កាលខ្ញុំបានដោះសារជាមុនដំបូង នោះគ្មានអ្នកណាឈរជាមួយនឹងខ្ញុំសោះ គេលះចោលខ្ញុំទាំងអស់គ្នា។ ២ធីម៉ូថេ ៤:១៦
អ្នកស្រីឃែលី(Kelly) បានឆ្លងជំងឺកូវីត១៩ នៅពេលដែលនាងកំពុងតយុទ្ធនឹងជំងឺមហារីកខួរក្បាល។ បន្ទាប់មក នាងក៏មានបញ្ហាទឹកចូលសួត និងបេះដូង ដូចនេះ នាងត្រូវសម្រាកព្យាបាលក្នុងមន្ទីរពេទ្យម្តងទៀត។ ក្រុមគ្រួសាររបស់នាង មិនអាចទៅមើលនាងនៅមន្ទីរពេទ្យបានទេ ដោយសារតែការរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីត១៩។ តែលោកដេវ(Dave) ដែលជាស្វាមីរបស់នាង ក៏បានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីជួយនាង។
លោកដេវក៏បានឲ្យមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់មកជួបជុំគ្នា ហើយឲ្យសរសេរអក្សរនៅលើផ្ទាំងក្រដាស់ធំៗ។ ពួកគេក៏បានធ្វើតាមគាត់ ដោយពួកគេមានគ្នា២០នាក់បានពាក់ម៉ាស់ ឈរនៅលើផ្លូវ នៅក្រៅមន្ទីរពេទ្យ កាន់ផ្ទាំងក្រដាស់ ដែលមានសរសេរអក្សរធំៗពីលើថា “អ្នកម្តាយល្អបំផុត!” “អ្នកម្តាយជាទីស្រឡាញ់” “យើងរួមសុខរួមទុក្ខជាមួយគ្នា”។ ដោយមានជំនួយពីគ្រូពេទ្យម្នាក់ អ្នកស្រីឃែលីក៏បានទៅឈរនៅមាត់បង្អួចបន្ទប់ នៅជាន់ទី៤។ ស្វាមីរបស់គាត់ក៏បានបង្ហោះសារក្នុងបណ្តាញសង្គមថា “យើងគ្រាន់តែអាចមើលឃើញគាត់ពាក់ម៉ាស់ និងគ្រវីដៃដាក់យើង តែនោះជាការពាក់ម៉ាស់ និងគ្រវីដៃដ៏មានន័យ”។
ពេលដែលជីវិតសាវ័កប៉ុល ជិតដល់ទីបញ្ចប់ គាត់មានអារម្មណ៍ឯកោ ខណៈពេលដែលកម្លាំងគាត់កំពុងចុះខ្សោយ ក្នុងការជាប់ឃុំ ក្នុងគុករបស់ពួករ៉ូម៉ាំង។ គាត់ក៏បានសរសេរសំបុត្រប្រាប់លោកធីម៉ូថេថា “ចូរខំប្រឹងទៅឲ្យបានដល់មុនរដូវរងា”(២ធីម៉ូថេ ៤:២១)។ តែសាវ័កប៉ុលមិនឯកោឡើយ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានគង់ជាមួយនឹងខ្ញុំវិញ ព្រមទាំងចំរើនកំឡាំងផង”(ខ.១៧)។ ហើយគាត់ក៏ទំនងជាមានអ្នកជឿដទៃទៀត មកលើកទឹកចិត្តគាត់ផងដែរ។ ព្រោះគាត់បានសរសេរថា “អ្នកអ៊ើប៊ូល៉ុស អ្នកពូដេន អ្នកលីណុស អ្នកក្លូឌាស ហើយពួកបងប្អូនទាំងអស់គ្នា សូមជំរាបសួរដល់អ្នក”(ខ.២១)។
ព្រះទ្រង់បង្កើតយើងមក ឲ្យរស់នៅជាសហគមន៍ ហើយយើងក៏មានអារម្មណ៍ថា យើងត្រូវការការរស់នៅប្រភេទនេះបំផុត ពេលដែលយើងមានរឿងវិបត្តិ។ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះ សម្រាប់នរណាម្នាក់ ដែលមានភាពឯកោយ៉ាងខ្លាំង នៅថ្ងៃនេះ? —Tim Gustafson
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ឯកោបំផុត នៅពេលណា? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់មានព្រះវត្តមាននៅក្បែរអ្នកដូចម្តេចខ្លះ ក្នុងពេលដែលអ្នកនៅឆ្ងាយពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់?
ឱព្រះវរបិតា ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណ សម្រាប់ការប្រទានអំណោយនៃការកម្សាន្តចិត្តរបស់ព្រះវិញ្ញាណ និងប្រទានសហគមន៍នៃអ្នកជឿ ឲ្យមានក្នុងជីវិតទូលបង្គំ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ទំនុកដំកើង ៥៧-៥៩ និង រ៉ូម ៤
