកជាបរិបូរ(អេភេសូរ ១:៧-៨) ហើយព្រះអង្គ “អាចនឹងធ្វើហួសសន្ធឹក លើសជាងអស់ទាំងសេចក្តីដែលយើងសូម ឬគិតក្តី”(៣:២០)។ ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គណាស់ ដែលមិនបានធ្វើជាព្រះដែលកំណាញ់ ដែលប្រទានពរតែមួយចំណែកតូច ដោយការស្ទាក់ស្ទើរទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គជាព្រះ ដែលបានចាក់បង្ហូរការអត់ទោសដល់កូនដែលវង្វេងចេញពីព្រះអង្គ(លូកា ១៥) ហើយព្រះអង្គយកសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីមេត្តាករុណា បំពាក់ជាមកុដឲ្យយើង(ទំនុកដំកើង ១០៣:៤)។ មានពេលខ្លះ យើងគិតថា ព្រះអង្គមិនបានបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង ឲ្យបានដូចចិត្តយើងទេ។ ប៉ុន្តែ…
Read article