ធ្វើអ្វីដែលសំខាន់មុនគេ
ពេលដែលសារ៉ា ចៅស្រីរបស់ខ្ញុំនៅពីក្មេង នាងបានប្រាប់ថា ពេលនាងធំឡើង នាងចង់ធ្វើជាគ្រូបង្វឹកកីឡាបាល់បោះ ដូចជាឪពុករបស់នាងដែរ។ នាងបានប្រាប់ទៀតថា នាងមិនទាន់អាចធ្វើជាគ្រូបង្វឹកបានទេ ព្រោះមុនដំបូង នាងត្រូវក្លាយជាកីឡាករសិន ហើយកីឡាករត្រូវចេះចងខ្សែរស្បែកជើង តែនាងមិនទាន់ចេះចងខ្សែរស្បែកជើង របស់នាងទេ។ តាមធម្មតា យើងនិយាយថា យើងត្រូវធ្វើអ្វីដែលសំខាន់បំផុត មុនគេ។ ហើយកិច្ចការទីមួយសំខាន់បំផុត នៅក្នុងជីវិតយើង គឺការស្គាល់ព្រះ ហើយអរសប្បាយក្នុងទ្រង់។ ការទទួលស្គាល់ និងការស្គាល់ព្រះ ជួយឲ្យយើងក្លាយជាមនុស្ស ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យ។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌ បានទូន្មានសាឡូម៉ូន ដែលជាបុត្រាទ្រង់ថា “ចូរឲ្យឯងបានស្គាល់ព្រះនៃឪពុកឯងចុះ ព្រមទាំងប្រតិបត្តិតាមទ្រង់ ដោយអស់ពីចិត្ត ហើយស្មោះស្ម័គ្រផង” (១របាក្សត្រ ២៨:៩)។ ចូរយើងចាំថា មនុស្សអាចស្គាល់ព្រះបាន។ ព្រះអង្គជាអង្គបុគ្គល មិនមែនជាទ្រឹស្តីហេតុផល ឬទេវសាស្ត្រនោះទេ។ ទ្រង់ចេះគិត មានឆន្ទៈ មានអំណរ អារម្មណ៍ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងមានបំណង ដូចមនុស្សទូទៅដែរ។ លោកអេ ដាប់បលយូ តូហ្ស័រ(A.W. Tozer) បានសរសេរថា “ទ្រង់ជាអង្គបុគ្គលម្នាក់ ហើយយើងអាចស្គាល់ទ្រង់បាន តាមរយៈការប្រកបជិតស្និទ្ធកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ គឺនៅខណៈពេលដែលយើងត្រៀមចិត្តរបស់យើង…
Read articleមិនអាចធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់បានទេ
អេលីណា(Eliana) ជាក្មេងស្រីអាយុ៤ឆ្នាំម្នាក់ ដែល កំពុងតែជួយម្តាយរបស់នាង រៀបចំរបស់របរនាង នៅកន្លែងដើមវិញ មុនពេលចូលគេង។ ពេលដែលម្តាយនាង ប្រាប់ឲ្យយកខោអាវទុកដាក់កន្លែងដើមវិញ នាងគិតថា ម្តាយនាងបានឲ្យនាងធ្វើការច្រើនពេកហើយ។ បានជានាងបែរក្រោយ ហើយច្រត់ចង្កេះ រួចប្រាប់ម្តាយនាងថា “ម៉ាក់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអីច្រើនណាស់”។ តើអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍បែបនេះ ចំពោះកិច្ចការដែលព្រះបានត្រាស់ហៅឲ្យអ្នកធ្វើឬទេ? វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមានបន្ទុកធ្ងន់ពេក នៅក្នុងការរួមចំណែកការងារព្រះវិហារ ការធ្វើបន្ទាល់ និងការរកស៊ីចិញ្ចឹមគ្រួសារជាដើម។ យើងប្រហែលជាដកដង្ហើមធំ ហើយអធិស្ឋានថា“ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំមិនអាចធ្វើការច្រើនពេកបានទេ”។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះ បានបង្ហាញថា ព្រះអង្គមិនមានការរំពឹងហួសហេតុឡើយ។ ឧទាហរណ៍ ចំពោះការដែលយើងទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ ទ្រង់បានបង្រៀនយើងថា “ខាងឯពួកអ្នករាល់គ្នា នោះខំឲ្យនៅជាមេត្រីនឹងមនុស្សទាំងអស់ចុះ បើសិនជាបាន”(រ៉ូម ១២:១៨)។ ព្រះទ្រង់ជ្រាបថា សមត្ថភាពយើងមានកំណត់។ ម្យ៉ាងទៀតទ្រង់បង្រៀនថា “ការអ្វីដែលត្រូវធ្វើក៏ដោយ ចូរធ្វើឲ្យអស់ពីចិត្ត ទុកដូចជាធ្វើថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់ មិនមែនដល់មនុស្សទេ”(កូល៉ុស ៣:២៣)។ ព្រះអង្គមិនបានប្រាប់យើង ឲ្យធ្វើខ្លួនឯង ឲ្យមានភាពល្អឥតខ្ចោះ ដែលអ្នកដទៃនឹងសរសើរយើងនោះទេ ប៉ុន្តែ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងលើកព្រះកិត្តិនាមទ្រង់ ក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលយើងធ្វើ។ ជាងនេះទៅទៀត “ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាល្បងលការដែលធ្វើរៀងៗខ្លួន នោះនឹងមានសេចក្តីអំនួតចំពោះតែខ្លួនឯង…
Read articleតើនរណាជាចៅហ្វាយ លើបបូរមាត់ខ្ញុំ?
ភាពខុសគ្នារវាងការនិយាយសរសើរ និងការនិយាយបញ្ចូរ ស្ថិតនៅត្រង់ចេតនារបស់អ្នកសរសើរ។ ការនិយាយសរសើរ គឺជាការឲ្យតម្លៃដ៏ពិត សម្រាប់គុណសម្បត្តិ ឬសកម្មភាពរបស់បុគ្គលណាម្នាក់។ តែតាមធម្មតាគោលបំណងរបស់អ្នកនិយាយបញ្ចូរ គឺដើម្បីបំពេញប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដោយខំយកចិត្តយកថ្លើមអ្នក ដែលខ្លួនបញ្ចូរនោះ។ ការនិយាយសរសើរ ជាការព្យាយាមលើកទឹកចិត្ត តែការបញ្ចូរ ជាការប៉ុនប៉ងទាញយកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ក្នុងទំនុកដំកើងជំពូក១២ ស្តេចដាវីឌបានទួញសោកចំពោះសង្គម ដែលអ្នកគោរពប្រណិបតន៍ព្រះ និងមនុស្សស្មោះត្រង់ ត្រូវបាត់ខ្លួនម្តងមួយៗ ហើយត្រូវជំនួសដោយពួកមនុស្សបោកបញ្ឆោត ដែល “ពោលដោយបបូរមាត់បញ្ចើច ហើយដោយមានចិត្តពីរ”(ខ.២)។ ពួកគេនិយាយថា “យើងនឹងឈ្នះដោយអណ្តាត បបូរមាត់យើង ស្រេចនៅយើងទេតើ តើអ្នកណាជាចៅហ្វាយលើយើង?”(ខ.៤)។ សំណួរដែលថា “តើអ្នកណាជាចៅហ្វាយលើបបូរមាត់យើង?” ជាសំណួរដ៏ល្អមួយ ដែលយើងត្រូវសួរខ្លួនយើង ជាពិសេស ពេលដែលការល្បួងនាំឲ្យយើងនិយាយសរសើរអ្នកដទៃ ដោយមិនស្មោះត្រង់ ដើម្បីឲ្យបានអ្វីមួយពីអ្នកនោះជាដើម។ បើខ្ញុំជាចៅហ្វាយលើបបូរមាត់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំអាចនិយាយអ្វីក៏បានតាមចិត្ត។ តែបើព្រះអម្ចាស់ជាចៅហ្វាយលើបបូរមាត់ខ្ញុំវិញ នោះពាក្យសម្តីដែលខ្ញុំនិយាយ បានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីព្រះបន្ទូលទ្រង់ ដែលជាពាក្យសម្តីសុទ្ធស្អាតទាំងអស់ គឺដូចប្រាក់ដែលគេសាកក្នុងបាវធ្វើពីដី ហើយបានសំរងអស់៧ដងផង” (ខ.៦)។ វិធីល្អបំផុត ដើម្បីបង្ហាញថា អ្នកណាជាម្ចាស់លើបបូរមាត់យើង នោះប្រហែលជាត្រូវឲ្យយើងចាប់ផ្តើមថ្ងៃនីមួយៗ ដោយសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ស្តេចដាវីឌ ក្នុងទំនុកដំកើងថា “សូមឲ្យពាក្យសម្តីដែលចេញពីមាត់ទូលបង្គំ និងការរំពឹងគិតក្នុងចិត្តរបស់ទូលបង្គំ…
Read articleឆ្អឹងដែលបាក់
ជា ច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានចូលរួមប្រកួតបាល់ទាត់មហាវិទ្យាល័យ ដោយធ្វើអ្នកចាំទី។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយរីករាយ លើសពីការពិពណ៌នា តែខ្ញុំត្រូវមានការលះបង់យ៉ាងខ្លាំង ហើយសព្វថ្ងៃខ្ញុំក៏បន្តមានការលះបង់ដូចនេះផងដែរ។ ក្នុងនាមជាអ្នកចាំទី ខ្ញុំត្រូវលោតចាប់បាល់ ផ្តួលខ្លួនទៅលើដី ដើម្បីការពារបាល់កុំឲ្យចូលទី ដែលជាញឹកញាប់ វាអាចនាំឲ្យមានរបួស។ នៅក្នុងរដូវកាលនៃការប្រកួតមួយនោះ ខ្ញុំបានបាក់ជើង ប្រេះឆ្អឹងជំនីខ្លះ ថ្លោះស្មា ហើយសន្លប់អស់ម្តង ដោយសារប៉ះត្រូវក្បាល។ បច្ចុប្បន្ននេះ ពេលណាអាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំង ខ្ញុំឈឺនៅត្រង់កន្លែងដែលធ្លាប់បាក់ឆ្អឹងនោះ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពេលដែលមានរបួសដ៏ឈឺចាប់នោះ។ ស្តេចដាវីឌក៏មានការនឹកចាំ អំពីការឈឺចាប់នៃការបាក់ឆ្អឹងផងដែរ តែរបួសនោះ ជារបួសខាងវិញ្ញាណ មិនមែនរបួសខាងសាច់ឈាមទេ។ បន្ទាប់ពីស្តេចដាវីឌបានប្រព្រឹត្តខុសសីលធម៌ ដោយមានការផឹតក្បត់ ជាមួយនាងបាតសេបា រហូតឈានដល់ការសម្លាប់អ៊ូរី ជាប្តីរបស់នាងទៀត ព្រះអម្ចាស់ក៏បានដាក់ទោសទ្រង់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ តែស្តេចដាវីឌក៏បានងាកបែរមករកទ្រង់វិញ ដោយប្រែចិត្ត ហើយអធិស្ឋានថា “សូមឲ្យទូលបង្គំបានឮសេចក្តីអំណរ និងសេចក្តីរីករាយ នោះអស់ទាំងឆ្អឹងដែលទ្រង់បានបំបាក់បំបែក នឹងបានអរសប្បាយវិញ”(ទំនុកដំកើង ៥១:៨)។ ការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះ មានសភាពធ្ងន់ធ្ងរណាស់ បានជាស្តេចដាវីឌ មានអារម្មណ៍ថា ឆ្អឹងរបស់ទ្រង់ហាក់ដូចជាបានបាក់អញ្ចឹង។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានជឿថា ព្រះដែលពេញដោយព្រះគុណ អាចព្យាបាលឆ្អឹងដែលបាក់នោះ ព្រមទាំងប្រទានឲ្យទ្រង់មានអំណរឡើងវិញ។ កាលណាយើងភ្លាត់ដួល…
Read articleព្រះនេត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ
មានពេលមួយ យើងបានឈរតម្រង់ជួរនៅហាងលក់ការ៉េមមួយ។ ខ្ញុំក៏បានកត់សម្គាល់បុរសម្នាក់។ នៅលើផ្ទៃមុខគាត់មានពេញទៅដោយស្លាកស្នាម កើតចេញពីការវ៉ៃតប់គ្នា ហើយខ្នង់ច្រមុះគាត់ក៏វៀច ហើយមានសម្លាកខ្លះៗផង។ សម្លៀកបំពាក់គាត់មិនមានប្រឡាក់អ្វីទេ តែមានសភាពញក់ញី។ ពេលនោះខ្ញុំកំពុងឈរ នៅក្នុងជួរ ដោយមានគាត់ឈរខាងក្រោយ ហើយកូនៗរបស់ខ្ញុំឈរខាងមុខ។ ពេលដែលគាត់និយាយមកកាន់ខ្ញុំជាលើកទីមួយ ខ្ញុំស្តាប់ឮមិនច្បាស់ទេ បានជាខ្ញុំគ្រាន់តែងក់ក្បាលប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនបានមើលចំភ្នែកគាត់ទេ។ ពេលនោះ ភរិយារបស់ខ្ញុំ មិនបានមកជាមួយខ្ញុំទេ បានជាគាត់ស្មានថា ខ្ញុំជាបុរសពោះម៉ាយ ហើយគាត់បាននិយាយមកខ្ញុំ យ៉ាងសុភាពថា “ការចិញ្ចឹមកូនតែម្នាក់ឯងអញ្ចឹង ជាការពិបាកហើយ មែនទេ លោក?” សម្លេងរបស់គាត់ធ្វើឲ្យខ្ញុំ បែរមើលទៅគាត់ចំ។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលខ្ញុំក៏បានឃើញកូនរបស់គាត់ដែរ ហើយខ្ញុំស្តាប់គាត់និយាយប្រាប់ អំពីការដែលភរិយារបស់គាត់បានចាកចេញពីគាត់ តាំងពីយូរមកហើយ។ ពាក្យសម្តីរដ៏ស្រទន់របស់គាត់ មានលក្ខណៈផ្ទុយពីសម្បកក្រៅរបស់គាត់។ ពេលនោះខ្ញុំសោកស្តាយណាស់ ដែលបានគិតខុសអំពីគាត់ ដោយមើលតែតាមសប្បកក្រៅរបស់គាត់។ ព្រះយេស៊ូវបានជួបមនុស្សជាច្រើន ដែលសម្បកខាងក្រៅរបស់ពួកគេ អាចធ្វើឲ្យអ្នកដទៃមិនចង់នៅក្បែរ ដែលក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះ មានបុរសដែលត្រូវអារក្សចូល(ម៉ាកុស ៥:១-២០)។ តែព្រះអង្គជ្រាបអំពីតម្រូវការក្នុងចិត្តគេ ហើយក៏បានបំពេញការខ្វះខាតនោះ ឲ្យពួកគេ។ ព្រះយេស៊ូវមិនដែលខាននឹងទតមើលយើង ដោយក្តីស្រឡាញ់ឡើយ ទោះបីជាយើងមានស្លាកស្នាមនៃអំពើបាប ហើយមានភាពញក់ញី ដែលបង្ហាញចេញ តាមរយៈការស្ទាក់ស្ទើររបស់យើង។…
Read articleប្រអប់ខ្មៅ
យន្តហោះពាណិជ្ជកម្ម ផ្ទុកម៉ាស៊ីនថតពីរគ្រឿង ដែលផ្ទុកទិន្នន័យជើងហោះហើរ ដែលគេហៅថា “ប្រអប់ខ្មៅ”។ ប្រអប់ខ្មៅទីមួយ ថតទុកអំពីដំណើរការ និងស្ថានភាពរបស់យន្តហោះ ហើយប្រអប់ខ្មៅមួយទៀតថតទុក នូវការសន្ទនារវាង អាកាសយានិក ជាមួយនឹងអ្នកគ្រប់គ្រងអាកាសចរណ៍ ដែលធ្វើការនៅលើដី។ ប្រអប់ទាំងពីរនេះស្រោបដោយជាតិអ៊ីសូឡង់ ដើម្បីការពារសីតុណ្ហភាពក្តៅខ្លាំង ហើយបើសិនជាប្រអប់ទាំងនេះ ធ្លាក់ទៅក្នុងទឹក ក៏វាអាចបញ្ជូនរលកសញ្ញាមកលើផ្ទៃទឹកបានដែរ។ ក្រោយពេលយន្តហោះធ្លាក់ គេស្វែងរកប្រអប់នេះ យកទៅវិភាគលើទិន្នន័យយន្តហោះយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ដើម្បីកំណត់អំពីមូលហេតុនៃការធ្លាក់របស់យន្តហោះ។ អ្នកជំនាញសុវត្ថិភាពដែនអាកាសចង់រៀនអំពីកំហុស ដែលយន្តហោះនោះមាន កាលពីអតីតកាល ដើម្បីកុំឲ្យមានកំហុសដដែល នៅពេលក្រោយទៀត។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងក៏គួររៀនអំពីកំហុសកាលពីអតីតកាលផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ លោកប៉ុលបានលើកឡើង អំពីកំហុសខ្លះៗដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមាន កាលពួកគេធ្វើដំណើរពីនគរអេស៊ីព្ទ ចូលទឹកដីកាណាន។ បានជាគាត់សរសេរថា ដោយសារព្រះមិនគាប់ព្រះហប្ញទ័យនឹងទង្វើរពួកគេ ពួកគេជាច្រើនបានស្លាប់នៅទីរហោស្ថាន(១កូរិនថូស ១០:៥)។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកប៉ុលបានពន្យល់ថា “ការទាំងនោះបានកើតមកដល់គេទុកជាគំរូ ហើយបានកត់ទុកសម្រាប់ជាសេចក្តីទូន្មានប្រដៅ ដល់យើងរាល់គ្នាដែលយើងនៅគ្រាចុងបំផុតនៃអស់ទាំងកល្ប”(ខ.១១)។ គ្រប់ទាំងអត្ថបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលឲ្យតែងទេ ក៏មានប្រយោជន៍សម្រាប់ការបង្រៀន(២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧)។ សូមអរគុណព្រះអង្គ ដែលបានដឹកនាំយើងខ្ញុំ តាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់។–C.P.Hia
Read article