អេភេសូរ ៤:១៥-១៦,២២-៣២
ដែលរូបកាយទាំងមូលបានផ្គុំ ….បានបង្កើនឡើង ដើម្បីនឹងស្អាងខ្លួន ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់។ អេភេសូរ ៤:១៦
ពេលណាយើងគិតអំពីការរកស៊ី តាមធម្មតា សេចក្តីសប្បុរស និងការមានចិត្តល្អ មិនមែនជាគុណធម៌ ដែលលេចឡើងក្នុងគំនិតយើងមុនគេនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ យោងតាមលោកចេមស៍ រី(James Rhee) ដែលជាសហគ្រិន គាត់យល់ឃើញថា យើងគួរតែគិតអំពីគុណធម៌ទាំងនេះមុនគេ។ តាមបទពិសោធន៍របស់លោកចេមស៍ ជានាយកប្រតិបត្តិរបស់ក្រុមហ៊ុនមួយ ដែលហៀបនឹងក្ស័យធុន ការដាក់អាទិភាពមកលើ “ការមានចិត្តល្អ” ដែលជា “វប្បធម៌នៃសេចក្តីសប្បុរស” និងវិញ្ញាណនៃការចែករំលែក បានជួយក្រុមហ៊ុនគាត់ឲ្យរួចផុតពីការក្ស័យធុន និងបាននាំឲ្យមានការរីកចម្រើនយ៉ាងខ្លាំង។ ការយកគុណធម៌ទាំងនេះជាអាទិភាព បាននាំមនុស្សមានក្តីសង្ឃឹម និងមានចិត្តចង់រួបរួម មានគំនិតថ្មីៗ និងដោះស្រាយបញ្ហា។ លោករីបានពន្យល់ថា “ការមានចិត្តល្អ… គឺជាទ្រព្យដ៏ពិត ដែលអាចបង្កើន និងពង្រីកឲ្យកាន់តែធំឡើង”។
ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ យើងក៏ងាយនឹងគិតអំពីគុណធម៌ដទៃទៀត មុននឹងគិតអំពីគុណធម៌ទាំងនេះ។ ប៉ុន្តែ ដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀន យើងមិនត្រូវមើលរំលងគុណធម៌ទាំងនេះឡើយ។
ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅអ្នកជឿថ្មី គាត់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា គោលបំណងនៃការរស់នៅរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺដើម្បីផ្លាស់ប្រែ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណ ឲ្យក្លាយជាអវយវៈដែលពេញវ័យរបស់រូបកាយព្រះគ្រីស្ទ(អេភេសូរ ៤:១៥)។ ហេតុនេះហើយ ពាក្យសម្ដី និងការប្រព្រឹត្តរបស់យើងអាចមានតម្លៃទៅបាន ទាល់តែយើងបានស្អាងចិត្តអ្នកដទៃ ដោយពាក្យសម្ដី និងការប្រព្រឹត្តនោះ(ខ.២៩)។ ការផ្លាស់ប្រែក្នុងព្រះយេស៊ូវអាចកើតមាន តាមរយៈការដាក់អាទិភាពជាប្រចាំថ្ងៃ មកលើការមានចិត្តសប្បុរសនឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំងមានចិត្តទន់សន្តោស ហើយអត់ទោសឲ្យគ្នា(ខ.៣២)។
ពេលណាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនាំយើងទៅរកអ្នកជឿដទៃទៀត យើងអាចមានការលូតលាស់ និងពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ ពេលណាយើងបានរៀនសូត្រពីគ្នាទៅវិញទៅមក។—Monica La Rose
ហេតុអ្វី យើងច្រើនតែមើលរំលងផលប្រយោជន៍ នៃ “ការមានចិត្តល្អ”? តើអ្នកអាចចម្រើនឡើងយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ ក្នុងការដាក់អាទិភាពមកលើសេចក្តីសប្បុរស?
ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គបង្រៀនទូលបង្គំជារៀងរាល់ថ្ងៃ អំពីការអ្វីដែលពិតជាសំខាន់ គឺសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលបានបង្ហាញចេញមកតាមរយៈព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : អេសេគាល ៤២-៤៤ និង ១យ៉ូហាន ១
