មេរៀន
ដោយCindy Hesskasper
February 5, 2015
ថ្ងៃមួយ ក្នុងរដូវក្តៅ ខ្ញុំបានចូលរួមការជួបជុំគ្នាជាមួយមិត្តភ័ក្រដែលធ្លាប់រៀន នៅវិទ្យាល័យជាមួយគ្នា។ ពេលនោះ អ្នកដែលឈរពីក្រោយខ្ញុំ បានទះស្មាខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនចាំមុខគាត់ទេ ដូចនេះខ្ញុំក៏មើលផ្លាកឈ្មោះគាត់។ គ្រាន់តែឃើញឈ្មោះរបស់គាត់ភ្លាម ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញកាលយើងនៅក្មេង។ ខ្ញុំចាំថា កាលនោះគាត់បានសរសេរក្រដាស់មួយសន្លឹក ហើយបានបត់វាឲ្យតូច ញាត់ចូលតាមចន្លោះថតដាក់ឥវ៉ាន់របស់ខ្ញុំ នៅសាលារៀន។ គាត់បានសរសេរពាក្យបដិសេធន៍ដ៏ឃោរឃៅ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានក្តីអាម៉ាស និងបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំនៅចាំថា ពេលនោះខ្ញុំបានគិតថា ម្នាក់នេះគួរតែទទួលមេរៀនខ្លះ ដើម្បីឲ្យចេះប្រព្រឹត្តល្អចំពោះអ្នកដទៃ! ពេលនោះ ទោះបីជាខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកំពុងតែរំឭកឡើងវិញ អំពីការឈឺចាប់ដែលខ្ញុំធ្លាប់មានកាលពីវ័យយុវជនក្តី ក៏ខ្ញុំនៅតែអាចបញ្ចេញទឹកមុខញញឹមក្លែងក្លាយ ហើយពាក្យសម្តីមិនស្មោះត្រង់ ក៏បានចាប់ផ្តើមចេញពីបបូរមាត់របស់ខ្ញុំមក។ យើងក៏បានចាប់ផ្តើមសន្ទនាគ្នា ហើយនាងបានចែកចាយ អំពីការដែលនាងបានចម្រើនវ័យធំឡើង ដោយគ្មានការមើលថែរបានល្អពីឪពុកម្តាយ ហើយក្រោយមក នាងបានជួបទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធដែលគ្មានសុភមង្គលទៀត។ ពេលនោះ ពាក្យ “ឫសជូរចត់” នៅក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ ១២:១៥ ក៏បានលេចឡើងក្នុងគំនិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតថា នេះហើយអារម្មណ៍ដែលខ្ញុំកំពុងតែមាននោះ ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំនៅតែមានឫសនៃភាពល្វីងជូរចត់ ដែលបានចាក់ឫសចូលយ៉ាងជ្រៅ និងលាក់ខ្លួនក្នុងជីវិតខ្ញុំ វាបានរំព័ទ្ធ ហើយចងរឹតចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំបទគម្ពីរដែលចែងថា “កុំឲ្យសេចក្តីអាក្រក់ឈ្នះអ្នកឡើយ ត្រូវឲ្យអ្នកឈ្នះសេចក្តីអាក្រក់ ដោយសារសេចក្តីល្អវិញ”(រ៉ូម ១២:២១)។ យើងក៏បានជជែកគ្នា ហើយក៏មានការប៉ះពាល់ចិត្ត និងស្រក់ទឹកភ្នែក។ យើងទាំងពីរមិនបាននិយាយ អំពីហេតុការណ៍មួយនោះ ដែលបានកើតឡើងកាលពីយូរមកហើយទេ។ នៅពេលល្ងាចថ្ងៃនោះ ព្រះបានបង្រៀនមនុស្សម្នាក់ នូវមេរៀននៃការអត់ទោសបាប និងការជម្នះភាពល្វីងជូរចត់។ គឺទ្រង់បានបង្រៀនមេរៀននេះ ដល់ខ្ញុំ។–Cindy Hess Kasper
បទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ
កុំឲ្យសេចក្តីអាក្រក់ឈ្នះអ្នកឡើយ ត្រូវឲ្យអ្នកឈ្នះសេចក្តីអាក្រក់ ដោយសារសេចក្តីល្អវិញ។–រ៉ូម ១២:២១