ខ្ញុំមានជីវិតរស់
អ្នកស្រីឡរ៉ា ប្រ៊ូក(Laura Brooks) មានអាយុ៥២ឆ្នាំ និងមានកូនពីរនាក់។ គាត់មិនបានដឹងខ្លួនសោះថា គេបានរាប់បញ្ចូលឈ្មោះគាត់ ក្នុងចំណោមមនុស្ស១ម៉ឺន៤ពាន់នាក់ ដែលគេបានច្រឡំរាប់បញ្ចូលឈ្មោះ ក្នុងបញ្ជីឈ្មោះអ្នកស្លាប់ ក្នុងទិន្នន័យរបស់រដ្ឋាភិបាល នៅឆ្នាំ២០១១។ គាត់ឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាគេឈប់ផ្ញើសែកសម្រាប់ជនពិការ ឲ្យគាត់ទៀត ហើយគេក៏លែងទទួលប្រាក់សំណង និងថ្លៃឈ្នួលផ្ទះពីគាត់ទៀត។ គាត់ក៏បានទៅធនាគា ដើម្បីសាកសួរអំពីរឿងនេះ តែអ្នកដំណាងរបស់ធនាគាបានប្រាប់គាត់ថា គេបានបិទគណនីយរបស់គាត់ ព្រោះគេបានទទួលដំណឹងថា គាត់បានស្លាប់ហើយ។ ជាការពិតណាស់ នេះជាការយល់ច្រឡំរបស់ពួកគេ។ យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលមិនមានការយល់ច្រឡំទេ ពេលដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា អ្នកជឿព្រះនៅក្រុងអេភេសូរធ្លាប់ស្លាប់ម្តងមកហើយ គឺស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ។ ពួកគេបានស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ព្រោះពួកគេបានដាច់ចេញពីព្រះ ដោយធ្វើជាទាសករនៃអំពើបាប(អេភេសូរ ២:៥) ហើយមានទោស នៅក្រោមសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះ។ ដូចនេះ ពួកគេគ្មានសង្ឃឹមអ្វីឡើយ! តែព្រះបានប្រទានដំណោះស្រាយសម្រាប់បញ្ហានេះ ដើម្បីពួកគេ ក៏ដូចជាដើម្បីយើងរាល់គ្នា ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ ព្រះដែលមានព្រះជន្មរស់ ដែលប្រទានជីវិតដល់មនុស្សស្លាប់(រ៉ូម ៤:១៧) បានចាក់បង្ហូរសេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ ដោយចាត់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ជារាជបុត្រាព្រះអង្គ ឲ្យយាងចុះមកផែនដី។ យើងមានជីវិតឡើងវិញ តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ(អេភេសូរ ២:៤-៥)។ ពេលដែលយើងជឿថា…
Read articleស្មរបន្ទាល់ដ៏សុភាព
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានចូលសម្រាកព្យាបាល នៅមន្ទីរពេទ្យ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានធ្លាក់ពីលើស្ពានកម្ពស់១១ម៉ែត្រ។ ពេលខ្ញុំកំពុងសម្រាកព្យាបាល ភរិយារបស់បុរសម្នាក់ ដែលគេងនៅលើគ្រែ ដែលនៅជាប់គ្រែខ្ញុំ បានមកប្រាប់ខ្ញុំថា “ស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំ អំពីហេតុកាណ៍ដែលបានកើតឡើងចំពោះអ្នក។ យើងជឿថា ព្រះបានទុកជីវិតឲ្យអ្នក ព្រោះព្រះអង្គចង់ប្រើអ្នក។ យើងបានអធិស្ឋានឲ្យអ្នកជាប្រចាំ”។ ពេលនោះខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់។ ខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងគ្រួសារដែលទៅថ្វាយបង្គំព្រះនៅព្រះវិហារ តែខ្ញុំមិនដែលនឹកស្រមៃថា ព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងប្រើខ្ញុំឡើយ។ ពាក្យសម្តីរបស់នាង បាននាំឲ្យខ្ញុំងាកទៅរកព្រះសង្រ្គោះ ដែលខ្ញុំបានឮព្រះនាម តែមិនបានស្គាល់។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមកខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមមានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ។ ខ្ញុំចូលចិត្តរំឭកខ្លួនឯង អំពីពាក្យសម្តីរបស់ស្មរបន្ទាល់ដ៏សុភាពម្នាក់នោះ ដែលបានប្រាប់ខ្ញុំអំពីព្រះ ដែលពិតជាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះខ្ញុំ។ ពាក្យសម្តីរបស់នាងបានបង្ហាញនូវការយកចិត្តទុកដាក់ ហើយបាននាំឲ្យខ្ញុំយល់អំពីគោលបំណង និងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្គាប់ពួកសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ ក៏ដូចជាបង្គាប់យើង ឲ្យទៅប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “កាលណាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានមកសណ្ឋិតលើអ្នករាល់គ្នា នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានព្រះចេស្តា ហើយនិងធ្វើជាទីបន្ទាល់ពីខ្ញុំ នៅក្រុងយេរូសាឡិម ព្រមទាំងស្រុកយូដា និងស្រុកសាម៉ារីទាំងមូល ហើយរហូតដល់ចុងផែនដីបំផុតផង”(កិច្ចការ ១:៨)។ ពាក្យសម្តី និងទីបន្ទាល់របស់យើង អាចមានអំណាចនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្រែ ក្នុងជីវិតរបស់អ្នកដទៃ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។-Bill Crowder
Read articleធ្វើឲ្យមានការរួបរួមគ្នា
បទគម្ពីរសុភាសិត ៦:១៦-១៩ បានប្រើភាសាធ្ងន់ៗ។ បទគម្ពីរនេះបានលើកឡើង អំពីការ៧មុខ ដែលព្រះអម្ចាស់ស្អប់ ដែលក្នុងចំណោមនោះ ព្រះអង្គក៏ស្អប់ “ការសាបព្រោះសេចក្តីទាស់ទែងគ្នា ក្នុងបងប្អូន”ផងដែរ។ មូលហេតុដែលបទគម្ពីរនេះបានរាប់បញ្ចូលអំពើបាបមួយនេះ គឺដោយសារវាធ្វើឲ្យខូចសាមគ្គីភាព ដែលព្រះគ្រីស្ទសព្វព្រះទ័យឲ្យពួកជំនុំមាន(យ៉ូហាន ១៧:២១-២២)។ អ្នកដែលសាបព្រោះការទាស់ទែងគ្នា ប្រហែលជាមិនមានចេតនាចង់ធ្វើឲ្យមានការបែកបាក់គ្នាទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេប្រហែលជាខ្វល់អំពីតម្រូវការផ្ទាល់ខ្លួន ឬខ្វល់ពីផលប្រយោជន៍របស់ក្រុមរបស់ខ្លួន(យ៉ាកុប ៤:១-១០)។ សូមយើងពិចារណា អំពីការដែលពួកគង្វាលរបស់លោកឡុត ប្រកែកគ្នាជាមួយពួកគង្វាលរបស់លោកអ័ប្រាហាំ(លោកុប្បត្តិ ១៣:១-១៨) និងពិចារណាអំពីការដែលពួកសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ប្រកែកគ្នាអំពីអ្នកដែលធំជាងគេ ក្នុងចំណោមពួកគេ(លូកា ៩:៤៦) ហើយសូមពិចារណាផងដែរ អំពីការបែកបាក់ក្នុងពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស ដែលបានយកការចែកបក្សពួក ជាធំជាងការរួបរួមនៃព្រះវិញ្ញាណ(១កូរិនថូស ៣:១-៧)។ ដូចនេះ តើមានវិធីអ្វីដែលល្អបំផុត ដែលធ្វើឲ្យមានការរួបរួមគ្នា? ការរួបរួមគ្នា ត្រូវផ្តើមចេញពីការផ្លាស់ប្រែចិត្ត។ ពេលដែលយើងមានគំនិតគិតដូចព្រះគ្រីស្ទ ព្រះអង្គក៏ជួយឲ្យយើងមានការបន្ទាបខ្លួន ហើយផ្តោតទៅលើការបម្រើអ្នកដទៃ(ភីលីព ២:៥-១១)។ មានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាចជួយឲ្យយើងអាច “រកប្រយោជន៍ឲ្យអ្នកដទៃ”(ខ.៤)។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏ប្រែចិត្តដោយងាកមកគិតសេចក្តីត្រូវការ និងក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នកដទៃជាសំខាន់ ជាងសេចក្តីត្រូវការ និងក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្លួនឯង។ ពេលដែលចំណងនៃក្តីស្រឡាញ់ ក្នុងចំណោមយើង មានការលូតលាស់កាន់តែរឹងមាំ នោះយើងនឹងបានឃើញថា…
Read articleជិតមកដល់
សព្វថ្ងៃនេះ យើងច្រើនតែឃើញគេផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម អំពី “ការជិតមកដល់” នៃកម្មវិធីកម្សាន្ត ឬការប្រកួតកីឡាណាមួយ ឬក៏ការបញ្ចេញនូវបច្ចេកវិទ្យាចុងក្រោយជាដើម។ គោលដៅនៃការប្រកាសនេះ គឺដើម្បីធ្វើឲ្យប្រជាជនមានការរំពឹងរង់ចាំ ដោយចិត្តរំភើបរីករាយ ចំពោះការអ្វីដែលនឹងកើតឡើង ទោះបីជាត្រូវរង់ចំាជាច្រើនខែទៀតក៏ដោយ។ ពេលខ្ញុំអានកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ ខ្ញុំមានការស្ងើចសរសើរ ចំពោះសេចក្តីបង្រៀនអំពីហេតុការណ៍ជាច្រើន ដែល“ជិតមកដល់” ដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌនេះទំាងមូល។ បទគម្ពីរមិនបានចែងថា “ព្រះយេស៊ូវនឹងយាងមកដល់ នៅថ្ងៃណាមួយ ក្នុងពេលអនាគតដ៏វែងឆ្ងាយ” នោះឡើយ តែមានបទគម្ពីរជាច្រើន ដែលចែងថា “អស់ទាំងការ ដែលបន្តិចទៀតត្រូវកើតមានមក”(១:១) និងមានឃ្លាដែលថា “ពេលវេលានោះជិតដល់ហើយ”(ខ.៣)។ ក្នុងជំពូកចុងក្រោយនៃកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលបីដងថា ព្រះអង្គនឹងមកជាឆាប់(វិវរណៈ ២២:៧,១២,២០)។ ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលដូចនេះ គឺមានរយៈពេលជាង២ពាន់ឆ្នាំហើយ ដូចនេះ ពាក្យថា “នឹងមកជាឆាប់” ពិតជាពិបាកនឹងឲ្យយើងយល់ណាស់ បើតាមបទពិសោធន៍របស់យើង។ ព្រះអង្គមិនបានឲ្យយើងផ្តោតទៅលើកាលបរិច្ឆេទ នៃការយាងមកវិញរបស់ព្រះអង្គទេ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអម្ចាស់បានជំរុញយើង ឲ្យផ្តោតទៅលើព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ ដែលនឹងបានសម្រេច។ ព្រះអង្គបានត្រាសហៅយើង ឲ្យរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន “ទាំងរង់ចាំសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏មានពរ គឺឲ្យបានឃើញដំណើរលេចមកនៃសិរីល្អរបស់ព្រះដ៏ជាធំ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃយើង”(ទីតុស ២:១៣)។-David McCasland
Read articleច្រឡំអត្តសញ្ញាណ
ស្កុត ក្រោឌ័រ(Scott Crowder) ជាប្អូនប្រុសពៅរបស់ខ្ញុំ ដែលបានចាប់កំណើត ពេលខ្ញុំកំពុងរៀននៅវិទ្យាល័យ។ ដូចនេះ យើងមានអាយុខុសគ្នាខ្លាំងណាស់ បានជាមានរឿងគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាច្រើន ពេលដែលគាត់ដល់វ័យត្រូវចូលរៀននៅសកលវិទ្យាល័យ។ ពេលគាត់ចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរជាលើកដំបូង ទៅសកលវិទ្យាល័យ ខ្ញុំនឹងម្តាយរបស់យើងបានរួមដំណើរជាមួយគាត់។ ពេលយើងទៅដល់សកលវិទ្យាល័យ មនុស្សនៅទីនោះបានច្រឡំថា ខ្ញុំជាឪពុករបស់គាត់ ហើយម្តាយរបស់យើងជាយាយរបស់គាត់។ យើងក៏បានប្រាប់គេកុំឲ្យច្រឡំ តែក្រោយមក យើងក៏ឈប់ប្រាប់គេទៀត។ ទោះបីជាយើងបានធ្វើ ឬនិយាយអ្វីក៏ដោយ ក៏ទំនាក់ទំនងដ៏ពិតប្រាកដ ដែលយើងមានជាគ្រួសារ បានធ្វើឲ្យគេលែងយល់ច្រឡំទៀត។ មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានសួរពួកផារិស៊ីថា “អ្នករាល់គ្នាគិតពីព្រះគ្រីស្ទដូចម្តេច តើទ្រង់ជាព្រះវង្សអ្នកណា”។ នោះគេទូលឆ្លើយថា ព្រះអង្គ“ជាព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ”(ម៉ាថាយ ២២:៤២)។ ការស្គាល់អត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះមែស៊ី គឺពិតជាសំខាន់ណាស់។ ពួកគេក៏បានឆ្លើយត្រូវហើយ ប៉ុន្តែ ចម្លើយរបស់ពួកគេមិនទាន់ពេញលេញទេ។ ព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់ថា ព្រះមែស៊ីនឹងយាងមក ហើយសោយរាជ្យនៅលើបល្ល័ង្ករបស់ព្រះវង្គហ្លួងដាវីឌ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានរំឭកពួកគេថា ស្តេចដាវីឌនឹងបានធ្វើជាព្ធយុកោរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយជាងនេះទៅទៀត ស្តេចដាវីឌក៏បានហៅព្រះអង្គថា “ព្រះអម្ចាស់”។ ពេលព្រះយេស៊ូវសួរលោកពេត្រុស ដោយសំណួរដូចនេះដែរ គាត់បានឆ្លើយយ៉ាងត្រឹមត្រូវថា “ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់”(១៦:១៦)។ សព្វថ្ងៃនេះ អត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះយេស៊ូវសំខាន់លើសអ្វីៗទាំងអស់ ហើយក៏សំខាន់អស់កល្បជានិច្ចផង បានជាយើងមិនត្រូវមានការយល់ដឹងខុស…
Read articleការប្តេជ្ញាចិត្ត
ក្នុងអំឡុងពេលទូរទស្សន៍កំពុងផ្សាយពត៌មាន អំពីទុក្ខវេទនារបស់ជនភាសខ្លួន ដែលបានរត់គេចចេញពីប្រទេស ដែលកំពុងតែហិនហោចដោយសារសង្រ្គាម ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំងចំពោះពាក្យសម្តីរបស់ក្មេងស្រីម្នាក់ អាយុ១០ឆ្នាំ។ ទោះបីជាជនភាសខ្លួនទាំងនោះ មិនងាយនឹងបានត្រឡប់មកផ្ទះរបស់ខ្លួនវិញក៏ដោយ ក៏នាងនៅតែបង្ហាញចេញនូវទឹកចិត្តដែលមិនព្រមបោះបង់ចោលដោយងាយៗ។ នាងនិយាយប្រាប់គេ ដោយការប្តេជ្ញាចិត្តដ៏ស្ងាត់ស្ងៀមថា “ពេលខ្ញុំត្រឡប់ទៅវិញ ខ្ញុំនឹងទៅលេងអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងលេងជាមួយមិត្តភ័ក្តរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ាខ្ញុំថា យើងអត់មានផ្ទះនៅទៀតទេ តែខ្ញុំប្រាប់គាត់ថា យើងនឹងជួសជុលផ្ទះយើងឡើងវិញ”។ យើងអាចមានការប្តេជ្ញាចិត្ត ក្នុងការរស់នៅ ជាពិសេស នៅពេលដែលការប្តេជ្ញាចិត្តនោះ បានចាក់ឫសចូលទៅក្នុងសេចក្តីជំនឿលើព្រះ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកដទៃ។ យ៉ាងណាមិញ កណ្ឌគម្ពីរនាងរស់ បាននិយាយអំពីស្រ្តីបីនាក់ ដែលបានរស់នៅជាមួយគ្នា ដោយសោកនាដកម្ម។ បន្ទាប់ពីប្តីរបស់នាងណាអូមី និងកូនប្រុសទាំងពីរនាក់របស់នាងបានស្លាប់អស់ នាងក៏បានសម្រេចចិត្តត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់នាង នៅភូមិបេថ្លេហិមវិញ ហើយនាងបានជម្រុញឲ្យកូនប្រសាស្រីទាំងពីរនាក់ ដែលជាស្រ្តីមេម៉ាយ បន្តរស់នៅក្នុងស្រុកម៉ូអាប់។ នាងអ័រប៉ាបានបន្តរស់នៅក្នុងស្រុកនោះទៀត តែនាងរស់បានស្បថថា នាងនឹងទៅតាមនាងណាអូម៊ីគ្រប់ទីកន្លែង គឺដូចដែលនាងបាននិយាយថា “សាសន៍របស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាសាសន៍របស់ខ្ញុំ ហើយព្រះរបស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាព្រះរបស់ខ្ញុំដែរ”(នាងរស់ ១:១៦)។ ពេលនាងណាអូមីឃើញថា នាងរស់ “ប្តេជ្ញាចិត្តនឹងទៅតាមដូច្នោះហើយ នោះគាត់ក៏លែងនិយាយទៅ”(ខ.១៨) ហើយពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមចេញដំណើរជាមួយគ្នា។ ជួនកាល ភាពមានៈមានឫសគល់នៅក្នុងសេចក្តីអំណួត តែការប្តេជ្ញាចិត្តមានភាពរឹងមាំកាន់តែខ្លាំង ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់។ ពេលព្រះយេស៊ូវយាងទៅរកឈើឆ្កាង…
Read article