ផឹកទឹកឲ្យបានច្រើន
ភ្ញៀវទេសចរណ៍ដែលទៅលេងរដ្ឋកូឡូរ៉ាដូ តែងតែមានបញ្ហាខ្វះជាតិទឹកដោយមិនដឹងខ្លួន។ អាកាសធាតុស្ងួត និងកំដៅព្រះអាទិត្យដ៏ខ្លាំង ជាពិសេសនៅលើភ្នំ អាចធ្វើឲ្យបាត់ជាតិទឹកក្នុងខ្លួនយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ហេតុនេះហើយបានជា នៅលើផែនទី និងស្លាកសញ្ញាសម្រាប់អ្នកទេសចរ មានពាក្យលើកទឹកចិត្តឲ្យពួកគេពិសារទឹកឲ្យបានច្រើន។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ គេច្រើនតែប្រើទឹក ជានិមិត្តរូបនៃអង្គព្រះយេស៊ូវ ដែលជាទឹកដ៏រស់ ហើយអាចបំពេញសេចក្ដីត្រូវការដ៏ខ្លាំងបំផុតរបស់យើងបាន។ ដូច្នេះ នេះពិតជាស័ក្ដិសមបំផុត ដែលព្រះយេស៊ូវបានមានការសន្ទនា ដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់បំផុត នៅឯអណ្ដូង (យ៉ូហាន ៤:១-៤២)។ ការសន្ទនានោះបានចាប់ផ្ដើមឡើង ពេលដែលព្រះយេស៊ូវសុំទឹកពីស្ត្រីសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ ដើម្បីសោយ(ខ. ៧)។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានព្រះបន្ទូលទៅកាន់នាងថា “អស់អ្នកណាដែលផឹកទឹកនេះ[ខាងរូបសាច់] នឹងត្រូវស្រេកទៀត តែអ្នកណាដែលផឹកទឹកខ្ញុំឲ្យនោះ នឹងមិនស្រេកទៀតឡើយ ទឹកដែលខ្ញុំឲ្យ នឹងត្រឡប់ជារន្ធទឹកនៅក្នុងអ្នកនោះ ដែលផុសឡើងដល់ទៅបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច”(ខ.១៣-១៤)។ ការសន្ទនានេះបាននាំឲ្យស្រ្ដីម្នាក់នោះ និងមនុស្សជាច្រើន នៅក្នុងភូមិដែលនាងរស់នៅ បាននាំគ្នាជឿថា ព្រះយេស៊ូវ គឺជា “ព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះដ៏ជួយសង្រ្គោះមនុស្សលោក”(ខ.៤២)។ យើងមិនអាចរស់នៅដោយគ្មានទឹកបានទេ។ ហើយយើងក៏មិនអាចមានជីវិតដ៏ពិត នៅពេលឥឡូវនេះ ឬក្នុងពេលអស់កល្បជានិច្ច ដោយគ្មានទឹករស់ ដែលយើងទទួលបានមកពីការស្គាល់ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងបានឡើយ។ យើងអាចផឹកពីទឹករបស់ព្រះអង្គ ដែលប្រទានឲ្យមានជីវិត នៅថ្ងៃនេះបាន។—David McCasland
Read articleសេចក្តីក្លាហានដ៏លេចធ្លោរ
មានការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មអំពីនាឡិកា តាមវិទ្យុ បានលើកទឹកចិត្តឲ្យអ្នកស្ដាប់ទាំងឡាយ ទិញនាឡិកាដែលខ្សែរបស់វាមានពណ៌ភ្លឺផ្លេក ហើយបន្ទាប់មក ពាក់នាឡិកានោះ ជាមួយនឹងសំលៀកបំពាក់ដែលមានពណ៌ផ្សេងទៀត។ ការផ្សាយពាណិជ្ជកម្មនោះ បាននិយាយទៀតថា នៅពេលដែលមនុស្សចាប់អារម្មណ៍ នឹងនាឡិការបស់លោកអ្នក ដោយសារពណ៌ដែលលេចធ្លោរបស់វា “នោះគេនឹងឃើញថា លោកអ្នកមានពណ៌ភ្លឺផ្លេក។ ហើយគេនឹងចង់ឲ្យខ្លួនគេ បានស្រស់សង្ហាដូចជាលោកអ្នកដែរ។” នៅត្រង់ចំណុចនេះ បញ្ជាក់ថា មានអ្វីមួយនៅក្នុងខ្លួនយើង ដែលចូលចិត្តឲ្យគេយកគំរូតាមខ្លួន។ បើសិនជាអ្នកអានបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៤ មិនបានស៊ីជម្រៅទេ នោះលោកអ្នកអាចនឹងគិតថា លោកសាវ័កប៉ុលហាក់ដូចជាអួតបន្តិច នៅពេលដែលគាត់បង្រៀនគេ ឲ្យយកតម្រាប់តាមគាត់ ក្នុងការលះបង់ខ្លួនរបស់គាត់ថ្វាយព្រះ(ខ.១៦)។ ប៉ុន្តែ បើយើងពិចារណាឲ្យបានដឹតដល់ អំពីពាក្យសម្តីរបស់លោកប៉ុល ត្រង់ចំណុចនេះ នោះយើងនឹងបានយល់ ពីមូលហេតុដែលគាត់បានសរសេរប្រាប់គេ យ៉ាងមានទំនុកចិត្តបែបនេះ។ គាត់អាចសុំឲ្យមនុស្សត្រាប់តាមគាត់ ព្រោះគាត់បានត្រាប់តាមព្រះគ្រីស្ទ (១១:១) ដែលព្រះអង្គជាបាវបម្រើដ៏អស្ចារ្យជាងគេ។ ការរងទុក្ខបៀតបៀនដែលគាត់ទ្រាំទ្រ និងការងារដែលគាត់មាននៅក្នុងពួកជំនុំ(៤:១០-១៧) គ្រប់ការទាំងអស់កើតឡើង ដោយព្រោះប៉ុលបានត្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ។ នៅពេលគាត់លើកឡើងថា ទោះបីជាពួកកូរិនថូសមានគ្រូបង្រៀនដល់ ១ម៉ឺននាក់ ក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែជាឪពុក នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេដដែល (ខ.១៥) គាត់ដឹងច្បាស់ជានិច្ចថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាហេតុផលតែមួយគត់ ដែលមនុស្សអាចនឹងទុកចិត្តលើសេចក្តីបង្រៀនរបស់គាត់បាន។…
Read articleតើខ្ញុំជានរណា?
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ លោកប៊ីលី ហ្គ្រាហាំ(Billy Graham) ដែលជាគ្រូផ្សាយដំណឹងល្អដ៏ល្បីល្បាញ ក្នុងពិភពលោក បានរៀបចំពេល ទៅអធិប្បាយនៅឯសាកលវិទ្យាល័យ ខេមប្រ៊ីជ (Cambridge University) ក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស ប៉ុន្តែ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់មិនមានចំណេះគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីនឹងថ្លែងទៅកាន់ក្រុមអ្នករៀនបានខ្ពង់ខ្ពស់នៅទីនោះទេ។ គាត់ឥតមានសញ្ញាប័ត្រជាន់ខ្ពស់ ហើយក៏មិនដែលបានចូលរៀន នៅសាលាព្រះគម្ពីរដែរ។ លោក ប៊ីលី ក៏បានប្រាប់រឿងនេះ ដល់មិត្តភក្ដិជិតស្និទ្ធរបស់គាត់ម្នាក់ថា “ខ្ញុំមិនដែលមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំគ្មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ និងគ្មានការត្រៀមខ្លួនទាំងស្រុង សម្រាប់ទៅបំពេញបេសកកម្ម ដូចលើកនេះឡើយ។” គាត់ក៏បានអធិស្ឋានសូមជំនួយមកពីព្រះ ហើយព្រះអង្គក៏បានប្រើគាត់ឲ្យចែកចាយ អំពីសេចក្ដីពិតដ៏សាមញ្ញនៃដំណឹងល្អ និងអំពីឈើឆ្កាងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ លោកម៉ូសេក៏ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា គ្មានសមត្ថភាពផងដែរ នៅពេលព្រះទ្រង់បានរើសគាត់ ឲ្យទៅប្រាប់ស្ដេចផារ៉ោន ឲ្យដោះលែងពួកកូនចៅសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ លោកម៉ូសេបានទូលសួរព្រះថា “តើទូលបង្គំជាអ្វី ដែលព្រះអង្គឲ្យទូលបង្គំទៅឯផារ៉ោន?”(និក្ខមនំ ៣:១១)។ លោកម៉ូសេប្រហែលជាមានចម្ងល់អំពីប្រសិទ្ធភាពរបស់ខ្លួន ក្នុងការបំពេញកិច្ចការនេះ ដោយព្រោះតែគាត់ “មិនសូវមានវោហារ”(៤:១០) តែព្រះទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលថា “អញនឹងនៅជាមួយនឹងឯងជាប្រាកដ”(៣:១២)។ លោកម៉ូសេដឹងថា គាត់ត្រូវតែរួមចំណែក នៅក្នុងផែនការជួយសង្រ្គោះរបស់ព្រះ ហើយត្រូវប្រាប់ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែល ថានរណាបានចាត់ឲ្យគាត់មក បានជាគាត់ទូលសួរដល់ព្រះថា “តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំប្រាប់គេថាដូចម្ដេច?” ព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលតបថា…
Read articleភ្លើង និងភ្លៀង
នៅពេលភ្លើងឆេះព្រៃ បានឆាបឆេះយ៉ាងសន្ធោសន្ធៅកាត់តាមជ្រលងភ្នំដ៏ស្រស់ស្អាត នៅក្បែរតំបន់ខូឡូរ៉ាដូ ស្ព្រីងស៍ ក្នុងរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ វាបានបំផ្លាញជម្រកសត្វព្រៃគ្រប់ប្រភេទនៅទីនោះ និងបំផ្លាញផ្ទះសំបែងរាប់រយខ្នង។ ប្រជាជននៅប្រទេសអាមេរិក បានស្រែកអំពាវនាវរកព្រះ សូមឲ្យព្រះអង្គ ចាក់បង្អុរភ្លៀងចុះមក ដើម្បីពន្លត់អណ្តាតភ្លើងដែលកំពុងឆាបឆេះ ដើម្បីបញ្ចប់វិនាសកម្ម ព្រមទាំងជួយក្រុមពន្លត់អគ្គីភ័យ ឲ្យមានភាពធូរស្បើយ។ សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់អ្នកខ្លះមានល័ក្ខខណ្ឌដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ភ្ជាប់មកជាមួយផង។ ពួកគេបានទូលសូមព្រះអង្គ ឲ្យបង្ហាញសេចក្តីមេត្តា ដោយឲ្យមានភ្លៀងធ្លាក់ចុះមក តែកុំឲ្យមានផ្គររន្ទះឡើយ ព្រោះពួកគេភ័យខ្លាចថា រន្ទះអាចបណ្ដាលឲ្យមានភ្លើងឆេះច្រើនថែមទៀត។ ការនេះបានរំឭកខ្ញុំ អំពីការដែលយើងរស់ នៅក្នុងស្ថានភាពដ៏តានតឹង នៅចន្លោះការដែលអាចជួយសង្រ្គោះយើង និងការដែលអាចសម្លាប់យើង។ ឧទាហរណ៍ យើងប្រើភ្លើង ដើម្បីចម្អិនអាហារ និងកម្តៅខ្លួនឲ្យបានកក់ក្ដៅ ប៉ុន្តែ ភ្លើងក៏អាចធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ផងដែរ។ ចំពោះទឹកវិញ យើងប្រើវា ដើម្បីរក្សារាងកាយយើងឲ្យមានជាតិទឹក ហើយវាជួយឲ្យភពផែនដីយើង មានភាពត្រជាក់ស្រួល ប៉ុន្តែ ទឹកអាចធ្វើឲ្យយើងលង់ស្លាប់។ និយាយរួម ទឹកនិងភ្លើង សុទ្ធតែអាចគំរាមកំហែងជីវិតយើង បើសិនយើងមានទឹកឬភ្លើង ច្រើនពេក ឬតិចពេក។ យើងឃើញមានគោលការណ៍ដូចគ្នានេះ ក្នុងជីវិតខាងឯព្រលឹងវិញ្ញាណផងដែរ។ ដើម្បីឲ្យមានការរីកចម្រើន អរិយធម៌ទាំងឡាយ ត្រូវការគុណធម៌ពីរយ៉ាង ដែលហាក់ដូចជាផ្ទុយគ្នា គឺសេចក្តីមេត្តា…
Read articleផ្លូវនៃប្រាជ្ញា
គេថា លោកអាល់ប៊ើត អានស្តាញ (Albert Einstein) ធ្លាប់មានប្រសាសន៍ថា “មានតែការពីរយ៉ាងគត់ ដែលឥតមានដែនកំណត់ នោះគឺចក្រវាល និងភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់មនុស្ស ហើយខ្ញុំមិនដឹងច្បាស់ អំពីចក្រវាលទេ”។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ ដែលមានពេលច្រើនដងពេកហើយ ដែលយើងចេះតែបណ្តោយខ្លួន ឲ្យធ្លាក់ចូលក្នុងភាពល្ងង់ខ្លៅដែលគ្មានព្រំដែន ឬទទួលរងការខូចខាត ដែលយើងបង្ករឡើង ដោយសារភាពល្ងង់ល្ងើរបស់យើង និងដោយការសម្រេចចិត្ត ដោយភាពល្ងង់ខ្លៅនោះ។ ពេលដែលស្ដេចដាវីឌកំពុងមានវិប្បដិសារី ទ្រង់បានទូលថ្វាយនូវទុក្ខលំបាក និងការត្អូញត្អែររបស់ទ្រង់ ទៅចំពោះព្រះ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៣៨។ ទ្រង់បានរំឭកឡើងវិញ អំពីកំហុសរបស់ទ្រង់ និងអំពីផលលំបាកដ៏ឈឺចាប់ ដែលទ្រង់កំពុងរងទ្រាំ ដោយសារតែកំហុសទាំងនោះ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ស្ដេចអង្គនេះ ដែលធ្លាប់ជាអ្នកគង្វាលចៀម បានមានបន្ទូលដ៏មានន័យថា “អស់ទាំងរបួសនៃទូលបង្គំ សុទ្ធតែរលួយ ហើយស្អុយ ដោយព្រោះអំពើឆោតខ្លៅរបស់ទូលបង្គំ”(ខ.៥)។ ទោះបីជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងរូបនេះ មិនបាននិយាយលំអិត អំពីការសម្រចចិត្តខុសរបស់ខ្លួន ឬអំពីរបួសដែលកាន់តែឈឺចាប់ក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចដឹងច្បាស់ថា ទ្រង់បានទទួលស្គាល់ថា សេចក្តីឆោតល្ងង់របស់ទ្រង់ គឺជាឫសគល់នៃបញ្ហាទាំងអស់នោះឯង។ ដើម្បីជម្នះភាពឆោតល្ងង់ ដែលអាចនាំឲ្យហិនវិនាស យើងត្រូវឱបក្រសោបយកប្រាជ្ញារបស់ព្រះ។ បទគម្ពីរសុភាសិត ៩:១០ បានរំឭកយើងថា…
Read articleមិនសូវសំខាន់
ពួកអ្នកដែលមានអំណាច ក្នុងសង្គម គឺជាពួកមនុស្សដែលឡើងកាំជណ្ដើរនៃឥទ្ធិពល និងភាពជោគជ័យ។ បទគម្ពីរលូកា ជំពូក៣ លើកឡើង អំពីអ្នកដឹកនាំសំខាន់ៗចំនួនប្រាំពីរនាក់ ដែលធ្វើការគ្រប់គ្រងនៅក្នុងសង្គម នាសម័យនោះ។ ស្តេចសេសារ-ទីប៊ើរ នៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំង មានអំណាចលើការស្លាប់រស់ របស់ប្រជាជន នៅក្នុងអាណាខែត្រឆ្ងាយៗ ក្នុងចក្រភពរបស់ទ្រង់។ លោកប៉ុនទាស-ពីឡាត់ ជាតំណាងរបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ក្នុងនាមជាអភិបាលនៃស្រុកយូដា ចំណែកឯស្តេចហេរ៉ូឌ ភីលីព និងលីសានាសវិញ ជាអ្នកគ្រប់គ្រងប្រជាជន នៅតាមតំបន់។ លោកអាណ និងលោកកៃផាសធ្វើជាសម្តេចសង្ឃ ហើយបានប្រើប្រាស់សិទ្ធិអំណាចផ្នែកសាសនារបស់ខ្លួន យ៉ាងតឹងរឹង។ ខណៈពេលដែលអ្នកកាន់អំណាចទាំងអស់នេះ បានខំដំឡើងសាច់ដុំនយោបាយរបស់ខ្លួន “ព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលមកយ៉ូហាន ជាកូនសាការី នៅទីរហោស្ថាន”(ខ.២)។ គាត់ជាមនុស្សម្នាក់ ដែលដែលគេមិនសូវស្គាល់ ហើយរស់នៅក្នុងទីរហោស្ថាន និងរង់ចាំស្ដាប់ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះ ដូចនេះ តើមាននរណា ដែលហាក់ដូចជាមិនសូវសំខាន់ជាងគាត់ទៀតនោះ? តើលោកយ៉ូហាន-បាទីស្ទ អាចសម្រេចការអ្វីខ្លះ ដោយសារ“ការប្រកាសប្រាប់ពីបុណ្យជ្រមុជទឹក ខាងឯការប្រែចិត្ត ប្រយោជន៍ឲ្យរួចពីបាប?”(ខ.៣)។ ប៉ុន្តែ ពួកបណ្ដាជនទាំងហ្វូងៗបានមកឯលោកយ៉ូហាន ដើម្បីស្វែងរកសេចក្ដីពិត បែរចេញពីការអាក្រក់របស់ពួកគេ ហើយក៏ចង់ដឹងផងដែរថា គាត់ជាព្រះមែស៊ី ឬមិនមែន(ខ.៧,១៥)។ លោកយ៉ូហានបានប្រាប់ពួកគេថា “មានព្រះ១អង្គមក ដែលមានអំណាចលើសជាងខ្ញុំទៅទៀត…
Read article