ព្រះគ្រីស្ទដែលរស់នៅក្នុងយើង
ក្នុងការប្រកួតអត្តពលកម្ម អាយរិនមែន(Ironman) មានការហែលទឹក ចម្ងាយ៣,៨ គីឡូម៉ែត្រ ការប្រណាំងកង់ចម្ងាយ ១៨០,២ គីឡូម៉ែត្រ និងការរត់ប្រណាំង ចម្ង៉ាយ ៤៦,១ គីឡូ ម៉ែត្រ ។ គេមិនងាយទទួលបានជោគជ័យ ក្នុងការប្រកួតនេះឡើយ ។ ប៉ុន្តែ លោកឌីក ហូយត៍(Dick Hoyt)បានចូលរួមនៅក្នុងការប្រកួតនេះ ហើយបានសម្រេចទៅដល់ទី ជាមួយកូនប្រុសរបស់គាត់ គឺរិក(Rick) ដែលជាជនពិការ ។ នៅពេលលោកឌីក ហែលទឹក គាត់បានសណ្តោងកូនប្រុសរបស់គាត់ ដែលនៅក្នុងកូនទូក ។ នៅពេលលោករីកប្រណាំងកង់ គាត់បានដាក់កូនប្រុសរបស់គាត់ ឲ្យអង្គុយនៅពីក្រោយគាត់ ។ នៅពេលលោកឌីករត់ប្រណាំង គាត់បានរុញកូនប្រុសរបស់គាត់ ដែលអង្គុយនៅលើកៅអីរុញ ។ រិកបានពឹងផ្អែកទៅលើឪពុករបស់ខ្លួន ដើម្បីទៅដល់ទី បើពុំនោះទេ គាត់មិនអាចទទួលជោគជ័យបានឡើយ ។ យើងអាចឃើញភាពស្របគ្នា រវាងរឿងរបស់ពួកគេ និងជីវិតរបស់យើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ។ រិកបានពឹងផ្អែកទៅលើឪពុករបស់គាត់ ចំណែកយើងវិញ គឺពឹងផ្អែកទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីទទួលជោគជ័យនៅក្នុងការរត់ប្រណាំងនៃគ្រីស្ទបរិស័ទ ។ នៅពេលយើងព្យាយាមរស់នៅ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះ…
Read articleអាស្រ័យទៅលើរបៀបនៃការគិត
តើអ្នកជាផ្នែកនៃបញ្ហា ឬជាផ្នែកនៃដំណោះស្រាយ? ទោះបីជាសំណួរនេះត្រូវបានចោទឡើង ក្នុងពេលប្រជុំនៃមុខជំនួញ ឬក្នុងក្រុមប្រឹក្សានៃពួកជំនុំ ឬក៏ក្នុងការពិភាក្សាក្នុងគ្រួសារក៏ដោយ ក៏ជាញឹកញាប់ សំណួរនេះ កើតមានឡើងពីការធុញទ្រាន់ នៅពេលព្យាយាមស្វែងយល់ អំពីមូលហេតុដែលនរណាម្នាក់ប្រព្រឹត្តតាមបែបណាមួយ ។ ការឆ្លើយសំណួរនេះ គឺច្រើនតែអាស្រ័យទៅលើរបៀបនៃការគិតរបស់ខ្លួនទេ ។ បើយើងស្ថិតក្នុងចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលបានចាកចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ បន្ទាប់ពីបានជាប់ជាទាសករអស់៤០០ឆ្នាំ នោះយើងប្រហែលជាយល់ថា ស្តេចផារ៉ោន គឺជាផ្នែកមួយនៃបញ្ហា ហើយនោះគឺជាការពិតមែន ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានជ្រាបលើសពីនេះទៅទៀត ។ យើងពិបាកនឹងយល់ នៅពេលព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បង្គាបឲ្យលោកម៉ូសេ ដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែលចូលទឹកដីអេស៊ីព្ទវិញ ហើយបោះជំរុំ ដោយបែរខ្នងដាក់សមុទ្រក្រហមវិញ ដើម្បីឲ្យស្តេចផារ៉ោនលើកទ័ពមកវាយប្រហារពួកគេ(និក្ខមនំ ១៤:១-៣)។ ពេលនោះពួកអ៊ីស្រាអែលស្មានថា ពួកគេនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខានទេ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងបានទទួលសិរីល្អ និងព្រះកិត្តិនាម តាមរយៈស្តេចផារ៉ោន និងពួកទ័ពទ្រង់ “ពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទនឹងដឹងថា អញជាព្រះយេហូវ៉ាពិត”(ខ.៤,១៧-១៨)។ នៅពេលយើងមិនអាចយល់ អំពីមូលហេតុដែលព្រះអនុញ្ញាត ឲ្យយើងជួបស្ថានភាព ដែលយើងមិនអាចដោះស្រាយបាន នោះយើងចាំបាច់ត្រូវចាំថា ទ្រង់ឲ្យការនោះកើតឡើង ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់យើង និងដើម្បីសិរីល្អទ្រង់ ។ បើសិនជាយើងអាចអធិស្ឋានថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមជួយឲ្យទូលបង្គំ…
Read articleការមិនបានលត់ដំ
យើងមានទីលំនៅ ក្នុងតំបន់ព្រៃ ដូចនេះ យើងមិនសូវទទួលបានពន្លឺថ្ងៃច្រើន នៅក្នុងរដូវក្តៅទេ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងចូលចិត្តផ្លែប៉េងប៉ោះស្រស់ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានសម្រេចចិត្តដាំដើមប៉េងប៉ោះ ក្នុងផើង នៅកន្លែងមួយចំនួន ដែលមានពន្លឺថ្ងៃច្រើន ។ ដើមប៉េងបោះទាំងនោះក៏បានចាប់ផើ្តមលូតលាស់យ៉ាងឆាប់រហ័ស ។ ខ្ញុំមានការរំភើបចិត្តយ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់ពេលដែលខ្ញុំបានដឹងថា ពួកវាដុះលឿន គឺដោយសារពួកវាខំប្រឹងលូតទៅរកពន្លឺថ្ងៃ ដែលមានកំណត់ ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានដឹងថា ដើមទាំងនោះកំពុងមានបញ្ហា ព្រោះតួរដើមប៉េងប៉ោះទាំងនោះ មានទម្ងន់ធ្ងន់ពេក បានជាមិនអាចទប់ខ្លួនមិនបានទៀតឡើយ ។ ខ្ញុំក៏រកបានបង្គោលសម្រាប់ចងផ្អោប ។ ខ្ញុំក៏លើកតួរដើមយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយក៏ចងផ្អោបនឹងបង្គោលដើម្បីឲ្យវាឈរត្រង់ ។ ទោះបីជាខ្ញុំព្យាយាមធ្វើថ្មមៗក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែបានធ្វើឲ្យបាក់ដើមប៉េងបោះមួយដើម ដែលត្រកួញចូលគ្នា នៅពេលខ្ញុំព្យាយាមពត់វាឲ្យឈរត្រង់ ។ ការនេះបានក្រើនរំឭកឲ្យខ្ញុំបានដឹងថា គេត្រូវចាប់ផ្តើមធ្វើការលត់ដំ មុនពេលដែលលក្ខណៈ សម្បត្តិមានភាពបត់បែន ឬវៀចវេ ។ លោកអេលី ដែលជាសម្តេចសង្ឃ មានកូនប្រុសពីរនាក់ ដែលគាត់មិនបានលត់ដំពីមុនមក ។ នៅពេលភាពទុច្ចរិតរបស់ពួកគេមានភាពអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំង គាត់មិនអាចធ្វើព្រងើយទៀតឡើយ បានជាគាត់ស្តីបន្ទោសឲ្យពួកគេដោយសុភាព(១សាំយ៉ូអែល ២:២៤-២៥)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ…
Read articleការសុំរៀបការ ដោយការបន្ទាបខ្លួន
កាលខ្ញុំនៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានស្តាប់រឿងនិទានជាច្រើនអំពីការភ្ជាប់ពាក្យ។ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ ដែលនិយមចូលចិត្តស្តាប់រឿងទាំងនោះ បានប្រាប់ខ្ញុំអំពីការភ្ជាប់ពាក្យនៅភោជ្ជនីយដ្ឋានថ្លៃៗ និងនៅពេលថ្ងៃលិច នៅលើកំពូលភ្នំ ហើយនិងនៅក្នុងរទេះសេះ ដែលកំពុងបរតាមផ្លូវជាដើម ។ ហើយខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីរឿងមួយ ដែលដំណាលអំពីបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលបានសុំមិត្តស្រីខ្លួនរៀបការ ដោយគ្រាន់តែបានលៀងជើងឲ្យនាងប៉ុណ្ណោះ ។ ការសុំរៀបការដោយការបន្ទាបខ្លួនរបស់គាត់ បានបង្ហាញថា គាត់បានយល់ថា ការបន្ទាបខ្លួនគឺជាការដ៏ចាំ បាច់ នៅក្នុងការប្តេជ្ញាចិត្តអស់មួយជីវិត ។ សាវ័កប៉ុលក៏បានយល់ដឹងផងដែរ អំពីសារះសំខាន់នៃការបន្ទាបខ្លួន និងអំពីរបៀបដែលការបន្ទាបខ្លួន នាំឲ្យយើងមានការរួបរួមគ្នា ។ ការបន្ទាបខ្លួនគឺពិតជាសំខាន់យ៉ាងពិសេស ចំពោះទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “កុំឲ្យធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្តីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ”(ភីលីព ២:៣)។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងគួរតែឲ្យតម្លៃប្តីឬប្រពន្ធរបស់ខ្លួន ឲ្យបានលើសខ្លួនឯងទៅទៀត ហើយត្រូវស្វែងរកប្រយោជន៍ឲ្យពួកគេ ។ យើងអាចធ្វើការបន្ទាបខ្លួន ដោយបម្រើប្តីឬប្រពន្ធរបស់យើង ហើយគ្មានការបម្រើអ្វី ដែលតូចស្តើងពេក ឬធំពេកឡើយ ។ ជាក់ស្តែង ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បាន “បន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ … រហូតដល់ទីមរណៈ គឺទ្រង់ទទួលសុគតជាប់ឈើឆ្កាងផង”(ខ.៨)។ ការដែលទ្រង់មិនគិតពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន គឺបង្ហាញអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង ។…
Read articleសេចក្តីល្អនៃព្រះអម្ចាស់
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានអានអត្ថបទមួយ ដែលនិពន្ធដោយលោក ចេម បារី(Sir James Barrie) ដែលជាពួកអភិជននៃប្រទេសអង់គ្លេស ។ ក្នុងអត្ថបទនោះ គាត់បាននិយាយឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីម្តាយរបស់គាត់ ដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះ និងព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយបានអានព្រះគម្ពីររបស់ខ្លួន រហូតដល់រហែកជាបំណែកៗ ។ លោកចេម បានសរសេរថា “ឥឡូវនេះ ព្រះគម្ពីរនោះបានក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្ញុំហើយ ហើយសម្រាប់ខ្ញុំ អំបោះខ្មៅដែលគាត់បានដេរភ្ជាប់បំណែកទាំងនោះ ជាផ្នែកមួយនៃមាតិការរបស់ព្រះគម្ពីរនោះ”។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំក៏ស្រឡាញ់ព្រះបន្ទូលព្រះផងដែរ ។ គាត់បានអាន ហើយជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលទ្រង់ អស់រយៈពេលយ៉ាងហោចណាស់ ៦០ឆ្នាំ ។ ខ្ញុំបានរក្សាទុកព្រះគម្ពីររបស់គាត់ ក្នុងទូរសៀវភៅរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងកន្លែងដ៏សំខាន់ ។ ព្រះគម្ពីរមួយនោះ ក៏មានការដាច់ដោច និងរហែកផងដែរ ហើយទំព័រនីមួយៗ មានប្រឡាក់ទៅដោយការកត់ចំណាំ នូវសេចក្តីពន្យល់ និងការត្រិះរិះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ ។ កាលនៅពីក្មេង ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានដើរចូលបន្ទប់របស់គាត់ នៅពេលព្រឹក ហើយបានឃើញគាត់អង្គុយដាក់ព្រះគម្ពីរ នៅលើភ្លៅរបស់គាត់ ហើយអានពាក្យនៅក្នុងព្រះគម្ពីរនោះ ។ គាត់បានបន្តរធ្វើដូចនេះ រហូតដល់ពេលដែលគាត់មិនអាចមើលឃើញអក្សរ នៅក្នុងទំព័រតទៅទៀត ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ…
Read articleចូរចូលមកចុះ !
កម្មវិធីទូរទស្សន៍ នៅប៉ុស្តិ៍ប្រវត្តិសាស្រ្ត(History Channel) បានធ្វើការចាក់ផ្សាយជាពិសេស អំពីអាកាសយាន្តដ្ឋាន ដែលអស្ចារ្យបំផុតក្នុងពិភពលោក ។ អាកាសយាន្តដ្ឋាន ដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ បានឈប់ដំណើរការទៀតហើយ គឺអាកាសយាន្តដ្ឋានមួយនោះឯង ដែលខ្ញុំធ្លាប់ជិះយន្តហោះចុះចត ។ ខ្ញុំយល់ស្របចំពោះមតិដែលថា អាកាសយាន្តដ្ឋានកៃ តាក់(Kai Tak) នៅទីក្រុងហុងកុង បានធ្វើឲ្យអ្នកដំណើរព្រឺព្រួច ហើយពិតជាធ្វើឲ្យអាកាសយាន្តនិកមានការលំបាក ពេលចុះចត ។ បើសិនជាយន្តហោះដែលអ្នកជិះ ត្រូវធ្វើដំណើរតាមទិសដៅមួយ ដើម្បីចុះចតនៅទីនោះ វាត្រូវហោះរំលងអាគារខ្ពស់ៗ ហើយអ្នកត្រូវសង្ឃឹមថា វានឹងចុះចតដោយជោគជ័យ គឺមិនត្រូវធ្លាក់ចូលទៅក្នុងសមុទ្រឡើយ ។ តែបើវាត្រូវចុះចតតាមទិសដៅមួយទៀតវិញ នោះវានឹងហាក់ដូចជាកំពុងហោះសំដៅទៅបុកភ្នំអញ្ចឹង ។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលបានឮអាកាសយន្តនិកមួយរូប ដែលធ្លាប់ដឹកអ្នកដំណើរជាច្រើនចូលអាកាសយាន្តដ្នាកកៃ តាក់ មានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំនឹកពេលដែលខ្ញុំបើកយន្តហោះចុះ ក្នុងអាកាសយាន្តដ្ឋាននោះ”។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំយល់ពីន័យរបស់គាត់ ។ ក្នុងនាមជាអាកាសយាន្តនឹកម្នាក់ គាត់ដឹងអំពីការលំបាកដែលគាត់ត្រូវប្រឈមមុខ ។ គាត់មានទំនុកចិត្តក្នុងការបើកបរ ដោយសារគាត់ជឿជាក់លើសមត្ថភាពរបស់ខ្លួន និងពឹងផ្អែកទៅលើអ្នកដែល នាំផ្លូវគាត់ចូលទៅក្នុងអាកាសយាន្តដ្នាននោះ ។ មានពេលជាច្រើនដងពេកហើយ ដែលយើងគេចចេញពីការប្រឈមមុខនឹងការលំបាក ។…
Read article