នៅតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ រដូវនេះគឺជាពេលដែលកូនរុក្ខជាតិតូចៗជាច្រើន ពុះពារជម្នះការស្លាប់ ដោយសង្ងំរស់នៅក្រោមដីសិន ទំរាំដល់ពេលដែលវាអាចចេញពន្លកសារជាថ្មី។ មុនពេលព្រឹលធ្លាក់ ហើយដីកកអស់ រុក្ខជាតិទាំងនោះរុះរោយផ្កាដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់ខ្លួនអស់ ហើយដកថយមកទីកន្លែងមួយដែលវាអាចសម្រាក ហើយសន្សំកម្លាំងទុកសម្រាប់រដូវដែលវាអាចលូតលាស់។ មើលទៅពួកវាដូចជាងាប់អស់ហើយ តែពួកវាមិនស្លាប់ទេ តាមពិតពួកវាកំពុងតែស្ថិតក្នុងជីវិតក្រាំង។ កាលណាព្រិលរលាយបាត់អស់ ហើយដីក៏លែងកកទៀត នោះពួកវានឹងងើបក្បាលចេញពន្លកឡើងវិញ ដើម្បីស្វាគមន៍ព្រះអាទិកររបស់ខ្លួន ដោយពណ៌ដ៏ស្រស់ត្រកាល និងក្លិនប្រអូបឈ្ងុយឈ្ងប់ផងដែរ។
ជួនកាល រដូវកាលនៃជីវិត តម្រូវឲ្យយើងឈានចូលដំណាក់កាលនៃជីវិតក្រាំង។ យើងមិនស្លាប់ទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា គេមើលយើងមិនឃើញ ឬមិនអើពើរចំពោះយើង។ ក្នុងអំឡុងពេលដូចនេះ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនយើងគ្មានប្រយោជន៍ ហើយយើងអាចងឿងឆ្ងល់ថា តើព្រះនឹងប្រើយើងម្ដងទៀតដែរឬទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលបែបនេះ គឺសម្រាប់ ការពារ និងរៀបចំខ្លួនយើងប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលព្រះកំណត់បានមកដល់ ហើយក៏មានលក្ខខ័ណ្ឌប្រកបល្អផងដែរនោះ ព្រះទ្រង់នឹងហៅយើងសារជាថ្មីម្ដងទៀត ឲ្យមកបម្រើទ្រង់ និងថ្វាយបង្គំទ្រង់វិញ។
លោកម៉ូសេធ្លាប់ឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍បែបនេះ អស់មួយរយៈពេល។ ក្រោយពីបានសម្លាប់សាសន៍អេស៊ីព្ទម្នាក់ដែលវាយធ្វើបាបសាសន៍ហេព្រើរ លោកម៉ូសេបានរត់គេចខ្លួនទៅស្រុកឆ្ងាយ គឺជាស្រុកម៉ាឌាន (និក្ខមនំ ២:១១-២២)។ ទីនោះ ព្រះបានការពារគាត់ ហើយបានរៀបចំគាត់ សម្រាប់កិច្ចការធំបំផុតក្នុងជីវិតរបស់គាត់(និក្ខមនំ ៣:១០)។
ដូច្នេះ សូមមានទឹកចិត្តឡើង។ គ្មានពេលណា ដែលព្រះទ្រង់មើលយើងមិនឃើញនោះឡើយ។-JULIE ACKERMAN LINK
