បទគម្ពីរសុភាសិត ៦:១៦-១៩ បានប្រើភាសាធ្ងន់ៗ។ បទគម្ពីរនេះបានលើកឡើង អំពីការ៧មុខ ដែលព្រះអម្ចាស់ស្អប់ ដែលក្នុងចំណោមនោះ ព្រះអង្គក៏ស្អប់ “ការសាបព្រោះសេចក្តីទាស់ទែងគ្នា ក្នុងបងប្អូន”ផងដែរ។ មូលហេតុដែលបទគម្ពីរនេះបានរាប់បញ្ចូលអំពើបាបមួយនេះ គឺដោយសារវាធ្វើឲ្យខូចសាមគ្គីភាព ដែលព្រះគ្រីស្ទសព្វព្រះទ័យឲ្យពួកជំនុំមាន(យ៉ូហាន ១៧:២១-២២)។
អ្នកដែលសាបព្រោះការទាស់ទែងគ្នា ប្រហែលជាមិនមានចេតនាចង់ធ្វើឲ្យមានការបែកបាក់គ្នាទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេប្រហែលជាខ្វល់អំពីតម្រូវការផ្ទាល់ខ្លួន ឬខ្វល់ពីផលប្រយោជន៍របស់ក្រុមរបស់ខ្លួន(យ៉ាកុប ៤:១-១០)។ សូមយើងពិចារណា អំពីការដែលពួកគង្វាលរបស់លោកឡុត ប្រកែកគ្នាជាមួយពួកគង្វាលរបស់លោកអ័ប្រាហាំ(លោកុប្បត្តិ ១៣:១-១៨) និងពិចារណាអំពីការដែលពួកសិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ប្រកែកគ្នាអំពីអ្នកដែលធំជាងគេ ក្នុងចំណោមពួកគេ(លូកា ៩:៤៦) ហើយសូមពិចារណាផងដែរ អំពីការបែកបាក់ក្នុងពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស ដែលបានយកការចែកបក្សពួក ជាធំជាងការរួបរួមនៃព្រះវិញ្ញាណ(១កូរិនថូស ៣:១-៧)។
ដូចនេះ តើមានវិធីអ្វីដែលល្អបំផុត ដែលធ្វើឲ្យមានការរួបរួមគ្នា? ការរួបរួមគ្នា ត្រូវផ្តើមចេញពីការផ្លាស់ប្រែចិត្ត។ ពេលដែលយើងមានគំនិតគិតដូចព្រះគ្រីស្ទ ព្រះអង្គក៏ជួយឲ្យយើងមានការបន្ទាបខ្លួន ហើយផ្តោតទៅលើការបម្រើអ្នកដទៃ(ភីលីព ២:៥-១១)។ មានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាចជួយឲ្យយើងអាច “រកប្រយោជន៍ឲ្យអ្នកដទៃ”(ខ.៤)។ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏ប្រែចិត្តដោយងាកមកគិតសេចក្តីត្រូវការ និងក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នកដទៃជាសំខាន់ ជាងសេចក្តីត្រូវការ និងក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្លួនឯង។ ពេលដែលចំណងនៃក្តីស្រឡាញ់ ក្នុងចំណោមយើង មានការលូតលាស់កាន់តែរឹងមាំ នោះយើងនឹងបានឃើញថា យើងអាចជំនួសការបែកបាក់ ដោយក្តីអំណរ និងការរួបរួមគ្នា(មើលទំនុកដំកើង ១៣៣:១)។-Dennis Fisher
