May 18, 2017

You are here:
កាន់តែចូលជិត​បានមួយជំហានទៀត

កាល​​ពីប៉ុ​ន្មាន​ឆ្នាំ​មុ​ន ខ្ញុំ​និងមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បាន​ឡើង​ជួរភ្នំវីតនី ដែល​មានកំពស់​​៤៤២១ ម៉ែត្រ ជា​ជួរភ្នំ​ខ្ពស់ជាងគេ នៅស​ហ​រដ្ឋអាមេរិក។ កាល​នោះ យើង​បាន​ធ្វើដំណើរ​មក​ដល់កន្លែងបោះជំរុំ វីតនី ផូរធល នៅពេលយប់។ ហើយ​ក៏បានលាត​កម្រាល​ភួយសម្រាប់​គេង នៅក្នុងជំរុំ ហើយ​បានព្យាយាមគេ​ងឲ្យបានច្រើន មុន​ពេលយើងចាប់ផ្តើម​ឡើងភ្នំ នៅពេល​ព្រលឹម​​។ ការ​ឡើង​ភ្នំវីតនី មិន​តម្រូវឲ្យយើងតោងឡើង​ថ្មចោទៗនោះ​ទេ គឺយើ​ងគ្រាន់តែ​ឡើង ដោយ​ថ្មើរ​ជើង​តាម​ផ្លូវ​ចោទ ដែល​មាន​ចម្ងាយជាង១​៧គី​ឡូម៉ែ​ត្រ ឡើងទៅ​ខា​ងលើ​កំ​ពូលភ្នំ ធ្វើឲ្យយើង​ហត់យ៉ាងខ្លាំង។ ថ្វី​ដ្បិត​តែ​កា​រឡើ​ង​ភ្នំនោះ​មា​នកា​រពិបា​កមែន តែ​យើង​មានចិ​ត្តសប្បាយរី​ករា​យ ដោយ​បាន​ឃើញ​ទេសភាព​ដែល​គួរ​ឲ្យចា​ប់​ចិត្តយ៉ាងខ្លាំ​ង ដែល​មាន​បឹង​ពណ៌​ខៀវ​ដ៏ស្រ​ស់ស្អា​ត និង​វាល​ស្មៅនៅ​តាមផ្លូ​វ។ ប៉ុន្តែ ផ្លូវ​ឡើង​ទៅ​លើមា​នច​ម្ងាយ​ឆ្ងាយ​ ហើយ​ធ្វើឲ្យហត់ ធ្វើ​ឲ្យយើងដឹងថា ជើង និងសួ​តរបស់យើ​ងអាច​ទ្រាំទ្រ​រួចឬអត់។ ខ្ញុំក៏គិ​តចង់ត្រឡប់​ទៅខាងក្រោមវិ​ញ ខណៈ​ពេលដែលថ្ងៃជិ​ត​អស្តង្គត ហើយផ្លូ​វដែ​ល​នៅពី​មុខយើង ហាក់ដូ​ចជាកាន់តែឆ្ងាយទៅៗគ្មា​នទីបញ្ចប់។ ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោ​យ មាន​ពេលខ្លះ​ ខ្ញុំបា​នមើល​ទៅជួរភ្នំ ហើយក៏​បានដឹងថា ជំហាន​នីមួយៗ​ដែ​ល​ខ្ញុំ​បាន​បោះ​ទៅមុ​ខ កំពុង​តែនាំខ្ញុំឲ្យកាន់តែជិតទៅដល់កំពូល​ភ្នំ។ បើខ្ញុំ​គ្រាន់តែបន្តដើរទៀត​ ខ្ញុំមុខជា​នឹ​ងបានទៅដល់គោលដៅ។  ការ​គិតដូចនេះ បានជួយ​ឲ្យខ្ញុំបន្តដំណើរទៅមុខទៀ​ត។ ការ​នេះ​បាន​ធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំសេចក្តីបង្រៀនរ​បស់សា​វ័កប៉ុល ពេល​ដែលគាត់បញ្ជាក់​យើងថា “សេចក្តី​​សង្គ្រោះ​បាន​មក​ជិត​បង្កើយ ជា​ជាង​កាល​យើង​ទើប​នឹង​ជឿ​នោះ”(រ៉ូម ១៣:១១)។ ពេល​ថ្ងៃមួយ​ទៀត​បាន​មកដល់…

Read article