ការសប្បាយជារបស់ខ្ញុំ
ខ្ញុំតែងតែទន្ទឹងរង់ចាំរដូវក្តៅ។ កំដៅសូរ្យសែងដែលកក់ក្តៅ ឈ្នេរសុទ្រ និងការអាំងសាច់ញ៉ាំ ជាការសប្បាយដែលនាំមកនូវអំណរ បន្ទាប់ពីរដូវត្រជាក់ដ៏យូរ។ ទៅះបីជាយ៉ាងណា ការស្វែងរកការសប្បាយមិនមែនតាមរដូវ។ តើយើងមិនមានអំណរនឹងអាហារល្អ ការជាប់នឹងសន្ទនា ភ្លើងឆេះសូរប្រឹបៗមួយ? ចំណង់ដែលចងសប្បាយមិនខុសទេ។ ព្រះជាម្ចាស់បង្កើតយើងសំរាប់វា។ លោកប៉ុលបានរំលឹកយើងថា ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យយើងបានអរសប្បាយ ដែលទ្រង់ប្រទានគ្រប់ទាំងអស់មកយើងរាល់គ្នាជាបរិបូរ(១ធីម៉ូថេ៦:១៧)។ អត្ថបទគម្ពីរផ្សេងទៀត ស្វាគមន៍យើងឱ្យសប្បាយ ដោយល្អនូវអាហារ មិត្តភ័ក្ត និងភាពស្និទ្ធស្នាលនៃទំនាក់ទំនងអាពាហ៍ពិពាហ៍។ ប៉ុន្តែ បើគិតថាយើងអាចរកការសប្បាយដែលស្ថិតស្ថេរពីមនុស្ស និងវត្ថុគឺដេញតាមភាពទទេបំផុត។ ការសប្បាយបំផុត គឹមិនអាចរកបានក្នុងការរំភើបរយៈពេលខ្លីដែលលោកិយផ្តល់ឱ្យ ប៉ុន្តែ ជាជាងរកក្នុងអំណររយៈពេលយូរ ពីភាពស្និទ្ធស្នាលដ៏ជ្រាលជ្រៅជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ ស្តេចសាឡូម៉ូនរៀនពីរបៀបពិបាកនេះ។ “យើងមិនបានហាមឃាត់ចិត្ត មិនឱ្យមានសេចក្តីអំណរណាមួយទេ” ទ្រង់សារភាព(សាស្តា ២:១០)។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីការស្វែងរកការសប្បាយហួសប្រមាណរបស់ទ្រង់ហើយ ទ្រង់បានសរុបមកថាៈ “នោះហើយមើល សុទ្ធតែឥតប្រយោជន៍ ហើយអសារឥតការទទេ ឥតមានផលប្រយោជន៍អ្វីនៅក្រោមថ្ងៃឡើយ ”(ខ.១១)។ វាមិនមែនជាចម្ងល់សោះ ពេលទ្រង់ព្រមានថា “ឯអ្នកណា ដែលចូលចិត្តតែនឹងការលេងសប្បាយ នោះនឹងត្រូវជាមនុស្សទាល់ក្រទៅ”(សុភាសិត ២១:១៧)។ អ្វីដែលយើងពិតជាកំពុងរកនោះ គឺសំរាប់ពេញចិត្តក្នុងការបំពេញ និងលូតលាស់ខាងឯទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ ចូរតាមកិតៗនឹងទ្រង់ហើយភ្លក់ការរីករាយទ្រង់! —Joe Stowell
Read articleនៅឱ្យជិត
មិត្តខ្ញុំនិងខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរជាមួយគ្នា ហើយនាងមើលទៅអស់កំលាំងបន្តិច។ ពេលយើងដល់ព្រលានយន្តហោះ នោះនាងភ្លេចមិនបានយកអត្តសញ្ញាណរួចរាល់ហើយរកមិនឃើញលេខអនុញ្ញាណដែលបានកក់ទុក។ ភ្នាក់ ងារលក់សំបុត្ររង់ចាំដោយអត់ធ្មត់ ញញឹម ហើយក៏ជួយនាងត្រង់កន្លែងឆែកខ្លួនពេលចូល។ បន្ទាប់ពីទទួលសំបុត្រនាង ហើយនាងសួរថា “តើយើងត្រូវទៅទីណាទៀត?” ហើយភ្នាក់ងារបំរើនោះញញឹមម្តងទៀត ចង្អុលមកឯខ្ញុំ ហើយនិយាយទៅកាន់នាង “ចូរនៅជិតមិត្តភ័ក្តអ្នកនាង?” នោះអាចជាដំបូន្មានល្អសំរាប់យើងគ្រប់គ្នា នៅពេលយើងអស់កំលាំងៈ ចូរនៅជិតមិត្តភក្តិអ្នក។ ទោះបីព្រះយេស៊ូវជាមិត្តសំឡាញ់យើង យើងនៅតែត្រូវការទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកជឿផ្សេងទៀត ដើម្បីជួយយើងឱ្យរស់ក្នុងជីវិតនេះ។ ក្នុងសំបុត្រទីមួយរបស់លោក ពេត្រុសបានសរសេរទៅកាន់អ្នកជឿដែលត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រោះពួកគេកំពុងរងទុក្ខសំរាប់ជំនឿពួកគេ។ នៅក្នុងប្រយោគខ្លីៗខ្លះ ក្នុងជំពូកទីបួន ពេត្រុសបាននិយាយពីតម្រូវការ ដែលត្រូវទទួល និងឱ្យសេចក្តីស្រឡាញ់គ្នា ឱ្យអស់ពីចិត្ត អធិស្ឋាន និងសេចក្តីស្វាគមន៍(ខ.៧-៩)។ គាត់ក៏បានបញ្ជូលសេចក្តីត្រូវការសំរាប់អ្នកជឿ ដែលប្រើអំណោយទានខាងវិញ្ញណរបស់ពួកគេ ដើម្បីបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក(ខ.១០)។ នៅក្នុងអត្ថបទមួយផ្សេងទៀត យើងត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឱ្យកំសាន្តគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយសេចក្តីកំសាន្តដែលយើងទទួលពីព្រះជាម្ចាស់(២កូរិន ១:៣-៤)។ ហើយស្អាងគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយស្រលាញ់(១ថែស្សា ៥:១១)។ ពេលជីវិតទទួលការលំបាក ហើយយើងអស់កំលាំង ចូរស្ថិតនៅក្បែរមិត្តភក្តិជាគ្រីស្ទានដែលនឹងជួយយើងដើរឆ្លងកាត់វា។ —Anne Cetas
Read articleរូបភាពដ៏អស្ចារ្យ
ពីផ្ទះខ្ញុំទៅអាមេរិចខាងជើង ថ្មីៗនេះខ្ញុំប្រើ Google Maps ដើម្បីមើលជុំវិញជិតខាងក្នុងណេរូប៊ី កេនយ៉ា ដែលជាកន្លែងគ្រួសារខ្ញុំរស់នៅ២០ឆ្នាំមុន។ រូបភាពបានពីផ្កាយរណបនៅលើអេក្រង់កុំព្យូទ័រ ខ្ញុំអាចឱ្យខ្ញុំមើលឃើញផ្លូវ ស្នាមគំនូសផ្លូវ និងអគារ។ នៅករណីខ្លះ ខ្ញុំបានរូបភាពពីកំរិតផ្លូវ ដែលខ្ញុំឈនៅទីនោះ។ វាពិតជាច្បាស់ ប៉ុន្តែនោះជារសជាតិ ដែលតូចនៃរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ នឹងមើលពិភពលោកយើង។ អ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងអបអរសាទរទិដ្ឋភាពព្រះជាម្ចាស់ ដោយសរសេរពាក្យទាំងនេះ“ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទតមកពីលើស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ឃើញមនុស្សលោកទាំងអស់……. ក៏ពិចារណាមើលអស់ទាំងការដែលគេធ្វើដែរ…..ព្រះនេត្រនៃព្រះយេហូវ៉ាទតមកលើអស់អ្នក ដែលកោតខ្លាច ដល់ទ្រង់ គឺមកលើពួកអ្នកដែលសង្ឃឹមដល់សេចក្តីសប្បុរសទ្រង់ ដើម្បីនឹងជួយឱ្យព្រលឹងគេរួចពីស្លាប់ ហើយការពារឱ្យគេរស់នៅក្នុងគ្រាអំណត់”(ទំនុកតម្កើង ៣៣:១៣-១៩)។ មិនដូចផ្កាយរណប ដែលគ្មានអារម្មណ៍ គឺព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ទត ដោយព្រះហឫទ័យស្រលាញ់ នៅពេលទ្រង់ពិចារណាតើយើងជាអ្នកណា និងយើងកំពុងធ្វើអ្វី។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់ថាទ្រង់ចង់ឱ្យយើងទុកចិត្តទ្រង់និងដើរតាមផ្លូវទ្រង់។ យើងនឹងមិនដែលឆ្ងាយពីព្រះនេត្រទ្រង់ឡើយ ហើយទ្រង់ដាក់ព្រះនេត្រលើគ្រប់គ្នា ដែលមានសង្ឃឹមលើទ្រង់។ ហើយគ្រប់អ្នកដែលស្គាល់ព្រះជាមា្ចស់តាមរយៈមានជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ វាពិតជាលើកទឹកចិត្តពេលដែលដឹងថារាល់ថ្ងៃ យើងជារូបភាពដែលទ្រង់មើល។ —David McCasland
Read articleការការពារខ្លួនដ៏ល្អ
ឯកអគ្គរដ្ឋទូតដែលចូលនិវត្តម្នាក់ បានអង្គុយជិតគ្នាសំរាប់ការធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើង៨ម៉ោង ហើយខ្ញុំចាប់ជួននឹងពេលគាត់ដកដង្ហើមធំ ពេលដែលខ្ញុំយកព្រះគម្ពីរចេញ។ ខ្ញុំយកប្រដាប់ចំណាំចេញ។ លើកដំបូង យើងអានបន្ទាត់ទីមួយផ្តោតលើការជំរុញអ្នកដទៃ ឬចំណុចដាក់ពិន្ទុ។ សន្សឹមៗ ទោះបីចំរៀក និងបំណែកនៃរឿងដែលគួរគោរពជីវិតយើង ចាប់ផ្តើមពីការវារទៅមុខដោយយឺតៗក្នុងការពិភាក្សា។ ការចង់ដឹងចង់ឮ ធ្វើឱ្យយើងទាំងពីរនាក់ល្អប្រសើរហើយ យើងចាប់ផ្តើមសួរជំនួស ឱ្យជំលោះអឹងកង។ ក្នុងនាមអ្នករៀនចប់ខាងវិទ្យាសាស្ត្រនយោបាយ និងអ្នករំភើបចិត្តខាងនយោបាយ ដោយជាទំលាប់ វានាំឱ្យខ្ញុំចង់ដឹងចង់ឮ ពីអាជីពគាត់ ដែលបានបញ្ជូលភាពជារដ្ឋទូតដ៏សំខាន់ពីរ។ សំណួរគាត់ប្លែកគ្រប់គ្រាន់ពេលសួរមកកាន់ខ្ញុំអំពីជំនឿខ្ញុំ។ តើខ្ញុំក្លាយជាគ្រិស្ទានយ៉ាងដូចម្តេច ក្លាយជាអ្វីដែលគាត់ចាប់អារម្មណ៍បំផុត។ រថភ្លើងចប់ទៅដោយយ៉ាងស្រួល ហើយយើងប្តូរកាតជំនួញឱ្យគ្នា។ ពេលដែលគាត់ចាកចេញពីរថភ្លើង គាត់បែរមកហើយនិយាយថា “និយាយអញ្ជឹង ការដែលអ្នកចូលចិត្តប្រកែកបំផុត មិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកគិតថា ព្រះយេស៊ូវអាចធ្វើបានសំរាប់ខ្ញុំទេ។ គឺវាជាអ្វីដែលទ្រង់ធ្វើសំរាប់អ្នក”។ ក្នុងយ៉ូហានជំពូក៩ ដូចនៅក្នុងរថភ្លើងនោះដែរ ព្រះជាម្ចាស់រំលឹកយើងថារឿងដែលល្អបំផុត គឺជាអង្គដែលយើងស្គាល់ ដោយស្និទ្ធស្នាលៈ អ្នកសំរបសំរួលរបស់យើងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ អនុវត្តការនិយាយប្រាប់រឿងនៃជំនឿអ្នក ដល់អ្នកដែលអ្នកស្រលាញ់ និងមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធ ដើម្បីឱ្យអ្នកអាចនិយាយប្រាប់អ្នកផ្សេងទៀតបានច្បាស់។ —Randy Kilgore
Read articleគ្មានការឈឺចាប់ទៀត
សំរាប់ចំណែកដែលល្អនៃជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំបានចែករំលែកទស្សនៈវិស័យ នៃអ្នកដែលតិះដៀលព្រះ ដែលអនុញ្ញាតិឱ្យមានការឈឺចាប់។ ខ្ញុំមិនអាចរកឃើញផ្លូវឃើញថាពិភពលោកសមដូចជាពុលដូចការនេះ។ ពេលខ្ញុំសួរសុខទុក្ខអ្នកដែលឈឺចាប់លើសជាងខ្ញុំ នោះខ្ញុំឆ្ងល់ពីឥទ្ធិពលវា។ ការឈឺចាប់ គឺដូចជាធ្វើឱ្យជំនឿមាំក៏ដូចជាបង្កើនចង្ងល់។ កំហឹងពីការឈឺចាប់ខ្ញុំបានរលាយ ព្រោះតែមូលហេតុមួយៈ ខ្ញុំបានមកស្គាល់ព្រះ។ ទ្រង់ឱ្យខ្ញុំមានអំណរនិងសេចក្តីស្រលាញ់ និងសុភមង្គលនិងសេចក្តីសប្បុរស។ វាធ្វើឱ្យខ្ញុំមានជំនឿលេចឡើង ជំនឿដែលរឹងមាំ ដូចថ្មដែលគ្មានការឈឺចាប់ណាអាចបន្សឹកវាបាន។ តើព្រះជាម្ចាស់នៅឯណា ពេលមានការឈឺចាប់? គឺទ្រង់នៅទីនោះតាំងពីដើម។ ទ្រង់បង្កើតប្រពន្ធ័ឈឺចាប់ ក្នុងកណ្តាលពិភពលោកដែលធ្លាក់ចុះ ដោយមានត្រាទ្រង់។ ទ្រង់បំផ្លាស់ការឈឺចាប់ ប្រើវាបង្រៀននិងពង្រឹងយើង ប្រសិនបើយើងអនុញ្ញាតឱ្យវាបែរយើងទៅទ្រង់។ ទ្រង់បានឈឺចាប់និងបង្ហូរលោហិត និងព្រះកន្សែងហើយរងទុក្ខ។ ទ្រង់ផ្តល់កិត្តិយសដល់អ្នកដែលរងទុក្ខដោយចែករំលែកការឈឺចាប់គេ។ ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយទ្រង់នឹងប្រមូលទាហាននៃស្ថានសួគ៌ហើយឱ្យគេប្រឆាំងនឹងសត្រូវព្រះជាម្ចាស់។ លោកិយនឹងឃើញរយៈពេលចុងក្រោយនៃការរងទុក្ខមុនពេលជ័យជំនះពេញទីត្រូវបានដង្ហែរមក។ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងបង្កើត ពិភពលោកថ្មីអស្ចារ្យមួយ។ ហើយសេចក្តីឈឺចាប់នឹងគ្មានទៀតទេ(វិវរណៈ ១៩:១១-២២:៦)។—Philip Yancey
Read articleបែដឡាំ
សារមន្ទីរសង្គ្រាមរាចារបស់អង់គ្លេស ជាផ្ទះមួយក្នុងអគារនៅឡុងដុន ដែលជាអតីតទីតាំងសំរាប់មន្ទីរពេទ្យរាជបែតថ្លេម ជាកន្លែងថែរក្សាជំងឺប្រសាទ។ មន្ទីរពេទ្យនោះត្រូវបានគេស្គាល់ជាទូទៅថា បែដឡាំ ដែលឥឡូវក្លាយជាពាក្យ ប្រើពណ៌នាភាពរយ៉េរយៃ និងភាពឆ្កួតលីលា។ វាគឺគួរឱ្យហួសចិត្តដែលថា សារមន្ទីរសង្គ្រាមត្រូវបានប្រើទីតាំងចាស់របស់បែដឡាំ។ ពេលដែលយើងដើរតាមសារមន្ទីរ បន្ថៃមទៅលើរឿងវីរភាព និងការបូជា ក្នុងសម័យសង្គ្រាម អ្នកនឹងឃើញ រឿងនៃការបំភ័យឆ្នឹងនៃភាពអមនុស្សធម៌របស់ភាពឆ្កួតលីលានៃមនុស្សទៅលើមនុស្ស ។ ចេញពីការបញ្ជាមកការប្រល័យពូជសាសន៍ និងការបំបាត់ជនជាតិភាគតិច ទៅលើពួកហូលូកូស្ត វាជាការបង្ហាញដ៏អាក្រក់។ ស្តេចសាឡូម៉ូនពិនិត្យមើលនិស្ស័យមនុស្ស អាចទៅរកការអាក្រក់ហើយពណ៌នាថា ជាអ្នកដែល “រីករាយនឹងធ្វើអាក្រក់ ហើយសប្បាយអំពើកំណាចជនអាក្រក់”(សុភាសិត២:១៤)។ ក្នុងពេលការនេះប្រហែលពណ៌នាច្រើនពីលោកិយជុំវិញយើង អ្នកជឿតាមព្រះគ្រីស្ទមានរបៀបថ្មីក្នុងការដំណើរការជីវិត។ លោកប៉ុលបានជំរុញយើង “កុំឱ្យសេចក្តីអាក្រក់ឈ្នះអ្នកឡើយ ត្រូវឱ្យអ្នកឈ្នះសេចក្តីអាក្រក់ ដោយសារសេចក្តីល្អវិញ”(រ៉ូម១២:២១)។ សកម្មភាពដែលមានព្រះគ្រីស្ទជាកណ្តាល គឺដូចជា សំដែងកិរិយាល្អ នៅចំពោះមុខមនុស្សទាំងអស់(ខ.១៧) បង្កើតសន្តិភាព(ខ.១៨) និងធ្វើដល់សត្រូវយើង ដោយមេត្រី(ខ.២០) នឹងជះឥទ្ធិពលដល់លោកិយសំរាប់សេចក្តីល្អ។ បើយើងម្នាក់ៗត្រូវរស់ ដូចជាការជះស្រមោលនៃសេចក្តីស្រលាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រហែលនឹងមានបែដឡាំតិចជាងមុន។ —Bill Crowder
Read article