ព្រះទ្រង់ចាំឈ្មោះរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ
កុំឲ្យខ្លាចឡើយ ដ្បិតអញបានលោះឯងហើយ អញបានហៅចំឈ្មោះឯង ឯងជារបស់ផងអញ។ អេសាយ ៤៣:១ នៅថ្ងៃអាទិត្យ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមធ្វើការ ជាអ្នកដឹកនាំយុវជន នៅព្រះវិហារមួយ ហើយក៏បានជួបយុវជនជាច្រើន ខ្ញុំក៏បានជជែកជាមួយក្មេងជំទង់ម្នាក់ ដែលកំពុងអង្គុយនៅក្បែរម្តាយរបស់នាង។ ពេលខ្ញុំជំរាបសួរក្មេងស្រីដែលអឹមអៀន ដោយទឹកមុខញញឹម ខ្ញុំក៏បានហៅឈ្មោះនាង ហើយសួរនាងថា សុខសប្បាយទេ។ នាងក៏បានងើបមុខ ហើយបើកភ្នែកធំៗ។ នាងក៏បានញញឹមផងដែរ ហើយនិយាយដោយសម្លេងដ៏តូចឆ្មាថា “លោកគ្រូ ចាំឈ្មោះខ្ញុំដែរ?” គាត់សប្បាយចិត្តណាស់ ដែលមានគេចាំឈ្មោះគាត់ នៅពេលដែលគាត់ប្រហែលកំពុងមានអារម្មណ៍ថា គាត់ជាមនុស្សតូចទៀប ក្នុងពួកជំនុំដែលសំបូរមនុស្សចាស់។ យើងក៏មានការរាប់អានគ្នា ដោយទំនុកចិត្ត។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា មានគេមើលគាត់ឃើញ និងឲ្យតម្លៃគាត់។ ក្នុងបទគម្ពីរ អេសាយ ៤៣ ព្រះអម្ចាស់បានប្រើហោរាអេសាយ ឲ្យទៅប្រកាសព្រះរាជសារ ដែលមានន័យស្រដៀងនេះផងដែរ ទៅកាន់ពួកអ៊ីស្រាអែលថា ព្រះទ្រង់បានទតឃើញ និងឲ្យតម្លៃពួកគេ។ សូម្បីតែក្នុងពេលពួកគេរស់នៅជាឈ្លើយសឹក និងនៅវាលរហោស្ថាន ក៏ព្រះទ្រង់ទតឃើញ និងហៅឈ្មោះពួកគេ(ខ.១)។ ពួកគេមិនមែនជាអ្នកក្រៅ តែជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ។ ទោះពួកគេប្រហែលមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់បានបោះបង់ពួកគេចោល ក៏ពួកគេនៅតែ “មានតម្លៃ” ហើយព្រះអង្គនៅតែស្រឡាញ់ពួកគេ(ខ.៤)។ ហើយទន្ទឹមនឹងពេលដែលព្រះអង្គបានរំឭកថា…
Read article