ពេលដែលខ្ញុំកំពុងនាំអ័ឡេច(Alex) ចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំ ត្រឡប់ទៅផ្ទះរបស់គាត់វិញ បន្ទាប់ពីបាននាំគាត់មកលេងផ្ទះខ្ញុំ មួយរយៈមក យើងឃើញថា ចរាចរណ៍ហាក់ដូចជាមានការពិបាកខុសពីធម្មតា។ មានឡានមួយដែលអាចបើកបត់ចុះឡើងបានរហ័ស បានវ៉ា ហើយពាំងឡានខ្ញុំ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនអាចបើកចូលទៅក្នុងចំណែកផ្លូវដែលខ្ញុំត្រូវប្រើ ធ្វើឲ្យខ្ញុំត្រូវបង្ខំចិត្តបើកបរតាមចំណែកផ្លូវ ដែលសម្រាប់ឡានដែលបានបង់ប្រាក់ជាមុន តែខ្ញុំមិនទាន់បានបង់ប្រាក់ទេ។ អ័ឡេចក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា តាមធម្មតា នៅសហរដ្ឋអាមេរិក គេនឹងថតរូបស្លាកលេខឡានរបស់ខ្ញុំ ហើយគេអាចផ្ញើសំបុត្រផាកពិន័យមកដល់ផ្ទះខ្ញុំទៀត។ ខ្ញុំក៏មានចិត្តតប់ប្រមល់ ព្រោះខ្ញុំនឹងត្រូវបង់ប្រាក់ផាកពិន័យ ទោះបីជាខ្ញុំបានបំពានច្បាប់ ដោយអចេតនាក៏ដោយ។
យ៉ាងណាមិញ សម្រាប់ជនជាតិយូដា សម័យដើម ការបំពានក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ទោះដោយចេតនា ឬអចេតនាក្តី គឺសុទ្ធតែត្រូវមានការលោះបាប ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ ក្រឹត្យវិន័យសញ្ញាចាស់ បានទទួលស្គាល់ អំពើបាបដែលប្រព្រឹត្តដោយអចេតនា ហើយក៏បានផ្តល់ឲ្យនូវដំណោះស្រាយ ដោយឲ្យថ្វាយដង្វាយលោះបាប គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងមកថា “បើអ្នកណាធ្វើបាបឥតដឹង ដោយបំពានលើបទណាមួយ…នោះត្រូវយកគោឈ្មោលស្ទាវ១ដ៏ឥតខ្ចោះ មកថ្វាយដល់ព្រះយេហូវ៉ា ទុកជាដង្វាយលោះបាប ឲ្យធួននឹងបាបដែលបានធ្វើនោះ”(លេវីវិន័យ ៤:២-៣)។
ដង្វាយលោះបាប ក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ មិនគ្រាន់តែជួយរំឭកឲ្យដឹងខ្លួនថា ការប្រព្រឹត្តខុសដោយអចេនា នាំឲ្យទទួលទោសប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងបានប្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ ឲ្យមានសង្ឃឹមថា ព្រះនឹងប្រទាននូវការប្រោសលោះ ដោយព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការដែលយើងបានប្រព្រឹត្តខុស ដោយមិនដឹងខ្លួន។ ព្រះអង្គបានប្រោសលោះយើង ដោយឲ្យព្រះយេស៊ូវយាងមកសុគតជួសយើង។ ដូចនេះ ព្រះគុណរបស់ព្រះ គឺពិតជាអស្ចារ្យលើសពីការរំពឹងគិតរបស់យើងទៅទៀត។-Dennis Fisher
