ដ្បិតយើងខ្ញុំដែលនៅក្នុងត្រសាលនេះ យើងថ្ងូរមែន ដោយមានបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់។ ២កូរិនថូស ៥:៤
មានពេលមួយមិត្តភក្ដិខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះប៉ុល(Paul) បានប្រាប់ខ្ញុំថា រោងថ្វាយបង្គំរបស់គាត់មានភាពចាស់ទ្រុឌទ្រោមណាស់។ គាត់ជាគ្រូគង្វាល ប្រចាំព្រះវិហារមួយកន្លែង នៅទីក្រុងណៃរូប៊ី ប្រទេសកេនយ៉ា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០១៥មក ពួកជំនុំគាត់បានជួបជុំគ្នាថ្វាយបង្គំព្រះរៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ក្នុងសំណងប្រក់តង់។ ថ្មីនេះ គាត់បានសរសេរសារផ្ញើមកខ្ញុំថា ឥឡូវនេះ រោងថ្វាយបង្គំរបស់គាត់បានរហែកដាច់ ហើយពេលភ្លៀងធ្លាក់មកម្តងៗ មានទឹកលិចពីលើដំបូលមក។
ពាក្យពេចន៍របស់មិត្តភក្ដិខ្ញុំម្នាក់នេះ អំពីភាពទន់ខ្សោយរបស់រោងថ្វាយបង្គំគាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីប្រសាសន៍របស់សាវ័កប៉ុល អំពីភាពផុយស្រួយនៃជីវិតរបស់យើងជាមនុស្ស។ គាត់ថា “ទោះបើមនុស្សខាងក្រៅរបស់យើងខ្ញុំ កំពុងតែពុករលួយទៅក៏ពិតមែន…ដ្បិតយើងខ្ញុំដែលនៅក្នុងត្រសាលនេះ យើងថ្ងូរមែន ដោយមានបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់”(២កូរិនថូស ៤:១៦ ៥:៤)។
យើងបានដឹងតំាងពីក្មេងមកថា ជីវិតយើងមានភាពផុយស្រួយ តែយើងមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីរឿងនេះ ពេលយើងមានវ័យកាន់តែចាស់។ ជាការពិតណាស់ ពេលវេលាបានលួចយកអ្វីៗជាច្រើនចេញពីយើង។ យុវភាពដ៏ស្រស់ស្រាយរបស់យើង បានចុះចាញ់ដោយស្ទាក់ស្ទើរ នៅចំពោះភាពចាស់ជរា(មើលសាស្តា ១២:១-៧)។ រូបកាយរបស់យើងមានភាពចាស់ទ្រុឌទ្រោមបន្តិចម្តងៗ មិនខុសពីរោងថ្វាយបង្គំរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំឡើយ។
តែតង់ដែលទ្រុឌទ្រោម មិនចាំបាច់ត្រូវមានលក្ខណៈដូចជំនឿដែលមានភាពអន់ថយនោះទេ។ សេចក្តីសង្ឃឹម និងចិត្តរបស់យើងមិនត្រូវអន់ខ្សោយ ទៅតាមអាយុរបស់យើងឡើយ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា “ហេតុនោះយើងខ្ញុំមិនណាយចិត្តឡើយ”(២កូរិនថូស ៤:១៦)។ ព្រះដែលបានបង្កើតរូបកាយយើងមក ព្រះអង្គក៏បានគង់នៅក្នុងចិត្តយើងម្នាក់ៗតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ។ បើត្រសាលដែលជាទីលំនៅរបស់យើងខ្ញុំ នៅផែនដីនេះ ត្រូវបំផ្លាញវេលាណា នោះយើងខ្ញុំមានវិមាន ដែលមកពីព្រះ មិនមែនធ្វើនឹងដៃទេ គឺនៅលើស្ថានសួគ៌វិញ ជាវិមាននៅជាប់អស់កល្បជានិច្ច(៥:១)។—ARTHUR JACKSON
តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ពេលដែលបានដឹងថាព្រះគ្រីស្ទគង់នៅក្នុងចិត្តអ្នក ដោយព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ(៥:៥)? ពេលដែលអ្នកមានទុក្ខលំបាក តើការអធិស្ឋានមានប្រយោជន៍យ៉ាងណាខ្លះសម្រាប់អ្នក?
ឱព្រះវរបិតា ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការបន្តគង់នៅជាមួយយើងខ្ញុំ។ ពេលណាទូលបង្គំមានការលំបាកខាងសាច់ឈាម សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យទុកចិត្តព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលទូលបង្គំទន្ទឹងរង់ចាំទីលំនៅដ៏ស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ច។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈ១ឆ្នាំ : ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៤-១៥ និង លូកា ២២:២១-៤៦
