“គួរឲ្យស្រឡាញ់!”
នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ពេលដែលកូនស្រីខ្ញុំបានរៀបចំខ្លួនរួចរាល់ហើយ នាងក៏បាននិយាយឮៗថា “គួរឲ្យស្រឡាញ់”។ ខ្ញុំមិនដឹងថា នាងចង់និយាយពីអ្វីទេ។ បន្ទាប់មក នាងក៏បានទះថ្មមៗ ពីលើអាវរបស់នាង ដែលបងប្អួនជីដូនមួយរបស់នាងបានឲ្យ។ នៅពីមុខអាវនោះ ខ្ញុំឃើញពាក្យ “គួរឲ្យស្រឡាញ់”។ ខ្ញុំក៏បានឱបនាងយ៉ាងណែន ហើយក៏បានញញឹម ដោយក្តីអំណរ។ ខ្ញុំក៏បានប្រាប់នាងថា “កូនគួរឲ្យស្រឡាញ់ណាស់!” នាងក៏បានញញឹមកាន់តែខ្លាំង ដោយនិយាយពាក្យនោះម្តងហើយម្តងទៀត។ ខ្ញុំមិនមែនជាឪពុកដែលល្អឥតខ្ចោះទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលនោះ ជាពេលដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។ នៅក្នុងការឆ្លើយឆ្លងដ៏មានន័យនោះ ខ្ញុំបានឃើញទឹកមុខរបស់កូនស្រីខ្ញុំ បញ្ចេញរស្មី ដោយសារនាងបានទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ដោយឥតលក្ខខ័ណ្ឌ ពោលគឺនាងបានបញ្ចេញទឹកមុខនៃក្តីអំណរ។ នាងដឹងថា ពាក្យដែលនៅពីខាងមុខអាវរបស់នាង គឺត្រូវនឹងអារម្មណ៍ដ៏ពិត ដែលឪពុករបស់នាងមាន ចំពោះនាង។ តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ ដែលដឹងច្បាស់ ក្នុងចិត្តថា ព្រះវរបិតាបានស្រឡាញ់យើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគ្មានព្រំដែន? ជួនកាល យើងពិបាកនឹងយល់ អំពីសេចក្តីពិតនេះ។ ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យដើម ក៏មានបញ្ហានេះផងដែរ។ ពួកគេឆ្ងល់ថា តើទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេ គឺជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់លែងស្រឡាញ់ពួកគេឬយ៉ាងណា? ប៉ុន្តែ ក្នុងបទគម្ពីរ យេរេមា ៣១:៣ ហោរាយេរេមាបានរំឭកពួកគេថា កាលពីមុន ព្រះទ្រង់ធ្លាប់មានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថា…
Read article