ការដឹងគុណរកពាក្យថ្លែងពុំបាន
មូលហេតុនាំឲ្យយើងនិយាយថា អរគុណដល់អ្នកប្រទានអំណោយ ព្រោះយើងចង់កោតសរសើរដល់ម្ចាស់អំណោយ។ អ្នកនិពន្ធជីប៊ី ស្ទនមានប្រសាសន៍ ថា៖«ការដឹងគុណដោយស្ងៀមស្ងាត់មិនមានតម្លៃឡើយ»។ ពេលកូនយើងនៅតូចនៅឡើយ ជារឿយៗយើងត្រូវតែរំលឹកពួកគេ កុំឲ្យមើលមុខ មើលជើង ឬនិយាយពាក្យពិបាកយល់ជំនួសឲ្យពាក្យ«អរគុណ»នោះឡើយ។ ក្រោយពេលយើងរៀបការបានច្រើនឆ្នាំមក ខ្ញុំនិងប្តីខ្ញុំនៅតែរៀននិយាយពាក្យអរគុណដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ព្រោះវាសំខាន់ណាស់។ ពេលណាយើងមានចិត្តចង់កោតសរសើរអ្វីមួយ យើងព្យាយាមនិយាយចេញមក ទោះបីជាយើងបាននិយាយដដែលនេះញឹកញាប់ក៏ដោយ។ លោកវីលៀម អាកធួ វត មានប្រសាសន៍ថា៖«ការដឹងគុណដោយអារម្មណ៍ ហើយមិនបានបញ្ចេញមក ប្រៀបបីដូចបានខ្ចប់កាដូ តែមិនបានជូនដល់អ្នកណាម្នាក់»។ ការសម្តែងការដឹងគុណពិតជាមានសំខាន់ណាស់សម្រាប់ទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្ស ហើយរឹតតែពិសេសទៅទៀតគឺជាមួយព្រះជាម្ចាស់នៃយើង។ កាលណាយើងរំលឹកទៅដល់ព្រះពររាប់មិនអស់ ដែលទ្រង់បានប្រទានមកយើង តើយើងបានអរព្រះគុណព្រះអង្គហើយឬនៅ? កាលណាយើងគិតដល់អំណោយដ៏ពិសេស ដែលព្រះអង្គបានសុគត និង រស់ឡើងវិញអត់ទោសបាបយើង តើដួងចិត្តយើងពោរពេញដោយការកោតសរសើរ និងអរព្រះគុណទ្រង់ទេ? (រ៉ូម ៦:២៣, ២កូរិនថូស ៩:១៥)។ សូមនឹកចាំបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១០៧:១ ក្នុងចិត្តអ្នករាល់ថ្ងៃ៖ «សូមអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតទ្រង់ល្អ» ។-Cindy Hess Kasper
Read articleស្នាដៃឯក
ពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានឃើញឯកសារមួយស្តីអំពីវិធីផលិតព្យាណូរបស់លោកស្តេនវ៉េ ឯកសារនោះបង្ហាញថា គាត់គូសវាសយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ ដើម្បីផលិតឧបករណ៍ដ៏ប្រណិតមួយឡើង។ តាំងពីកាត់ជ្រៀកឈើរហូតដល់ព្យាណូលេចរូបរាងឡើង ដាក់ក្នុងបន្ទប់តាំងបង្ហាញ ទាមទារជំនាញ និងការច្នៃប្រឌិតប៉ិនប្រសប់មិនអាចកាត់ថ្លៃបាន។ ការចំណាយពេលមួយឆ្នាំផលិតចប់រួចរាល់ហើយ តន្ត្រីករក៏យកព្យាណូមកលេង នោះគេក៏លាន់មាត់សរសើរពីសម្លេងដ៏ពិរោះ ដែលកុំព្យូទ័រមិនអាចធ្វើបានឡើយ។ អាថ៌កំបាំងក្នុងការផលិតរបស់ឲ្យបានល្អ ទាមទារអ្នកផលិតមានស្នាដៃឯក។ ពេលគេសង់រោងឧបោសថ យើងឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏ឲ្យតម្លៃទៅលើស្នាដៃដែរ។ ទ្រង់បានរើសជាងមានស្នាដៃឈ្មោះបេតសាលាល ដោយមានព្រះបន្ទូលថា៖ «ហើយអញបានបំពេញគាត់ដោយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ឲ្យមានគំនិតវាងវៃ មានយោបល់ មានចំណេះចេះធ្វើការគ្រប់មុខទាំងអស់ ឲ្យបានប្រសប់នឹងបង្កើតអស់ទាំងការ គឺឲ្យចេះការខាងគ្រឿងមាស ប្រាក់ ហើយនឹងលង្ហិន ចេះច្នៃត្បូងសម្រាប់ដាំ ចេះឆ្លាក់ឈើ និងការគ្រប់មុខទាំងអស់ផង» (និក្ខំមនំ ៣១:៣-៥)។ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅក្នុងចិត្តអ្នកជឿគ្រប់រូប។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានឈប់ត្រាស់ហៅជាងមានស្នាដៃនោះទេ។ ឥឡូវនេះ អ្នកជឿម្នាក់ៗជា«ស្នាដៃដែលទ្រង់បង្កើតក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (អេភេសូរ ២:១០)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាមេជាងដ៏ចំណាន ដែលច្នៃអត្តចរិតរបស់យើង ឲ្យបានដូចជាព្រះយេស៊ូវ (រ៉ូម ៨:២៨-២៩)។ កាលណាស្នាដៃយើងលេចចេញជារូបរាងឡើង នោះយើងនឹងដឹងថា អាថ៌កំបាំងនៃការផលិតរបស់ល្អគឺចេញមកពីស្នាដៃឯក។-Dennis Fisher
Read articleលក្ខណៈពិសេសរបស់គ្រួសារ
មានបទចម្រៀងមួយបទច្រៀងនៅថ្នាក់ព្រះបន្ទូលតាំងពីយូរណាស់ហើយ តែធ្វើឲ្យខ្ញុំនៅតែនឹកឃើញ។ បទចម្រៀងនោះធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះពររបស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះអ្នកផ្សះផ្សាគេ «ខ្ញុំមានសេចក្តីសុខសាន្ត ដែលលើសពីការយល់ដឹងដល់ជម្រៅចិត្តខ្ញុំ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងបទចម្រៀងនេះហាក់បីដូចជាបាត់អ្វីមួយ។ សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាអំណោយទាន ធ្វើឲ្យយើងមានអំណរក្នុងចិត្ត កាលណាយើងជាប់ក្នុងវត្តមានព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ១៤:២៧១៦:៣៣)។ តែព្រះអង្គមិនចង់ឲ្យយើងទុកសេចក្តីសុខសាន្តនោះសម្រាប់តែខ្លួនឯងទេ។ សេចក្តីសុខសាន្តគឺជាអំណោយមកពីព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ចែកជូនដល់មនុស្សនៅជុំវិញយើង។ ក្នុងនាមយើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងគួរតែបង្ហាញទំនាក់ទំនង និងលក្ខណៈពិសេសទៅដល់មជ្ឈដ្ឋានក្រុមជំនុំរបស់យើង។ នៅក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា៖ «មានពរហើយ អស់អ្នកដែលផ្សះផ្សាគេ » (ម៉ាថាយ ៥:៩) មានន័យថា យើងត្រូវតែមានបំណងក្នុងការនាំសេចក្តីសុខសាន្តដល់ទំនាក់ទំនងរបស់យើង។ ចាប់តាំងពីយើងឆាប់បង្កបញ្ហា ផ្ទុយពីមនុស្សនាំការផ្សះផ្សា នេះជាមេរៀនសំខាន់សម្រាប់អ្នកហើយ។ តើអ្នកត្រូវនាំការផ្សះផ្សាដោយរបៀបណា? អ្នកនាំការផ្សះផ្សាគឺជាមនុស្សទាំងឡាយណា ដែលបែរឲ្យគេទះម្ខាងទៀត(ខ.៣៩) ទៅ២យោជន៍ជាមួយគេ (ខ.៤១) ស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវ ព្រមទាំងទូលអង្វរព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់អ្នកដែលបៀតបៀនពួកគេ (ខ.៤៤)។ ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវធ្វើដូច្នេះ? ព្រោះព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកផ្សះផ្សា កាលណាយើងផ្សះផ្សាគេ នោះយើងក្លាយជាបុត្រព្រះជាម្ចាស់ (ខ.៩)។ ការផ្សះផ្សាគឺជាលក្ខណៈពិសេសរបស់គ្រួសារយើង ។-Joe Stowell
Read articleព្រះជាម្ចាស់សម្អាតដំណាក់ព្រះអង្គ
ព្រះជាម្ចាស់សម្អាតដំណាក់ព្រះអង្គនៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះសប្តាហ៍នេះ។ ព្រះអង្គបញ្ជាខ្យល់បក់កាត់តាមផ្ទះអ្នកជិតខាងយើង ធ្វើឲ្យដើមឈើរង្គើ និងញ័រដើមជ្រុះស្លឹកងាប់។ ពេលខ្យល់បក់រួចហើយ ខ្ញុំត្រូវតែបោសសម្អាតវាចេញ។ នៅក្នុងជីវិតខ្ញុំផ្ទាល់ ជួនកាលព្រះជាមា្ចស់ធ្វើការស្រដៀងគ្នានេះដែរ។ ព្រះអង្គបញ្ជូន ឬអនុញ្ញាតឲ្យព្យុះភ្លៀងកើតឡើងដើម្បីជម្រុះខ្នែង ឬស្លឹកងាប់ចេញ។ ខ្ញុំមិនចង់ជម្រុះវាចេញទេ ព្រោះខ្ញុំគិតថា វាមិនទាស់អីផង តែតាមពិតទៅ វាលែងបង្កើតផលផ្លែទៀតហើយ។ ជាទូទៅវាជារឿងរ៉ាវមិនល្អ ដូចជាទម្លាប់អាក្រក់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានចិត្តរឹងរូស ដែលជាឧបសគ្គរាំងស្ទះការរីកចម្រើនថ្មីៗ។ ព្យាការីយ៉ូណាសក្នុងគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីចាស់ រកឃើញថាអ្វីៗកើតឡើងដោយសារតែយើងមិនព្រមជម្រុះចរិតរឹងរូសចោល។ ដោយសារតែគាត់ស្អប់អ្នកក្រុងនីនីវេ ជាងស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាព្រះអង្គធ្វើឲ្យមានព្យុះបោកបក់មកលើទូកគាត់ជិះ ហើយត្រីធំលេបគាត់ចូលក្នុងពោះបីថ្ងៃ(យ៉ូណាស ១:៤,១៧)។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ព្រះជាម្ចាស់បានទុកជីវិតគាត់ ហើយផ្តល់ឱកាសឲ្យគាត់ជាលើកទីពីរទៅប្រកាសដំណឹងល្អនៅទីក្រុងនោះ (២:១០ ៣:១-៣)។ មែកណាមិនបង្កើតផលប្រៀបបាននឹងអត្តចរិតរឹងរូស ដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ឲ្យខ្ញុំជម្រុះចោល។ នៅក្នុងសំបុត្រលោកប៉ុលសរសេរទៅកាន់ទីក្រុងអេភេសូរ មានដូចជាសេចក្តីជូរល្វីង ក្តៅក្រហាយ កំហឹង ឡូឡា ជេរប្រមាថ និងគ្រប់ទាំងសេចក្តីអាក្រក់(៤:៣១)។ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់អង្រួនការទាំងនោះ យើងត្រូវជម្រុះវាចោលទៅ។-Julie Ackerman Link
Read articleនិយាយពីរភាសា
តើ វាអាចទៅរួចទេ នៅក្នុងសង្គមមួយដែលកើនឡើងផ្ទុយគ្នា ពីដំណឹងល្អ គឺការប្រកាសដំណឹងល្អជាមួយអ្នកដែលមិនចេះចែកចាយជំនឿរបស់ខ្លួន? មានវិធីមួយទាក់ទងជាមួយមនុស្សដែលមិនធ្លាប់ឮដំណឹងល្អគឺធ្វើយ៉ាងម៉េចបន្ស៊ីនឹងវប្បធម៌របស់ពួកគេ តាមលក្ខណៈភាសាពីរ។ យើងទាក់ទងតាមរបៀបនេះ មានភាពងាយស្រួលជាង។ ដូចជាយើងត្រូវចេះភ្លេង ពិភាក្សាអំពីភ្លេង កុន កីឡា និងទូរទស្សន៍ជាដើម ឧទាហរណ៍ទាំងនេះគឺជាឱកាសចាប់ផ្តើមទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ។ ប្រសិនបើអ្នកស្រុកឮយើងនិយាយភាសារបស់ពួកគេ ដោយមិនមាក់ងាយ ឬចំអកប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយនោះទេ វាជាឱកាសបើកទ្វារឲ្យយើងចែកចាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលគ្មានទីបញ្ចប់។ លោកប៉ុលបានបង្ហាញគំរូនេះ តាមរយៈគម្ពីរកិច្ចការ១៧។ នៅពេលលោកប៉ុលចុះទៅអ៊ើរីយ៉ូស ក្នុងក្រុងអាថែន គាត់បានប្រកាសយ៉ាងមុតមាំ ជាពិសេសទៅកាន់អ្នកមិនជឿ ដោយដកស្រង់សម្តីកវីនិពន្ធក្រិកយោងទៅលើគុណតម្លៃខាងវិញ្ញាណ ដែលពួកគេអាចទំនាក់ទំនងបាន។ លោកប៉ូលមានប្រសាសន៍ថា៖ «ដ្បិតគឺដោយសារទ្រង់ហើយ ដែលយើងរាល់គ្នាបានរស់ កំរើក ហើយមាននៅផង ដូចជាពួកលើកកំណាព្យខ្លះរបស់អ្នករាល់គ្នា បាននិយាយដែរថាមនុស្សយើងជាពូជព្រះដែរ» (កិច្ចការ ១៧:២៨)។ ដូចជាលោកប៉ុលបានលើកឡើងអំពីការស្គាល់វប្បធម៌របស់ពួកគេ ដែលយើងអាចបញ្ជ្រាបដំណឹងល្អតាមរយៈវប្បធម៌ពួកគេបានដោយងាយ។ តើលោកអ្នកកំពុងតែនាំដំណឹងល្អដល់អ្នកជិតខាង ឬក៏ជាអ្នកបម្រើដំណឹងល្អ? សូមព្យាយាមធ្វើជាអ្នកនិយាយពីរភាសា។-Bill Crowder
Read articleមិត្តសំឡាញ់ជួបគ្នាតាមផ្លូវ
ខ្ញុំ ចូលចិត្តដើរតាមផ្លូវផ្សេងៗពីគ្នា ព្រោះថាមានទេសភាព និងសម្រស់ធម្មជាតិនៅជុំវិញ។ ខ្ញុំតែងតែរំលឹកខ្លួនឯងថា ផ្លូវទាំងនេះជានិមិត្តសញ្ញានៃដំណើរជីវិតខាងវិញ្ញាណ បើគេមើលទៅដំណើរជីវិតធម្មតារបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដើររួមជាមួយព្រះយេស៊ូវ ដែលជាមិត្តសំឡាញ់ និងអ្នកនាំផ្លូវ ។ ទ្រង់យាងកាត់ទឹកដីប៉ាឡេស្ទីនពីម្ខាងទៅម្ខាងទៀត រួចនាំពួកសិស្សស្រែកប្រកាសថា៖ «ចូរមកតាមខ្ញុំ»(ម៉ាថាយ ៤:១៩)។ ដំណើរជីវិតមិនមែនសុទ្ធតែ ស្រួលរហូតនោះទេ។ ជួនកាលក៏ចង់បោះបង់ចោលស្រួលជាងបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ប៉ុន្តែពេលពិបាកដោះស្រាយ យើងអាចសម្រាកយកកម្លំាំងចាំទៅមុខទៀត។ នៅក្នុង Pilgrim’s Progress លោកចន ប៊ុនយ៉ាន បានពិពណ៌នាថា ដើមឈើនៅលើភ្នំជាកន្លែងដែលគ្រីស្ទបរិស័ទឈប់ដកដង្ហើម មុនពេលបន្តដំណើរទៀត។ តម្រារបស់គាត់សម្រាលបន្ទុក និង រំលឹកអំពីវត្តមានព្រះអម្ចាស់ និងព្រះចេស្តារបស់ព្រះអង្គស្ថិតស្ថេរនៅជាដរាប។ ពេលមានខ្យល់ដកដង្ហើមស្រួលហើយ គាត់អាចបន្តដំណើរបានទៀត។ មានតែព្រះអម្ចាស់ទេ ដែលដឹងថានាំយកទៅណា តែព្រះជាម្ចាស់បានអះអាងថា «ខ្ញុំនៅជាមួយអ្នករាល់គ្នាជាដរាបតទៅ» (ម៉ាថាយ ២៨-២០)។ នេះមិនមែនជាការប្រៀបធៀប ឬអួតពីពាក្យពេចន៍នោះឡើយ។ ទ្រង់ពិតជាមិត្តដ៏ល្អមែន។ គ្មានម៉ោងណាមួយ ដែលមិនត្រូវការវត្តមានព្រះអង្គឡើយ សូម្បីតែរត់លើសមួយម៉ាយក៏មិនអាចអត់ទ្រង់ឡើយ។ យើងដឹងថា ទ្រង់គង់ជាមួយយើងធ្វើឲ្យពន្លឺជីវិតបំភ្លឺឡើង ។-David Roper
Read article