ទំនុកដំកើង ៦៥:៨-១៣
ឯច្រកភ្នំទាំងប៉ុន្មាន នោះក៏មានស្រូវដាសពាសពេញ ទីទាំងនោះបន្លឺឡើង ដោយអំណរ ហើយក៏ច្រៀងផង។ ទំនុកដំកើង ៦៥:១៣
ខ្ញុំបាននិយាយកំប្លែងជាញឹកញាប់ ជាមួយម្តាយក្មេកខ្ញុំ អំពីសមត្ថភាពរបស់គាត់ ក្នុងការជជែកជាមួយសត្វឆ្កែរបស់គាត់។ គាត់ឆ្លើយតបចំពោះសម្លេងព្រូសរបស់ពួកវា ដោយការយល់ចិត្ត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ គាត់ និងម្ចាស់ឆ្កែផ្សេងទៀត ក៏ប្រហែលជារៀនស្តាប់សម្លេងសើចរបស់សត្វឆ្កែរបស់ខ្លួនផងដែរ។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានរកឃើញថា សត្វជាច្រើន រួមមានសត្វឆ្កែ សត្វគោ សត្វកញ្ជ្រោង សត្វឆ្មាទឹក និងសេក សុទ្ធតែមានសំណើច ជា “សញ្ញានៃភាពរីករាយ ដែលបង្ហាញចេញជាសម្លេង”។ ការស្គាល់សម្លេងទាំងអស់នេះច្បាស់ ជួយឲ្យគេអាចញែកឲ្យដាច់រវាងអាកប្បកិរិយារីករាយ និងអាកប្បកិរិយាកំហឹងរបស់សត្វ ដែលមនុស្សអាចមានការយល់ច្រឡំ។
ការដែលសត្វបង្ហាញចេញនូវសំណើច និងភាពសប្បាយរីករាយ បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការបើកបង្ហាញដ៏រីករាយ អំពីការដែលស្នាព្រះហស្តដទៃទៀតអាចសរសើរដំកើងព្រះ តាមរបៀបផ្សេងៗរៀងខ្លួន។ ខណៈពេលដែលស្តេចដាវីឌក្រឡេកមើលជុំវិញខ្លួនទ្រង់ ទ្រង់សង្កេតឃើញថា “អស់ទាំងទួលក៏ព័ទ្ធដោយសេចក្តីអំណរដែរ” ហើយច្រកភ្នំទាំងប៉ុន្មាន នោះក៏មានស្រូវដាសពាសពេញទីទាំងនោះ “បន្លឺឡើង ដោយអំណរ ហើយក៏ច្រៀងផង”(ទំនុកដំកើង ៦៥:១២-១៣)។ ស្តេចដាវីឌបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះទឹកដី និងធ្វើឲ្យចម្រើនឡើង ដោយប្រទានសម្រស់ និងអាហារ។
ទោះអ្វីៗនៅជុំវិញខ្លួនយើង ហាក់ដូចជាមិន “ច្រៀង” ដូចមនុស្សក៏ដោយ ក៏ពួកវាបានធ្វើបន្ទាល់ ចំពោះព្រះរាជកិច្ចដ៏សកម្មរបស់ព្រះអម្ចាស់ ក្នុងការបង្កើតពួកវាមក ហើយអញ្ជើញយើងឲ្យលើកសម្លេងឡើង ថ្វាយការសរសើរដល់ព្រះអង្គ។ ក្នុងនាមយើងជាផ្នែកមួយនៃផែនដី ចូរយើងបានពេញដោយ “ភាពស្ញប់ស្ញែងចំពោះភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ” ហើយឆ្លើយតបចំពោះព្រះអង្គ ដោយ “បទចម្រៀងនៃក្តីអំណរ”(ខ.៨)។ យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងស្តាប់ឮ ហើយយល់។—Kirsten Holmberg
តើអ្វីៗនៅជុំវិញខ្លួនយើង បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យសរសើរដំកើងព្រះដូចម្តេចខ្លះ? តើអ្នកបានឃើញស្នាព្រះហស្តព្រះអង្គ សរសើរដំកើងព្រះអង្គនៅកន្លែងណាទៀត?
ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានបន្តព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងស្នាព្រះហស្តព្រះអង្គ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : ១សាំយ៉ូអែល ១៧:១៨ និង លូកា ១១:១-២៨
