បញ្ហារបស់ទ្រព្យសម្បត្តិ
ដោយDavid C. McCasland
November 23, 2014
ក្នុងអំឡុងពេលដែលគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ រស់នៅក្នុងប្រទេសកេនយ៉ា នៅឆ្នាំ១៩៨០ យើងបានបើកឡានជួនស្រ្តីក្មេងម្នាក់ពីប្រទេសណៃរ៉ូប៊ី ទៅសួរសុខទុក្ខឪពុកម្តាយរបស់នាង ដែលមានទីលំនៅជិតបឹងវិកតូរៀ(Victoria)។ នៅតាមផ្លូវ យើងបានឈប់នៅទីក្រុងមួយ ឈ្មោះគីស៊ូមូ ដើម្បីទុកឥវ៉ាន់របស់យើង ក្នុងសណ្ឋាគារមួយដែលយើងនឹងស្នាក់នៅ បន្ទាប់ពីជូននាងទៅលេងផ្ទះហើយ។ សម្រាប់គ្រួសារខ្ញុំ យើងយល់ថា បន្ទប់ដែលយើងជួល ក្នុងសណ្ឋាគារនោះ ជាបន្ទប់ខ្នាតមធ្យម ដែលមានគ្រែគេងពីរ តែពេលនាងបានមើលបន្ទប់នោះ នាងក៏លាន់ម៉ាត់ថា “បន្ទប់ដ៏ធំយ៉ាងនេះ សម្រាប់តែគ្នា៥នាក់ទេឬ? ដូចនេះ របស់អ្វីដែលសាមញ្ញសម្រាប់យើង គឺជារបស់ដែលលើសលប់សម្រាប់នាង។ មនុស្សយើងអាចមានទស្សនៈខុសៗគ្នា អំពីទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយក្នុងសង្គមដែលមានភាពសម្បូរសប្បាយ ច្រើនតែមានទម្លាប់រអ៊ូររទាំ អំពីកំរិតជីវភាពដ៏ខ្ពស់របស់ខ្លួន ខណៈពេលដែលមានមនុស្សជាច្រើន កំពុងប្រាថ្នាចង់បានកំរិតជីវភាពបែបនោះណាស់។ ក្នុងចំណោមអ្នកជឿព្រះ នៅក្រុងអេភេសូរ មានអ្នកខ្លះមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនជាងអ្នកដទៃទៀត។ ហេតុនេះហើយ បានជាសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រមកកាន់លោកធីមូថេ ដែលជាគ្រូគង្វាលរបស់ពួកគេថា “ចូរហាមប្រាម ដល់ពួកអ្នកមាន នៅលោកីយ៍នេះផង កុំឲ្យគេមានឫកខ្ពស់ ឬទុកចិត្តនឹងទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលមិនទៀងនោះឡើយ ត្រូវទុកចិត្តនឹងព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់វិញ ដែលទ្រង់ប្រទានគ្រប់ទាំងអស់មកយើងរាល់គ្នាជាបរិបូរ ឲ្យយើងបានអរសប្បាយ”(១ធីមូថេ ៦:១៧)។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យ “ធ្វើគុណ និងការល្អជាបរិបូរ ព្រមទាំងចែកទាន ដោយសទ្ធា ហើយប្រុងប្រៀបនឹងជួយគេផង”(ខ.១៨)។ និស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើង ចេះតែនាំចិត្តយើង ឲ្យចង់តែក្តោបទុករបស់អ្វីដែលយើងមាន ជាជាងចង់ចែកចាយ ដោយសុទ្ធា ដល់អស់អ្នកដែលកំពុងខ្វះខាត។ ដើម្បីជម្នះបញ្ហាទ្រព្យសម្បត្តិនេះ យើងត្រូវរស់នៅ ដោយចិត្តដែលអរព្រះគុណព្រះ ហើយបើកចិត្តឲ្យទូលាយ ដល់អ្នកដទៃ។–David McCasland
បទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ
ចូរហាមប្រាម ដល់ពួកអ្នកមាន នៅលោកីយ៍នេះផង កុំឲ្យ…ឬទុកចិត្តនឹងទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលមិនទៀងនោះឡើយ ត្រូវទុកចិត្តនឹងព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់វិញ។—១ធីម៉ូថេ ៦:១៧