ទ្រង់កើតទុក្ខជាខ្លាំង បានជាទ្រង់អធិស្ឋានទទូចរឹតតែខ្លាំងឡើង ញើសទ្រង់ក៏ត្រឡប់ដូចជាដំណក់ឈាមដ៏ធំៗ ស្រក់ទៅដី។ លូកា ២២:៤៤
កាលខ្ញុំដើរកាត់តាមកន្លែងដាក់តាំងផ្ទាំងគំនូរ នៅប្រទេសស្កុតឡង់ ខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍ចំពោះផ្ទាំងគំនូររូបដើមអូលីវ ដែលវិចិត្រករហូឡង់ ឈ្មោះ វីនសិន វ៉ាន់ ហ្កក(Vincent van Gogh)បានគូរ។ អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តជាច្រើនបានជឿថា ស្នាដៃសិល្បៈនេះ បានទទួលការបណ្តាលចិត្តពីរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលបានចែងអំពីពេលដែលព្រះយេស៊ូវនៅសួនច្បារកេតសេម៉ានី នៅលើភ្នំដើមអូលីវ។ អ្វីដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់ចិត្តជាពិសេស នៅលើរូបគំនូរនោះ គឺចំណុចក្រហមតូចមួយ នៅក្នុងចំណោមរូបដើមអូលីវ។
គេបានហៅទីនោះថា ភ្នំដើមអូលីវ ព្រោះមានដើមអូលីវជាច្រើនដុះនៅជើងភ្នំនោះ។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងទៅទីនោះ ដើម្បីអធិស្ឋាន នៅយប់ដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថ្លែងទំនាយថា សាវ័កយូដាសនឹងក្បត់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គមានការឈឺចាប់ក្នុងព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំង ដោយជ្រាបថា ការក្បត់នេះនឹងនាំឲ្យព្រះអង្គសុគតនៅលើឈើឆ្កាង។ ពេលព្រះអង្គអធិស្ឋាន “ទទូចរឹតតែខ្លាំងឡើង ញើសទ្រង់ក៏ត្រឡប់ដូចជាដំណក់ឈាមដ៏ធំៗ ស្រក់ទៅដី”(លូកា ២២:៤៤)។ ការឈឺចាប់របស់ព្រះយេស៊ូវ បានកើតមានក្នុងសួនច្បារនោះ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គបានត្រៀមទទួលការឈឺចាប់ និងការបន្ទាបបន្ថោក នៅក្នុងការកាត់ទោសប្រហារជីវិតជាសាធារណៈដ៏អយុត្តិធម៌ ដែលនឹងនាំឲ្យព្រះអង្គហូរព្រះលោហិត នៅលើឈើឆ្កាងរហូតអស់ព្រះជន្ម នៅពេលរសៀលថ្ងៃសុក្រដ៏ប្រសើរនោះ។
ចំណុចពណ៌ក្រហម នៅលើផ្ទាំងគំនូររបស់លោក វ៉ាន ហ្កក បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ព្រះយេស៊ូវត្រូវរងទុក្ខជាច្រើន ហើយត្រូវគេបដិសេធន៍ផង(ម៉ាកុស ៨:៣១)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជ័យជម្នះដែលព្រះអង្គមានមកលើសេចក្តីស្លាប់ ថែមទាំងបានកែប្រែទុក្ខលំបាករបស់យើង ដោយធ្វើឲ្យវាក្លាយជាផ្នែកមួយនៃទិដ្ឋភាពដ៏ស្រស់ស្អាត នៃជីវិតយើងដែលព្រះអង្គកំពុងតែកែច្នៃ។—LISA M. SAMRA
ហេតុអ្វីអ្នកចាំបាច់ត្រូវនឹកចាំ អំពីទុក្ខវេទនារបស់ព្រះយេស៊ូវ? តើគំរូរបស់ព្រះអង្គបានជួយអ្នកដូចម្តេចខ្លះ ពេលដែលអ្នករងទុក្ខ?
ឱព្រះយេស៊ូវ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការស្ម័គ្រព្រះទ័យរងទុក្ខ រហូតអស់ព្រះជន្ម ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំអាចមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច។
To learn more about Jesus’ example for us, visit ODBU.org/NT111.
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ: ១សាំយ៉ូអែល ៧-៩ និង លូកា ៩:១៨-៣៦
