តើទ្រង់ជាមិត្តភ័ក្រក្នុងក្តីស្រមៃឬ?
កាលពីពេលកន្លងទៅ ខ្ញុំបានឮគេនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា មានគេផ្សព្វផ្សាយនៅលើផ្ទាំងផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម នៅតាមផ្លូវធំៗថា “ព្រះជាមិត្តភ័ក្រដែលមានតែក្នុងក្តីស្រមៃ ចូរទទួលស្គាល់ការពិត នោះជាការប្រសើរសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា”។ ជាការពិតណាស់ អ្នកដែលហ៊ានសរសេរយ៉ាងដូចនេះ បានប្រៀបធៀបគ្រីស្ទបរិស័ទ ទៅនឹងកូនក្មេង ដែលបង្កើតឲ្យមានមិត្តភ័ក្រម្នាក់ នៅក្នុងការស្រមើស្រមៃរបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ តើព្រះគ្រាន់តែជាមិត្តភ័ក្រនៅក្នុងក្តីស្រមៃរបស់យើងឬ? ជាការពិតណាស់ យើងមានភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ព្រះពិតជាមានមែន។ ចូរពិចារណាអំពីទ្រឹស្តីដែលមានដូចតទៅ : ការករកើតនៃពិភពលោក បានបង្ហាញថា ក្នុងសកលោកនេះ មានអ្នករចនាម្នាក់ ដែលបានបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក(រ៉ូម ១:១៨-២០)។ សម្បជញ្ញៈរបស់មនុស្សជួយ ឲ្យមនុស្សដឹងខុសត្រូវ ហើយការនេះបង្ហាញថា មានអ្នកដាក់ក្រឹត្យវិន័យ នៅក្នុងសម្បជញ្ញៈរបស់យើង(រ៉ូម ២:១៤-១៥)។ ភាពប៉ិនប្រសប់ដែលយើងបង្ហាញចេញ នៅក្នុងតន្រ្តី និងសីល្បៈ ឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីភាពប៉ិនប្រសប់ ដែលព្រះអាទិករមាន(និក្ខមនំ ៣៥:៣១-៣២)។ ព្រះគ្រីស្ទបានបើកសម្តែង ឲ្យយើងដឹងថា ព្រះមានលក្ខណៈដូចម្តេច តាមរយៈការយាងមកយកកំណើតជាមនុស្ស(ហេព្រើ ១:១-៤)។ ហើយការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះវិញ្ញាណ ក្នុងចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ៗ បង្ហាញពីភាពពិតរបស់ព្រះ(កាឡាទី ៥:២២-២៣)។ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា នឹងមានអ្នកដែលបដិសេធមិនព្រមទទួលស្គាល់ ភាពពិតរបស់ព្រះ(២ពេត្រុស ៣:៤-៦)។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ាកុបបានរំឭកយើង អំពីភាពពិតរបស់ទ្រង់ និងការដែលអ្នកជឿព្រះក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់…
Read articleការនៅជាប់នឹងព្រះ
នាពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ បន្ទាប់ពីខ្ញុំក្រោកពីដំណេក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា អ៊ីនធើណែតនៅផ្ទះខ្ញុំ បានដាច់ហើយ។ អ្នកផ្តល់សេវ៉ាកម្មរបស់ខ្ញុំ បានធ្វើតេស្តខ្លះៗ ហើយក៏បានសន្និដ្ឋានថា ខ្ញុំត្រូវផ្លាស់ប្តូរម៉ូដិមថ្មី ដើម្បីឲ្យអ៊ីនធើណិតដំណើរការដូចដើមវិញ ប៉ុន្តែ ពួកគេអាចផ្លាស់ឲ្យខ្ញុំយ៉ាងឆាប់បំផុត នៅថ្ងៃស្អែក។ ខ្ញុំក៏មានការស្រង៉ាកចិត្តបន្តិច ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីការរស់នៅ ដោយគ្មានអ៊ីនធើណែតប្រើ ក្នុងរយៈពេល២៤ម៉ោង។ ខ្ញុំក៏គិតថា តើខ្ញុំអាចរស់ដោយរបៀបណា បើគ្មានអ៊ីនធើណែតប្រើ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំក៏សួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំមានការស្រង៉ាកចិត្តផងដែរឬទេ បើសិនជាទំនាក់ទំនងដែលខ្ញុំមានជាមួយព្រះ ត្រូវបានកាត់ផ្តាច់អស់រយៈពេល១ថ្ងៃ? យើងអាចបន្តភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ដោយចំណាយពេលជាមួយព្រះបន្ទូលទ្រង់ និងនៅក្នុងការអធិស្ឋានបានគ្រប់ពេល។ បន្ទាប់មក យើងត្រូវធ្វើជា “អ្នកប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលព្រះ”(យ៉ាកុប ១:២២-២៤)។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ជំពូក ១១៩ បានទទួលស្គាល់ សារៈសំខាន់នៃការនៅជាប់ជាមួយនឹងព្រះ។ គាត់បានទូលសូមឲ្យព្រះ បង្រៀនផ្លូវនៃអស់ទាំងបញ្ញត្តទ្រង់មកគាត់(ខ.៣៣-៣៤)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានអធិស្ឋានថា គាត់រក្សាទុកឲ្យអស់ពីចិត្តរបស់គាត់(ខ.៣៤) ហើយដើរទៅតាមផ្លូវច្រកនៃសេចក្តីបង្គាប់របស់ទ្រង់(ខ.៣៥) ហើយង្វែរភ្នែករបស់គាត់ មិនឲ្យមើលការឥតប្រយោជន៍(ខ.៣៧)។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង “នៅជាប់” ជាមួយព្រះ ដោយជញ្ជឹងគិត ហើយអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ព្រះបានប្រទានឲ្យយើងមានព្រះបន្ទូលទ្រង់ ជាចង្កៀងដល់ជើងយើង ហើយជាពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវ ដែលនាំយើងទៅរកទ្រង់។–C.P. Hia
Read articleកិច្ចការ ដែលមិនទាន់ បញ្ចប់
ពេលលោកលេអូ ផ្លាស(Leo Plass) មានអាយុ៩៩ឆ្នាំ គាត់បានទទួលបរិញ្ញាប័ត្រមហាវិទ្យាល័យ ពីសកលវិទ្យាល័យអូរីហ្គិន ខាងកើត(Oregon)។ គាត់បានឈប់រៀនយកសញ្ញាប័ត្រគ្រូបង្រៀន នៅសកលវិទ្យាល័យ ក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៣០ ដើម្បីទៅរកប្រាក់ចំណូលនៅក្នុងឧស្សាហ៍កម្មកាប់ឈើ។ ៧០ឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានបន្តការសិក្សាបានក្រេឌីត៣ទៀត ដើម្បីឲ្យគាត់អាចបញ្ចប់ការសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យ ហើយដោះស្រាយបញ្ហាដ៏សំខាន់ ដែលគាត់មិនទាន់បានបញ្ចប់ នៅក្នុងជីវិតគាត់។ ក្នុងចំណោមយើង មានមនុស្សជាច្រើនមានបញ្ហាដូចលោកលេអូដែរ។ បញ្ហាដែលយើងមិនទាន់បញ្ចប់ អាចជាបញ្ហាដែលយើងមិនទាន់បាននិយាយសុំទោសគេ ហើយបញ្ហាដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺការសម្រេចចិត្តខាងវិញ្ញាណដែលយើងមិនទាន់បានបញ្ចប់។ ចោរម្នាក់ ក្នុងចំណោមចោរដែលគេឆ្កាងជាមួយព្រះយេស៊ូវ បានដឹងខ្លួនថា គាត់ចាំបាច់ត្រូវសម្រេចចិត្តទទួលជឿទ្រង់។ ពេលដែលគាត់នៅសល់ដង្ហើមចុងក្រោយ គាត់ក៏បានដឹងថា ព្រះយេស៊ូវជានរណា ហើយចង់ទៅនៅជាមួយទ្រង់ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ដែរ។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា គាត់ជាមនុស្សមានបាប ហើយព្រះយេស៊ូវគ្មានទោសអ្វីសោះ ហើយគាត់ក៏ទូលទ្រង់ថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ កាលណាចូលទៅក្នុងនគរទ្រង់ សូមនឹកចាំពីទូលបង្គំផង”(លូកា ២៣:៤២)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលតបថា “ខ្ញុំប្រាប់អ្នកជាប្រាកដថា ថ្ងៃនេះ អ្នកនឹងនៅក្នុងស្ថានបរមសុខជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ”(ខ.៤៣)។ ព្រះមិនសព្វព្រះទ័យឲ្យនរណាម្នាក់វិនាសឡើយ(២ពេត្រុស ៣:៩)។ សេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់ គឺសម្រាប់ឲ្យមនុស្សម្នាក់ៗទទួល ដោយមិនប្រកាន់អាយុ សុខភាព ឬដំណាក់កាលនៃជីវិតឡើយ។ ការប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះនេះ គឺបើកចំហរសម្រាប់អ្នក។ សូមកុំរង់ចំាទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ នៅពេលក្រោយឡើយ(២កូរិនថូស…
Read articleក្រេបយករស់ជាតិ គ្រប់ម៉ាត់
ជាញឹកញាប់ ម៉ាទី(Martie) ភរិយាខ្ញុំ បាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា “បងចូ(Joe) បងញាំលឿនម្ល៉េះ! សូមបងញាំតាមសម្រួល ឲ្យបានសប្បាយខ្លះផង”។ តាមធម្មតា ខ្ញុំបានញាំបាយហើយមុននាង ព្រោះនាងចំណាយពេលក្រេបយករសជាតិគ្រប់ម៉ាត់។ យ៉ាងណាមិញ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើក្នុងចំណោមយើងរាល់គ្នា មានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ ដែលចូលចិត្តអានព្រះបន្ទូលព្រះ ឲ្យឆាប់ចប់ ដោយមិនបានក្រេបយករស់ជាតិដ៏ពិតនៃព្រះបន្ទូលទ្រង់។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ផ្អែមនៅអណ្តាតទូលបង្គំណាស់ហ្ន៎ អើ ក៏ផ្អែមជាងទឹកឃ្មុំដល់មាត់ទូលបង្គំទៅទៀត!”(ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៣)។ បទគម្ពីរនេះ ពិតជាមានន័យចំពោះខ្ញុំណាស់! តើយើងអាចទទួលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ ពីការអរសប្បាយនឹងអាហារដ៏សម្បូរបែបនៃព្រះគម្ពីរ? ការបរិភោគព្រះបន្ទូលព្រះជាអាហារប្រចាំថ្ងៃ ជួយការពារចិត្តដែលកំពុងខ្វះជីវជាតិ មិនឲ្យរងគ្រោះ ដោយសារការថប់បារម្ភ សេចក្តីអំណួត ការភ័យខ្លាច និងការល្បួង ហើយជួយចម្រើនកម្លាំងយើង នៅក្នុងដំណើរដ៏មានជ័យជម្នះ។ ព្រះបន្ទូលព្រះប្រទាននូវប្រាជ្ញា និងការយល់ដឹង(ខ.៩៨-១០០)។ ហើយបង្ខាំងជើងរបស់យើង ឲ្យវៀរចាកពីផ្លូវអាក្រក់(ខ.១០១)។ អាហារខាងសាច់ឈាមជួយចិញ្ចឹមរូបកាយយើង ឲ្យមានជីវជាតិគ្រប់គ្រាន់ ទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះបន្ទូលព្រះ គឺជាអាហារដែលជួយចិញ្ចឹមគំនិត អារម្មណ៍ និងបំណងចិត្តរបស់យើង។ យើងមិនត្រូវអានព្រះបន្ទូលទាំងប្រញាប់ប្រញាល់ ដើម្បីឲ្យឆាប់បានចេញទៅខាងក្រៅផ្ទះឡើយ។ យើងចាំបាច់ត្រូវអានព្រះបន្ទូល ដោយចំណាយពេលវេលាឲ្យបានសមរម្យ នៅកន្លែងដែលយើងពិតជាអាចប្រកបជាមួយព្រះ។ ចូរចំណាយពេល អរសប្បាយនឹងការក្រេបយកជីវជាតិដ៏សម្បូរបែប នៃព្រះបន្ទូលព្រះ។–Joe…
Read articleសំបុត្ររបស់លោកស៊ី អេស លូវីសា
ក្នុងខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៦១ លោកហាវេយ ខាលសិន(Harvey Karlsen) គឺជាសិស្សវិទ្យាល័យម្នាក់ នៅសង្កាត់ប្រ៊ូកលីន ក្រុងញូយ៉ក។ កាលនោះគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោក ស៊ី អេស លូវីស(C.S. Lewis) នៅប្រទេសអង់គ្លេស។ លោកហាវេយ បានអានសៀវភៅរឿងដែលលោកលូវីសនិពន្ធ ដែលមានចំណងជើងថា សំបុត្ររបស់អារក្ស ហើយបានសួរគាត់ថា “ពេលអ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ តើសាតាំងបានធ្វើទុក្ខអ្នកទេ? បើសិនជាវាបានធ្វើទុក្ខអ្នកមែន តើអ្នកបានធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីទប់ទល់នឹងវា?” បីសប្តាហ៍ក្រោយមក លោកលូវីសក៏បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើមកវិញ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានបញ្ជាក់ថា គាត់នៅតែជួបការល្បួងជាច្រើន។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា ពេលគាត់ជួបការល្បួងទាំងនោះ “ប្រហែលជា … ការសំខាន់បំផុត គឺយើងត្រូវតែបន្តសរសេរសៀវភៅនេះ ដោយគ្មានការបាក់ទឹកចិត្ត ទោះបីជាយើងច្រើនតែចាញ់ល្បួងមែន តែយើងត្រូវក្រោកឈរឡើង ហើយសូមការអត់ទោសពីព្រះ”។ កណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលសាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរ មានពេញទៅដោយការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យមានការទ្រាំអត់ ពេលជួបការល្បួង។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “កូនតូចៗ រាល់គ្នាអើយ ខ្ញុំសរសេរផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា ពីព្រោះទ្រង់បានអត់ទោសបាបរបស់អ្នករាល់គ្នាហើយ ដោយយល់ដល់ព្រះនាមទ្រង់ ឪពុករាល់គ្នាអើយ ខ្ញុំសរសេរផ្ញើមកអ្នករាល់គ្នា ពីព្រោះបានស្គាល់ព្រះ ដែលទ្រង់គង់នៅតាំងពីដើមរៀងមក…
Read articleការស្តាប់បង្គាប់ គឺជា ការថ្វាយបង្គំព្រះ
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរ ជាមួយក្រុមចម្រៀង មកពីសាលាវិទ្យាល័យគ្រីស្ទបរិស័ទ ខ្ញុំមានចិត្តសប្បាយរីករាយណាស់ ដែលបានឃើញសិស្សសាលាទាំងនោះ សរសើរដំកើងព្រះ នៅក្នុងការដឹកនាំកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ នៅក្នុងព្រះវិហារ ដែលយើងបានមកធ្វើទស្សនៈកិច្ច។ តែមានការមួយ ដែលកាន់តែគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងនេះទៀត ដែលបានកើតឡើងនៅកន្លែង ដែលនៅមិនឆ្ងាយពីព្រះវិហារនោះ។ ថ្ងៃមួយ សិស្សសាលាមួយក្រុមនេះ បានដឹងថា ស្រ្តីម្នាក់មិនមានលុយចាក់សាំងឡានទេ ហើយព្រះក៏បានប៉ះពាល់ចិត្តពួកគេ ឲ្យរ៉ៃប្រាក់ដង្វាយ សម្រាប់ជួយនាង។ ពួកគេក៏ប្រមូលបានប្រាក់ ដែលល្មមនឹងឲ្យនាងចាក់សាំងឡាននាង បានដល់ពីរបីលើក។ ការថ្វាយបង្គំ និងសរសើរដំកើងព្រះ ក្នុងព្រះវិហារ គឺជារឿងដ៏សំខាន់ ទន្ទឹមនឹងនោះ ការចេញទៅពិភពពិតខាងក្រៅ ហើយថ្វាយបង្គំទ្រង់ តាមរយៈការស្តាប់បង្គាប់ជាប្រចាំថ្ងៃ ក៏ជារឿងសំខាន់ណាស់ដែរ។ គំរូដ៏ល្អរបស់សិស្សសាលាទាំងនោះ បានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យគិតពិចារណាអំពីជីវិតរបស់យើង។ តើយើងថ្វាយបង្គំព្រះតែនៅក្នុងព្រះវិហារទេឬ? ពុំនោះទេ តើយើងបន្តថ្វាយបង្គំទ្រង់ នៅខាងក្រៅព្រះវិហារទៀត ដោយការស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ នៅក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ដោយស្វែងរកឱកាសបម្រើទ្រង់ឬទេ? ក្នុងបទគម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល១៥ យើងឃើញថា ព្រះអម្ចាស់បានឲ្យស្តេចសូលធ្វើកិច្ចការមួយ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានធ្វើខុស(ខ.២០-២១) ដោយប្រើការថ្វាយបង្គំ(ការថ្វាយយញ្ញបូជា) ជាលេស សម្រាប់បន្តធ្វើខុស ដោយមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះទៅវិញ។ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបថា “ដែលស្តាប់បង្គាប់ នោះវិសេសលើសជាងយញ្ញបូជា”(ខ.២២)។…
Read article