មានតែព្រះអង្គទេ អាចបំបាត់ការស្រេកឃ្លាន
លោកុប្បត្តិ ២៥:២៩-៣៤ សម័យ១យ៉ាកុបកំពុងតែស្លសំឡ នោះអេសាវមកពីវាលទាំងហេវ ក៏និយាយថា “សូមចែកសំឡក្រហមនោះឲ្យបងបរិភោគផង ដ្បិតបងហេវណាស់”។ លោកុប្បត្តិ ២៥:២៩-៣០ មានពេលមួយគេបានដឹកអាហារមានតម្លៃ១ពាន់ដុល្លា ទៅកាន់ម្ចាស់ផ្ទះម្នាក់ ដែលអាហារនោះរួមមាន បង្គាចាំបូ អាហារអារ៉ាប់សាវ៉ាម៉ា សាឡាត់ និងអាហារថ្លៃៗជាច្រើនទៀត។ ប៉ុន្តែ បុរសនោះមិនមានពិធីជប់លៀងទេ។ តាមពិត កូនប្រុសគាត់អាយុ៦ឆ្នាំជាអ្នកបញ្ជាទិញអាហារដ៏ច្រើនដូចនេះ។ តើរឿងនេះបានកើតឡើង ដោយរបៀបណា? បុរសជាឪពុកបានឲ្យកូនប្រុសគាត់លេងទូរស័ព្ទរបស់គាត់ មុនម៉ោងចូលគេង ហើយក្មេងប្រុសនោះក៏បានប្រើទូរស័ព្ទគាត់ បញ្ជាទិញអាហារថ្លៃៗពីភោជនដ្ឋានមួយចំនួនក្នុងទីក្រុង។ គាត់ក៏បានសួរកូនប្រុសគាត់ថា “ហេតុអ្វីកូនធ្វើដូចនេះ?”។ កូនប្រុសគាត់ដែលកំពុងពួននៅក្រោមភួយ ក៏បានឆ្លើយថា “កូនឃ្លាន”។ ដូចនេះ ការឃ្លានអាហារ និងភាពមិនទាន់គ្រប់អាយុរបស់ក្មេងប្រុសនេះ បានបណ្តាលឲ្យមានការខាតបង់ប្រាក់ជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ ការស្រេកឃ្លានអាហាររបស់លោកអេសាវ បានបណ្តាលឲ្យគាត់ខាតបង់លើសពី១ពាន់ដុល្លា។ រឿងដែលបានចែងក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក២៥ បានចែងថា កាលគាត់កំពុងអស់កម្លាំង និងឃ្លានអាហារ គាត់ក៏បានប្រាប់ប្អូនប្រុសគាត់ថា “សូមចែកសំឡក្រហមនោះឲ្យបងបរិភោគផង ដ្បិតបងហេវណាស់”(ខ.៣០)។ លោកយ៉ាកុបជាប្អូនក៏បានឆ្លើយតប ដោយទាមទារលោកអេសាវ ឲ្យផ្ទេរអំណាចមរដករបស់បងច្បងមកឲ្យគាត់(ខ.៣១)។ អំណាចកូនច្បង គឺបានរាប់បញ្ចូលឋានៈពិសេសរបស់លោកអេសាវ ជាកូនច្បង ព្រះពរដែលព្រះទ្រង់សន្យាប្រទាន មរតកសម្រាប់កូនច្បង និងឯកសិទ្ធិក្នុងការធ្វើជាអ្នកដឹកនាំខាងវិញ្ញាណក្នុងគ្រួសារ។…
Read articleអំពាវនាវដល់ព្រះអង្គ ក្នុងទុក្ខវេទនា
ទំនុកដំកើង ១១៨:១-៩ ខ្ញុំបានអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយសេចក្តីវេទនារបស់ខ្ញុំ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ក៏ទទួលស្តាប់ ហើយបានដាក់ខ្ញុំទុកនៅទីធំទូលាយ។ ទំនុកដំកើង ១១៨:៥ កាលក្មេងស្រីជនជាតិស៊ីរី ឈ្មោះ ជីណាន(Jinan) កំពុងជាប់ខ្លួន នៅក្រោមអគារពីរជាន់ ដែលបានដួលរលំ ដោយសារគ្រោះរញ្ជួយដី នាងក៏បានស្រែកហៅក្រុមអ្នកជួយសង្គ្រោះ ខណៈពេលដែលនាងកំពុងប្រើខ្លួននាង ជាខែលការពារប្អូនប្រុសរបស់នាង ឲ្យរួចផុតពីកំទេចថ្មដែលធ្លាក់នៅជុំវិញពួកគេ។ នាងក៏បានស្រែកហៅគេ ដោយសម្លេងដ៏សង្វេគថា “សូមយកខ្ញុំចេញពីកន្លែងនេះ។ ទោះអ្នកឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វី ក៏ខ្ញុំព្រមដែរ។ ខ្ញុំនឹងធ្វើជាអ្នកបម្រើរបស់អ្នក”។ ការស្រែកសូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ជួយ ក្នុងសេចក្តីវេទនា គឺជារឿងដែលមានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើងទាំងមូល ដែលមានដូចជា : “ខ្ញុំបានអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយសេចក្តីវេទនារបស់ខ្ញុំ”(១១៨:៥)។ យើងប្រហែលមិនដែលបានដកពិសោធន៍ជាមួយនឹងការជាប់ខ្លួនក្នុងអគារដែលបាក់ស្រុត ដោយសារគ្រោះរញ្ជួយដីទេ តែយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែ ស្គាល់ការភ័យខ្លាច ដោយសារការពិនិត្យសុខភាពឃើញមានជំងឺ ទុក្ខលំបាកផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច ភាពមិនច្បាស់លាស់នៃពេលអនាគត ឬការបាត់បង់ទំនាក់ទំនងជាដើម។ ក្នុងពេលបែបនោះ យើងប្រហែលទូលសូមព្រះអម្ចាស់ជួយរំដោះយើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមិនត្រូវការឲ្យយើងបញ្ចុះបញ្ចូលព្រះអង្គ ឲ្យជួយយើងនោះទេ។ ព្រះអង្គបានសន្យាថានឹងឆ្លើយតប ហើយទោះព្រះអង្គមិនរំដោះយើងឲ្យរួចពីស្ថានភាពដ៏លំបាករបស់យើងភ្លាមៗក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែគង់នៅជាមួយយើង ហើយកាន់ខាងយើង។ ហើយយើងក៏មិនចាំបាច់ត្រូវខ្លាចគ្រោះថ្នាក់ណាមួយ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងសេចក្តីស្លាប់ផងដែរ។ យើងអាចពោលឡើង ជាមួយអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់កាន់ខាងខ្ញុំ ជាមួយនឹងពួកអ្នកដែលជួយខ្ញុំដែរ…
Read articleមានចិត្តក្លាហាន ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
នាងអេសធើរ ៤:១០-១៧ ខ្ញុំនឹងចូលទៅគាល់ស្តេច ដែលជាការខុសច្បាប់ហើយបើខ្ញុំត្រូវស្លាប់ ក៏ស្លាប់ទៅចុះ។ នាងអេសធើរ ៤:១៦ នៅជិតដើមដំបូងនៃសតវត្សរ៍ទី១៩ អ្នកស្រីម៉ារី មែគដូវែល(Mary McDowell) កំពុងរស់នៅក្នុងតំបន់ ដែលមានភាពខុសគ្នាស្រឡះ ពីកន្លែងពិឃាតសត្វចិញ្ចឹមយកសាច់ដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃ ក្នុងទីក្រុងឈីកាហ្គោ។ ផ្ទះរបស់គាត់ស្ថិតនៅចម្ងាយតែ៣០គីឡូម៉ែត្រពីកន្លែងនោះ តែគាត់បានដឹងតិចតួច អំពីស្ថានភាពនៃដ៏គួរឲ្យសង្វេគរបស់កម្មករ ដែលធ្វើការនៅកន្លែងនោះ ដែលបានជំរុញពួកគេឲ្យធ្វើកូដកម្ម។ បន្ទាប់ពីគាត់បានដឹងអំពីទុក្ខលំបាកដែលពួកគេ និងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេកំពុងជួបប្រទះ គាត់ក៏បានផ្លាស់ទីលំនៅទៅរស់នៅក្នុងចំណោមពួកគេ ដោយជួយលើកកម្ពស់ស្ថានភាពនៃការរស់នៅរបស់ពួកគេ ឲ្យបានល្អប្រសើរឡើង។ គាត់ក៏បានជួយបំពេញតម្រូវការរបស់ពួកគេ ដោយបានបង្រៀនក្មេងៗក្នុងសាលារៀន នៅខាងក្រោមហាងលក់ទំនិញតូចមួយផងដែរ។ ការជួយអ្នកដទៃឲ្យមានស្ថានភាពនៃការរស់នៅល្អប្រសើរជាងមុន ទោះខ្លួនមិនបានទទួលផលប៉ះពាល់ដោយផ្ទាល់ ក៏ជាការអ្វីដែលនាងអេសធើរបានធ្វើផងដែរ។ នាងបានក្លាយជាមហាក្សត្រីរបស់ចក្រភពពើស៊ី(នាងអេសធើរ ២:១៧) ហើយមានឯកសិទ្ធិខុសពីប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលរបស់នាង ដែលកំពុងរស់នៅខ្ចាត់ខ្ចាយ ក្នុងការនិរទេស នៅទូទាំងចក្រភពពើស៊ី។ តែនាងបានទទួលយកបុព្វហេតុរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ក្នុងចក្រភពពើស៊ី និងបានប្រថុយជីវិត ដើម្បីពួកគេផងដែរ ដោយថ្លែងថា “ខ្ញុំនឹងចូលទៅគាល់ស្តេច ដែលជាការខុសច្បាប់ហើយបើខ្ញុំត្រូវស្លាប់ ក៏ស្លាប់ទៅចុះ”(៤:១៦)។ នាងអាចបន្តនៅស្ងៀម ព្រោះស្តេចដែលជាព្រះស្វាមីរបស់នាង មិនបានដឹងថា នាងជាជនជាតិយូដានោះទេ(២:១១)។ ប៉ុន្តែ នាងបានសម្រេចចិត្តថា នាងនឹងមិនព្រងើយកន្តើយចំពោះការអង្វររបស់សាច់ញាតិរបស់នាងបានជានាងធ្វើនូវរឿងដ៏ក្លាហាន ដើម្បីបើកបង្ហាញផែនការអាក្រក់ ដែលគេបានបង្កើត ដើម្បីសម្លាប់ជនជាតិយូដាឲ្យផុតពូជ។…
Read articleការប្រើប្រាស់ពេលវេលាក្នុងជីវិត
សាស្តា ៩:៧-១០ ដូច្នេះ ចូរទៅចុះ ឲ្យបរិភោគអាហាររបស់ឯងដោយអំណរ ហើយផឹកស្រាទំពាំងបាយជូររបស់ឯងដោយចិត្តរីករាយផង ដ្បិតព្រះទ្រង់បានទទួលការរបស់ឯងហើយ។ សាស្តា ៩:៧ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានអានរឿងប្រលោមលោក ដែលនិយាយអំពីស្រ្តីម្នាក់ ឈ្មោះនីកូឡា(Nicola) ដែលបានបដិសេធន៍មិនព្រមទទួលស្គាល់ថា គាត់មានជំងឺមហារីកដំណាក់កាលចុងក្រោយ។ នៅពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់គាត់បង្ខំគាត់ ឲ្យទទួលស្គាល់ការពិត គាត់ក៏បានប្រាប់ពីមូលហេតុ។ គាត់ប្រាប់ពួកគេថា គាត់បានខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាក្នុងជីវិតគាត់។ គាត់ថា គាត់បានចាប់កំណើត នៅលើគំនរទ្រព្យសម្បត្តិ គាត់មានទេពកោសល្យ តែគាត់មិនបានប្រើជីវិតឲ្យមានប្រយោជន៍ គាត់មានភាពខ្ជិលច្រអូស ហើយមិនដែលបានធ្វើអ្វីជាដុំកំភួនទេ។ ពេលដែលគាត់ដឹងថា គាត់ជិតដល់ពេលលាចាកលោក គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់សម្រេចបានសមិទ្ធផលតិចតួច ហើយគាត់មានការឈឺចាប់ខ្លាំងពេក មិនចង់ទទួលស្គាល់ការពិត។ កាលនោះ ខ្ញុំក៏កំពុងអានកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាផងដែរ ហើយក៏បានរកឃើញភាពផ្ទុយគ្នា។ ព្រះអម្ចាស់ដែលជាគ្រូក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា មិនអនុញ្ញាតឲ្យយើងជៀសវាងការពិតនៃសេចក្តីស្លាប់ឡើយ បានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា “នៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ជាកន្លែងដែលឯងត្រូវនៅ”(៩:១០)។ ហើយការនេះពិបាកនឹងឲ្យយើងប្រឈមមុខដាក់(ខ.២) តែវាអាចនាំយើងឲ្យតម្លៃមកលើពេលវេលាដែលយើងកំពុងមាន(ខ.៤) ដោយពិតជាអរសប្បាយនឹងអាហារ និងក្រុមគ្រួសារយើង(ខ.៧-៩) និងធ្វើការងារអស់ពីចិត្ត(ខ.១០) ហើយធ្វើការវិនិយោគ និងហ៊ានប្រថុយ(១១:១,៦) ហើយធ្វើរឿងទាំងអស់នោះ នៅចំពោះព្រះ ដែលនឹងជំនុំជម្រះយើង នៅថ្ងៃណាមួយ(ខ.៩ ១២:១៣-១៤)។ មិត្តភក្តិរបស់នីកូឡាក៏បានចង្អុលបង្ហាញដល់នាងថា ភាពស្មោះត្រង់…
Read articleសង្រ្គាមនៃការរំឭកខ្លួនឯង
តែខ្ញុំនឹកឡើងវិញពីសេចក្តីនេះ បានជាខ្ញុំមានសេចក្តីសង្ឃឹមឡើង គឺនឹកពីសេចក្តីនេះថា កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ។ បរិទេវ ៣:២១-២២ ការភ្លេចព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ ស្ថិតក្នុងចំណោមខ្មាំងសត្រូវធំបំផុតរបស់ក្តីសង្ឃឹម។ ការរំឭកអំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ ជាកិច្ចការដ៏ប្រសើរ។ សាវ័កពេត្រុស និងសាវ័កប៉ុលសុទ្ធតែបានមានប្រសាសន៍ថា ពួកគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើពួកជំនុំ ក៏ដោយសារមូលហេតុនេះផងដែរ(២ពេត្រុស ១:១៣ រ៉ូម ១៥:១៥)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ជាជំនួយសំខាន់ជាងគេ ក្នុងការរំឭកយើង នូវអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវដឹង(យ៉ូហាន ១៤:២៦)។ ប៉ុន្តែ ការនេះមិនមានន័យថា អ្នកគួរតែចាំទទួលការរំឭកជានិច្ចនោះឡើយ។ អ្នកមានការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការរំឭកខ្លួនឯង។ ហើយមនុស្សទីមួយ ដែលត្រូវការការរំឭកពីអ្នក គឺជាខ្លួនអ្នក។ គំនិតរបស់មនុស្សមានអំណាចដ៏អស្ចារ្យ ដែលអាចនិយាយមកកាន់ខ្លួនឯង ដោយប្រើការរំឭក។ គំនិតរបស់យើងអាចនឹកចាំ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “តែខ្ញុំនឹកឡើងវិញពីសេចក្តីនេះ បានជាខ្ញុំមានសេចក្តីសង្ឃឹមឡើង គឺនឹកពីសេចក្តីនេះថា កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ” (បរិទេវ ៣:២១-២២)។ បើយើងមិនរំឭកខ្លួនឯង អំពីអ្វីដែលព្រះមានបន្ទូល អំពីអង្គទ្រង់ និងអំពីយើង នោះយើងនឹងមានភាពខ្សោះល្វើយ។ ខ្ញុំបានដឹងអំពីបញ្ហានេះ តាមរយៈបទពិសោធន៍ដ៏ឈឺចាប់។ ចូរយើងកុំជាប់ផុងនៅក្នុងភក់ដ៏ជ្រៅ…
Read articleព្រះអម្ចាស់បានបង្កើតពួកវាទាំងអស់
ទំនុកដំកើង ១០៤:២៤-៣៥ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ អស់ទាំងស្នាដៃរបស់ទ្រង់មាន ច្រើនប្រការណាស់ហ្ន៎ ទ្រង់បានធ្វើទាំងអស់ដោយប្រាជ្ញា។ ទំនុកដំកើង ១០៤:២៤ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបាននាំកូនប្រុសខ្ញុំ អាយុ៣ឆ្នាំ ឈ្មោះ ហ្សាវា(Xavier) ចូលមើលសួនត្រីក្រោមទឹក នៅឆ្នេរមុនតេរេយ ក្នុងរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា។ ហ្សាវាក៏បានកាន់ដៃខ្ញុំយ៉ាងណែន ពេលយើងដើរចូលទៅក្នុងសួនត្រីនោះ។ គាត់ចង្អុលទៅរកសត្វត្រីបាឡែនមានបូកខ្នង ដែលខ្លួនវាលាតសន្ធឹងពីលើពីដានកញ្ចក់ ដែលនៅពីលើយើង។ គាត់លាន់មាត់ថា “វាពិតជាធំណាស់!” គាត់បន្តបើកភ្នែកធំ ដោយការភ្ញាក់ផ្អើល ខណៈពេលដែលយើងដើរទស្សនាពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត។ យើងអស់សំណើច ពេលដែលយើងបានឃើញសត្វភេមុជទឹកចុះឡើងធ្វើឲ្យទឹកបាចសាច ក្នុងពេលពួកវាស៊ីចំណី។ យើងឈរដោយភាពស្ងប់ស្ងាត់ នៅពីមុខបង្អួចកញ្ចក់ធំមួយរបស់សួនត្រី ដោយការជក់ចិត្តចំពោះសត្វពពុះសមុទ្រ ដែលកំពុងរេរាំ ក្នុងទឹកសមុទ្រពណ៌ខៀវ។ ខ្ញុំក៏បាននិយាយថា “ព្រះអង្គបានបង្កើតសត្វទាំងអស់ក្នុងមហាសមុទ្រ ដូចដែលព្រះអង្គបានបង្កើតប៉ា និងកូនផងដែរ”។ គាត់ក៏បាននិយាយខ្សឹបៗថា “ព្រះអង្គពិតជាអស្ចារ្យណាស់”។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១០៤ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានទទួលស្គាល់ការបង្កើតជាបរិបូររបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយគាត់ក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ អស់ទាំងស្នាដៃរបស់ទ្រង់មាន ច្រើនប្រការណាស់ហ្ន៎ ទ្រង់បានធ្វើទាំងអស់ដោយប្រាជ្ញា”(ខ.២៤)។ គាត់ប្រកាសថា “នុ៎ះន៍ សមុទ្រដ៏ធំ ហើយទូលាយ នៅក្នុងទឹកនោះមានរបស់រវើកឥតគណនា ជាសត្វទាំងតូចទាំងធំ”(ខ.២៥)។…
Read article