ស្រ្តីអាមេរិកស្បែកខ្មៅម្នាក់ បានធ្វើការដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ឲ្យអង្គការអន្តរជាតិធំមួយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលនាងព្យាយាមជជែកជាមួយមិត្តរួមការងារ អំពីភាពអយុត្តិធម៌នៃការប្រកាន់ពូជសាសន៍ នាងមិនបានទទួលការឆ្លើយតបអ្វីឡើយ។ ទីបំផុត នៅក្នុងរដូវផ្ការីកឆ្នាំ២០២០ ខណៈពេលដែលការពិភាក្សាអំពីការប្រកាន់ពូជសាសន៍ បានរីករាលដាលពេញពិភពលោក មិត្តភក្តិដែលធ្វើការងារបម្រើព្រះជាមួយគ្នា ក៏បានចាប់ផ្តើមការពិភាក្សាដោយបើកចំហជាមួយនាង។ ដោយអារម្មណ៍លាយឡំ និងការឈឺចាប់ នាងក៏មានការអរព្រះគុណព្រះ ពេលដែលការពិភាក្សាបានចាប់ផ្តើម តែនាងឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីមិត្តរួមការងាររបស់នាង មានការស្ងាត់ស្ងៀមយូរយ៉ាងនេះ ទំរាំតែសម្រេចចិត្តពិភាក្សាជាមួយនាង។
ភាពស្ងាត់ស្ងៀមអាចជាគុណធម៌មួយ ក្នុងស្ថានភាពខ្លះ។ គឺដូចដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានសរសេរក្នុងបទគម្ពីរសាស្តាថា “មានពេលសំរាប់គ្រប់ទាំងអស់ គឺមានពេលសំរាប់គ្រប់ការ ដែលចង់ធ្វើនៅក្រោមមេឃ… មានពេលសំរាប់ហែកចោល ហើយពេលសំរាប់ដេរភ្ជាប់ មានពេលដែលគួរនៅស្ងៀម ហើយពេលសំរាប់និយាយ”(សាស្តា ៣:១,៧)។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការរក្សាភាពស្ងាត់ស្ងៀម នៅចំពោះមុខនៃភាពអយុត្តិធម៌ គ្រាន់តែនាំឲ្យមានការឈឺចាប់ និងការខាតបង់ប៉ុណ្ណោះ។ លោកម៉ាធីន នេម៉ូល័រ(Martin Niemoeller) ជាគ្រូគង្វាលនៃនិកាយលូស័ររិន ត្រូវពួកណាហ្ស៊ីអាឡឺម៉ង់ចាប់ដាក់គុក ដោយសារគាត់បញ្ចេញមតិ។ គាត់បានសារភាព ក្នុងកំណាព្យដែលគាត់បានសរសេរ បន្ទាប់ពីសង្រ្គាមចប់ យ៉ាងដូចនេះថា “ពីដំបូង ពួកគេមកចាប់ខ្លួនពួកកម្មុយនីស តែខ្ញុំមិនបាននិយាយអ្វី ដោយសារខ្ញុំមិនមែនជាពួកកម្មុយនីស។ បន្ទាប់មក ពួកគេក៏បានមកចាប់ខ្លួនពួកសាសន៍យូដា ពួកកាតូលិក និងក្រុមដទៃទៀត តែខ្ញុំក៏មិននិយាយអ្វីដែរ។ ទីបំផុត ពួកគេក៏បានមកចាប់ខ្លួនខ្ញុំ ហើយនៅពេលនោះ ខ្ញុំលែងមានឱកាសបញ្ចេញមតិទៀតហើយ”។
យើងត្រូវការភាពក្លាហាន និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ដើម្បីបញ្ចេញមតិប្រឆាំងនឹងភាពអយុត្តិធម៌។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវស្វែងរកជំនួយមកពីព្រះ ដើម្បីបញ្ចេញមតិ ពេលណាមានឱកាស។—Patricia Raybon
