ខ្ញុំបានធ្វើខុសទៀតហើយ ។ ខ្ញុំមានចិត្តអន្ទះសារចង់សម្អាតការិយ៉ាល័យរបស់ខ្ញុំ ។ ពេលដែលខ្ញុំមិនទាន់បានជម្នះអារម្មណ៍នេះនៅឡើយផង ស្រាប់តែខ្ញុំបានធ្វើឲ្យមានភាពរញ៉េរញ៉ៃកាន់តែខ្លាំងឡើងទៅហើយ ។ ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យគំនរមួយ ក្លាយជាគំនរជាច្រើនទៀត នៅពេលខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមដាក់សៀវភៅ ក្រដាស់ឯកសារ និងទស្សនាវដ្តី ឲ្យត្រូវតាមប្រភេទរបស់វា ។ នៅពេលមានភាពរញ៉ៃរញ៉ៃកាន់តែខ្លាំងដូចនេះ ខ្ញុំក៏មានចិត្តសោកស្តាយចំពោះកិច្ចការដែលខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមធ្វើនេះ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំមិនអាចឲ្យពេលវេលាដើរថយក្រោយបានឡើយ ។
ពេលដែលព្រះទ្រង់បានជ្រើសតាំងលោកម៉ូសេ ឲ្យទៅរំដោះពួកសាសន៍ហេព្រើ ឲ្យរួចពីរបបទាសភាព ពួកគេក៏មានស្ថានភាពកាន់តែអាក្រក់ឡើងផងដែរ ។ គេពិតជាដឹងច្បាស់ថា លោកម៉ូសេចាំបាច់ត្រូវសម្រេចកិច្ចការនេះ ។ ពួកបណ្តាជនបានស្រែកអំពាវនាវ ឲ្យព្រះជួយ(និក្ខមនំ ២:២៣)។ លោកម៉ូសេក៏បានព្រមទៅគាល់ស្តេចផារ៉ោន ដោយការស្ទាក់ស្ទើរយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការធ្វើជាតំណាងឲ្យពួកសាសន៍ហេព្រើ ។ ការប្រឈមមុខដាក់គ្នាពេលនោះ មិនទទួលបានលទ្ធផលល្អទេ ។ ស្តេចផារ៉ោនមិនព្រមបើកឲ្យពួកបណ្តាជនចេញទៅឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ស្តេចអង្គនេះថែមទាំងបានធ្វើការទៀមទាជាច្រើនទៀត មកលើពួកគេ ដោយគ្មានហេតុផល ។ លោកម៉ូសេក៏បានទូលសួរព្រះ ព្រោះគាត់មិនដឹង ថាតើកិច្ចការដែលគាត់បានចាប់ផ្តើមធ្វើនោះ គឺជាកិច្ចការដែលខ្លួនគួរធ្វើឬក៏អត់ឡើយ(៥:២២-២៣)។ ទាល់តែដល់ពេលដែលមានបញ្ហាកាន់តែច្រើនថែមទៀត បានកើតឡើងចំពោះប្រជាជនអេស៊ីព្ទជាច្រើននាក់ ទើបស្តេចផារ៉ោនព្រមបើកឲ្យពួកបណ្តាជនចេញទៅ ។
ពេលណាដែលយើងចាប់ផ្តើមធ្វើការល្អ ដោយដឹងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យចំពោះការនោះ នោះយើងមិនគួរភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ ពេលដែលស្ថានភាពកាន់តែអាក្រក់ឡើង មុនពេលដែលវាមានភាពល្អប្រសើរជាងមុន ។ ការនេះមិនបានបញ្ជាក់ថា យើងបានធ្វើខុសនោះទេ តែវាគ្រាន់តែរំឭកយើង ឲ្យដឹងថា យើងត្រូវការព្រះ ដើម្បីសម្រេចនូវការគ្រប់យ៉ាង ។ – Julie Ackerman Link
