ការប្តេជ្ញាចិត្ត
ចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៧៥មក ខ្ញុំមិនដែលបានធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្តជាថ្មី សម្រាប់ឆ្នាំថ្មីឡើយ។ ខ្ញុំមិនត្រូវការការប្តេជ្ញាចិត្តជាថ្មីទេ ព្រោះខ្ញុំនៅតែបន្តធ្វើតាមការប្តេជ្ញាចិត្តចាស់ ដែលត្រូវសរសេរកំណត់ហេតុខ្លីៗ យ៉ាងហោចណាស់ឲ្យបានមួយ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ត្រូវខិតខំអានព្រះគម្ពីរ និងអធិស្ឋានឲ្យបានច្រើន ក្នុងថ្ងៃនីមួយៗ ត្រូវរៀបចំពេលវេលា ត្រូវធ្វើឲ្យបន្ទប់របស់ខ្ញុំស្អាតជានិច្ច(មុនពេលខ្ញុំសម្អាតផ្ទះទាំងមូល)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ឆ្នាំនេះ ខ្ញុំបានបន្ថែមការប្តេជ្ញាចិត្តថ្មីមួយទៀត ដែលខ្ញុំបានរកឃើញ ក្នុងសំបុត្រ ដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរទៅកាន់ពួកជំនុំ នៅទីក្រុងរ៉ូមថា “កុំបីឲ្យយើងរាល់គ្នានិន្ទាគ្នាទៅវិញទៅមកទៀតឡើយ ស៊ូឲ្យយើងគិតសំរេចក្នុងចិត្តដូច្នេះវិញថា យើងមិនធ្វើក្បួនឲ្យបងប្អូនជំពប់ដួល ឬរវាតចិត្តចេញឡើយ”(រ៉ូម ១៤:១៣)។ ទោះជាគេបានប្រើការប្តេជ្ញាចិត្តមួយនេះ តាំងពីយូរណាស់មកហើយក៏ដោយ(ប្រហែល២ពាន់ឆ្នាំមកហើយ)ក៏យើងគួរតែមានការប្តេជ្ញាចិត្តមួយនេះ ជាថ្មីឡើងវិញ ជារៀងរាល់ពេលដែលឆ្នាំថ្មីមកដល់។ សព្វថ្ងៃនេះ មានគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះបានបង្កើតក្បួនច្បាប់ សម្រាប់ឲ្យអ្នកដទៃអនុវត្តតាម ហើយជំរុញឲ្យគេមានការប្រព្រឹត្ត ឬជំនឿបែបណាមួយដែលមិនមានចែង ឬមានចែងតែបន្តិចបន្តួចក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺមិនខុសពីអ្នកជឿព្រះខ្លះ ក្នុងពួកជំនុំ នៅទីក្រុងរ៉ូម កាលពីសម័យមុនឡើយ។ “ថ្មដែលធ្វើឲ្យជំពប់ដួល”នេះ បានបណ្តាលឲ្យអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ មានការពិបាក នៅក្នុងការដើមតាមផ្លូវនៃសេចក្តីជំនឿ ដែលព្រះអង្គបានយាងមកប្រទានឲ្យយើងដឹងថា យើងបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ ដោយសារព្រះគុណព្រះ មិនមែនដោយសារការប្រព្រឹត្តល្អឡើយ(កាឡាទី ២:១៦)។ យើងត្រូវជឿថា ព្រះអង្គបានសុគត់ ហើយមានព្រះជន្មឡើងវិញ ដើម្បីលួសយើងឲ្យរួចពីបាប។ យើងអាចអបអរសារទរ ចំពោះដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងឆ្នាំថ្មី…
Read articleការនាំផ្លូវដែលយើងត្រូវការ
ព្រះវិហារសេន នីកូឡាស ក្នុងទីក្រុងហ្គលវេយ ប្រទេសអ៊ែកឡង់ មានប្រវត្តិសាស្រ្តដ៏យូរលង់ ហើយក៏ជាព្រះវិហារដែលមានសកម្មភាព ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្នផងដែរ។ ព្រះវិហារនេះ ជាព្រះវិហារចាស់ជាងគេ ក្នុងប្រទេសអ៊ែកឡង់ ហើយបានផ្តល់នូវការនាំផ្លូវ តាមរបៀបដ៏មានប្រសិទ្ធិភាព។ គេបានសង់អគារព្រះវិហារនេះ នៅកន្លែងខ្ពស់ជាងគេ ក្នុងក្រុង បានជានាយនាវាទាំងឡាយតែងតែមើលទៅកំពូលនៃព្រះវិហារនេះជាគោល ដើម្បីរកផ្លូវចូលទៅឯឆកសមុទ្រនៃក្រុងហ្គលវេយ ដោយសុវត្ថិភាព។ អស់រយៈពេលជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ដែលនាវិកទាំងឡាយបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយសុវត្ថិភាព ដោយពឹងផ្អែកលើការចង្អុលបង្ហាញផ្លូវរបស់ព្រះវិហារនោះ។ យើងរាល់គ្នា សុទ្ធតែត្រូវការការនាំផ្លូវ ក្នុងការរស់នៅ។ តាមពិត ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល អំពីតម្រូវការមួយនេះ ក្នុងអំឡុងពេលព្រះអង្គជួបជុំជាមួយពួកសិស្ស សោយអាហារក្នុងបន្ទប់ខាងលើ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ពេលដែលព្រះអង្គបានយាងឡើងនគរស្ថានសួគ៌វិញ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នឹងយាងចុះមកបំពេញតួនាទីដ៏សំខាន់ ក្នុងជីវិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “កាលណាព្រះអង្គនោះ គឺជាព្រះវិញ្ញាណនៃសេចក្តីពិតបានមកដល់ នោះទ្រង់នឹងនាំអ្នករាល់គ្នាចូលក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីពិត”(យ៉ូហាន ១៦:១៣)។ នេះជាការនំាំផ្លូវដ៏អស្ចារ្យ! ក្នុងលោកិយដែលមានការភ័ន្តច្រឡំ និងការភ័យខ្លាច យើងច្រើនតែត្រូវការការនាំផ្លូវ។ យើងងាយនឹងវង្វេង ដោយសារវប្បធម៌ដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង ឬដោយសារភាពបែកបាក់ ដែលនៅក្នុងជីវិតយើង ដែលនាំយើងឲ្យដើរផ្លូវខុស(១យ៉ូហាន ២:១៥-១៧)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះ បានយាងចុះមកដើម្បីជួយ ដឹកនាំ និងនាំផ្លូវយើង។…
Read articleព្រះអង្គស្តាប់ឮ
បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានអានសៀវភៅរឿងកុមារមួយចំនួន ជាមួយកូនស្រីរបស់ខ្ញុំមក ខ្ញុំក៏បានប្រាប់នាងថា ខ្ញុំនឹងអានសៀវភៅមនុស្សធំតែម្នាក់ឯង មួយរយៈសិន រួចហើយយើងនឹងអានសៀវភៅរឿងកុមារជាមួយគ្នាទៀត។ ខ្ញុំក៏បានបើកសៀវភៅ ហើយក៏ចាប់ផ្តើមអានយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។ ពីរបីនាទីក្រោយមក នាងក៏បានក្រឡេចមើលមកខ្ញុំទាំងមន្ទិល ហើយនិយាយថា “ម៉ាក់! ម៉ាក់អត់អានសៀវភៅផងហ្នឹង”។ ត្រង់ចំណុចនេះ នាងបានសន្និដ្ឋានថា ខ្ញុំមិនមែនកំពុងអានសៀវភៅទេ ព្រោះខ្ញុំមិនបានបញ្ចេញសម្លេងអាន។ ជាការពិតណាស់ យើងអាចអានសៀវភៅយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម ដោយមិនបញ្ចេញសម្លេងក៏បាន។ យ៉ាងណាមិញ យើងក៏អាចអធិស្ឋានយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម ដោយមិនបញ្ចេញសម្លេងផងដែរ។ ពេលដែលនាងហាណាចង់បានកូនមួយ នាងបានទៅព្រះវិហារ ហើយអធិស្ឋាន “នឹកតែក្នុងពោះ”។ បបូរមាត់របស់នាងកម្រើក តែឥតឮសំឡេងនាងឡើយ(១សាំយ៉ូអែល ១:១៣)។ ពេលលោកអេលី ដែលជាសង្ឃរបស់ព្រះ បានឃើញនាងអធិស្ឋានដូចនេះ គាត់មានការយល់ច្រឡំស្មានថា នាងស្រវឹងស្រា។ បានជានាងជម្រាបគាត់ថា “ខ្ញុំ…បានប្លុងចិត្តទៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ាទេតើ”(ខ.១៥)។ ព្រះក៏បានស្តាប់ឮសេចក្តីសំណូមរបស់នាងហាណា ក្នុងការអធិស្ឋានដ៏ស្ងាត់ស្ងៀមនោះ ហើយព្រះអង្គក៏បានប្រទានកូនប្រុសមួយដល់នាង(ខ.២០)។ ដោយសារព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ស្ទង់មើលចិត្ត និងគំនិតរបស់យើង(យេរេមា ១៧:១០) នោះព្រះអង្គក៏ជ្រាប និងស្តាប់ឮយើងអធិស្ឋានជានិច្ច ទោះយើងមិនបានបញ្ចេញសម្លេងតាមបបូរមាត់យើងក៏ដោយ។ ដោយសារព្រះអង្គជាព្រះសព្វញូញាញ ដែលជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់ នោះយើងអាចអធិស្ឋាន ដោយទុកចិត្តទាំងស្រុងថា ព្រះអង្គនឹងស្តាប់ឮ និងឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង(ម៉ាថាយ ៦:៨,៣២)។ ហេតុនេះហើយ យើងអាចបន្តសរសើរដំកើងព្រះអង្គ…
Read articleការស្តាយក្រោយ
តើអ្នកធ្លាប់ស្តាយក្រោយ បន្ទាប់ពីបានទិញទំនិញអ្វីមួយខុសដែរឬទេ? មុនពេលខ្ញុំទិញរបស់ប្រើប្រាស់ណាមួយ ខ្ញុំមានចិត្តច្រាស់ច្រាល ព្រោះខ្ញុំចង់ប្រើវាជាលើកទីមួយ។ តែបន្ទាប់ពីបានទិញរបស់នោះហើយ ជួនកាលខ្ញុំស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ស្តាយក្រោយភ្លាម។ មានសម្លេងមួយបានសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំពិតជាត្រូវការរបស់នេះមែនឬ? តើខ្ញុំគួរតែចំណាយលុយ ទៅលើរបស់នោះឬទេ? ក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៣ យើងឃើញថា មានការស្តាយក្រោយ ជាលើកដំបូងបំផុតបានកើតឡើងចំពោះមនុស្សជាតិ។ រឿងនោះបានកើតមាន នៅពេលដែលសត្វពស់ដែលមានល្បិចកល បានបញ្ចុះបញ្ចូលនាងអេវ៉ា ឲ្យមានការសង្ស័យចំពោះព្រះបន្ទូលព្រះ(ខ.១)។ បន្ទាប់មក ពេលវាឃើញនាងមានការសង្ស័យចំពោះព្រះបន្ទូលព្រះហើយ វាក៏បាននាំឲ្យនាងសង្ស័យចំពោះបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះទៀត(ខ.៤-៥)។ វាបានសន្យាថា ភ្នែកនាងនឹង “ភ្លឺឡើង” ហើយនាងនឹងបាន “ដូចជាព្រះ”(ខ.៥)។ ដូចនេះ នាងអេវ៉ាក៏បានបរិភោគផ្លែដឹងខុសត្រូវ ហើយអ័ដាំមក៏បានញាំតាម។ ហើយអំពើបាបក៏បានចូលមកក្នុងលោកិយ។ ប៉ុន្តែ អ្នកទាំងពីរ ដែលជាបុរស និងស្ត្រីដំបូង បានទទួលនូវលទ្ធផលអាក្រក់ លើសពីអ្វីដែលពួកគេចង់បានទៅទៀត។ ភ្នែកពួកគេក៏បានភ្លឺឡើង ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានដូចព្រះទេ។ តាមពិត បន្ទាប់ពីមានរឿងនេះកើតឡើង អ្វីដែលពួកគេធ្វើមុនគេ គឺរត់ទៅពួន គេចចេញពីព្រះវត្តមានព្រះ(ខ.៧-៨)។ អំពើបាបនាំមកនូវផលវិបាកដ៏អាក្រក់បំផុត។ វាតែងតែព្យាយាមរារាំងមិនឲ្យយើង ទទួលបាននូវរបស់ដ៏ល្អបំផុតពីព្រះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានដណ្តប់កាយរបស់អ័ដាំម និងនាងអេវ៉ា ដោយស្បែកសត្វ ដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា…
Read articleមានតម្លៃ ក្នុងព្រះនេត្រព្រះ
ពេលដែលបានទទួលដំណឹងថា មានមិត្តសំឡាញ់របស់យើងម្នាក់បានលាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះអម្ចាស់ មានបងប្អូនរួមជំនឿដ៏ឆ្លាតវ័យម្នាក់ បានផ្ញើពាក្យកម្សាន្តចិត្តមកខ្ញុំថា “ការស្លាប់របស់ពួកអ្នកបរិសុទ្ធនៃព្រះយេហូវ៉ា ជាការវិសេសដល់ព្រះនេត្រទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ១១៦:១៥)។ សេចក្តីជំនឿដ៏រឹងមាំដែលមិត្តសំឡាញ់របស់យើង មានចំពោះព្រះគ្រីស្ទ ជាលក្ខណៈសម្បត្តិដ៏សំខាន់ជាងគេ ក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ហើយយើងដឹងថា ពេលនេះគាត់បានទៅនៅជាមួយព្រះ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ហើយ។ ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ក៏បានដឹងច្បាស់ថា គាត់បានទៅនៅជាមួយព្រះអង្គ តែខ្ញុំគ្រាន់តែគិតអំពីទុក្ខព្រួយរបស់ពួកគេនៅក្នុងការបែកគ្នានេះប៉ុណ្ណោះ។ ហើយវាជាការត្រឹមត្រូវណាស់ ដែលយើងគិតអំពីអ្នកដទៃ ក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេមានទុក្ខព្រួយ ឬជួបការបាត់បង់។ ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលគេបានផ្ញើមកខ្ញុំនោះ បានបង្វែរអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ឲ្យមកគិតអំពីរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់ឲ្យតម្លៃ ចំពោះការលាចាកលោករបស់មិត្តសំឡាញ់យើង។ ព្រះអម្ចាស់ឲ្យតម្លៃ ចំពោះការអ្វីដែលពិតជាមានតម្លៃសម្រាប់ព្រះអង្គមែន។ នៅក្នុងការស្លាប់របស់ពួកបរិសុទ្ធ គឺមានការមួយ ដែលកម្សាន្តចិត្តយើង នៅពេលដែលយើងកំពុងសោកសង្រេង ចំពោះអវត្តមានរបស់ពួកគេ។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងអាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា “ព្រះអម្ចាស់បានរាប់ការស្លាប់របស់ពួកបរិសុទ្ធ(ពួកស្ងួនភ្ញា)របស់ព្រះអង្គ ជាការដ៏មានតម្លៃ ឬសំខាន់ណាស់”។ ពុំនោះទេ យើងអាចបកស្រាយថា “កូនស្ងួនភ្ញារបស់ព្រះអង្គ គឺពិតជាមានតម្លៃចំពោះព្រះអង្គណាស់ បានជាព្រះអង្គមិនឲ្យពួកគេស្លាប់ដោយឥតន័យឡើយ”។ ព្រះទ្រង់មិនមើលងាយការស្លាប់ឡើយ។ ព្រះគុណ និងព្រះចេស្តារបស់ព្រះអង្គពិតជាអស្ចារ្យ ចំពោះយើងដែលជាអ្នកជឿព្រះអង្គណាស់ បានជាការបាត់បង់ជីវិតរបស់យើង នៅលើផែនដីនេះ ជាការចំណេញដ៏អស្ចារ្យ។ ថ្ងៃនេះ យើងមើលឃើញព្រះអង្គព្រៀងៗ។…
Read articleការរំពឹងគិតដ៏ធំ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានសួរគ្រូពេទ្យប្រឹក្សាផ្លូវចិត្តម្នាក់ អំពីបញ្ហាធំៗដែលនាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនមកសុំយោបលពីគាត់។ គាត់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយគ្មានការអល់អែកថា “ការខកបំណង បាននាំឲ្យពួកគេប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាជាច្រើន នៅពេលអនាគត។ បើសិនជាពួកគេមិនប្រញាប់ជម្នះការខកចិត្តនោះទេ នោះវានឹងលូតលាស់ក្លាយជាទៅកំហឹង និងភាពល្វីងជូរចត់នៅក្នុងចិត្ត”។ ក្នុងពេលដ៏ល្អបំផុត យើងងាយនឹងរំពឹងថា យើងនឹងបានទៅកន្លែងដ៏ល្អ ដែលមានមនុស្សល្អនៅក្បែរយើង ដែលពួកគេចូលចិត្ត ហើយសរសើរយើង។ ប៉ុន្តែ ជីវិតរបស់យើង មានឧបស័គ្គជាច្រើន ដែលធ្វើឲ្យការរំពឹងគិតនេះ ក្លាយជាការខកបំណង។ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច? យ៉ាងណាមិញ មានពេលមួយសាវ័កប៉ុលបានជាប់គុក ហើយមានគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះ ក្នុងក្រុងរ៉ូម បានព្យាយាមធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកចិត្ត(ភីលីព ១:១៥-១៦) ប៉ុន្តែ នៅពេលនោះ គាត់នៅតែមានក្តីអំណរ ដោយគ្មានការភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ។ គាត់យល់ថា ព្រះបានប្រទានឲ្យគាត់នូវបេសកកម្មថ្មីមួយទៀត។ ពេលគេឃុំខ្លួនគាត់នៅក្នុងផ្ទះ គាត់បានធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះគ្រីស្ទ ដល់ពួកអ្នកយាម ដែលនាំឲ្យដំណឹងល្អបានចូលទៅដល់ដំណាក់របស់ស្តេចសេសា។ ទោះអ្នកប្រឆាំងនឹងគាត់ កំពុងផ្សាយដំណឹងល្អ ដោយមានគំនិតអាក្រក់មែនក្តី ក៏ការនេះបាននាំឲ្យគេបានឮដំណឹងល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដូចនេះគាត់នៅតែមានអំណរ(ខ.១៨)។ សាវ័កប៉ុលមិនដែលរំពឹងថា នឹងបានទៅកន្លែងដ៏អស្ចារ្យណាមួយ ឬទៅកន្លែងដែលមានគេចូលចិត្តគាត់ច្រើនឡើយ។ គាត់គ្រាន់តែរំពឹងថា “ព្រះគ្រីស្ទនឹងបានដំកើងឡើង” តាមរយៈគាត់ប៉ុណ្ណោះ(ខ.២០)។ និយាយរួម គាត់មិនមានការខកចិត្តទេ។ បើសិនជាយើងរំពឹងថា យើងនឹងបាននាំអ្នកនៅក្បែរយើង…
Read article