ក្នុងមួយជីវិតនេះ ខ្ញុំបានប្រមូលទុករបស់របរជាច្រើន។ ខ្ញុំមានប្រអប់ដាក់ឥវ៉ាន់ ដែលកាលពីមុនមានសារៈសំខាន់ តែក្រោយមក ក៏លែងចាប់អារម្មណ៍។ ហើយក្នុងនាមជាអ្នកប្រមូលទុករបស់របរដែលមិនព្រមប្រែចិត្ត ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ភាពរំភើបរីករាយ កើតមាននៅក្នុងការស្វែងរក និងទទួលបាននូវរបស់របរថ្មីៗជាបន្ថែមទៀត។ ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំក៏ងាកមកផ្តោតអារម្មណ៍ ទៅលើការស្វែងរករបស់បន្ទាប់។
ខណៈពេលដែលយើងបង្គរទុកនូវរបស់ជាច្រើន ដែលសំខាន់ចំពោះយើង យើងប្រហែលមិនដឹងទេថា ក្នុងចំណោមរបស់ទាំងនោះ មានរបស់តិចណាស់ ដែលពិតជាមានតម្លៃចំពោះយើង។ តាមពិត ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា អ្វីដែលមានតម្លៃបំផុតក្នុងជីវិតមិនមែនជាវត្ថុទាល់តែសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលបានស្រឡាញ់ខ្ញុំ និងអ្នកដែលព្រះបានប្រទានមកក្នុងជីវិតខ្ញុំ ទើបមានតម្លៃ។ ក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំដឹងថា “បើគ្មានពួកគាត់ទេ នោះខ្ញុំមិនដឹងជាទៅជាយ៉ាងណាទេ” ដូចនេះ ពួកគេពិតជាមានតម្លៃចំពោះខ្ញុំណាស់។
ដូចនេះ ពេលដែលលោកពេត្រុសបានមានប្រសាសន៍ថា ព្រះយេស៊ូវជា “អ្នកដាក់ថ្មជ្រុង១នៅក្រុងស៊ីយ៉ូន ជាថ្មដែលជ្រើសរើស ហើយវិសេសវិសាល” (១ពេត្រុស ២:៦) នោះចិត្តរបស់យើងគួរតែដឹងជាក់ច្បាស់ថា ទ្រង់ពិតជាមានតម្លៃចំពោះយើងណាស់ គឺលើសរបស់របរ និងមនុស្សដែលយើងមានក្នុងជីវិតរបស់យើង។ យើងអាចសួរខ្លួនឯងថា តើសព្វថ្ងៃនេះ យើងនឹងទៅជាយ៉ាងណា បើសិនជាទ្រង់មិនមានព្រះវត្តមានប្រកបជាប់នៅជាមួយយើង យ៉ាងស្មោះត្រង់ និងមិនដែលខាន ដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា និងការដឹកនាំដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ដោយអត់ធ្មត់ដែលប្រកបដោយចិត្តមេត្តា ដែលមានការកម្សាន្តចិត្ត និងកែប្រែជីវិតទេនោះ? និយាយឲ្យខ្លី បើគ្មានទ្រង់ទេ តើយើងនឹងទៅជាយ៉ាងណា? – Joe Stowell
