រំពឹងថាការអស្ចារ្យនឹងកើតឡើង
លោកវីលៀម ខារី(Williams Carey) ជាមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់ តែគាត់មានជំនឿរឹងមាំខុសពីធម្មតា។ គាត់បានចាប់កំណើត ក្នុងវណ្ណៈកម្មករ កាលពីសតវត្សន៍ទី១៨ ហើយគាត់ប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិត ដោយធ្វើជាងកាត់ស្បែកជើង។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលលោកខារីកំពុងប្រកបការងារកាត់ស្បែកជើង គាត់បានអានសៀវភៅទេវសាស្រ្ត និងកំណត់ហេតុ ដែលអ្នកស្រាវជ្រាវម្នាក់បាននិពន្ធ។ ពេលនោះ ព្រះក៏បានប្រើព្រះបន្ទូលទ្រង់ និងរឿងនៃការរុករកឃើញក្រុមមនុស្សថ្មី ដើម្បីបណ្តាលចិត្តគាត់ឲ្យចេញទៅផ្សាយដំណឹងល្អ ក្នុងតំបន់ជាច្រើន នៃពិភពលោក។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានធ្វើដំណើរទៅប្រទេសឥណ្ឌា ធ្វើជាបេសកជន ហើយគាត់មិនត្រឹមតែបានប្រកាសដំណឹងល្អប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ថែមទាំងរៀនចេះភាសាផ្សេងៗនៃជនជាតិឥណ្ឌា ហើយគាត់ក៏បានបកប្រែព្រះគម្ពីរ ជាភាសាទាំងនោះផងដែរ។ លោកខារីបានបង្ហាញពីទឹកចិត្តឆេះឆួល ចំពោះបេសកកម្ម ដោយលើកឡើងថា “ចូររំពឹងថា ព្រះទ្រង់នឹងធ្វើការអស្ចារ្យ ចូរព្យាយាមធ្វើកិច្ចការដ៏ធំប្រសើរថ្វាយទ្រង់”។ លោកខារីក៏បានរស់នៅ តាមពាក្យសម្តីខាងលើនេះ ហើយមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ក៏បានទទួលការលើកទឹកចិត្តឲ្យបំពេញបេសកកម្ម តាមគំរូរបស់គាត់។ ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីមនុស្សជាច្រើន ដែលបានបង្កើតផលដ៏អស្ចារ្យ ដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន។ បទគម្ពីរហេព្រើរចែងអំពីពួកអ្នក “ដែលដោយសារសេចក្តីជំនឿ នោះគេបានឈ្នះនគរដទៃ បានសម្រេចការសុចរិត បានទទួលសេចក្តីសន្យា បានបិទមាត់សិង្ហ បានពន្លត់អំណាចភ្លើង បានរួចពីមុខដាវ បានមានកំឡាំង ក្នុងកាលដែលកំពុងតែខ្សោយ ក៏ត្រឡប់ជាពូកែក្នុងចំបាំង ទំាងកំចាត់ពលទ័ពសាសន៍ដទៃផង”( ហេព្រើរ ១១:៣៣-៣៤)។ មានវីរៈបុរសនៃសេចក្តីជំនឿកាន់តែច្រើនឡើងៗ…
Read articleវេចខ្ចប់ទុក្ខសោករបស់អ្នក
ក្នុងអំឡុងពេលដ៏វឹកវរនៃទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០ តន្រ្តីដ៏ពេញនិយម នៅសហរដ្ឋអាមេរិក មានការលាយឡំចូលគ្នាដ៏ចម្លែក រវាងការតវ៉ាប្រឆាំង និងជាតិនិយម។ បទចម្រៀងខ្លះមានការប្រឆាំងនឹងសង្រ្គាម ភាពលោភលន់ និងភាពអយុត្តិធម៌ក្នុងសង្គម ខណៈពេលដែលចម្រៀងផ្សេងទៀតបានបញ្ជាក់អំពីកាតព្វកិច្ច ដែលប្រជាជនមានចំពោះប្រទេសជាតិ និងប្រពៃណីយ។ ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ លោករីឆាត ហ្វារីណា(Richard Farina) និងអ្នកស្រីប៉ូលីន បេស ម៉ាឌិន(Pauline Baez Marden) បាននិពន្ធបទចម្រៀងមួយបទ ដែលមានចំណងជើងថា “ចូរវេចខ្ចប់ទុក្ខសោករបស់អ្នក” ដែលបទចម្រៀងនេះបាននិយាយអំពីការតវ៉ាប្រឆាំង ក៏ដូចជានិយាយអំពីជាតិនិយម ដោយផ្តោតទៅលើការស្វែងរកសន្តិភាពផ្ទាល់ខ្លួន។ បទចម្រៀងនេះ មានវគ្គដែលគេច្រៀងបន្ទជាច្រើនដង យ៉ាងដូចនេះថា : បើសិនជាមាននរណាម្នាក់អាចវេចខ្ចប់ទុក្ខសោករបស់អ្នក ហើយផ្ទេរទុក្ខសោកនោះមកខ្ញុំ នោះអ្នកនឹងលែងមានទុក្ខសោកនោះទៀត ព្រោះខ្ញុំដឹងពីរបៀបប្រើទុក្ខសោកនោះ ចូរផ្ទេរទុក្ខសោកនោះមកខ្ញុំ។ អ្នកនិពន្ធនៃបទចម្រៀងនេះ ប្រហែលជាគិតថា មនុស្សម្នាក់ៗសង្ឃឹមថា មាននរណាម្នាក់ ដែលពិតជាអាចផ្តល់ឲ្យនូវសន្តិភាពក្នុងចិត្តបាន។ មានដំណឹងល្អមួយដែលប្រកាស់ថា មានអង្គបុគ្គលម្នាក់ ដែលពិតជាអាចជួយឲ្យយើងមានសន្តិភាពក្នុងចិត្តមែន។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៥៣ បានថ្លែងទំនាយ អំពីព្រះមែស៊ីនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដែលទ្រង់យាងមកតាមព្រះបន្ទូលសន្យា។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងឃើញថា បទទំនាយនេះបានសម្រេច នៅក្នុងការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញ…
Read articleលោកតាបានចាកចេញទៅ
លោកឃែន ជាបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំ ដែលបានប្រយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីក ដោយចិត្តក្លាហាន អស់រយៈពេល៤ឆ្នាំ។ នៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយ របស់គាត់នៅលើផែនដីនេះ ភរិយា កូនទាំងពីរនាក់ និងចៅរបស់គាត់បួនប្រាំនាក់ បានចូលក្នុងបន្ទប់គាត់ ដើម្បីចំណាយពេលជាមួយគាត់ ជាលើកចុងក្រោយ ព្រមទាំងនិយាយពាក្យលាគ្នាជាពិសេសផង។ ពេលដែលពួកគេចេញក្រៅបន្ទប់បានមួយស្របក់ គាត់ក៏បានលាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះ អស់កល្បជានិច្ច។ ពេលដែលក្រុមគ្រួសារគាត់បានដឹងថា គាត់បានផុតដង្ហើមហើយ ចៅស្រីដែលមានវ័យក្មេងរបស់គាត់ បានពោលពាក្យដ៏ផ្អែមថា “លោកតាបានចាកចេញទៅ យ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់”។ ព្រះបានគង់នៅជាមួយលោកឃែន ក្នុងជីវិតដែលគាត់រស់បានមួយពេល ហើយមួយសន្ទុះក្រោយមក វិញ្ញាណរបស់គាត់ក៏បានទៅនៅជាមួយទ្រង់ នៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។ លោកឃែនបានធ្វើពាក្យបណ្តាំ សុំឲ្យគេអានបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៦ ក្នុងពិធីរំឭកអំពីគាត់។ គាត់មានគំនិតយល់ស្រប ចំពោះស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរនេះ ដែលបានមានប្រសាសន៍ថា គ្មានទ្រព្យសម្បត្តិណា ដែលមានតម្លៃជាងការមានទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួន ជាមួយព្រះឡើយ(ខ.២,៥)។ ស្តេចដាវីឌមានព្រះជាទីជ្រកកោនរបស់ទ្រង់ ដូចនេះ ទ្រង់ក៏បានជ្រាបផងដែរថា សេចក្តីស្លាប់មិនបានឆក់យកជីវិតអ្នកជឿព្រះឡើយ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “ដ្បិតទ្រង់មិនទុកឲ្យព្រលឹងទូលបង្គំ នៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ទេ”(ខ.១០)។ ពេលដែលលោកឃែន ឬអ្នកដទៃទៀតដែលបានទទួលព្រះយេស៊ូវជាព្រះសង្រ្គោះ បានលាចាកលោកនេះទៅ ព្រះទ្រង់មិនបានបោះបង់ចោលពួកគាត់ ដោយឲ្យពួកគាត់ស្លាប់ជារៀងរហូតឡើយ។ ដោយសារការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញនៃព្រះយេស៊ូវ…
Read articleការអរព្រះគុណព្រះ
មានសោកនាដកម្មមួយ បានបន្សល់ទុកនូវចន្លោះប្រហោង ក្នុងគ្រួសារមួយ ដែលគ្មានអ្វីអាចបំពេញបានឡើយ។ មានក្មេងតូចម្នាក់បានរត់តេសតាស ដេញតាមសត្វឆ្មាមួយក្បាល ចូលទៅក្នុងផ្លូវថ្មល់ ហើយក៏ត្រូវឡានដឹកទំនិញធុនតូចបុកស្លាប់។ ក្មេងស្រីអាយុបួនឆ្នាំដែលជាបងស្រីរបស់វា បានឈរភាំងស្មារតី ពេលដែលឃើញម្តាយរបស់នាងពរប្អូនស្រីតូចរបស់ខ្លួន ដែលបានបាត់បង់ជីវិតទៅហើយ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ភាពចម្លោះប្រហោងដ៏រងាដែលព្រឹត្តិការណ៍នោះបានបន្សល់ទុក បានហ៊ំព័ទ្ធគ្រួសារមួយនេះ ដោយទុក្ខសោក អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។ ការកម្សាន្តចិត្តដែលពួកគេបានទទួល គឺគ្មានអ្វីក្រៅពីអារម្មណ៍ ដែលស្ពឹកគិតលែងចេញ ដោយមិនដឹងថា ពេលណា នឹងបានធូរស្បើយឡើយ។ ក្មេងស្រីអាយុបួនឆ្នាំ ដែលបានឃើញហេតុការណ៍នោះ គឺជាអ្នកស្រី អាន វ៉ូសខាម(Ann Voskamp) ដែលជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់ ហើយសេចក្តីទុក្ខ នៃមរណៈភាពរបស់ប្អូនស្រីគាត់ បាននាំឲ្យគាត់មានទស្សនៈអំពីជីវិត និងអំពីព្រះ។ នាងបានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងពិភពដែលមានការយល់ដឹងតិចតួចអំពីព្រះគុណព្រះ។ សេចក្តីអំណរ គឺជាគំនិតដែលមិនមានមូលដ្ឋានគ្រឹះ ក្នុងការពិតឡើយ។ ពេលដែលនាងក្លាយជាម្តាយវ័យក្មេងម្នាក់ អ្នកស្រីវ៉ូសខាមបានចាប់ផ្តើមធ្វើការស្វែងយល់ អំពីសេចក្តីអំណរ ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ។ នាងបានរកឃើញថា ក្នុងព្រះគម្ពីរដើមភាសាក្រិក ពាក្យអំណរ និងពាក្យព្រះគុណ មានប្រភពមកពីពាក្យ ឆែរ៉ូ(chairo) ដែលជាចំណុចស្នូលនៃពាក្យមួយ ក្នុងភាសាក្រិក ដែលមានន័យថា ការអរព្រះគុណ។ នាងក៏ឆ្ងល់ថា តើអត្ថន័យនៃពាក្យនេះ…
Read articleទទួលជានិច្ច
លោកវ៉រិន ប៊ូហ្វេត(Warren Buffet) ជាអ្នកជំនាញផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ និងស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកមានបំផុតក្នុងពិភពលោក។ គាត់ត្រូវបានមហាវិទ្យាល័យធុរៈកិច្ចនៃសកលវិទ្យាល័យហាវើត(Harvard)បដិសេធមិនឲ្យចូលសិក្សា ពេលគាត់មានអាយុ១៩ឆ្នាំ។ បន្ទាប់ពីគាត់ធ្លាក់ នៅក្នុងការសម្ភាសចូលរៀន គាត់ក៏បាននឹកចាំអំពី “អារម្មណ៍ភ័យខ្លាច” និងការព្រួយបារម្ភអំពីប្រតិកម្មរបស់ឪពុកគាត់ ចំពោះដំណឹងនេះ។ នៅក្នុងការនឹកចាំនេះ លោកប៊ូហ្វេតបានមានប្រសាសន៍ថា “កាលនោះ ខ្ញុំបានគិតថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងរលាយអស់ហើយ តែក្រោយមកទើបខ្ញុំដឹងថា ការដែលបានកើតពេលនោះ គឺជាប្រយោជន៍ទៅវិញទេ”។ ថ្វីត្បិតតែការបដិសេធន៍ធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់មែនក៏ដោយ ក៏យើងមិនត្រូវឲ្យវា រារាំងមិនឲ្យយើងសម្រេចកិច្ចការ ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើឡើយ។ អ្នកភូមិរបស់ព្រះយេស៊ូវ បានបដិសេធន៍ថា ទ្រង់មិនមែនជាព្រះមែស៊ីឡើយ(យ៉ូហាន ១:១១) ហើយក្រោយ មានពួកសិស្សទ្រង់ជាច្រើននាក់ បានបដិសេធទ្រង់ដែរ(៦:៦៦)។ ការបដិសេធន៍ដែលព្រះយេស៊ូវបានទទួលរង ជាផ្នែកមួយនៃផែនការ ដែលព្រះមានសម្រាប់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់(អេសាយ ៥៣:៣) ដូចនេះ ព្រះរាជកិច្ច ដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើបន្ត ក៏ជាផ្នែកមួយនៃផែនការរបស់ព្រះផងដែរ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងធ្វើព្រះរាជកិច្ច ទ្រង់បានទទួលរងការបដិសេធរបស់លោកិយ ហើយទ្រង់ក៏បានជ្រាបជាមុនថា ព្រះវរបិតានឹងបោះបង់ទ្រង់ចោល នៅកាល់វ៉ារី (ម៉ាថាយ ២៧:៤៦) ប៉ុន្តែ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទ្រង់នៅតែបន្តប្រោសជម្ងឺ ដេញវិញ្ញាណអាក្រក់ ហើយផ្សាយដំណឹងល្អដល់បណ្តាជនដដែល។ មុនពេលគេយកទ្រង់ទៅឆ្កាង ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ទូលបង្គំបានបង្ហើយការ…
Read articleប៉មបញ្ចាំងភ្លើងរបស់ព្រះ
ប៉មបញ្ចំាំងភ្លើងចំណុចបេសកកម្ម(Mission Point)ត្រូវបានគេសាងសង់ ក្នុងឆ្នាំ១៨៧០ នៅលើជ្រោយមួយ ក្នុងតំបន់មីឈីហ្គិនខាងជើង ដើម្បីដាស់តឿននាវាទាំងឡាយ ឲ្យបានដឹងអំពីកំណល់ដីខ្សាច់ និងបណ្តាឆ្នេរដែលមានថ្មជាច្រើន នៅបឹងមីឈីហ្គិន។ ប៉មបញ្ចាំងភ្លើងនេះ ត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះឲ្យ ដោយផ្អែកលើឈ្មោះប៉មបញ្ចាំងភ្លើងមួយប្រភេទទៀត ដែលមានឈ្មោះថា ព្រះវិហារបេសកកម្ម ដែលគេបានសាងសង់មុនប៉មនោះ៣០ឆ្នាំ។ ក្នុងឆ្នាំ១៨៣៩ លោកគ្រូគង្វាល ភីធ័រ ឌ័រធី(Peter Dougherty) បានឆ្លើយតបការត្រាសហៅរបស់ព្រះ ឲ្យធ្វើជាគ្រូគង្វាល នៃព្រះវិហារមួយកន្លែង នៅតំបន់បេសកកម្មចាស់ ដែលមានទៅដោយជនជាតិដើមនៃអាមេរិក ដែលបានរស់នៅឆ្ងាយពីនោះ នៅភាគខាងត្បូងនៃជ្រោយនោះ។ នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់គាត់ សហគមន៍ដ៏រីកចម្រើន ដែលមានកសិករ គ្រូបង្រៀន និងសិប្បករ បានធ្វើការទន្ទឹមគ្នា ដើម្បីកសាងជីវិតឲ្យកាន់តែប្រសើរសម្រាប់សហគមន៍នោះ។ ពេលដែលអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទធ្វើការជាមួយគ្នា ដោយការរួបរួម នោះការប្រកបនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ បានបញ្ចេញពន្លឺខាងវិញ្ញាណ ដែលបំភ្លឺលោកិយដ៏ងងឹត(ភីលីព ២:១៥-១៦)។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “អ្នករាល់គ្នាជាពន្លឺនៃលោកីយ៍ ឯទីក្រុងណាដែលនៅលើភ្នំ នោះលាក់មិនកំបាំងទេ … ចូរឲ្យពន្លឺរបស់អ្នករាល់គ្នា បានភ្លឺនៅមុខមនុស្សលោកយ៉ាងនោះដែរ ដើម្បីឲ្យគេឃើញការល្អ ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ត រួចសរសើរដំកើង ដល់ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌”(ម៉ាថាយ ៥:១៤-១៦)។ ប៉មបញ្ចាំងភ្លើងចំណុចបេសកកម្មដាស់តឿននាវាទាំងឡាយ អំពីគ្រោះថ្នាក់ ប៉ុន្តែ…
Read article