ព្យាយាមក្នុងការអធិស្ឋាន
កូល៉ុស ៤:២-៦,១២-១៣ ចូរព្យាយាមក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន ទាំងចាំយាមក្នុងសេចក្តីនោះឯង ដោយពាក្យអរព្រះគុណ។ កូល៉ុស ៤:២ ថ្ងៃមួយ ដូនចាស់ម្នាក់បានប្រាប់ លោកលូ(Lu) ជាមិត្តភក្តិខ្ញុំថា “ខ្ញុំបានអធិស្ឋានឲ្យអ្នក៥០ឆ្នាំហើយ”។ មិត្តភក្តិខ្ញុំបានមើលមុខដូនចាស់ ដោយការដឹងគុណយ៉ាងខ្លាំង។ កាលនោះ មិត្តភក្តិខ្ញុំទៅលេងភូមិមួយ នៅប្រទេសប៊ុលហ្ការី ជាកន្លែងដែលឪពុកគាត់បានចម្រើនវ័យធំឡើង ហើយបានចាកចេញ ក្នុងវ័យជំទង់។ ដូនចាស់ ជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ជាអ្នកជិតខាងរបស់តាយាយរបស់លោកលូ។ គាត់បានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានឲ្យលោកលូ ចាប់តាំងពីពេលដែលគាត់បានទទួលដំណឹងថា លោកលូបានចាប់កំណើត ក្នុងប្រទេស នៅឯនាយសមុទ្រ។ សព្វថ្ងៃនេះ ប្រហែលពាក់កណ្តាលសតវត្សរ៍ក្រោយមក លោកលូបានឈានចូលលេងភូមិនោះ ក្នុងការធ្វើដំណើរសម្រាប់មុខជំនួញរបស់គាត់ ហើយគាត់ក៏បានជជែកជាមួយមនុស្សមួយក្រុមនៅទីនោះ អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់។ លោកលូបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ នៅពេលគាត់ជិតឈានចូលដល់វ័យ៣០ឆ្នាំ ហើយនៅពេលដែលដូនចាស់ចូលមកជិតគាត់ គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះឥទ្ធិពលនៃការអធិស្ឋានដ៏ជាប់លាប់របស់ដូនចាស់ ដែលបាននាំឲ្យគាត់ទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។ យើងមិនអាចដឹងច្បាស់ថា ការអធិស្ឋានរបស់យើងមានឥទ្ធិពលប៉ុណ្ណា នៅលើផែនដីនេះទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបង្គាប់យើងថា “ចូរព្យាយាមក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន ទាំងចាំយាមក្នុងសេចក្តីនោះឯង ដោយពាក្យអរព្រះគុណ”(កូល៉ុស ៤:២)។ កាលសាវ័កប៉ុលសរសេរពាក្យពេចន៍ទាំងអស់នេះ នៅក្នុងសំបុត្រផ្ញើទៅអ្នកជឿក្នុងទីក្រុងកូល៉ុស គាត់ក៏បានសូមឲ្យគេអធិស្ឋានឲ្យគាត់ផងដែរ ដើម្បីឲ្យព្រះអម្ចាស់ “បើកទ្វារ” ឲ្យគាត់ផ្សាយព្រះបន្ទូល…
Read article