ភាពខ្វះចន្លោះដ៏គ្រោះថ្នាក់
ក្នុងអក្សរសាស្រ្ត មានរឿងជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីបរាជ័យរបស់វីរបុរស ដោយសារតែភាពខ្វះចន្លោះដ៏គ្រោះថ្នាក់ នៃបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់គាត់។ នេះក៏ជារឿងពិត ដែលបានកើតឡើងចំពោះស្តេចអ័ម៉ាស៊ីយ៉ា ដែលជាស្តេចនៃនគរយូដា ដែលមានព្រះជន្ម១៦ឆ្នាំ។ ទ្រង់បានស្វែងរកព្រះអម្ចាស់អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយពេលនោះ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានពរ ឲ្យទ្រង់មានជ័យជម្នះ (១របាក្សត្រ ២៦:៤-៥)។ តែអ្វីៗមានការប្រែប្រួល ពេលដែល“ព្រះនាមទ្រង់លាន់ឮទួទៅឆ្ងាយ ពីព្រោះទ្រង់មានសេចក្តីជំនួយយ៉ាងអស្ចារ្យ ដរាបដល់ទ្រង់មានកំឡាំងខ្លាំង។ កាលទ្រង់មានកំឡាំងឡើងហើយ នោះព្រះទ័យទ្រង់ក៏ប៉ោងធំឡើង ត្រឡប់ជាខូចអស់ទៅ”(ខ.១៥-១៦)។ ស្តេចអាម៉ាស៊ីយ៉ា ក៏បានយាងចូលព្រះវិហារនៃព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីដុតគ្រឿងក្រអូបនៅលើអាសនា(ខ.១៦) ដែលទង្វើនេះជាការបំពាន ដោយបើកចំហរ មកលើក្រឹត្យវិន័យនៃព្រះអម្ចាស់។ ត្រង់ចំណុចនេះ ប្រហែលមកពីសេចក្តីអំណួតបានធ្វើឲ្យទ្រង់យល់ថា ទ្រង់មិនបាច់ត្រូវកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ដូចគេរាល់គ្នាឡើយ។ ពេលដែលស្តេចអាម៉ាស៊ីយ៉ាមានព្រះទ័យក្រេវក្រោធទាស់នឹងពួកសង្ឃ ដែលបានទូលទ្រង់ថា ទង្វើរនេះមិនត្រឹមត្រូវ នោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ក៏បានដាក់ទោសទ្រង់ ឲ្យកើតរោគឃ្លង់(ខ.១៨-២០)។ ពេលយើងអានរឿង ក្នុងអក្សរសាស្រ្ត និងក្នុងជីវិតពិត ជាញឹកញាប់ យើងឃើញមនុស្សដែលមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អ បែជាធ្លាក់ចេញពីការមានកិត្តយស ទៅជាមានក្តីអាម៉ាស និងទុក្ខវេទា។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ស្តេចអូសៀសទ្រង់មានរោគឃ្លង់ ដរាបដល់ថ្ងៃសុគត…ទ្រង់បានត្រូវកាត់កាល់ចេញពីព្រះវិហារព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.២១)។ វិធីតែមួយ ដើម្បីឲ្យយើងអាចការពារកុំឲ្យទឹកដមដ៏ផ្អែមនៃការសរសើរ ក្លាយជាថ្នាំពលនៃសេចក្តីអំណួតគឺយើងត្រូវដើរតាមព្រះអម្ចាស់ ដោយចិត្តដែលបន្ទាបខ្លួន។–David McCasland
Read articleចូរស្ងៀមទៅ ហើយឈប់ចុះ
មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះ អេឡូវីស(Elouise) មានវិធីសាស្រ្តដ៏អស្ចារ្យ ដើម្បីធ្វើឲ្យជីវិតមានទស្សនៈវិស័យដ៏ឆ្លាតវ័យ។ ពេលដែលខ្ញុំសួរនាងថា “តើអ្នកសុខសប្បាយទេ ថ្ងៃនេះ?” ខ្ញុំបានរំពឹងថា នាងនឹងឆ្លើយតបដូចពេលរាល់ដងថា “សុខសប្បាយជាទេ” ។ តែផ្ទុយទៅវិញ នាងឆ្លើយថា “ខ្ញុំត្រូវតែដាស់ទ្រង់ឲ្យភ្ញាក់ឡើង!” ពេលដែលខ្ញុំសួរនាងថា តើនាងកំពុងនិយាយអំពីអ្វី នាងក៏ឆ្លើយរបៀបលេងសើចថា “តើអ្នកមិនមើលព្រះគម្ពីរទេឬ បានជាមិនដឹង?” បន្ទាប់មកនាងក៏បានពន្យល់ថា “ពេលដែលពួកសាវ័កជួបគ្រោះភ័យ ពួកគេបានប្រញាប់ទៅដាស់ព្រះយេស៊ូវឲ្យភ្ញាក់ពីដំណេក។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏នឹងទៅដាស់ទ្រង់ផងដែរ!” ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ យើងអាចសួរខ្លួនឯងថា ពេលដែលយើងទាល់ច្រក ពេលមានគ្រោះភ័យ ដោយមិនដឹងជារត់គេចទៅណា តើយើងនឹងធ្វើដូចម្តេច? យើងប្រហែលជាប្រញាប់ទៅរកព្រះយេស៊ូវ ដូចពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់ នៅពេលដែលពួកគេកំពុងជួបខ្យល់ព្យុះដែលកំពុងគំរាមកំហែងជីវិតរបស់ពួកគេដែរហើយ(ម៉ាកុស ៤:៣៥-៤១)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជួនកាល យើងប្រហែលជាចង់រំដោះខ្លួនចេញពីបញ្ហា ដោយខំរកឱកាសសងសឹក ឬនិយាយអាក្រក់ពីអ្នកដែលបានធ្វើបាបយើង ឬក៏គ្រាន់តែចូលទៅសង្ងំនៅគៀនជញ្ជាំង ពេលដែលយើងផុងខ្លួនកាន់តែជ្រៅទៅៗ ចូលទៅក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម។ យើងចាំបាច់ត្រូវរៀនសូត្រ ពីពួកសិស្សដែលបានគេចទៅរកព្រះយេស៊ូវ ដែលជាក្តីសង្ឃឹមតែមួយរបស់ពួកគេ។ ទ្រង់ប្រហែលជាមិនរំដោះខ្លួនយើង ឲ្យរួចភ្លាមៗឡើយ តែការដែលយើងនឹកចាំថា ទ្រង់តែងតែគង់នៅក្នុងទូកជាមួយយើងជានិច្ច ពិតជាអាចជួយកែប្រែស្ថានភាពរបស់យើងបាន។ យើងអរព្រះគុណទ្រង់ ដែលតែងតែគង់នៅជាមួយយើងជានិច្ច នៅក្នុងព្យុះនៃជីវិត ដោយមានបន្ទូលយ៉ាងដូចនេះថា “ចូរស្ងៀមទៅ…
Read articleការសម្តែងចេញនូវសិរីល្អរបស់ព្រះ
ខ្ញុំចូលចិត្តកីឡាវាលបាល់បេសប៊ល ហើយខ្ញុំជាអ្នកគាំទ្រកីឡានេះ តាំងពីពេលដែលខ្ញុំនៅជាក្មេងតូច។ ជាពិសេស ខ្ញុំចូលចិត្តតាមដានការប្រកួតរបស់ក្រុមខ្លា ដេត្រយ(Detroit Tigers)។ តែក្នុងអំឡុងពេលរដូវកាលនៃការប្រកួតថ្មីៗនេះ ក្រុមខ្លា ដេត្រយប្រកួតមិនបានល្អ ហើយបានចាញ់ការប្រកួត ធ្វើឲ្យបាត់បង់កំណត់ត្រា ក្នុងពេលដើមដំបូងនៃរដូវកាលនៃការប្រកួត។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ដូចនេះដើម្បីសុខុមាលភាពរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានផ្អាកការតាមដានការប្រកួតនោះ។ ខ្ញុំព្យាយាមឈប់ខ្វល់ ពីក្រុមដែលខ្ញុំចូលចិត្តនោះ អស់រយៈពេល៤ថ្ងៃ។ ក្នុងអំឡុងពេល៤ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមជញ្ជឹងគិតអំពីការពិបាក ដែលមនុស្សយើងមាន ពេលយើងព្យាយាមលះចោលរបស់អ្វីមួយ ដែលយើងធ្លាប់តែស្រឡាញ់។ មានពេល ដែលយើងត្រូវលះចោលអ្វីមួយ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះ។ ឧទាហរណ៍ យើងប្រហែលជាបានចូលរួមសកម្មភាពអ្វីមួយ ដែលយើងកំពុងមានការងប់ងល់ខ្លាំង ហើយយើងក៏ដឹងដែរថា យើងត្រូវកាត់បន្ថយការចូលរួមក្នុងសកម្មភាពនោះ (១កូរិនថូស ៦:១២)។ ពុំនោះទេ យើងប្រហែលជាមានទម្លាប់ ឬការអនុវត្តន៍ ដែលយើងដឹងថា វាមិនបានធ្វើឲ្យព្រះសព្វព្រះទ័យឡើយ ហើយយើងដឹងថា យើងចាំបាច់ត្រូវលះចោលទម្លាប់ ឬការអនុវត្តន៍នោះ ព្រោះយើងស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយចង់ឲ្យព្រះនាមទ្រង់ដំកើងឡើង តាមរយៈយើង (១៥:៣៤)។ ពេលយើងរកឃើញថា ការអ្វីមួយដែលយើងចូលចិត្ត បានរារាំងទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយព្រះអម្ចាស់ នោះយើងអាចពឹងផ្អែកលើទ្រង់ ដើម្បីបញ្ឈប់ការនោះ។ ព្រះផ្គត់ផ្គង់យើង តាមតម្រូវការ(១កូរិនថូស ១០:១៣)…
Read articleការធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ព្យុះ
ប្រជាជនសម័យបុរាណ នៅក្នុងនគរអ័ស៊ូម(Axum) ដែលមានទីតាំងនៅជាប់នឹងសមុទ្រក្រហម ដែលសព្វថ្ងៃនៅក្នុងប្រទេសអេធីយ៉ូពី បានរកឃើញថា ខ្យល់ព្យុះមូសុងដែលបក់បោកមកខ្លាំង អាចត្រូវបានគេប្រើជាប្រយោជន៍ ដោយប្រើក្តោងនាវា ដើម្បីឲ្យខ្យល់ព្យុះនោះរុញនាវាឲ្យលឿនទៅមុន។ ពួកគេមិនបានខ្លាចខ្យល់ និងភ្លៀងដែលមានកម្លាំងខ្លាំងនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានរកឃើញវិធីបើកនាវាកាត់តាមព្យុះនោះទៅវិញ។ យ៉ាងណាមិញ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១០៧ បានធ្វើឲ្យយើងនឹកស្រមៃឃើញ ការដែលព្រះអនុញ្ញាតឲ្យមានព្យុះភ្លៀង ក្នុងជីវិតយើង ហើយជួយឲ្យយើងអាចធ្វើដំណើរទៅមុខទៀត កាត់តាមព្យុះនោះ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ទ្រង់បង្គាប់ទៅ នោះក៏កើតមានខ្យល់ព្យុះ ដែលបណ្តាលឲ្យរលកកំរើកឡើង … គ្រានោះ គេអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយសេចក្តីវេទនារបស់គេ ហើយទ្រង់ក៏ប្រោសឲ្យរួចពីសេចក្តីលំបាកនោះ”(ទំនុកដំកើង ១០៧:២៥,២៨)។ ការដែលយើងទុកចិត្តការដឹកនាំរបស់ព្រះ ពេលយើងមានការពិបាក គឺជាអ្វីដែលព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងបង្រៀនយើង ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ បទគម្ពីរហេព្រើ ជំពូក ១១ បានរៀបរាប់អំពីមនុស្សជាច្រើន ដែលប្រើបញ្ហារបស់ខ្លួន ជាឱកាសដើម្បីប្រើជំនឿរបស់ខ្លួន និងដើម្បីពិសោធនឹងព្រះគុណ ការផ្គត់ផ្គង់ និងការប្រោសលោះរបស់ព្រះ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ដោយសារសេចក្តីជំនឿ នោះគេបានឈ្នះនគរដទៃ បានសំរេចការសុចរិត បានទទួលសេចក្តីសន្យា បានបិទមាត់សិង្ហ បានពន្លត់អំណាចភ្លើង បានរួចពីមុខដាវ បានមានកំឡាំងក្នុងកាលដែលកំពុងតែខ្សោយ ក៏ត្រឡប់ជាពូកែក្នុងចំបាំង”(ខ.៣៣-៣៤)។ ក្នុងការរស់នៅ…
Read articleអ្នកជំពាក់
កាលនៅជាយុវជន លោករ៉ូបឺត រ៉ូប៊ិនសិន(Robert Robinson ឆ្នាំ ១៧៣៥-១៧៩០) ចូលចិត្តបង្កររឿងជាមួយមិត្តភ័ក្ររបស់គាត់ បានជាមានគេដំណាលរឿងរបស់គាត់ថា ពេលគាត់មានអាយុ១៧ឆ្នាំ គាត់បានស្តាប់លោកចច វ៉ាយហ្វៀល(George Whitefield) អធិប្បាយព្រះបន្ទូល ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៣:៧ ហើយគាត់ក៏ដឹងថា គាត់ត្រូវការសេចក្តីសង្រ្គោះនៃព្រះគ្រីស្ទ។ ពេលនោះ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានកែប្រែជីវិតរបស់គាត់ ហើយគាត់ក៏បានក្លាយជាអ្នកផ្សាយព្រះបន្ទូល។ គាត់ក៏បាននិពន្ធទំនុកបរិសុទ្ធជាច្រើន ដែលក្នុងនោះ មានបទដ៏ល្បីល្បាញមួយ មានចំណងជើងថា “សូមយាងចូលមក ឱព្រះដ៏មានពរ”។ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានជញ្ជឹងគិតអំពីព្រះគុណដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ ដែលទ្រង់បានប្រទានដល់យើង និងបានជញ្ជឹងគិតអំពីឃ្លាចុងក្រោយនៃទំនុកបរិសុទ្ធនេះ ដែលគាត់បានសរសេរថា “ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំជំពាក់ព្រះគុណដ៏ធ្ងន់របស់ទ្រង់!” ទំនុកបរិសុទ្ធនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីការដែលសាវ័កប៉ុលបង្រៀនថា “សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទបង្ខំយើងខ្ញុំ … គឺដើម្បីឲ្យពួកអ្នកដែលរស់នៅ មិនរស់សំរាប់តែខ្លួនឯងទៀត គឺរស់សំរាប់ព្រះអង្គ ដែលសុគតជំនួសគេ ហើយបានរស់ឡើងនោះវិញ”(២កូរិនថូស ៥:១៤-១៥)។ យើងមិនអាចធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីឲ្យទទួលបានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណរបស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ។ តែដោយសារទ្រង់បានប្រទានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណមកយើង នោះយើងត្រូវស្រឡាញ់ទ្រង់វិញ ដោយរស់នៅថ្វាយទ្រង់! នៅក្នុងការរស់នៅថ្វាយទ្រង់ យើងមានការសំខាន់ៗជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើ ដែលខ្ញុំមិនអាចរៀបរាប់អស់នៅពេលនេះ ដែលមានដូចជា ការចូលទៅជិតទ្រង់ ការស្តាប់ព្រះបន្ទូលទ្រង់…
Read articleការលះបង់ដ៏ពិត
លោកអេរិក ស្ថិតក្នុងចំណោមបណ្តាបុរសដ៏ល្អ ក្នុងសហគមន៍។ ក្នុងនាមជាមន្រ្តីប៉ូលីសម្នាក់ គាត់បានចាត់ទុកការងាររបស់គាត់ ជាការបម្រើសម្រាប់សហគមន៍របស់គាត់ ហើយមានការប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះការបម្រើនោះ ទោះជាត្រូវលះបង់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ គេអាចដឹងថា គាត់ពិតជាមានបំណងចិត្តដូចនេះមែន ដោយគ្រាន់តែមើលទៅទូដាក់ឥវ៉ាន់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ នៅប៉ុស្ត៍ប៉ូលីស ដែលនៅលើនោះគាត់បានបិទខគម្ពីរ យ៉ូហាន ១៥:១៣។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ ព្រះអម្ចាស់នៃយើង មានបន្ទូលថា “គ្មានអ្នកណាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្តូរជីវិត ជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះបន្ទូលទ្រង់ត្រង់ចំណុចនេះ មិនគ្រាន់តែជាគោលការណ៍ដ៏ប្រសើរប៉ុណ្ណោះឡើយ។ បទគម្ពីរនេះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការប្តេជ្ញាចិត្ត ដែលលោកអេរិកមានចំពោះភារកិច្ចរបស់គាត់ ក្នុងនាមជាមន្ត្រីប៉ូលីស ដែលនាំឲ្យគាត់មានការលះបង់ដ៏ធំផុត គឺនៅពេលដែលគាត់បានពលីជីវិត ក្នុងការបំពេញភារៈកិច្ចការពារសន្តិសុខសង្គម។ នេះជាការបង្ហាញចេញនូវចិត្តដែលមានការលះបង់ដ៏ពិត។ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលដ៏មានអំណាច ក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ១៥:១៣ ជាច្រើនម៉ោងក្រោយមក ទ្រង់ក៏បានលះបង់ព្រះជន្ម ដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលនោះមែន។ កាលនោះ ទ្រង់បានមានបន្ទូលអំពីការលះបង់នេះ មកកាន់ពួកសិស្សទ្រង់ ក្នុងបន្ទប់ខាងលើ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានប្រកបជាមួយព្រះវរបិតា នៅសួនច្បារកេតសេម៉ានី គឺនៅមុនពេលគេយកទ្រង់ទៅកាត់ទោសដោយអយុត្តិធម៌ ហើយទ្រង់ក៏ត្រូវគេយកទៅឆ្កាង នៅចំពោះមុខបណ្តាជន ដែលកំពុងចម្អកឲ្យទ្រង់។ ក្នុងនាមជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ព្រះយេស៊ូវអាចគេចចេញពីការរងទុក្ខ ការធ្វើទារុណកម្ម និងភាពសាហាវព្រៃផ្សៃនោះ។ ទ្រង់គ្មានបាបសូម្បីតែបន្តិច…
Read article