ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់កាន់ខាងខ្ញុំៗនឹងមិនខ្លាចអ្វីឡើយ។ ទំនុកដំកើង ១១៨:៦
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំ អំពីការភ័យខ្លាច ដែលគាត់មាន ពេលគាត់ព្យាយាមឆ្លងថ្នល់ ដែលមានផ្លូវជាច្រើនប្រសព្វគ្នា។ គាត់ថា គាត់មិនដែលឃើញផ្លូវពិបាកឆ្លងយ៉ាងនេះទេ។ ច្បាប់ដែលគាត់បានរៀន អំពីការឆ្លងផ្លូវ ហាក់ដូចជាមិនមានប្រសិទ្ធភាព។ គាត់មានការភ័យខ្លាចណាស់ បានជាគាត់ឈរនៅជ្រុងផ្លូវ រង់ចាំឡានក្រុង ហើយសុំឲ្យអ្នកបើកឡានក្រុងដឹកគាត់ ទៅផ្លូវម្ខាងទៀត។ គាត់បានចំណាយពេលជាច្រើន ដើម្បីរៀនឆ្លងផ្លូវនោះ មុនពេលគាត់អាចរៀនដើរ និងបើកឡានឆ្លងផ្លូវនោះ ដោយជោគជ័យ។
ការដើរឆ្លងផ្លូវប្រសព្វដ៏គ្រោះថ្នាក់អាចមានភាពស្មុកស្មាញ តែការឆ្លងកាត់បញ្ហាដ៏ស្មុកស្មាញក្នុងជីវិតអាចមានការពិបាកជាងនេះទៀត។ យើងមិនបានដឹងច្បាស់ អំពីស្ថានភាពរបស់អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១១៨ តែយើងអាចដឹងថា គាត់កំពុងមានការពិបាក បានជាគាត់ត្រូវអធិស្ឋាន។ គឺដូចដែលគាត់បានពោលថា “ខ្ញុំបានអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា
ដោយសេចក្តីវេទនារបស់ខ្ញុំ”(ខ.៥)។ ហើយយើងអាចដឹងច្បាស់ថា គាត់បានទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់ ព្រោះគាត់បានថ្លែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់កាន់ខាងខ្ញុំៗនឹងមិនខ្លាចអ្វីឡើយ”(ខ.៦)។
យើងមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច ពេលណាយើងត្រូវផ្លាស់ប្តូរការងារ ឬសាលារៀន ឬក៏ទីលំនៅ។ វាមិនមែនជារឿងចម្លែកទេ។ ការថប់បារម្ភកើតមាន ពេលណាសុខភាពយើងមានការចុះខ្សោយ ទំនាក់ទំនងមានការផ្លាស់ប្តូរ ឬមានការខាតបង់ប្រាក់កាសជាដើម។ តែយើងមិនត្រូវយល់ឃើញថា បញ្ហាប្រឈមទាំងនេះ ជាសញ្ញាបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់បានបោះបង់យើងចោលនោះទេ។ ពេលយើងទទួលរងសម្ពាធកាន់តែខ្លាំង ចូរយើងចូលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គកាន់តែញឹកញាប់ ដោយការអធិស្ឋានដ៏ជាប់លាប់។—ARTHUR JACKSON
តើមានការលំបាកអ្វីខ្លះ ដែលបាននាំអ្នកឲ្យចូលទៅជិតព្រះ? តើអ្នកអាចចែកចាយអំពីបទពិសោធន៍នៃជំនួយប្រកបដោយព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ ដល់នរណាខ្លះ?
ឱព្រះវរបិតា ប្រកបដោយព្រះគុណ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យទុកចិត្តព្រះអង្គ ពេលណាទូលបង្គំទទួលរងសម្ពាធ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : លេវីវិន័យ ១៤ និង ម៉ាថាយ ២៦:៥១-៧៥
