យើងនឹងមិនខកបំណងឡើយ
យើងមានការងឿងឆ្ងល់ជាខ្លាំង មិនដឹងថា មូលហេតុអ្វីបានជាមិត្តសំឡាញ់របស់យើងម្នាក់ ចូលចិត្តធ្វើដំណើរជាញឹកញាប់ ទៅក្រុងហូបាត(Hobart) ក្នុងរដ្ឋតាសម៉ាញ៉ា(Tasmania) ប្រទេសអូស្រា្តលីឡើយ។ ថ្មីៗនេះ នាងបានអញ្ជើញពួកយើង ឲ្យធ្វើដំណើរទៅទីនោះ ជាមួយនឹងនាងដែរ។ យើងធ្វើដំណើរពីប្រលានយន្តហោះ ឆ្លងកាត់ស្ពានមួយ រួចកាត់តាមទីក្រុងហូបាត និងតំបន់ជាយក្រុងមួយចំនួន។ យើងបានបន្តធ្វើដំណើរទៅមុខទៀត ដោយមិនឃើញមានអ្វីគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នៅតាមផ្លូវទេ។ យើងបានធ្វើដំណើរតាមផ្លូវបត់ក្រងិចក្រងុកដ៏លំបាក ពីរបីលើក ដែលតម្រូវឲ្យយើងបើកបរយឺតៗ ទាំងឡើងទួលខ្ពង់ផង រួចយើងក៏មើលទៅតំបន់ខាងក្រោម ឃើញឆ្នេរសមុទ្រ ដែលលាតសន្ធឹងពីចម្ងាយ។ តែវានៅតែគ្មានអ្វីប្លែកដដែល។ តែនៅពេលដែលយើងធ្វើដំណើរ តាមផ្លូវចោទ ទៅដល់គោលដៅ នៅតំបន់ខាងលើ យើងក៏បានឃើញទេសភាពដ៏អស្ចារ្យនៃទីក្រុងហូបាត ដែលបានបង្ហាញខ្លួនយ៉ាងច្បាស់ពីចម្ងាយ។ ពេលនោះ សូម្បីតែស្ពានដែលយើងបានឆ្លង ដែលហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ក៏បានប្រែជាស្រស់ស្អាត ពេលដែលយើងមើលវាពីចម្ងាយផងដែរ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលនាងចូលចិត្តធ្វើដំណើរទៅទីនោះ ជាញឹកញាប់នោះ។ យ៉ាងណាមិញ ពួកអ្នកត្រួសត្រាយនៃសេចក្តីជំនឿ ក្នុងបទគម្ពីរ ហេព្រើរ ជំពូក១១ ក៏មានដំណើរជីវិតដែលធ្លាប់ជួបការបត់ចុះបត់ឡើងដ៏ពិបាក ព្រមទាំងជួបស្ថានភាពដ៏គួរឲ្យធុញទ្រាន់ផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែខំមមុលទៅមុខ ដោយមិនត្រឡប់ក្រោយវិញ។ គោលដៅរបស់ពួកគេនោះ គឺនគរស្ថានសួគ៌ “ជាទីក្រុងដែលមានឫសជញ្ជាំង ដែលព្រះទ្រង់ជាអ្នកគូរ ហើយជាជាងសង់”(ខ.១០)។ អ្នកស្រីអេសធើរ ឃ័រ…
Read article