សូមអាន ២ធីម៉ូថេ ១:៦-១៤
ដ្បិតព្រះទ្រង់មិនបានប្រទានឲ្យយើងមានវិញ្ញាណ ដែលតែងតែខ្លាចឡើយ គឺឲ្យមានវិញ្ញាណដ៏មានអំណាច សេចក្តីស្រឡាញ់ និងប្រាជ្ញានឹងធឹងវិញ។ ២ធីម៉ូថេ ១:៧
កាលលោកផាកឃ័រ ផាម័រ(Parker Palmer) ជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីល្បាញ ថ្លែងសន្ទរកថា ទៅកាន់និស្សិត នៅថ្ងៃទទួលសញ្ញាប័ត្រ គាត់បានលើកទឹកចិត្តនិស្សិតទាំងនោះ ឲ្យធ្វើការលះបង់សម្រាប់ពិភពលោក ដោយចិត្តបើកចំហ និងសប្បុរស។ គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “គ្មានមនុស្សជិតស្លាប់ណា ដែលនិយាយថា «ខ្ញុំមានចិត្តសប្បាយរីករាយណាស់ ដែលបានរស់នៅជាមនុស្សអាត្មានិយម ដែលបម្រើ និងការពារតែប្រយោជន៍ខ្លួនឯង»”។
ប៉ុន្តែ លោកផាកឃ័រមានប្រសាសន៍ទៀតថា ការរស់នៅយ៉ាងដូចនេះ នឹងនាំឲ្យយើងដឹងថា មានរឿងតិចណាស់ដែលយើងបានដឹង ហើយយើងពិតជាងាយបរាជ័យប៉ុណ្ណា។ ការលះបង់ដើម្បីបម្រើពិភពលោក តម្រូវឲ្យមានផ្នត់គំនិត ដូច “អ្នកដែលចាប់ផ្តើមថ្មី” ដើម្បីដើរទៅមុខ ចូលទៅក្នុងអ្វីដែលអ្នកមិនស្គាល់ ហើយប្រថុយនឹងការដួលចុះ ម្តងហើយម្តងទៀត ហើយបន្ទាប់មក ក្រោកឈរឡើងវិញ ដើម្បីរៀនសូត្រម្តងហើយម្តងទៀត”។
ទាល់តែជីវិតយើងបានសង់ឡើង នៅលើគ្រឹះនៃព្រះគុណព្រះ ទើបយើងអាចរកឃើញសេចក្តីក្លាហាន ដើម្បីជ្រើសរើសយកជីវិត ដែលមានចិត្តសប្បុរស ដោយចិត្តបើកចំហ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានពន្យល់លោកធីម៉ូថេ ជាសិស្សរបស់គាត់ថា យើងអាច “ដាស់តឿនអំណោយទាន”(២ធីម៉ូថេ ១:៦) ហើយប្រើអំណោយទានក្នុងការរស់នៅ ពេលយើងនឹកចាំថា គឺព្រះគុណព្រះទេ ដែលបានសង្គ្រោះ និងត្រាស់ហៅយើង ឲ្យរស់នៅក្នុងជីវិតដែលមានគោលបំណង(ខ.៩)។ ព្រះចេស្ដាព្រះអង្គប្រទានយើងនូវចិត្តក្លាហាន ដើម្បីជម្នះការល្បួងដែលនាំឲ្យយើងរស់នៅក្នុងការភ័យខ្លាច ដើម្បីឲ្យយើងមានវិញ្ញាណដ៏មានអំណាច មានសេចក្តីស្រឡាញ់ និងប្រាជ្ញានឹងធឹងវិញ(ខ.៧)។ តែព្រះគុណព្រះអង្គលើកយើងឡើង ពេលយើងដួលចុះ ដើម្បីឲ្យយើងអាចបន្តដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយពេញមួយជីវិត ជាប់ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ(ខ.១៣-១៤)។—Monica La Rose
តើមានអ្វីនាំអ្នកឲ្យរស់នៅ ដោយការភ័យខ្លាច? តើព្រះគុណ និងព្រះចេស្ដាព្រះ បានជួយអ្នកឲ្យរស់នៅ ថ្វាយព្រះអង្គ ដោយចិត្តក្លាហានកាន់តែខ្លាំងយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលយើងខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវរស់នៅ ដោយការភ័យខ្លាច។ សូមព្រះអង្គជួយយើងខ្ញុំ ឲ្យរស់នៅដោយចិត្តក្លាហាន តាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ទំនុកដំកើង ១១៦-១១៨ និង ១កូរិនថូស ៧:១-១៩
