ទំនុកដំកើង ៦១
ទូលបង្គំនឹងអាស្រ័យនៅក្នុងពន្លារបស់ទ្រង់ជានិច្ច ទូលបង្គំនឹងជ្រកនៅទីកំបាំង ក្រោមស្លាបទ្រង់។ ទំនុកដំកើង ៦១:៤
មានសត្វក្ងានព្រៃកាណាដាបួនប្រាំគ្រួសារ មានកូនក្ងានតូចៗ ក្នុងស្រះ នៅក្បែរតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ។ កូនក្ងានតូចៗទាំងនោះមានរោមស្រមូវៗ និងគួរឲ្យស្រឡាញ់ណាស់។ ខ្ញុំពិបាកឃាត់ខ្លួនឯងមិនឲ្យមើលពួកវា ពេលណាខ្ញុំដើរលេង ឬរត់ហាត់ប្រាណនៅជុំវិញស្រះទឹកនោះ។ តែខ្ញុំបានរៀនជៀសវាងការមើលពួកវាចំភ្នែក និងព្យាយាមនៅឲ្យឆ្ងាយពីពួកវា ពុំនោះទេ មេបារបស់ពួកវាអាចសង្ស័យថា ខ្ញុំមានបំណងមិនល្អ អាចនាំឲ្យពួកវានឹងបញ្ចេញសម្លេងគំរាម ហើយដេញខ្ញុំ។
ព្រះគម្ពីរក៏បានប្រើទិដ្ឋភាពរបស់សត្វការពារកូនតូចរបស់ខ្លួន ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលមានភាពស្រទន់ និងមានការការពារ សម្រាប់កូនព្រះអង្គ(ទំនុកដំកើង ៩១:៤)។ ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៦១ ស្តេចដាវីឌហាក់ដូចជាកំពុងស្រេកឃ្លានការថែរក្សារបស់ព្រះអង្គយ៉ាងដូចនេះផងដែរ។ ទ្រង់បានពិពណ៌នាថា ព្រះអម្ចាស់ជា “ជាទីជ្រកឲ្យទូលបង្គំ គឺជាប៉មយ៉ាងមាំ” (ខ.៣) តែកាលណាចិត្តទ្រង់ត្រូវបង្គ្រប នោះទ្រង់ពោលថា “ទូលបង្គំនឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់ពីចុងផែនដីផង សូមនាំទូលបង្គំទៅឯថ្មដាដែលខ្ពស់ជាងទូលបង្គំ”(ខ.២)។ ទ្រង់ចង់ជ្រកនៅទីកំបាំង ក្រោមស្លាបព្រះអម្ចាស់សារជាថ្មី(ខ.៤)។
ពេលដែលស្តេចដាវីឌបានថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់ នូវការឈឺចាប់ និងការស្រេកឃ្លានការប្រោសឲ្យជា ទ្រង់ក៏មានការកម្សាន្តចិត្ត ដោយបានដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ស្តាប់ឮទ្រង់អធិស្ឋាន(ខ.៥)។ ដោយសារសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះអម្ចាស់ នោះទ្រង់ដឹងថា ទ្រង់នឹងច្រៀងសរសើរដល់ព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ជាដរាប(ខ.៨)។
ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងបានឃ្លាតចេញឆ្ងាយពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ យើងអាចរត់មករកព្រះហស្តព្រះអង្គវិញ ដើម្បីទទួលការធានាថា សូម្បីតែក្នុងពេលយើងឈឺចាប់ក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែគង់នៅជាមួយយើង ការពារ និងថែរក្សាយើង ដូចបក្សីការពារកូនតូចរបស់ខ្លួនផងដែរ។—Monica La Rose
តើអ្នកមានការលើកទឹកចិត្តប៉ុណ្ណា ពេលដែលបាននឹកចាំអំពីការការពារ ដែលព្រះអង្គមានសម្រាប់អ្នក? តើអ្នកបានដកពិសោធន៍ជាមួយនឹងការថែរក្សារបស់ព្រះអង្គ ដូចម្តេចខ្លះ?
ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះទូលបង្គំ ដែលមានការការពារ។ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យបានសម្រាក យ៉ាងសុខសាន្តក្នុងការថែរក្សាដ៏ស្រទន់របស់ព្រះអង្គ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : យេរេមា ២២-២៣ និង ទីតុស ១
