ការចែកកន្លែងធ្វើការ
មានមនុស្សរាប់លាននាក់ កំពុងធ្វើមុខជំនួញនៅតាមផ្ទះ។ ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះយល់ថា ការធ្វើការម្នាក់ឯង អាចនាំឲ្យមានភាពឯកកោខ្លាំងពេក។ ដើម្បីជួយអ្នកដែលមានអារម្មណ៍ឯកកោ ឲ្យមានភាពជាសហគមន៍ គេក៏បានរៀបចំកន្លែង ឲ្យអាច“ធ្វើការជាមួយគ្នា”បាន។ គឺគេ បានបើកអាគារធំៗ ដែលមានតូបសម្រាប់ឲ្យអ្នកប្រកបអាជីវកម្មនីមួយៗ ជួលនៅក្បែរៗគ្នា ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចធ្វើការនៅក្នុងកន្លែងតែមួយ។ ពួកគេមានទីតាំងសម្រាប់ធ្វើការរៀងៗខ្លួន តែអាចប្តូរយោបលគ្នាបាន។ ការរៀបចំនេះ គឺសម្រាប់អ្នកដែលយល់ថា ពេលពួកគេធ្វើការនៃក្បែរគ្នា ការងាររបស់ពួកគេអាចមានភាពល្អប្រសើរជាងពេល ដែលពួកគេធ្វើការតែឯង។ ជួនកាល គ្រីស្ទបរិស័ទយល់ថា ពួកគេអាចធ្វើការបានល្អជាង ពេលពួកគេធ្វើការម្នាក់ឯង។ តែយើងត្រូវបានរៀបចំមក សម្រាប់ឲ្យធ្វើការរួមគ្នា ជាមួយអ្នកដទៃក្នុងពួកជំនុំ។ គ្រីស្ទបរិស័ទនីមួយៗ ត្រូវបានដាក់នៅក្នុង “រូបកាយព្រះគ្រីស្ទ”(១កូរិនថូស ១២:២៧)។ ហើយព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យ ឲ្យយើងចូលរួម នៅក្នុងការប្រកបគ្នាជាមួយអ្នកជឿព្រះ ក្នុងសហគមន៍ប្រចាំតំបន់ ដោយប្រើអំណោយទានខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ហើយធ្វើការងាបម្រើទ្រង់ជាមួយគ្នា។ តែអ្នកខ្លះមិនអាចចូលរួមបាន ដោយសារមូលហេតុផ្សេងៗ។ ដោយសារបញ្ហាសុខភាព ពួកគេប្រហែលជាត្រូវសង្ងំនៅក្នុងផ្ទះ ឬប្រហែលជាមិនដឹងអំពីរបៀបចូលរួមក្នុងពួកជំនុំឡើយ។ តែពួកគេម្នាក់ៗជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ(ខ.២២-២៥)។ គឺនៅពេលនោះ ហើយ ដែលអ្នកដទៃអាចបំពេញសេចក្តីត្រូវការ ឲ្យមានភាពរួមគ្នា។ ចូរយើងបំពេញផ្នែករបស់យើង ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ នៃសហគមន៍នៃសេចក្តីជំនឿ។ ពេលយើងធ្វើការរួមគ្នា យើងធ្វើការបានល្អជាងពេលយើងធ្វើការតែម្នាក់ឯង។-Anne…
Read articleខ្ញុំនឹងយកវាទៅចិញ្ចឹមហើយ
ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ពេលខ្ញុំកំពុងសិក្សា នៅសកលវិទ្យាល័យកាលីហ្វូញ៉ា នៅក្រុងប៊ើខេលី(Berke-ley) ខ្ញុំបានចងមិត្តភាពជាមួយមិត្តរួមថ្នាក់ម្នាក់ ដែលបានទទួលរងការបាត់បង់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ កូនរបស់គាត់បានលាចាកលោក ហើយភរិយារបស់គាត់បានចាកចេញពីគាត់ ដោយសារនាងមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងការឈឺចាប់។ ថ្ងៃមួយ ពេលដែលមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់នេះ កំពុងដើរជាមួយខ្ញុំ នៅតាមដងផ្លូវ មានស្រ្តីម្នាក់មានសក់កន្ទ្រើង កំពុងពរកូនតូចមួយ ដែលមានរូបកាយកខ្វក់ នៅពីមុខយើង។ នាងកំពុងខឹងនឹងកូនតូចនោះ ហើយបានដើរលឿនស្លេវ ដោយរលាក់កូននោះ យ៉ាងញាប់ធ្វើឲ្យជើងដ៏តូចរបស់វាមិនអាចតោងជាប់បាន។ ពេលយើងដើរទៅដល់ផ្លូវប្រសព្វដែលមានមនុស្សដើរទៅមកយ៉ាងមមាញឹក កូននោះក៏បានឈប់តោងម្តាយវាភ្លាម ហើយក៏របួតធ្លាក់ចេញពីដែរម្តាយវា។ នាងក៏ងាយក្រោយមករកវា ហើយប្រទេចផ្តាសាវា រួចដើរដោយជើងធ្ងន់ៗ ទៅមុខទៀត។ កូនប្រុសដ៏តូចនោះ បានអង្គុយចុះ ហើយស្រែកយំ ទាំងទឹកភ្នែករហាម។ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំក៏បានអង្គុយក្បែរវា ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ ហើយដាក់កូនតូចនេះនៅក្នុងរង្វង់ដៃគាត់។ ស្រ្តីនោះក៏បានបែរក្រោយ ហើយសម្លឹងមើលទៅកូននោះ រួមចាប់ផ្តើមជេរប្រទេចវាទៀត។ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំក៏បានដកដង្ហើមធំ ហើយងើបមុខមើលទៅនាង។ គាត់និយាយយ៉ាងស្រទន់ថា “អ្នកស្រី បើអ្នកមិនចង់មានកូននេះទេ ខ្ញុំនឹងយកវាទៅចិញ្ចឹមហើយ”។ ព្រះវរបិតានៃយើង ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ក៏នឹងធ្វើយ៉ាងដូចនេះដែរ។ ទ្រង់ក៏បានស្គាល់ការបាត់បង់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ហើយបានស្រឡាញ់យើង ដោយភាពស្រទន់។ ទោះបីជាមិត្តភ័ក្រ និងគ្រួសារយើងបោះបង់យើងក៏ដោយ ក៏ព្រះនៃយើងនឹងមិនបោះបង់ចោលយើងឡើយ(ទំនុកតម្កើង ២៧:១០)។ ទ្រង់តែងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើងជានិច្ច។-David…
Read articleការអ្វីដែលត្រូវប្រកាស់
នៅក្នុងការត្រួតពិនិត្យឥវ៉ាន់របស់អ្នកដំណើរជាប្រចាំ ភ្នាក់ងាគយនៃប្រទេសស្វីសបានរកឃើញថា ឥវ៉ាន់នៅក្នុងវ៉ាលីមួយនោះ មិនមែនជារបស់ធម្មតាឡើយ ព្រោះវាជារូបគំនូរដើម ទាំង១៤សន្លឹក ដែលលោកប៉ាប្លូ ពីកាសូ(Pablo Picasso)បានគូរ។ ស្នាដៃសិល្បះ ដែលមានក្នុងសៀវភៅគំនូរ ត្រូវបានគេប៉ាន់ប្រម៉ាណថា មានតម្លៃ១,៥ លានដុល្លា តែអ្នកដំណើររូបនោះ បានបង្ហាញថា គាត់ “គ្មានពាក្យអ្វីដើម្បីប្រកាស់” ប្រាប់អជ្ញាធរគយឡើយ។ យើងពិបាកនឹងយល់អំពីរបៀប ដែលនរណាម្នាក់លាក់សៀវភៅគំនូររបស់លោកពីកាសូ ក្នុងអាវរងា ហើយឆ្លងកាត់អាកាសយាន្តដ្ឋាន ដោយសង្ឃឹមថា នឹងគ្មាននរណាម្នាក់ដឹងឡើយ។ បុរសម្នាក់នោះ គឺពិតជាអ្នកគេចពន្ធរូបគំនូនោះមែន។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងមានការប្រកាស់ ដែលមានតម្លៃជាង ការប្រកាស់អំពីរូបគំនូររបស់លោកពីកាសូទៅទៀត! តែជួនកាល យើងលាក់ទុករតនៈសម្បត្តិនៃសេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ នៅក្នុងចិត្តរបស់យើង ជាជាងប្រកាស់ប្រាប់អ្នកដទៃ ដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង។ ព្រះយេស៊ូវបានរំឭកយើងថា “ អ្នករាល់គ្នាជាពន្លឺនៃលោកីយ៍”(ម៉ាថាយ ៥:១៤)។ យើងក៏ត្រូវមានបំណងឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យគេ ឃើញសិរីល្អព្រះ ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃបានដឹងថា ពួកគេត្រូវការទ្រង់។ ទ្រង់ក៏បានត្រាសហៅយើងឲ្យ បញ្ចេញពន្លឺ ដើម្បីឲ្យពួកគេមើលឃើញការល្អរបស់យើង ហើយសរសើរតម្កើងព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌(ខ.១៦)។ ពេលយើងលាក់ទុកសេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ នោះមានន័យថា យើងកំពុងប្រថុយនឹងការធ្វើជាអ្នកគេចពន្ធខាងវិញ្ញាណហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ សូមយើងបើក “វ៉ាលី”ខាងវិញ្ញាណ ដើម្បី…
Read article“យកខ្លួនឯងជាទីមួយ”
មានពេលមួយ បុរសម្នាក់បានសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកមានបញ្ហាអ្វីដែលធំបំផុត?” ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំមើលឃើញបញ្ហាធំបំផុតរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងកញ្ចក់ឆ្លុះមុខ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ”។ គឺខ្ញុំកំពុងនិយាយសំដៅទៅលើ សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា ដែល “យកខ្លូនឯងជាទីមួយ” ដែលកំពុងរង់ចាំឆ្មក់ នៅក្នុងចិត្តខ្ញុំ។ បទគម្ពីរយ៉ាកុប ៤:១ បានចែងថា “ឯសេចក្តីទាស់ទែង និងសេចក្តីឈ្លោះប្រកែក ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា នោះមកពីណា តើមិនមែនមកពីសេចក្តីសំរើប ដែលច្បាំងក្នុងអវយវៈរបស់អ្នករាល់គ្នាទេអី?” ពាក្យ “សេចក្តីសំរើប” គឺសំដៅទៅលើសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាអាត្មានិយម។ ហេតុនេះហើយបានជា ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ាកុប ១:១៤ យើងបានទទួលការ បង្រៀនថា “តែដែលគ្រប់គ្នាកើតមានសេចក្តីល្បួង នោះគឺដោយសារតែសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួននាំប្រទាញ ហើយលួងលោមទេ”។ លោកយ៉ាកុបបានដាស់តឿនយើងថា សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា ដែល “យកខ្លួនឯងជាទីមួយ” នឹងបំផ្លាញចំណងមិត្តភាពដែលយើងមានជាមួយព្រះ(៤:៤) ហើយនាំឲ្យមានការបែកបាក់គ្នា សង្រ្គាម និងជម្លោះ(ខ.១-២)។ ដូចនេះ ព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងឈប់មានគំនិត “យកខ្លួនឯងជាទីមួយ”។ តើដោយរបៀបណា? ទីមួយ គឺដោយ “ចុះចូលព្រះ”(៤:៧)។ យើងចាំបាច់ត្រូវដាក់ខ្លួនឯងឲ្យត្រូវលេខរៀង ព្រោះព្រះទ្រង់ជាព្រះ ហើយយើងត្រូវយកទ្រង់ជាទីមួយ។ ទីពីរ ដោយ “ចូលទៅជិតទ្រង់”(ខ.៨)។ ចូរបំបាត់សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា…
Read articleជីវប្រវត្តិរបស់អ្នក
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងស្វែងរកវិធីសាស្រ្តដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ដើម្បីបង្រៀនសិស្ស នៅក្នុងមុខវិជ្ជាជំនាញសរសេរកម្រឹតមហាវិទ្យាល័យ អំពីទ្រឹស្តីនៃការសរសេរជីវប្រវត្តិសង្ខេប ខ្ញុំក៏មានយោបលមួយ គឺឲ្យពួកគេសរសេរជីវប្រវត្តិក្នុងរយៈពេល៦សប្តាហ៍។ ពេលខ្ញុំឲ្យពួកគេធ្វើកិច្ចការមួយនេះ អ្នកស្រីអឺនែស ហ៊ែមីងវេយ(Ernest Memingway) ដែលជាអ្នកទទួលជ័យលាភីនៃការប្រកួតភូលីហ្ស័រ(Pulitzer) បានសរសេរជីវប្រវត្តិដ៏កំសត់មួយ ដោយគ្រាន់តែសរសេរពាក្យប៉ុន្មានម៉ាត់ប៉ុណ្ណោះថា “មានលក់ ស្បែកជើងកូនងែតដែលគេមិនទាន់ប្រើ”។ សូមស្រម៉ៃអំពីរឿងកំ សត់មួយ ដែលនៅពីខាងក្រោយពាក្យទាំងដប់ម៉ាត់នេះចុះ។ ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីអត្ថន័យនៃរឿងនេះ ខ្ញុំក៏ចង់ដឹងថា តើក្នុងព្រះគម្ពីរ មានជីវប្រវត្តិសង្ខេបណាមួយ ដែលត្រូវបានគេសរសេរដោយពាក្យតែដប់ម៉ាត់ដូចនេះដែរឬទេ។ ក្រោយមក ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលខ្ញុំ រកឃើញថា នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ មានវីរបុរសជាច្រើន ត្រូវបានគេលើកមករៀបរាប់តាមរបៀបនេះផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ ព្រះបានមានបន្ទូលថា ដាវីឌគឺជា “អ្នកដែលធ្វើតាមចិត្តទ្រង់គ្រប់ជំពូក”(១សាំយ៉ូ-អែល ១៣:១៤ កិច្ចការ ១៣:២២)។ សាវ័ប៉ុលក៏បានពិពណ៌នាអំពីខ្លួនឯងថា “ប៉ុលខ្ញុំ ជាសាវ័ករបស់ផងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(អេភេសូ ១:១)។ ម្យ៉ាងទៀត គាត់ក៏បានបកស្រាយអំពីលោកធីម៉ូ-ថេថា “អ្នកធីម៉ូថេ ជាកូនពិតក្នុងសេចក្តីជំនឿ”(១ធីម៉ូថេ ១:២)។ ហើយក៏សូមពិចារណ៍អំពីពាក្យពិពណ៌នាអំពីនាងម៉ារាថា “នាងព្រហ្មចារីនឹងមានគភ៌ប្រសូតបានបុត្រា១”(ម៉ាថាយ ១:២៣) និងអំពីព្រះយេស៊ូវថា “ព្រះបន្ទូលក៏ត្រឡប់ជាសាច់ឈាម ហើយបានស្នាក់នៅជាមួយនឹងយើងរាល់គ្នា”(យ៉ូហាន ១:១៤)។ ពេលយើងបានដឹងថាមានការបកស្រាយអំពីមនុស្សនៃសេចក្តីជំនឿ ដោយប្រើពាក្យដ៏ខ្លីដូចនេះ…
Read articleការជួបជុំគ្នាឡើងវិញដែលបានទន្ទឹងរង់ចាំជាយូរ
កាលពីក្មេង ខ្ញុំមានឆ្កែខូលីឈ្មោលមួយក្បាលឈ្មោះ ព្រីន ប៊យ(Prince Boy)។ វាជាសត្វសុនខ ដែលខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំង។ ថ្ងៃមួយ វាបានបាត់ខ្លួន។ ខ្ញុំមិនដឹងថា គេបានលួចវា ឬវាគ្រាន់តែបានរត់ចេញពីយើងឡើយ តែខ្ញុំបានពិបាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំបានស្វែងរកវានៅគ្រប់ទិសទី។ តាមពិត ខ្ញុំនៅចាំថា កាលនោះខ្ញុំបានឡើង ដើមឈើដ៏ខ្ពស់មួយ ដែលអាចជួយឲ្យខ្ញុំមើលទៅកន្លែងជិតខាងចុះឡើងៗ ដោយសង្ឃឹមថា នឹងមើលឃើញវានៅកន្លែងណាមួយ។ ខ្ញុំពិតជាចង់ឲ្យឆ្កែជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ វិលត្រឡប់វិញខ្លាំងណាស់។ អស់រយៈពេលជាច្រើនសប្តាហ៍ ខ្ញុំតែងតែខំរកមើល ដោយសង្ឃឹមថា នឹងបានឃើញព្រីន ប៊យ។ តែយើងមិនដែលបានជួបគ្នាវិញឡើយ។ តែយើងមានអារម្មណ៍បាត់បង់កាន់តែខ្លាំង ពេលយើងគិតថា យើងនឹងមិនអាចជួបអ្នកជាទីស្រឡាញ់ ដែលបានបាត់បង់ជីវិតបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់អ្នកដែលស្គាល់ និងស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ការបែកគ្នាដោយសេចក្តីស្លាប់ គឺមាន រយៈពេលបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ ថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងបានជួបជុំគ្នាឡើងវិញ ជារៀងរហូត! សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ពួកជំនុំនៅក្រុងថែស្សាឡូនិចថា “ ព្រោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ នឹងយាងចុះពីស្ថានសួគ៌មក ដោយស្រែកបង្គាប់១ព្រះឱស្ឋ ទាំងមានឮសំឡេងមហាទេវតា និងត្រែរបស់ព្រះផង នោះពួកស្លាប់ក្នុងព្រះគ្រីស្ទនឹងរស់ឡើងវិញជាមុនបង្អស់ រួចយើងរាល់គ្នាដែល កំពុងតែរស់នៅ ក៏នឹងបានលើកឡើង ទៅក្នុងពពកជាមួយគ្នាទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យបានជួបជុំនឹងព្រះអម្ចាស់នៅនាអាកាស យ៉ាងនោះ…
Read article