កាលខ្ញុំនៅជាក្មេងជំទង់ ខ្ញុំបានទៅបរបាញ់សត្វ និងស្ទូចត្រី ជាមួយឪពុករបស់ខ្ញុំជាច្រើនលើក ។ ភាគច្រើននៃដំណើរទាំងនោះ បានក្លាយជាអនុស្សាវរីយ៍ដ៏សប្បាយរីករាយ ប៉ុន្តែ មានដំណើរទៅស្ទូចត្រីមួយលើក ដែលស្ទើរតែបណ្តាលឲ្យយើងជួបមហន្តរាយ ។ យើងបានបើកឡានឡើងទៅលើជួរភ្នំខ្ពស់ៗ យើងបានបោះតង់ ក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយ៉ាលមួយ ។ បន្ទាប់មក យើងក៏បានដើរចុះយ៉ាងលំបាក ទៅកាន់ទឹកអូរមួយ ដើម្បីស្ទូចត្រី ។ បន្ទាប់ពីយើងបានស្ទូចត្រីពេញមួយថ្ងៃ នៅក្រោមកំដៅថ្ងៃហើយ យើងក៏ត្រូវដល់ពេលត្រឡប់ទៅកាន់តង់យើងវិញ ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលយើងហៀបនឹងធ្វើដំណើរឡើងមកវិញ ទឹកមុខរបស់ឪពុកខ្ញុំក៏ស្រាប់តែចាប់ផ្តើម មានសភាពស្លេកស្លាំង ។ គាត់បានវិលមុខ ហើយមានដំណើរចង់ក្អួតផង ។ គាត់ស្ទើរតែអស់កម្លាំងទាំងស្រុងតែម្តង ។
ខ្ញុំបានព្យាយាមតាំងស្មារតីកុំឲ្យតក់ស្លត់ ហើយខ្ញុំក៏បានឲ្យគាត់អង្គុយចុះ ហើយពិសារទឹក ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានឮៗ ដើម្បីសូមឲ្យព្រះជួយ ។ ការអធិស្ឋាន ការសម្រាក និងការទទួលទានអាហារ បានជួយឲ្យគាត់មានភាពល្អប្រសើរឡើងវិញ ហើយយើងក៏ធ្វើដំណើរយឺតៗ ឡើងទៅលើភ្នំ វិញ ។ គាត់បានតោងខ្សែក្រវ៉ាត់ដ៏ធូរបស់ខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងឡើងទៅលើ ដើម្បីនាំគាត់ទៅកាន់កន្លែងបោះតង់វិញ ។
ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថា យើងកំពុងជាប់នៅក្នុងជ្រលងភ្នំ ដោយគ្មានក្តីសង្ឃឹម និងគ្មានកម្លាំងដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ។ ពេលដែលការនេះកើតមានឡើង យើងចាំបាច់ត្រូវរំឭកខ្លួនឯងអំពីព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់បានសន្យាថា “ទ្រង់រមែងចំរើនកំឡាំង ដល់អ្នកដែលល្វើយ ហើយចំណែកអ្នកដែលគ្មានកំឡាំងសោះ នោះទ្រង់ក៏ប្រទានឲ្យ”(អេសាយ ៤០:២៩)។
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ល្វើយ ឬអស់កម្លាំងឬទេ? ចូរអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះជួយអ្នក ។ ចូរពឹងផ្អែកទៅលើទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងមានអំណាច នៅក្នុងការបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ហើយមានកម្លាំង នៅក្នុងការឆ្លងកាត់ជ្រលងភ្នំ ។ – Dennis Fisher
