សុភាសិត ១៨:១០-១៥
ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា ជាប់ប៉មមាំមួន មនុស្សសុចរិតរត់ចូលទៅពឹងជ្រក ហើយមានសេចក្តីសុខ។ សុភាសិត ១៨:១០
កាលខ្ញុំទៅលេងសួនទឹក ជាមួយមិត្តភក្តិមួយចំនួន យើងបានលេងល្បែងកម្សាន្ត ដោយឆ្លងកាត់ឧបសគ្គជាទម្រដែលគេសប់ខ្យល់ឲ្យប៉ោង ឲ្យអាចដើរពីលើបាន។ ទម្រទាំងនោះមានរូបរាងប៉ោងៗ និងរអិល ធ្វើឲ្យយើងស្ទើរតែមិនអាចដើរត្រង់ខ្លួន។ ខណៈពេលដែលយើងផ្លាស់ទីទៅមុខញ័រៗ កាត់តាមច្រក ជ្រលង និងស្ពានមួយចំនួន យើងក៏បានស្រែកឡើងភ្លាត់មាត់ ពេលដែលយើងធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទឹកភ្លាមៗ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ បន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់ការឆ្លងកាត់ឧបសគ្គបានមួយវគ្គហើយ មិត្តភក្តិខ្ញុំហត់យ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់ផ្អែកទៅលើ “ប៉ម” ដើម្បីដកដង្ហើមឲ្យបាត់ហត់។ ភ្លាមៗនោះ វាក៏បានបត់ទៅក្រោយ ដោយសារទម្ងន់ខ្លួនរបស់គាត់ ធ្វើឲ្យគាត់ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទឹកម្តងទៀត។
ប៉មនៅសួនទឹក ត្រូវគេបញ្ចូលខ្យល់ឲ្យប៉ោងសម្រាប់ការកម្សាន្តសប្បាយ តែនៅក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរ ប៉មគឺជាសំណង់ដ៏រឹងមាំ សម្រាប់ការការពារ ឲ្យរួចផុតពីខ្មាំងសត្រូវ។ បទគម្ពីរពួកចៅហ្វាយ ៩:៥០-៥១ បានពិពណ៌នា អំពីការដែលអ្នកក្រុងថេបេសបានរត់ចូលទៅជ្រក ក្នុង “ប៉មដ៏រឹងមាំមួយ” ដើម្បីការពារខ្លួនពីការវាយប្រហាររបស់ស្តេចអ័ប៊ីម៉្មាឡិច មកលើទីក្រុងរបស់ពួកគេ។ ក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ១៨:១០ អ្នកនិពន្ធបាននិយាយអំពីប៉មដ៏រឹងមាំ ដើម្បីពិពណ៌នាឲ្យគេដឹងថា ព្រះអម្ចាស់ជានរណា គឺជាអ្នកដែលជួយសង្គ្រោះអស់អ្នកដែលទុកចិត្តព្រះអង្គ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជួនកាល យើងមិនបានពឹងផ្អែកទៅលើប៉មដ៏រឹងមាំរបស់ព្រះអម្ចាស់ ពេលដែលយើងមានភាពទន់ខ្សោយ ឬដួលចុះទេ ផ្ទុយទៅវិញ យើងស្វែងរកសុវត្ថិភាព និងភាពនឹងនរ នៅក្នុងអ្វីផ្សេងវិញ ដែលមានដូចជា អាជីព ទំនាក់ទំនង ឬភាពសុខស្រួលផ្លូវកាយ។ យើងមិនខុសពីអ្នកមាន ដែលស្វែងរកភាពរឹងមាំ នៅក្នុងទ្រព្យសម្បត្តិ(ខ.១១)។ ប៉ុន្តែ ដែលប៉មនៅសួនទឹកមិនអាចទ្រទម្ងន់របស់មិត្តភក្តិខ្ញុំជាយ៉ាងណា នោះរបស់ទាំងអស់នេះក៏មិនអាចផ្តល់ឲ្យយើងនូវអ្វីដែលយើងពិតជាត្រូវការ។ ព្រះទ្រង់មានគ្រប់ចេស្តា និងគ្រប់គ្រង់ស្ថានភាពទាំងអស់។ មានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាចផ្តល់ឲ្យយើងនូវការកម្សាន្តចិត្ត និងសុវត្ថិភាពពិតប្រាកដ។—Jasmine Goh
តើអ្នកកំពុងផ្អែកទៅលើប៉មមួយណា? តើអ្នកអាចរំឭកខ្លួនឯងដូចម្តេចខ្លះ ឲ្យរត់ទៅរកព្រះអង្គ ដែលជាប៉មដ៏រឹងមាំ?
ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យរត់ទៅរកព្រះអង្គ ជាជាងរត់ទៅរកអ្វីផ្សេង ដើម្បីឲ្យបានភាពសុខស្រួល និងសុវត្ថិភាព។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ហូសេ ៩-១១ និង វិវរណៈ ៣
