សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគ្មានដែនកំណត់
ថ្មីៗនេះ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានផ្ញើអត្ថបទមួយ ដែលនិយាយអំពីប្រវត្តិរបស់ចម្រៀងទំនុកដំកើង ដែលខ្ញុំបានឮគេច្រៀងជាញឹកញាប់ កាលពីក្មេង ដែលវគ្គទី៣មានទំនុកដូចតទៅ : បើជាសមុទ្រពេញដោយទឹកខ្មៅ ហើយមេឃជាផ្ទាំងក្រដាសទទេ បើស្លាបប៉ាកកាមានច្រើនដូចស្មៅ នឹងមនុស្សសុទ្ធតែជាស្មៀនសរសេរ នោះបើសរសេរពីព្រះហឫទ័យ ស្រឡាញ់ដល់មនុស្សសារព័ន នឹងត្រូវពង្រីង សមុទ្ររលីង អស់ផ្ទៃមេឃក៏មិនគ្រាន់។ ពាក្យពេចន៍ទាំងនេះ ជាផ្នែកមួយនៃកំណាព្យរបស់ជនជាតិយូដា នៅសម័យបុរាណ ហើយគេធ្លាប់ឃើញកំណាព្យនោះ នៅលើជញ្ជាំងរបស់អ្នកជម្ងឺ ក្នុងមន្ទីរពេទ្យផ្លូវចិត្តផងដែរ។ លោកផ្រេដឺរិក អ៊ែម លេមែន (Frederick M. Lehman) មានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលបានអានបទកំណាព្យនេះ បានជាគាត់ចង់ពង្រីកបទកំណាព្យឲ្យកាន់តែវែង ធ្វើជាបទចម្រៀង។ ក្នុងឆ្នាំ១៩១៧ ពេលគាត់កំពុងអង្គុយញាំអាហារថ្ងៃត្រង់នៅលើកេសដាក់ក្រូចឆ្មា ក្នុងអំឡុងពេលសម្រាកពីការងារលីសែង គាត់ក៏បានបន្ថែមទំនុកបទពីរវគ្គទៀត និងបន្ថែមវគ្គបន្ទរ ពីលើបទកំណាព្យនេះ ហើយក៏តែងបានបទចម្រៀងទំនុកដំកើងមួយបទ ដែលមានចំណងជើងថា “សេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះ”។ យ៉ាងណាមិញ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង បានផ្តល់ឲ្យនូវការកម្សាន្តចិត្ត ដែលយើងអាចរកបានក្នុងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ក្នុងទំនុកដំកើង ជំពូក៣៦ ដែលបានចែងថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ខ្ពស់ ដល់ផ្ទៃមេឃ សេចក្តីស្មោះត្រង់នៃទ្រង់ក៏ដល់ពពកផង”(ខ.៥)។ ទោះបីជាជីវិតរបស់យើងកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបណាក៏ដោយ គឺទោះយើងកំពុងមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់…
Read article