ការស្វែងយល់ពីសត្វស្រម៉ោច
លោកម៉ាក ម៉ូហ្វេត(Mark Moffett) គឺជាអ្នក និពន្ធសៀវភៅរឿង ដំណើរផ្សងព្រេងជាមួយហ្វូងស្រម៉ោច : ដំណើររកមើលសត្វស្រម៉ោចទូទាំងពិភពលោក ដែលមានសត្វស្រម៉ោចរាប់សែនកោដិដើរតួរ។ រឿងនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីចំណង់ចំណូលចិត្តដែលគាត់មានចំពោះសត្វស្រម៉ោច ពេលគាត់នៅក្មេង ហើយទោះជាគាត់បានចម្រើនវ័យធំឡើង ក៏គាត់នៅតែមានចំណង់ចំណូលចិត្តបែបនេះដដែល។ ការវក់ចិត្តនឹងសត្វស្រម៉ោចនេះ បាននាំឲ្យគាត់ខំសិក្សាស្រាវជ្រាវ រហូតទទួលបានសញ្ញាប័ត្របណ្ឌិត នៅសកលវិទ្យាល័យហាវើត(Harvard) ហើយគាត់ក៏បានធ្វើដំណើរទូទាំងពិភពលោក ក្នុងនាមជាអ្នកជំនាញ នៅក្នុងមុខវិជ្ជាមួយនេះ។ ការសិក្សារបស់គាត់បាននាំឲ្យគាត់ទទួលបានការយល់ដឹងដ៏អស្ចារ្យ អំពីសត្វដ៏ឧស្សាហ៍ទាំងអស់នោះ។ តាំងពីយូរមកហើយ មុនពេលដែលលោកម៉ូហ្វេតរុករកឃើញភាពអស្ចារ្យខ្លះៗ នៃពិភពសត្វស្រម៉ោច ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីភាពឆ្លាតវ័យ និងសីលធម៌ការងារនៃសត្វល្អិតដ៏តូចមួយប្រភេទនេះ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនដ៏មានប្រាជ្ញា ទ្រង់បានយកសត្វស្រម៉ោចធ្វើជាឧទាហរណ៍គំរូនៃភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាម សម្រាប់ឲ្យមនុស្សខ្ចិលទាំងឡាយយកតម្រាប់តាម គឺដូចដែលទ្រង់បានចែងថា “ឱមនុស្សខ្ជិលច្រអូសអើយ ចូរទៅមើលស្រមោចចុះ ចូរពិចារណាផ្លូវទាំងប៉ុន្មានរបស់វា ហើយមាន ប្រាជ្ញាឡើង វាគ្មាននាយ គ្មានអ្នកកាន់កាប់ការ ឬអ្នកគ្រប់គ្រងឡើយ គង់តែវាផ្គត់ផ្គង់អាហារវានៅខែប្រាំង ហើយក៏ប្រមូលស្បៀងទុក ក្នុងរដូវចំរូតផង”(សុភាសិត ៦:៦-៨)។ ព្រះទ្រង់បានពិពណ៌នាអំពីស្នាព្រះហស្ថដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ដោយប្រើសត្វដែលទ្រង់បានបង្កើតដើម្បីបង្រៀនយើង។ ជាក់ស្តែង តាមរយៈការបង្រៀនអំពីសត្វស្រម៉ោច យើងអាចមើលឃើញសារៈសំខាន់នៃការធ្វើផែនការទុកជាមុន និងការត្រៀមស្បៀងសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់នៅពេលអនាគត(៣០:២៥)។ ព្រះទ្រង់បានប្រើធម្មជាតិ ដើម្បីចងក្រងមេរៀនខាងវិញ្ញាណ ហើយសូម្បីតែសត្វស្រម៉ោចដ៏តូចល្ងិត ក៏អាចឲ្យយើងរៀនសូត្រពីពួកវាបានដែរ។—Dennis Fisher
Read articleភាពមិនអាចមើលឃើញ ដ៏អាថ៌កំបាំង
នៅទូទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក និងពិភពលោកទាំងមូល ជាញឹកញាប់ យើងជួបប្រទះផលប៉ះពាល់នៃគ្រោះមហន្តរាយ ដែលគ្មាននរណាអាចមើលឃើញ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងឆ្នាំ២០១១ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក មានទីក្រុងមួយចំនួន បានទទួលរងការបំផ្លាញពីខ្យល់កួចយក្សថូនេដូ ដែលបានបក់គួចបំផ្លាញលំនៅដ្ឋាន និងទីប្រជុំជន អស់ជាច្រើនកន្លែង។ ហើយក្នុងរដូវខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូងម្តងៗ យើងមានការរន្ធត់ចិត្ត ចំពោះខ្យល់ដែលបក់បោកក្នុងល្បឿនជាង ១៦០គីឡូម៉ែត្រ ក្នុងមួយម៉ោង ដែលបានគំរាមបំផ្លាញអ្វីៗដែលយើងបានកសាងមកនោះ។ ទាំងអស់នេះគឺបានបង្ករឡើង ដោយអំណាចដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ។ ជាការពិតណាស់ យើងអាចមើលឃើញស្លឹកឈើបក់ ឬកំទេចកំទីប៉ើង ដោយសារខ្យល់បក់ តែយើងមិនអាចមើលឃើញខ្យល់បានឡើយ។ ការនេះកើតឡើងតាមរបៀបដ៏អាថ៌កំបាំងដែលយើងមើលមិនឃើញ។ តាមន័យធៀប យើងក៏មិនអាចមើលឃើញព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានដែរ។ តាមបទគម្ពីរកិច្ចការជំពូក២ ពេលអ្នកជឿព្រះបានពិសោធន៍នឹងការពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៅថ្ងៃបុណ្យទី៥០ “ស្រាប់តែមានឮសូរពីលើមេឃ ដូចជាខ្យល់បក់គំហុកយ៉ាងខ្លាំង មកពេញក្នុងផ្ទះដែលគេអង្គុយនៅ”(កិច្ចការ ២:២)។ ខ្យល់ដែលបក់មកនោះ បានបង្ហាញឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទសម័យដើមទាំងនោះបានដឹង អំពីការយាងមកនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ចូលសណ្ឋិតនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ទ្រង់ក៏នៅតែធ្វើការនេះ នៅក្នុងជីវិតយើងផងដែរ! បើអ្នកជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ នោះចូរត្រេកអរចុះ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបង្កើតផលផ្លែ ក្នុងជីវិតអ្នក(កាឡាទី ៥:២២-២៣) បង្រួបបង្រួមអ្នកជឿព្រះ ក្នុងរូបកាយតែមួយនៃព្រះគ្រីស្ទ(១កូរិនថូស ១២:១៣) ហើយទ្រង់ជួយឲ្យអ្នកបានដឹងច្បាស់ អំពីព្រះវត្តមាននៃព្រះ(១យ៉ូហាន ៣:២៤)។…
Read articleការគេងលក់ដ៏ផ្អែមល្ហែម
អ្នកស្រីអានេ ហ្គេដេស(Anne Geddes) ជាអ្នកថតរូបម្នាក់ ដែលបានបង្កើតទម្រង់សិល្បៈនៃការថតរូបទារកដែលកំពុងគេង។ នាងបាននាំឲ្យមានស្នាមញញឹម នៅលើផ្ទៃមុខរបស់អ្នកដែលបានមើលរូបថតទារក ដែលនាងបានថតនោះ។ គ្មានរូបភាពអ្វីដែលអាចបង្ហាញពីសន្តិភាព បានប្រសើរជាងរូបថតទារកដែលកំពុងគេងឡើយ។ ប៉ុន្តែ រវាងការគេងមួយស្របក់នៅពេលថ្ងៃ និងការគេងនៅពេលយប់ ការមើលថែរក្មេង គឺជាការទទួលខុសត្រូវ ដែលគេត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់ជានិច្ច និងមានការនឿយហត់ផងដែរ។ ពេលដែលក្មេងនៅតូចមិនទាន់ដឹងអី ហើយរពឹសច្រើន ពួកគេអាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត នៅគ្រប់ពេល។ ឪពុកម្តាយងោកងុយយ៉ាងខ្លាំង បន្ទាប់ពីរវល់ធ្វើកិច្ចការជាច្រើនសម្រាប់កូនតូចៗ ដូចជា ការរត់តាម ការធ្វើឲ្យពួកគេកម្សាន្តសប្បាយ ការការពារ ការបញ្ចុកអាហារ និងការស្លៀកពាក់ឲ្យពួកគេ ព្រមទាំងការនៅយាម ការណែនាំ និងការផ្សៈផ្សាកូនៗដែលឈ្លោះគ្នាជាដើម។ បន្ទាប់ពីពួកគាត់បានយកគ្រឿងលេងរបស់កូនទៅទុក ហើយស្លៀកខោអាវសម្រាប់គេងឲ្យពួកគេហើយ ភាពរពឹសរបស់ពួកគេក៏បានថយចុះ ហើយពួកគាត់ដែលជាឪពុកឬម្តាយក៏បីវា ហើយដាក់ឲ្យវាគេង ដោយការនិទានរឿងឲ្យវាស្តាប់ រហូតដល់វាគេងលក់។ ក្រោយមក មុនពេលពួកគាត់ចូលគេង ពួកគាត់ក៏បានទៅមើលកូនរបស់ខ្លួន ជាថ្មីម្តងទៀត ដើម្បីឲ្យបានដឹងច្បាស់ថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមានភាពសុខស្រួល នៅក្នុងពិភពនៃសុបិន្តហើយ។ សម្រស់ដ៏ស្រទន់នៃក្មេងដែលកំពុងគេង បានធ្វើឲ្យឪពុកម្តាយមិនស្តាយកម្លាំង ឬពេលវេលាដែលបានចំណាយ ដោយភាពនឿយហត់កាលពីពេលថ្ងៃឡើយ។ តាមព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យកូនស្ងួនភ្ញាររបស់ទ្រង់មានសន្តិភាព ឬភាពសុខសាន្ត(លេវីវិន័យ ២៦:៦) ប៉ុន្តែ…
Read articleការមានសំណួរជារឿងធម្មតា
វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលសេចក្តីភ័យខ្លាច និងការសង្ស័យកើតមាននៅក្នុងចិត្តរបស់យើង នៅពេលខ្លះនោះ។ យើងប្រហែលជាសង្ស័យថា “ចុះបើសិនជានគរស្ថានសួគ៌មិនមាន ដូចដែលយើងជឿទេនោះ តើយើងនឹងទៅជាយ៉ាងណា?” ឬសង្ស័យថា “តើព្រះយេស៊ូវពិតជាផ្លូវតែមួយ ទៅកាន់ព្រះមែនឬ?” ហើយ “តើនៅទីបញ្ចប់ ខ្ញុំនឹងជួបការជំនុំជម្រះ ដោយសារការប្រព្រឹត្តរបស់ខ្ញុំឬ?” សំណួរបែបនេះ គួរតែទទួលបាននូវចម្លើយដ៏ក្បោះក្បាយ ពោលគឺគេមិនគួរប្រញាប់ឆ្លើយពេកឡើយ។ លោកយ៉ូហាន បាទីស្ទ គឺជាអ្នកដែលព្រះយេស៊ូវបានហៅថា ពួកហោរាដ៏អស្ចារ្យបំផុត(លូកា ៧:២៨)។ មុនពេលគេយកគាត់ទៅប្រហារជីវិត គាត់ក៏បានទូលសួរព្រះយេស៊ូវនូវសំណួរខ្លះៗផងដែរ(ខ.១៩)។ គាត់ចង់ដឹងច្បាស់ ថាតើព្រះយេស៊ូវពិតព្រះមែស៊ីមែនឬ ព្រោះបើទ្រង់មិនមែនជាព្រះមែស៊ីទេ នោះការងារដែលគាត់បានធ្វើថ្វាយព្រះក៏គ្មានប្រយោជន៍ដែរ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានឆ្លើយតប តាមរបៀបដែលលើកទឹកចិត្ត ដែលយើងគួរយកតម្រាប់តាម។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មិនបានស្តីបន្ទោស ឬរិះគន់គាត់ ដោយសារចម្ងល់របស់គាត់ឡើយ ផ្ទុយទៅវិញទ្រង់បានបញ្ជាក់ថា ទ្រង់ពិតជាព្រះមែស៊ីមែន ដោយសម្អាងទៅលើការអស្ចារ្យដែលទ្រង់កំពុងធ្វើ។ ក្នុងនាមជាសាក្សីដែលបានឃើញការអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ សិស្សរបស់លោកយ៉ូហាន អាចវិលត្រឡប់មក ជម្រាបគ្រូរបស់ខ្លួនវិញថា ទ្រង់ពិតជាព្រះមែស៊ីមែន។ ជាការពិតណាស់ ទ្រង់ក៏បានធ្វើការជាច្រើនទៀត ដូចជាការប្រើពាក្យ និងបទគម្ពីរ(ខ.២២) ដែលដកស្រង់ចេញពីបទទំនាយ ដែលហោរាអេសាយបានថ្លែង អំពីការយាងមកនៃព្រះមែស៊ី(អេសាយ ៣៥:៤-៦ ៦១:១) ហើយលោកយ៉ូហាក៏ពិតជាបានដឹងច្បាស់ អំពីបទទំនាយនោះផងដែរ។…
Read articleតើនរណានៅពីក្រោយការនោះ?
នៅក្នុងពិធីតាំងបង្ហាញវប្បធម៌ នៅឯទីក្រុងបានឌុង(Bandung) ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី យើងបានកម្សាន្តសប្បាយនឹងការប្រគុំតន្រ្តីដ៏អស្ចារ្យមួយ។ មុនពេលកម្មវិធីត្រូវបានបញ្ចប់ ក្នុងចំណោមទស្សនិកជនទាំងអស់មានមនុស្ស២០០នាក់ បានទទួលឧបករណ៍ភ្លេងអន្លូង(Anglung)ម្នាក់មួយៗ ដែលឧបករណ៍ភ្លេងនោះ ត្រូវបានគេផលិតពីឫស្សី។ គេបានបង្រៀនយើង ឲ្យចេះអង្រួនវា តាមចង្វាក់ តាមការបញ្ជារបស់អ្នកនាំវង់ភ្លេង។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏បានគិតថា យើងកំពុងតែប្រគុំភ្លេងដូចវង់ភ្លេងដែរ ពោលគឺយើងមានមោទនៈភាព ពេលបានដឹងថាយើងធ្វើបានល្អប៉ុណ្ណា! បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមយល់ថា យើងមិនមែនជាអ្នកប្រគុំបានល្អទេ អ្នកដែលសមនឹងទទួលការសរសើរ គឺអ្នកដឹកនាំវង់ភ្លេងឯណោះទេ។ យ៉ាងណាមិញ ពេលដែលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមានភាពល្អប្រសើរ ក្នុងជីវិតរបស់យើង យើងងាយនឹងមានមោទនភាពចំពោះខ្លួនឯង។ យើងត្រូវបានល្បួងឲ្យគិតថា យើងធ្វើបានល្អ ហើយយើងបានទទួលជោគជ័យ ដោយសារសមត្ថភាពរបស់យើង។ នៅពេលនោះ យើងច្រើនតែភ្លេចថា នៅពីក្រោយការទាំងអស់នោះ គឺមានព្រះជាអ្នកបណ្តាលចិត្តយើង គាំពារ ផ្គត់ផ្គង់ និងការពារយើង។ ស្តេចដាវីឌបានចងចាំសេចក្តីពិតនេះ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងមកថា “ស្តេចដាវីឌទ្រង់ចូលទៅគង់នៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ទូលថា ឱព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះអើយ តើទូលបង្គំជាអ្វី តើកូនចៅទូលបង្គំជាអ្វី បានជាទ្រង់ប្រោសឲ្យទូលបង្គំបានដល់ត្រឹមនេះ”(១របាក្សត្រ ១៧:១៦)។ ស្តេចដាវីឌមានព្រះទ័យអរសប្បាយយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការពោលសរសើរសេចក្តីល្អរបស់ព្រះ។ នៅពេលក្រោយ ពេលដែលយើងត្រូវបានល្បួងឲ្យសរសើរខ្លួនឯង សម្រាប់ព្រះពរដែលយើងបានទទួល សូមយើងបង្អង់ឈប់សិន ហើយសូមចងចាំថា តាមពិតគឺព្រះអម្ចាស់ទេ…
Read articleដំណឹងល្អមានភាពរាលដាល
គេប្រើពាក្យថា “វីដេអូរាលដាល”(ឬ viral video) សំដៅទៅលើវីដេអូឃ្លីបខ្លីៗ ដែលគេបានផ្សព្វផ្សាយ ក្នុងអ៊ីនធ័រណិត ដែលមានការរីករាលដាលយ៉ាងលឿន ពេលដែលគេចែកផ្សាយលីង(ឬបណ្តាញ)របស់វា តគ្នាពីមួយទៅមួយ។ វីដេអូនេះអាចមានលក្ខណៈកំប្លែង ឬមានការលើកទឹកចិត្ត ឬក៏មានការបណ្តាលចិត្ត ហើយវាអាចរីករាលដាលពាសពេញពិភពលោកយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយមានមនុស្សរាប់លាននាក់បានទស្សនាវា។ ការរីករាលដាលដ៏ឆាប់រហ័សនេះ គឺជាក្តីស្រម៉ៃរបស់អ្នកផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ប៉ុន្តែ អ្នកជំនាញផ្នែកទីផ្សា អាចទាញយកប្រយោជន៍ពីវាបាន។ អ្នកស្រីលេស៊ី ខេមផ៍(Lacy Kemp) បានសរសេរនៅលើគេហទំព័រ realnetworksblog.com ថា “តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យអ្នកអាចធ្វើឲ្យអ្វីមួយ មានការរាលដាលដូចភ្លើងឆេះព្រៃបាន? ចម្លើយនោះគឺ អ្នកមិនអាចធ្វើដូចនោះបានទេ។ អ្វីដែលអ្នកចង់ធ្វើឲ្យរាលដាលនោះ ត្រូវតែមានលក្ខណៈដែលអស្ចារ្យល្មមនឹងអាចរាលដាល ដូចភ្លើងឆេះព្រៃបាន”។ យ៉ាងណាមិញ ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ “មានភាពរាលដាល” តាមរយៈការចែកផ្សាយបន្តពីមនុស្សម្នាក់ទៅម្នាក់ទៀត។ បន្ទាប់ពីលោកស្ទេផាន ដែលជាអ្នកដឹកនាំក្នុងពួកជំនុំដំបូង ត្រូវគេចោលនឹងថ្មសម្លាប់ ដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម ត្រូវគេធ្វើទុក្ខបៀតបៀន ហើយបង្ខំឲ្យចាកចេញពីផ្ទះសម្បែង(កិច្ចការ ៨:១-៣)។ គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងនោះ បាននិយាយប្រាប់អ្នកដទៃអំពីព្រះគ្រីស្ទ នៅកន្លែងណាដែលពួកគេទៅដល់ ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ ឬភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “អស់អ្នកដែលត្រូវខ្ចាត់ខ្ចាយនោះ គេដើរចុះឡើងទាំងផ្សាយដំណឹងល្អ គឺជាព្រះបន្ទូល”(ខ.៤)។…
Read article