ឥឡូវនេះ មិនមានសល់អ្វីទៀតទេ
ទីក្រុងដែលពីដើមមានពេញដោយមនុស្ស ឥឡូវបានត្រមោចនៅយ៉ាងណាហ្ន៎។ បរិទេវ ១:១ បងប្អូនខ្ញុំប្រុសៗ និងក្រុមគ្រួសាររបស់យើង បានចំណាយពេលមួយថ្ងៃ ដើម្បីរើរបស់របររបស់ឪពុកម្តាយយើង ចេញពីផ្ទះដែលយើងធ្លាប់រស់នៅជុំគ្នាកាលពីក្មេង។ នៅពេលល្ងាច យើងក៏បានវិលត្រឡប់មកប្រមូលរបស់របរចុងក្រោយ ហើយក៏បានដឹងថា ពេលនោះជាពេលចុងក្រោយរបស់ក្រុមគ្រួសារយើងក្នុងផ្ទះនោះ ដូចនេះ យើងក៏បានថតរូបជុំគ្នា នៅរានហាលក្រោយផ្ទះ។ ម្តាយខ្ញុំបានងាកមករកខ្ញុំ ហើយនិយាយថា “ឥឡូវនេះ មិនមានអ្វីនៅសល់ក្នុងផ្ទះនេះទៀតទេ”។ ពាក្យពេចន៍នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំស្ទើរតែទប់ទឹកភ្នែកមិនជាប់។ ផ្ទះដែលមានអនុស្សាវរីយ៍រយៈពេល៥៤ឆ្នាំ បានក្លាយជាផ្ទះទទេហើយ។ ខ្ញុំក៏ខំឃាត់ខ្លួនឯងមិនឲ្យគិតអំពីរឿងនេះទៀត។ ការឈឺចាប់ក្នុងចិត្តខ្ញុំបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពាក្យពេចន៍របស់ហោរាយេរេមា ក្នុងបទគម្ពីរបរិទេវ ដែលបានពោលថា “ទីក្រុងដែលពីដើមមានពេញដោយមនុស្ស ឥឡូវបានត្រមោចនៅយ៉ាងណាហ្ន៎”(១:១)។ ភាពខុសប្លែកគ្នាដ៏សំខាន់រវាងរឿងរបស់ខ្ញុំ និងរឿងរបស់ទីក្រុងយេរូសាឡិម គឺស្ថិតនៅត្រង់ចំណុចដែរថា ទីក្រុងយេរូសាឡិមប្រែជាទទេ ដោយសារអំពើបាបជាច្រើនរបស់ទីក្រុងនេះ(ខ.៥)។ ព្រះទ្រង់បាននិរទេសរាស្រ្តទ្រង់ ទៅទីក្រុងបាប៊ីឡូន ព្រោះពួកគេបានបះបោរទាស់ព្រះអង្គ ហើយមិនព្រមប្រែចិត្ត(ខ.១៨)។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំបានរើផ្ទះ មិនមែនដោយសារយើងបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបណាមួយនោះទេ តែយ៉ាងហោចណាស់ បានទទួលផលប៉ះពាល់ដោយប្រយោលពីអំពើបាប។ តែចាប់តាំងពីពេលដែលលោកអ័ដាមធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប ក្នុងសួនច្បារអេដែន សុខភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ៗមានអន់ខ្សោយបន្តិចម្តងៗ ពេលពួកគេមានវ័យកាន់តែចាស់។ ពេលយើងមានវ័យចាស់ ជាធម្មតា យើងចង់រស់នៅក្នុងផ្ទះដែលយើងងាយស្រួលមើលថែ។ ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់អនុស្សាវរីយ៍ ដែលបានធ្វើឲ្យផ្ទះចាស់របស់យើង ក្លាយជាទីកន្លែងពិសេស។ ការឈឺចាប់…
Read article