ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងបើកមើលព្រះគម្ពីររបស់យាយទួតខ្ញុំ ស្រាប់តែមានវត្ថុដ៏មានតម្លៃមួយ ធ្លាក់មកលើភ្លៅរបស់ខ្ញុំ។ វាជាក្រដាស់មួយសន្លឹកតូច ដែលមានអក្សរសរសេរ ដោយកូនក្មេងពីលើថា “មានពរហើយ អស់អ្នកដែលមានសេចក្តីកំសត់ខាងឯវិញ្ញាណ ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌ជារបស់ផងអ្នកទាំងនោះ។ មានពរហើយ អស់អ្នកដែលយំសោក ដ្បិតអ្នកទាំងនោះនឹងបានសេចក្តីកំសាន្តចិត្ត”(ម៉ាថាយ ៥:៣-៤)។ នៅក្បែរខគម្ពីរនោះ មានអក្សរសរសេរក្រវិចក្រវៀនជាប់គ្នារដិត គឺជាហត្ថលេខារបស់ម្តាយខ្ញុំ។
យាយទួតរបស់ខ្ញុំ មានទម្លាប់បង្រៀនចៅៗ ឲ្យសរសេរខគម្ពីរ ដើម្បីឲ្យពួកគេរៀន ហើយយកខគម្ពីរទាំងនោះ មកដាក់ក្នុងចិត្ត។ ប៉ុន្ដែ រឿងរ៉ាវ ពីខាងក្រោយខគម្ពីរទាំងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែក។ ជីតាខ្ញុំបានទទួលមរណៈភាព តាំងពីពេលដែលម្តាយខ្ញុំ នៅក្មេង ហើយប្អូនប្រុសតូចរបស់ម្ដាយខ្ញុំ (គឺពូរបស់ខ្ញុំ) ក៏បានស្លាប់ ប៉ុន្មានសប្តាហ៍ក្រោយមកទៀត។ គឺនៅពេលសោកនាដកម្មនោះហើយ ដែលយាយទួតខ្ញុំ បាននាំម្ដាយខ្ញុំ ឲ្យស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ហើយទទួលការកម្សាន្តចិត្ត ដែលមានតែទ្រង់ទេដែលអាចប្រទានឲ្យបាន។
សាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេថា “ដ្បិតខ្ញុំនឹងចាំពីសេចក្តីជំនឿស្មោះត្រង់ ដែលនៅក្នុងអ្នក សេចក្តីជំនឿនោះបាននៅក្នុងយាយឡូអ៊ីស ជាជីដូនរបស់អ្នកជាមុនដំបូង រួចក៏នៅក្នុងអ្នកអ៊ើនីស ជាម្តាយអ្នកដែរ ហើយខ្ញុំជឿជាក់ថា ក៏នៅក្នុងអ្នកផង” (២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ សេចក្តីជំនឿមិនមែនជាកេរមរតកឡើយ ប៉ុន្តែ សេចក្តីជំនឿ គឺសម្រាប់ឲ្យយើងចែករំលែក។ ម្ដាយ និងយាយរបស់លោកធីម៉ូថេ បានចែករំលែកសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្លួន ទៅដល់គាត់ ហើយគាត់ក៏បានទទួលជឿ។
នៅពេលយើងលើកទឹកចិត្តអ្នកនៅជុំវិញយើង ឲ្យមានក្ដីសង្ឃឹមលើព្រះយេស៊ូវ នោះមានន័យថា យើងកំពុងតែផ្តល់ឲ្យពួកគេ នូវកេរដំណែលនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់។ តាមរយៈក្រដាស់កត់ត្រាមួយសន្លឹកតូច ដ៏សាមញ្ញនេះ ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានបន្សល់ទុក នូវភស្ដុតាងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យាយទួតរបស់ខ្ញុំ ដែលគាត់មានចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងចំពោះគ្រួសាររបស់គាត់។ ចូរចែកចាយព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ ដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយរបស់យើង!—James Banks1
