ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការសិក្សា អំពីសុវត្ថិភាពនៅក្នុងទឹក ខ្ញុំបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលពីរបៀបជួយសង្រ្គោះមនុស្សលង់ទឹក ដែលរើបំរាស់ខ្លាំង ធ្វើឲ្យគេពិបាកជួយ។ គ្រូបង្វឹកបានប្រាប់យើងឲ្យហែល “ទៅជួយអ្នកនោះពីក្រោយខ្នងគាត់។ ដោយយកដៃមួយចំហៀងឱបពីលើទ្រូង និងពីលើដៃរបស់គាត់ដែលកំពុងប្រវេប្រវា រួចហែលនាំគាត់ទៅរកទីសុវត្ថិភាព។ បើយើងហែលទៅជួយគាត់ពីខាងមុខ នោះគាត់នឹងកញ្ឆក់ទាញយើង ឲ្យលង់ទឹកជាមួយគាត់មិនខាន”។ ត្រង់ចំណុចនេះ ភាពស្លន់ស្លោ និងការភ័យខ្លាចអាចធ្វើឲ្យមនុស្សបាត់បង់សមត្ថភាពគិត និងធ្វើសកម្មភាព ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។
ពេលព្រះទ្រង់ចាត់ទេវតាពីរអង្គ ឲ្យមកជួយសង្រ្គោះលោកឡុត និងក្រុមគ្រួសារគាត់ ឲ្យរួចពីសេចក្តីហិនវិនាស ដែលហៀបនឹងកើតឡើង នៅក្រុងសូដុំម និងកូម៉ូរ៉ា(លោកុប្បត្តិ ១៩:១២-១៣) ពួកគេបានជួបនឹងការប្រឆាំង។ កូនប្រសាររបស់លោកឡុតគិតថា ការដាស់តឿនរបស់ទេវតា ជាការនិយាយលេង(ខ.១៤)។ ពេលពួកទេវតាប្រាប់លោកឡុតឲ្យប្រញាប់ចាកចេញ គាត់មានការស្ទាក់ស្ទើរ(ខ.១៥)។ ពេលនោះ ទេវតាទាំងពីរអង្គក៏បាន “ចាប់ដៃគាត់ និងដៃប្រពន្ធ ហើយនឹងកូនស្រីគាត់ទាំង២ នាំចេញទៅលែងឯក្រៅទីក្រុង ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មេត្តាប្រណីដល់គាត់”(ខ.១៦)។
ពេលយើងគិតឡើងវិញ អំពីការធ្វើដំណើរ ក្នុងសេចក្តីជំនឿ ដែលយើងមានក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងអាចនឹកចាំ អំពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ នៅក្នុងការជួយយើង ពេលដែលយើងមានការស្ទាក់ស្ទើរ និងប្រឆាំងនឹងទ្រង់។ ពេលយើងជួបមនុស្សដែលកំពុងលិចលង់ ក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម និងការភ័យខ្លាចក្នុងវិញ្ញាណ យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ នោះយើងអាចសូមប្រាជ្ញាពីព្រះដើម្បីបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគេ ក៏ដូចជាដល់អ្នកដែលមានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់។-David Mccasland
