ឱសូមចំអែតយើងខ្ញុំ ដោយសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ នៅពេលព្រឹក ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំបានរីករាយឡើង ហើយមានសេចក្តីអំណររហូតដល់អស់១ជីវិត។ ទំនុកដំកើង ៩០:១៤
តាមការស្រាវជ្រាវរបស់អ្នកស្រី មែក ជេយ(Meg Jay) ដែលជាអ្នកឯកទេសខាងផ្លូវចិត្ត បានឲ្យដឹងថា គំនិតរបស់យើងច្រើនតែគិត អំពីពេលអនាគតរបស់ខ្លួនឯង ស្រដៀងនឹងរបៀបដែលយើងគិតអំពីមនុស្សដែលយើងមិនស្គាល់។ តើហេតុអ្វី? គឺប្រហែលបណ្តាលមកពី “យើងខ្វះការអាណិត”។ យើងប្រហែលមិនងាយអាណិត និងយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះមនុស្សដែលយើងមិនស្គាល់ ឬសូម្បីតែខ្លួនឯង នៅពេលអនាគត។ ដូចនេះ ក្នុងការងាររបស់អ្នកស្រីជេយ គាត់បានព្យាយាមជួយយុវជន ឲ្យស្រមៃអំពីខ្លួនឯង នៅពេលអនាគត ហើយយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្លួនឯង ដោយការអនុវត្តជាជំហានៗ។ ការនេះក៏រាប់បញ្ចូលការអនុវត្តតាមផែនការ ដើម្បីឲ្យខ្លួនឯងក្លាយជាមនុស្សប្រភេទណាមួយ ដោយរៀបចំផ្លូវឲ្យខ្លួនឯងសម្រេចក្តីស្រមៃ ហើយបន្តមានការចម្រើនឡើង។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក៩០ បានបង្រៀនយើងឲ្យគិតអំពីខ្លួនឯង មិនមែនតែក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន តែពេលអនាគតផងដែរ ដើម្បីសូមឲ្យព្រះទ្រង់ជួយយើងចេះកំណត់រាប់ថ្ងៃអាយុខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យយើងមានចិត្តខ្មីឃ្មាត ឲ្យបានសតិបញ្ញា(ខ.១២)។ ការនឹកចាំថា ពេលវេលាដែលយើងមាននៅលើផែនដីនេះ មានកំណត់ អាចរំឭកយើងថា យើងចាំបាច់ត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រះ ដោយមិនអាចខ្វះបាន។ យើងត្រូវការជំនួយព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យយើងចេះស្វែងរកការស្កប់ចិត្ត និងក្តីអំណរ មិនមែនតែក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន តែ “អស់មួយជីវិត” (ខ.១៤)។ យើងត្រូវការជំនួយព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យយើងចេះគិតអំពីមនុស្សជំនាន់ក្រោយផងដែរ(ខ.១៦)។ ហើយយើងត្រូវការជំនួយព្រះអង្គ ក្នុងការបម្រើព្រះអង្គ ដោយប្រើពេលវេលាដែលព្រះអង្គប្រទាន ខណៈពេលដែលព្រះអង្គតាំងកិច្ចការដែលដៃយើងធ្វើ បានខ្ជាប់ខ្ជួនឡើង(ខ.១៧)។—MONICA LA ROSE
តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យអ្នកអាចលូតលាស់ឡើង ក្នុងការថែរក្សាខ្លួនឯង សម្រាប់ពេលអនាគត? តើការមើលទៅរឿងដែលសំខាន់ជាង ក្នុងការរស់នៅ បានជួយអ្នកឲ្យបម្រើអ្នកដទៃ បានកាន់តែប្រសើរយ៉ាងណា?
ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណ សម្រាប់ការប្រទានជីវិត ជាអំណោយដល់ទូលបង្គំ។ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យប្រើជីវិតទូលបង្គំឲ្យមានតម្លៃ តាមពេលវេលាដែលព្រះអង្គប្រទានឲ្យរស់នៅ។ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណ ដ្បិតនៅពេលដែលទូលបង្គំលាចាកលោកនេះទៅ ទូលបង្គំនឹងបានទៅប្រកបអស់កល្បជានិច្ចជាមួយព្រះអង្គ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីរយៈពេល១ឆ្នាំ : អេសាយ ៣-៤ និង កាឡាទី ៦
