តើខ្ញុំអាចទុកចិត្តអ្នកបានទេ?
យោងតាមអ្នកជំនាញខាងការសំគាល់មើលការ កុហក់ បានឲ្យដឹងថា “តាមធម្មតា មនុស្សយើងមានទំនោទៅរកការទុកចិត្តអ្នកដទៃ”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សម្នាក់ៗមិនសុទ្ធតែអាចឲ្យយើងទុកចិត្តបានជានិច្ចឡើយ។ សញ្ញាដែលបង្ហាញថា នរណាម្នាក់អាចកំពុងតែនិយាយកុហក់ មានដូចជា ការរសាប់រសល់ ការមិនហ៊ានមើលចំភ្នែកយើង និងការនិយាយឈប់ៗ ដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់។ ទោះបីជាមានតម្រុយទាំងនេះក៏ដោយ ក៏អ្នកជំនាញនៅតែដាស់តឿនយើងថា ការមើលឲ្យដឹងច្បាស់ថា មនុស្សម្នាក់ជាមនុស្សបោកប្រាស់ ឬជាមនុស្សស្មោះត្រង់ គឺមិនមែនជាការងាយស្រួលប៉ុន្មានទេ។ លោកយ៉ូស្វេត្រូវការដឹងថា តើគាត់អាចទុកចិត្តពួកសាសន៍គីបៀនបានឬទេ។ ពេលដែលសាសន៍នេះបានដឹងថា ព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យលោកយ៉ូស្វេបំផ្លាញនគរ ដែលនៅ ជិតខាង(យ៉ូស្វេ ៩:២៤) ពួកគេក៏បានក្លែងខ្លួនជាសាសន៍ដែលមកពីស្រុកឆ្ងាយ។ ពួកគេបានធ្វើដំណើរមក ដោយសំលៀកបំពាក់កណ្តាច និងស្បែកជើងកញ្ចាស់ៗ ដោយអះអាងថា “សំលៀកបំពាក់ និងស្បែកជើងយើងខ្ញុំនេះសោត ក៏ទៅជាចាស់អស់ ដោយព្រោះផ្លូវឆ្ងាយទាំងម៉្លេះ”(ខ.១៣)។ ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលក៏មានការសង្ស័យ(ខ.៧) តែពួកគេ“មិនបានទួលសួរព្រះអម្ចាស់ឡើយ”(ខ.១៣) ហើយលោកយ៉ូស្វេក៏បានចងស្ពានមេត្រី ជាមួយពួកមនុស្សបោកប្រាស់ទាំងនោះ ដោយខ្វះការពិចារណា។ មានមនុស្សជាច្រើនចង់បានទំនុកចិត្តពីយើង ដែលអ្នកទាំងនោះមានដូចជា : អ្នកលក់ដូរ ទីប្រឹក្សាហិរញ្ញវត្ថុ ឬសមាជិកគ្រួសារដែលមិនសូវស្និទ្ធស្នាលនឹងយើង។ បើយើងឆ្ងល់ថា “តើខ្ញុំអាចទុកចិត្តអ្នកនោះទេ?” នោះយើងមិនគួរឆាប់ធ្វើការសម្រេចចិត្ត ដោយផ្អែកទៅលើអ្វីដែលហាក់ដូចជាមានភាពត្រឹមត្រូវ ចំពោះយើងឡើយ។ យកល្អ យើងត្រូវស្វែងរកការប្រឹក្សាពី ព្រះបន្ទូលព្រះ(ទំនុកតម្កើង…
Read articleបុរសដែលមានភាពកក់ក្តៅ និងប្រាជ្ញា
ពេលដែលបណ្ឌិត វ័រនុន ក្រោនស៍(Vernon Grou-nds) ដែលជាអតីតប្រធាន និងឧត្តមប្រឹក្សា នៃសាលាព្រះគម្ពីរឌែនវើរ(Denver) បានលាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះអម្ចាស់ ក្នុងជន្មាយុ៩៦ឆ្នាំ អតីតសិស្ស មិត្តរួមការងារ និងមិត្តភ័ក្ររបស់គាត់បាននាំយកប័ណ្ណសរសើរ និងថ្លែងអំណរគុណ និងវត្ថុអនុស្សាវរីយជាច្រើនសណ្ឋិក។ ពួកគេស្ទើរតែទាំងអស់គ្នា បាននឹងចាំអំពីពេលដែលបណ្ឌិតក្រោនស៍ បានលើកទឹកចិត្តដោយផ្ទាល់ តាមរយៈការបង្រៀន ឬការប្រឹក្សាយោបល ឬក៏គ្រាន់តែតាមរយៈស្នាមញញឹមដ៏កក់ក្តៅរបស់គាត់។ គាត់បានឲ្យតម្លៃ ចំពោះគ្រូគង្វាលបណ្តុះបណ្តាល គ្រូបង្រៀន និងអ្នកប្រឹក្សាយោបល ដែលមានទំនាក់ទំនងដ៏សំខាន់ជាមួយព្រះគ្រីស្ទ និងមានការស្ម័គ្រចិត្តបម្រើអ្នកដទៃ។ គេបានធ្វើការរំឭកអំពីលោកវើនុន ក្រោនស៍ ដោយជ្រើសរើសខគម្ពីរមួយចំនួន ពីកណ្ឌសុភាសិតជំពូក១៥ ដែលមានដូចជា “មនុស្សដែលមានយោបល់ គេរមែងដើរតាមផ្លូវទៀងត្រង់វិញ”(ខ.២១)។“ពាក្យ១ម៉ាត់ដែលនឹងពោលត្រូវពេល នោះល្អណាស់ហ្ន៎”(ខ.២៣)។“ពាក្យសំដីរបស់មនុស្សបរិសុទ្ធ នោះពីរោះវិញ”(ខ.២៦)។“ចិត្តរបស់មនុស្សសុចរិតរំពឹងគិតជាមុន”(ខ.២៨)។“ សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា រមែងបង្រៀនឲ្យមានប្រាជ្ញា”(ខ.៣៣)។ ការប្រឹក្សាយោបលរបស់បណ្ឌិតក្រោនស៍ គឺបានដុះចេញពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់គាត់ ហើយប្រាជ្ញារបស់គាត់ក៏ទទួលបានពីព្រះ។ ភាពកក់ក្តៅនៃជីវិតរបស់គាត់ គឺបានកើតចេញពីភាពបរិសុទ្ធនៃចិត្តរបស់គាត់។ គាត់ក៏បានក្លាយជាគំរូតាមព្រះបន្ទូលព្រះ និងក្លាយជាបុរសគំរូដែលបានដើរតាមព្រះសង្គ្រោះរបស់ខ្លួន ដោយការបន្ទាបខ្លួន។ លោកវើនុន ក្រោនស៍បានរត់ប្រណាំងយ៉ាងល្អ ហើយបានដល់ទីហើយ។ សូមឲ្យគំរូនៃការរស់នៅដោយប្រាជ្ញា និងចិត្តក្តួលអាណិតរបស់គាត់ លើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យបន្តរត់ប្រណាំងទៅមុខទៀត។-David McCasland
Read articleមិនមែនមនុស្សប្រភេទដូចខ្ញុំ
នៅក្នុងរឿងសង្គ្រាមភពផ្កាយដែលមានបីវគ្គ មានឈុតមួយ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញសមាជិកពួកជំនុំខ្លះ ដែលខ្ញុំបានស្គាល់។ នៅក្នុងទីប្រជុំជនមួយ នៅក្នុងទីដាច់ស្រយ៉ាលណាមួយនៃហ្គាឡាក់ស៊ី មានមនុស្សភពផ្កាយដែលមានមុខអាក្រក់ៗកំពុងជួបជុំគ្នាញាំអាហារ នឹងកម្សាន្តអារម្មណ៍ជាមួយនឹងតន្ត្រី។ ពេលដែលលោកលូក ស្កាយវ៉កឃ័រ(Luke Skywalker) ដើរចូលមកខាងក្នុង ជាមួយនឹងមនុស្សយន្តរបស់គាត់ គឺC3PO និង R2D2(ដែលមានលក្ខណៈ“ធម្មតា” ជាងមនុស្សភពផ្កាយទាំងអស់នោះ) គាត់ក៏ដើរចេញពីពួកមនុស្សភពផ្កាយទាំងនោះភ្លាម ដោយបាននិយាយបដិសេធ យ៉ាងគ្រោតគ្រាតថា “យើងមិនបម្រើមនុស្សប្រភេទនេះ ក្នុងកន្លែងនេះទេ!” ឈុតមួយនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីរោគម្យ៉ាង ដែលយើងគ្រប់គ្នាក៏កំពុងទទួលរង នៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើង ក្នុងពិភពផែនដីសព្វថ្ងៃ។ ជានិច្ចជាកាល យើងតែងតែមានអារម្មណ៍សុខស្រួលជាង ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចយើង។ ប៉ុន្តែ សូមគិតមើលថា បើព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានអារម្មណ៍បែបនេះដែរ តើយើងនឹងទៅជាយ៉ាងណា? ទ្រង់ជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ដែលមានភាពល្អឥតខ្ចោះគ្រប់យ៉ាង ដូចនេះ ទ្រង់មានភាពខុសប្លែកពីយើងយ៉ាងខ្លាំង។ តែទ្រង់បានយាងមកយកកំណើតជាមនុស្ស រួមរស់ជាមួយយើង ហើយបានសុគតជួសយើងរាល់គ្នាទៀត។ យើងដែលជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ មិនគួរប្រើពាក្យថា “ពួកគេមិនមែនជាមនុស្សប្រភេទដូចយើង”ឡើយ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា “គ្មានសាសន៍យូដា ឬសាសន៍ក្រេក គ្មានបាវបំរើ ឬអ្នកជា គ្មានប្រុស និងស្រីទៀតទេ ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាទាំងអស់រួមមកតែមួយ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(កាឡាទី ៣:២៨)។ ដូចនេះ ទោះបីជាអ្នកដទៃខុសប្លែកពីយើង…
Read articleអារក្សនៅកន្លែងជំនុំជម្រះ
រឿង “អារក្ស និងលោកដានីយែល វែបស្ទ័រ(Daniel Webster)” គឺជារឿងខ្លី ដែលជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់លោក ស្ទីហ្វិន វិនសិន បេណិត(Stephen Vincent Benet)។ រឿងនេះបានដំណាលថា លោកចាបេស ស្ទោន(Jabez Stone) ដែលជាកិសករម្នាក់នៅតំបន់ញូ អង់គ្លេស(New England) មាន “គ្រោះអាក្រក់”យ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់បានលក់វិញ្ញាណរបស់ខ្លួន ឲ្យទៅអារក្ស ដើម្បីឲ្យមានភាពសម្បូរសប្បាយ។ ទីបំផុត អារក្សក៏បានមកទាបំណុលពីលោកចាបេស។ ប៉ុន្តែ លោកដានីយ៉ែល វែបស្ទ័រ ដែលជាមេធាវីដ៏គួរឲ្យគោរពម្នាក់ ក៏ត្រូវបានសូមឲ្យមកជួយការពារក្តីគាត់។ បន្ទាប់ពីបានប្រកែកតវ៉ាយ៉ាងមានជំនាញ ជាច្រើនដំណាក់មក លោកវេបស្ទ័រក៏បានឈ្នះអារក្សនៅក្នុងរឿងក្តីនេះ ហើយលោកចាបេសក៏បានគេចផុតពីការរងទុក្ខអស់មួយជីវិត នៅក្នុងស្ថាននរក។ ជាការពិតណាស់ រឿងនិទាននេះ គឺគ្រាន់តែជារឿងប្រឌិតប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានកត់ទុក អំពីការបើកសម្តែងមួយ ដែលក្នុងនោះ សាតំាងបានចោទប្រកាន់អ្នកជឿព្រះម្នាក់ នៅចំពោះព្រះដែលជាចៅក្រមនៃស្ថានដ៏ខ្ពស់។ លោកយ៉ូស្វេ ដែលជាសម្តេចសង្ឃ ក៏ឈរនៅចំពោះព្រះ។ សម្តេចសង្ឃរូបនេះក៏បានស្លៀកពាក់យ៉ាងកខ្វក់ ជាសញ្ញាបញ្ជាក់អំពីអំពើបាប និងទោសកំហុសរបស់ខ្លួន។ ហើយសាតាំងកំពុងឈរនៅក្បែរនោះ ដើម្បីចោទប្រកាន់គាត់។ ប៉ុន្តែ ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់បានស្តីបន្ទោសឲ្យវា…
Read articleចូរទម្លាក់សក់របស់អ្នកចុះ
មុនពេលដែលការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង នៃព្រះយេស៊ូវ កាន់តែខិតចូលមកដល់ មានស្រ្តីម្នាក់ ឈ្មោះម៉ារា បានចាក់ប្រេងក្រអូបដ៏មានតម្លៃមួយដប ពីលើព្រះបាទទ្រង់។ បន្ទាប់មក នាងមានចិត្តក្លាហានកាន់តែខ្លាំង ដោយយកសក់របស់ខ្លួនជូតព្រះបាទទ្រង់ទៀត(យ៉ូហាន ១២:៣)។ ត្រង់ចំណុចនេះ នាងម៉ារាមិនគ្រាន់តែបានលះបង់របស់ដ៏មានតម្លៃ ដែលអាចជាការប្រាក់សន្សំប្រចាំជីវិតរបស់នាង ប៉ុណ្ណោះទេ តែនាងថែមទាំងបានលះបង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់ខ្លួនទៀតផង។ នៅក្នុងវប្បធម៌មជ្ឈិមបូព៌ា នៅសតវត្សរ៍ទី១ ស្រ្តីដែលគួរឲ្យគោរព មិនដែលទម្លាក់សក់របស់ខ្លួន នៅក្នុងទីសាធារណៈឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការថ្វាយបង្គំដ៏ពិតគឺមិនខ្វល់ថា អ្នកដទៃកំពុងគិតយ៉ាងណា ចំពោះយើងឡើយ(២សាំយ៉ូអែល ៦:២១-២២)។ ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះយេស៊ូវ នាងម៉ារាបានស្ម័គ្រចិត្តឲ្យគេគិតថា នាងបានប្រព្រឹត្តមិនសមរម្យ ឬប្រហែលជាគិតថាខុសសីលធម៌។ ក្នុងចំណោមយើង ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនត្រូវមានភាពល្អឥតខ្ចោះ ពេលទៅព្រះវិហារម្តងៗ ដើម្បីឲ្យគេគិតល្អពីខ្លួន។ តាមន័យធៀបខាងវិញ្ញាណ យើងខិតខំធ្វើឲ្យសក់គ្រប់សរសៃមានរបៀបរៀបរយ ប៉ុន្តែ ព្រះវិហារដែលរឹងមាំ គឺជាកន្លែងដែលយើងអាចទម្លាក់សក់ខាងវិញ្ញាណ គឺមិនមែនខំលាក់បាំងភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍របស់យើង ដោយខំសម្តែងឲ្យគេយល់ថា យើងជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះឡើយ។ ព្រះវិហារគួរតែជាកន្លែង ដែលយើងអាចបង្ហាញភាពកម្សោយរបស់យើង ដើម្បីរកឃើញភាពខ្លាំង ជាជាងខំបិតបាំងកំហុសរបស់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យគេយល់ថា ខ្លួនជាមនុស្សខ្លាំងនោះឡើយ។ ការថ្វាយបង្គំមិនរាប់បញ្ចូល ការបង្ហាញអាកប្បកិរិយ៉ា ដើម្បីធ្វើឲ្យអ្នកដទៃគិតថា ខ្លួនគ្មានបញ្ហាអ្វីនោះឡើយ តែការថ្វាយបង្គំ…
Read articleមានភាពស្រស់ថ្លា និងចម្រើនឡើង
ក្នុងទំនុកតម្កើង ជំពូក៩២ អ្នកនិពន្ធបានចាប់ផ្តើមបទកំណាព្យនេះ ដោយពាក្យលើកទឹកចិត្តឲ្យសរសើរតម្កើងព្រះថា “នេះជាការល្អហើយ គឺដែលនឹងអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា”។ តើល្អសម្រាប់នរណា? គឺល្អសម្រាប់អ្នកនិងខ្ញុំ។ ការសរសើរតម្កើងព្រះ មានប្រយោជន៍ក្រៃលែង ចំពោះវិញ្ញាណរបស់យើង ព្រោះអាចជួយយើងឲ្យរួចផុតពីការព្រួយបារម្ភក្នុងគំនិត ហើយធ្វើឲ្យការរស់នៅរបស់យើង ពេញដោយការសរសើរតម្កើង នៅក្នុងការអធិស្ឋាន។ ដូចនេះ នេះជាការល្អហើយ ដែលយើងស្វាគមន៍ពេលព្រឹករាល់ថ្ងៃ ដោយច្រៀងបទអរព្រះគុណ ដ្បិតការសរសើរតម្កើងដូចនេះ ធ្វើឲ្យយើងមានសេចក្តីអំណរ។ ការសរសើរតម្កើងនាំយើងចេញពីសេចក្តីងងឹត ហើយជំនួសទុក្ខព្រួយរបស់យើង ដោយបទចម្រៀងដ៏មានអំណរ ចំពោះ “កិច្ចការដែលព្រះ ហស្ថទ្រង់បានធ្វើ”(ខ.៤)។ តើកិច្ចការនោះជាកិច្ចការអ្វី? គឺកិច្ចការដែលទ្រង់កំពុងធ្វើក្នុងជីវិតយើងម្នាក់ៗ! បទគម្ពីរខាងក្រោមនេះ ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមបទគម្ពីរប្រៀបប្រដូច ដែលខ្ញុំចូលចិត្តបំផុត : “ឯមនុស្សសុចរិត គេនឹងលូតលាស់ឡើង ដូចជាដើមលម៉ើរ ក៏នឹងធំឡើង ដូចជាដើមតាត្រៅនៅលើភ្នំល្បាណូនដែរ គេត្រូវដាំនៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះយេហូវ៉ា គេដុះដាលឡើងនៅក្នុងទីលានរបស់ព្រះនៃយើងខ្ញុំ កាលណាចាស់ហើយ នោះគេនឹងនៅតែកើតផល គេនឹងមានជ័រជាបរិបូរ ហើយនៅតែខៀវស្រស់”(ខ.១២-១៤)។ បទទំនុកតម្កើងបាននិយាយប្រៀបប្រដូច អំពីសម្រស់ដ៏ខ្ពស់ត្រដែត និងដើមតាត្រៅ នៃកម្លាំងដែលមិនចេះទន់ទោ។ ទាំងនេះសុទ្ធតែជាលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់អ្នកដែលត្រូវបាន “ដាំក្នុងដំណាក់នៃព្រះអម្ចាស់”(ខ.១៣)។ ឫសរបស់ពួកគេបានចាក់ចូលទៅក្នុងដីនៃសេចក្តស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ។ តើអ្នកយល់ថា ខ្លួនឯងលែងមានប្រយោជន៍ចំពោះព្រះឬ? ចូរបន្តនៅជាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះ ចាក់ឫសចូល…
Read article