អធិស្ឋានក្នុងពេលដ៏ពិបាក
កាលណាចិត្តទូលបង្គំត្រូវបង្គ្រប នោះទូលបង្គំនឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់ពីចុងផែនដីផង។ ទំនុកដំកើង ៦១:២ លោករូស៊ែល មួរ(Russell Moore) ជាអ្នកនិពន្ធ និងទេវវិទូ ដែលពិពណ៌នាថា គាត់បានសង្កេតឃើញភាពស្ងាត់ជ្រងំគួរឲ្យភ័យខ្លាច បានកើតមានក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលកុមារកំព្រាមួយ នៅប្រទេសរុស្ស៊ី ជាកន្លែងដែលគាត់ចិញ្ចឹមក្មេងប្រុសៗ។ ក្រោយមក មានគេពន្យល់គាត់ថា កូនង៉ែតទាំងនោះបានឈប់យំ ដោយសារពួកគេបានដឹងខ្លួនថា គ្មាននរណាឆ្លើយតប ចំពោះការស្រែកយំរបស់ពួកគេទេ។ ពេលណាយើងស្ថិតក្នុងពេលដ៏ពិបាក យើងក៏អាចមានអារម្មណ៍ថា គ្មាននរណាម្នាក់ស្តាប់យើងឮផងដែរ។ ហើយដែលអាក្រក់បំផុតនោះ យើងក៏អាចមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់មិនបានស្តាប់ឮសម្រែករបស់យើង ឬទតមើលទឹកភ្នែកយើងឡើយ។ តែព្រះអង្គពិតជាស្តាប់ឮ និងទតឃើញមែន! ហេតុនេះហើយ យើងចាំបាច់ត្រូវទូលអង្វរ ដូចដែលមានចែងជាពិសេស ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើង។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានទូលអង្វរ សូមជំនួយពីព្រះ ហើយក៏បានទូលថ្វាយអំពីស្ថានភាពរបស់ខ្លួនដល់ព្រះអង្គ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៦១ ស្តេចដាវីឌបានទូលអង្វរដល់ព្រះអាទិកររបស់ទ្រង់ថា “កាលណាចិត្តទូលបង្គំត្រូវបង្គ្រប នោះទូលបង្គំនឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់ពីចុងផែនដីផង សូមនាំទូលបង្គំទៅឯថ្មដាដែលខ្ពស់ជាងទូលបង្គំ”(ខ.២)។ ស្តេចដាវីឌបានស្រែករកព្រះ ព្រោះទ្រង់ជ្រាបថា មានតែព្រះអង្គទេ ដែលជា “ទីជ្រកកោន” និងជា “ប៉មយ៉ាងមាំ” (ខ.៣)។ ការអធិស្ឋានទូលអង្វរ តាមគំរូបទគម្ពីរទំនុកដំកើង គឺបានបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់មានអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ ក៏ដូចជានឹកចាំ…
Read article