កាលពីថ្ងៃមុន មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានឃាត់ដណើរខ្ញុំ ដើម្បីប្រាប់ខ្ញុំ អំពីដំណឹងគួរឲ្យរំភើបចិត្ត ហើយបន្ទាប់មក ក៏បានចំណាយពេល១០នាទី រៀបរាប់ អំពីក្មួយរបស់គាត់ អាយុ១ឆ្នាំ ដែលចេះដើរបានមួយជំហានហើយ។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា ក្មួយគាត់ចេះដើរហើយ! ក្រោយមកខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា បើអ្នកដទៃបានស្តាប់ឮយើងនិយាយគ្នាពីរឿងនេះ តើគេនឹងគិតថា វាជារឿងចម្លែកឬទេ? មនុស្សភាគច្រើនអាចដើរបាន។ បើគ្រាន់តែក្មេងម្នាក់ចេះដើរ តើមានអ្វីគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល?
ជាការពិតណាស់ ពេលដែលក្មេងតូចចេះធ្វើអ្វីមួយ ដូចជាការដើរ និងនិយាយជាដើម មនុស្សធំច្រើនតែមានចិត្តរីករាយសាទរ។ នោះហើយជាលក្ខណៈពិសេសដែលគួរឲ្សស្រឡាញ់នៃកូនក្មេង ដែលយើងស្ទើរតែភ្លេចថា ខ្លួនឯងធ្លាប់មាន ពេលដែលយើងធំឡើង។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ព្រះបានប្រើពាក្យ “កូន” ក្នុងការប្រៀបប្រដូច ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយទ្រង់។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានប្រកាសថា គ្រីស្ទបរិស័ទជាកូនរបស់ព្រះ ដែលមានសិទ្ធិ និងអភ័យឯកសិទ្ធិ ជាកូនស្នងមរតករបស់ទ្រង់(រ៉ូម ៨:១៦-១៧)។ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងផងដែរថា ព្រះយេស៊ូវ (ជា ព្រះរាជបុត្រា “តែមួយ”របស់ព្រះ) បានយាងចុះមក ដើម្បីឲ្យយើងបានទទួលចិញ្ចឹម ជាកូនប្រុសស្រី ក្នុងមហាគ្រួសាររបស់ព្រះ។
ចូរយើងស្រមៃមើលថា ព្រះទ្រង់មានព្រះទ័យរំភើបយ៉ាងណា ពេលដែលទ្រង់ឃើញកូនតូចៗរបស់ទ្រង់ រៀនបោះជំហានខាងវិញ្ញាណ ដើរជាលើកដំបូង។ ប្រហែលជា នៅពេលដែលអាថ៌កំបាំងនៃចក្រវាលត្រូវបានបើកបង្ហាញឡើយ នៅចុងបញ្ចប់ យើងនឹងបានដឹងច្បាស់ អំពីគោលបំណងដ៏ពិតប្រាកដ នៃការដែលមើលកូនក្មេងចម្រើនវ័យធំឡើង។ ព្រះទ្រង់ប្រហែលជាបានប្រទានឲ្យយើងមានពេលមើលក្មេងៗចម្រើនវ័យធំឡើង ដែលជាពេលដ៏ពិសេស ដើម្បីឲ្យយើងស្គាល់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏គ្មានព្រំដែនរបស់ទ្រង់បានមួយកំរិតទៀត។ បទពិសោធន៍ដែលយើងមានក្នុងជីវិត នៅលើផែនដីនេះ គ្រាន់តែអាចឲ្យយើងស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ បានតែមួយចំណែកតូចប៉ុណ្ណោះ។-Philip Yancey
