ការកើតជាថ្មី
លោកគ្រីស ស៊ីមសិន(Chris Simpson) ធ្លាប់រស់នៅក្នុងជីវិត ដែលពេញដោយសេចក្តីសម្អប់។ បន្ទាប់ពីកូនដំបូងរបស់គាត់បានបាត់បង់ជីវិត គាត់មានការភ័ន្តច្រឡំ ហើយមានសេចក្តីកំហឹងក្នុងចិត្ត។ គាត់បានបញ្ចេញកំហឹងនោះ ដាក់ជាតិសាសន៍ផ្សេងៗ ហើយនៅលើខ្លួនគាត់មានសាក់រូប ដែលបង្ហាញពីសេចក្តីសម្អប់។ តែបន្ទាប់ពីលោកស៊ីមសុន បានស្តាប់កូនប្រុសរបស់គាត់ និយាយត្រាប់តាមសេចក្តីកំហឹងរបស់ខ្លួន គាត់ក៏បានដឹងខ្លួនថា គាត់ចាំបាច់ត្រូវកែប្រែចរិករបស់គាត់។ គាត់ក៏បានមើលខ្សែភាពយន្តរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលនិយាយអំពីសេចក្តីក្លាហាន ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំក្នុងព្រះវិហារ។ រយៈពេល១ខែក្រោយមក គាត់ក៏បានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ធ្វើជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ សព្វថ្ងៃនេះ លោកស៊ីមសិន បានក្លាយជាមនុស្សថ្មីម្នាក់ ហើយបានលះបង់សេចក្តីសម្អប់របស់គាត់ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានឲ្យគេលប់រូបសាក់របស់គាត់ ដែលធ្វើឲ្យមានការឈឺសាច់ និងចំណាយអស់លុយច្រើន។ យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏ធ្លាប់បានស្គាល់ការផ្លាស់ប្រែ ដ៏ជ្រាលជ្រៅប្រភេទនេះផងដែរ។ កាលពីមុន គាត់ស្អប់ព្រះយេស៊ូវ ហើយបានធ្វើទុកបៀតបៀនអ្នកដើរតាមព្រះអង្គ(កិច្ចការ ២២:៤-៥ ១កូរិនថូស ១៥:៩)។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់បានជួបព្រះយេស៊ូវ ហើយមានការប្រកបខាងវិញ្ញាណជាមួយព្រះអង្គ(កិច្ចការ ៩:១-២០) ជីវិតរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្រែទាំងស្រុង ធ្វើឲ្យគាត់វាយតម្លៃជីវិតរបស់គាត់ឡើងវិញ ដោយផ្អែកទៅលើការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានសម្រេច នៅលើឈើឆ្កាង។ ការប្រកបជាមួយព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើឲ្យសាវ័កប៉ុល ក្លាយជាមនុស្សថ្មីម្នាក់។ ជីវិតចាស់ដែលមានអំពើបាប សេចក្តីស្លាប់ និងភាពអាត្មានិយម ក៏បានកន្លងបាត់ទៅ ហើយការចាប់ផ្តើមជាថ្មី…
Read articleការលះបង់ និងរកឃើញជីវិតរបស់យើង
ពេលអ្នកម្តាយថេរីសាទទួលមរណៈភាព ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៧ មនុស្សម្នាមានការស្ងើចសរសើរជាថ្មីម្តងទៀត ចំពោះការបម្រើ ដោយការបន្ទាបខ្លួន ដែលគាត់មានចំពោះព្រះគ្រីស្ទ និងចំពោះជនទុរគត។ គាត់បានចំណាយពេល៥០ឆ្នាំ នៅក្នុងការបម្រើដល់អ្នកក្រ អ្នកជម្ងឺ ក្មេងកំព្រា និងអ្នកដែលជិតស្លាប់ តាមរយៈបេសកកម្មមនុស្សធម៌ ក្នុងក្រុងកាល់គូកាត់តា ប្រទេសឥណ្ឌា។ បន្ទាប់ពីអ្នកកាសែតជនជាតិអង់គ្លេសឈ្មោះ ម៉ាលខម មូហ្គ័ររីច(Malcolm Muggeridge)បានសម្ភាសគាត់ យ៉ាងល្អិតល្អន់ហើយ គាត់បានសរសេរក្នុងអត្ថបទកាសែតថា “ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានធ្វើការសម្ភាសជាច្រើន ដើម្បីស្វែងយល់អំពីអត្តសញ្ញាណរបស់បុគ្គលម្នាក់ គឺហាក់ដូចជាការស្វែងរករបស់អ្វីម្យ៉ាង ដែលដូចជាការស្វែងរកលេខឆ្នោតរង្វាន់ធំជាដើម បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានរកឃើញអត្តសញ្ញាណ ដែលគួរឲ្យចង់បាន និងរក្សាទុក។ ជាការពិតណាស់… កាលណាគេប្រើវាកាន់តែច្រើនប៉ុណ្ណា គេទទួលបានផលល្អកាន់តែច្រើនប៉ុណ្ណោះដែរ។ ដូចនេះ អ្នកម្តាយថេរីសា ដែលបានលះបង់សេចក្តីសុខផ្ទាល់ខ្លួន គាត់បានក្លាយជាមនុស្សមានប្រយោជន៍ ចំពោះមនុស្សជាតិ។ ខ្ញុំមិនដែលបានជួបមនុស្សណាម្នាក់ ដែលគួរឲ្យចង់ចាំទុកក្នុងចិត្ត ដូចគាត់ឡើយ”។ ខ្ញុំជឿថា មានមនុស្សជាច្រើនមានការភ័យខ្លាច ចំពោះការអ្វីដែលនឹងកើតឡើង នៅពេលដែលខ្លួនស្តាប់បង្គាប់ តាមព្រះបន្ទូលរបស់យេស៊ូវ ដែលបានបង្គាប់យើងថា “បើអ្នកណាចង់មកតាមខ្ញុំ ត្រូវឲ្យអ្នកនោះលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯង ទាំងផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនរាល់តែថ្ងៃ ហើយមកតាមខ្ញុំចុះ ដ្បិតអ្នកណាដែលចង់ឲ្យរួចជីវិត នោះនឹងបាត់ជីវិតទៅ តែអ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយព្រោះខ្ញុំ…
Read articleយុទ្ធនាការ
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ យុវជន ក្នុងសហគមន៍របស់យើង បានចូលរួម នៅក្នុងយុទ្ធនាការ “ធ្វើខ្លួនជាមនុស្សល្អ” ដែលបង្កើតឡើង ដោយអង្គការសុខភាពផ្លូវចិត្តមួយ។ ក្នុងកម្មវិធីមួយ ក្នុងចំណោមកម្មវិធីដែលគេបានធ្វើឡើង ក្នុងឆ្នាំ២០១២ មានសិស្ស៦ពាន់នាក់ បានឈរតម្រៀបគ្នាបង្កើតជាអក្ស ក្នុងទីលានកីឡារបស់សាលារបស់ពួកគេ ដែលផ្គុំគ្នាជាពាក្យ ប្រែមកថា “ចូរធ្វើជាមនុស្សល្អ”។ មាននាយកសាលាម្នាក់បានមានប្រសាសន៍ថា “យើងចង់ឲ្យសិស្សមករៀន ហើយទទួលចំណេះដឹង ដោយគ្មានការរំខាន ពីការភ័យខ្លាច ឬទុក្ខព្រួយ ឬមានអារម្មណ៍ពិបាក ពេលនៅក្បែរមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្លួនឡើយ។ យើងកំពុងខិតខំធ្វើយ៉ាងណា ឲ្យសិស្សទាំងឡាយស្អាងគ្នាទៅវិញទៅមក ជាជាងរុញច្រានគ្នាទម្លាក់”។ សាវ័កប៉ុលចង់ឲ្យពួកជំនុំ នៅក្រុងរ៉ូម មានសេចក្តីស្រឡាញ់ឲ្យបានមួយកំរិតទៀត។ នៅសម័យនោះ អ្នកដែលមានជំនឿខ្លាំង និងអ្នកមានជំនឿខ្សោយ បានថ្កោលទោសគ្នា ហើយបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីសម្អប់ ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក(រ៉ូម ១៤:១-១២)។ ពួកគេស្អប់គ្នាទៅវិញទៅមក ពេលដែលពួកគេប្រកែកគ្នា អំពីម្ហូបអាហារ ដែលត្រូវឬមិនត្រូវបរិភោគ(ខ.២-៣) និងអំពីពិធីបុណ្យ ដែលពួកគេគួរតែប្រារព្ធធ្វើ(ខ.៥-៦)។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកគេថា “ហេតុដូច្នេះ ត្រូវឲ្យយើងដេញតាមអស់ទាំងសេចក្តី ដែលនាំឲ្យមេត្រីគ្នា និងសេចក្តីទាំងប៉ុន្មាន ដែលជួយស្អាងចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកវិញ”(ខ.១៩)។ ពេលនោះ គាត់បានរំឭកពួកគេថា ពួកគេគួរមានចិត្ត ដែលចង់ផ្គាប់ចិត្តអ្នកដទៃ មិនមែនខំផ្គាប់ចិត្តខ្លួនឯងទេ។…
Read articleឱថ្ងៃដ៏រុងរឿង!
ថ្ងៃមួយ ក្រុមបាល់ទាត់ដែលខ្ញុំចូលចិត្ត បានប្រកួតចាញ់គេ ក្នុងវគ្គផ្តាច់ព្រាត់ ហើយក្តីស្រម៉ៃដែលចង់ឃើញក្រុមនោះ ក្លាយជាក្រុមជើងឯក ក៏ត្រូវរលាយ។ ស្អែកឡើង ខ្ញុំបានចេញទៅធ្វើការ ទាំងចិត្តសោកស្តាយ។ ខ្ញុំមិនគួរខ្វល់អំពីបញ្ហានេះច្រើនទេ តែខ្ញុំហាក់ដូចជាបានបណ្តោយឲ្យថ្ងៃនេះ ក្លាយជាថ្ងៃច័ន្ទដ៏តប់ប្រម៉ល់។ តែពេលខ្ញុំកំពុងបើកបរតាមផ្លូវ មានបទចម្រៀងមួយបទ បានបន្លឺឡើងក្នុងវិទ្យុ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លាឡើងវិញ។ បទចម្រៀងនោះ ជាបទរបស់ក្រុមខាស់ស្ទីងក្រោន ដែលមានចំណងជើងថា “ថ្ងៃដែលមានសិរីល្អ”។ ក្នុងឃ្លាដំបូង ពូកគេច្រៀងថា “ថ្ងៃមួយ គេបានបណ្តើរព្រះយេស៊ូវឡើងភ្នំកាល់វ៉ារី នៅថ្ងៃនោះ គេបានព្យួរព្រះអង្គ នៅលើឈើឆ្កាង”។ ឃ្លានេះបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំជាបណ្តើរៗហើយ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក បទចម្រៀងនេះ ក៏បានចូលដល់វគ្គដែលពិពណ៌នា អំពីដំណឹងល្អនៃការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ និងអំពីការដែលព្រះអង្គបានឈ្នះអំពើបាប យ៉ាងដូចនេះថា នៅថ្ងៃដ៏អាក្រក់បំផុត ភាពងងឹតបានកើតមាន ក្នុងពេលថ្ងៃ នៅលើភ្នំនៃក្រុងយេរូសាឡិម មានសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏ពិត បានប្រទានមកដល់មនុស្សជាតិ។ ព្រោះព្រះយេស៊ូវបាន “ទទួលរងការដំដែកគោលជួសខ្ញុំ”។ បទចម្រៀងនេះបានបន្តទៀតថា “ព្រះអង្គបានដកអំពើបាប ឲ្យចេញឆ្ងាយពីខ្ញុំ”។ ហើយនៅថ្ងៃមួយ ព្រះអង្គនឹងយាងមកវិញ “ក្នុងថ្ងៃដែលមានសិរីល្អ!” ប្រហែលជា នៅថ្ងៃនេះ អ្នកមិនបានក្រោកឡើង ដោយអារម្មណ៍ល្អទេ។ អ្នកប្រហែលជាកំពុងជួបបញ្ហាជាច្រើន…
Read articleចិត្តដែលវង្វេង
ក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ កាលពីឆ្នាំទៅ ផ្លូវធំមួយខ្សែ ក្នុងទីក្រុងរបស់ខ្ញុំ ត្រូវបានបិទអស់រយៈពេលជាច្រើនម៉ោង ដោយសារមានឡានដឹកគោមួយគ្រឿងបានក្រឡាប់។ សត្វគោក៏បានរួចចេញពីឡាននោះ ហើយបានដើរចុះឡើង នៅតាមដងផ្លូវធំនោះ។ ពេលដែលសារពត៌មានបានផ្សាយអំពីហ្វូងគោដើរវង្វេងពេញផ្លូវដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីសេចក្តីដែលខ្ញុំបានរៀន កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ក្នុងព្រះគម្ពីរនិក្ខមនំ ជំពូក៣២ ដែលនិយាយអំពីរាស្រ្តរបស់ព្រះ ដែលវង្វេងចេញពីព្រះអង្គ។ ក្នុងសម័យដែលនគរអ៊ីស្រាអែលបែកខ្ញែកជាពីរ ស្តេចយេរ៉ូបោម បានឲ្យគេសង់រូបគោពីរក្បាលធ្វើពីមាស សម្រាប់ឲ្យពួកបណ្តាជនថ្វាយបង្គំ(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១២:២៥-៣២)។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនមែនជាអ្នកដឹកនាំទីមួយ ដែលនាំឲ្យគេថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ដែលធ្វើពីមាសនោះឡើយ។ ពេលដែលព្រះអម្ចាស់រំដោះពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យរួចពីរបបទាសភាពដ៏ព្រៃផ្សៃ ក្នុងនគរអេស៊ីព្ទ ហើយបានឃើញព្រះអម្ចាស់បង្ហាញអំណាចចេស្តា និងសិរីល្អ ដោយការអស្ចារ្យហើយ ពួកអ៊ីស្រាអែលនៅតែបណ្តោយឲ្យខ្លួនមានចិត្តវង្វេងចេញពីព្រះអង្គ(និក្ខមនំ ៣២)។ ខណៈពេលដែលលោកម៉ូសេ កំពុងនៅលើភ្នំស៊ីណៃ ដើម្បីទទួលក្រឹត្យវិន័យពីព្រះអម្ចាស់ លោកអើរ៉ុន ដែលជាប្អូនប្រុសរបស់គាត់បានជួយឲ្យរាស្រ្តរបស់ព្រះ វង្វេងចេញ ដោយសង់រូបព្រះមួយ ដែលជារូបចម្លាក់កូនគោមាស។ ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរហេព្រើបានរំឭកយើង អំពីសេចក្តីក្រោត ដែលព្រះមានចំពោះការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ និងចំពោះអ្នកដែលចេះតែមាន “ចិត្តវង្វេង”(និក្ខមនំ ២០:២-៦)។ “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះយ៉ាងធំ ហើយជាមហាក្សត្រយ៉ាងខ្ពស់លើអស់ទាំងព្រះ”(ទំនុកដំកើង ៩៥:៣)។ ព្រះអង្គជាព្រះពិតតែមួយ!—Cindy Hess Kasper
Read articleតើដល់កាលណាទៅ?
ស្តេចសូល បានដេញតាមប្រហារដាវីឌ ដូចជា “កាលគេដេញតាមក្រួចនៅលើភ្នំ” អស់រយៈពេលប្រាំបួនឆ្នាំ(១សាំយ៉ូអែល ២៦:២០)។ ដាវីឌក៏បានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើទ្រង់នឹងភ្លេចទូលបង្គំដល់កាលណាទៀត តើដល់អស់កល្បឬអី តើនឹងលាក់ព្រះភក្ត្រទ្រង់ចំពោះ ទូលបង្គំដល់កាលណា? តើ…ខ្មាំងសត្រូវនឹងលើកខ្លួនឡើងទាស់នឹងទូលបង្គំ ដល់កាលណាទៅ?”(ទំនុកដំកើង ១៣:១-២)។ ជាញឹកញាប់ ពេលយើងទទួលរងការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញអស់រយៈពេលយូរ យើងក៏មានការនឿយណាយ និងធុញទ្រាន់ផងដែរ។ ពេលនោះ យើងចង់មានដំណោះស្រាយភ្លាមៗ ដើម្បីឲ្យសេចក្តីទុក្ខរបស់យើងឆាប់ចប់។ ប៉ុន្តែ មានការខ្លះយើងមិនអាចដោះស្រាយបានទេ។ តែយើងអាចទូលថ្វាយដល់ព្រះ ពេលយើងមានបញ្ហា។ យើងមានព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងចូលទៅរកព្រះអង្គ ពេលយើងមានការលំបាក។ ព្រះអង្គយល់អំពីបញ្ហារបស់កូនរបស់ព្រះអង្គ ដែលគ្មាននរណាអាចយល់ច្បាស់ជាងព្រះអង្គឡើយ។ ពេលដែលយើងងាកទៅរកព្រះអង្គ ដោយទូលថ្វាយអំពីសេចក្តីទុក្ខរបស់យើង នោះយើងនឹងមានអារម្មណ៍ភ្លឺស្វាង។ សម្រាប់ស្តេចដាវីឌវិញ ពេលដែលគំនិតរបស់ទ្រង់បានងាកបែរទៅរកព្រះ ទ្រង់បាននឹកចាំអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ ទ្រង់បានរំឭកខ្លួនឯងថា “ទូលបង្គំបានទុកចិត្តនឹងសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ចិត្តទូលបង្គំនឹងរីករាយសប្បាយឡើង ដោយសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ដែរ ទូលបង្គំនឹងច្រៀងថ្វាយព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតទ្រង់បាន ប្រោសការល្អជាបរិបូរដល់ទូលបង្គំហើយ”(ខ.៥-៦)។ ទុក្ខវេទនាប្រហែលជានៅតែបន្តកើតមាន តែស្តេចដាវីឌនៅតែអាចច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ ក្នុងពេលដ៏យ៉ាប់យ៉ឺននោះ ដ្បិតទ្រង់ជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះអង្គ។ និយាយរួម ក្នុងពេលនោះ ទ្រង់គ្រាន់តែដឹងថា ទ្រង់ជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះ គឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ លោកអេ ដាប៊លយូ…
Read article