«ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់បានលោះយើងរាល់គ្នាឲ្យរួចពីសេចក្តីបណ្ដាសារបស់ក្រឹត្យវិន័យ ដោយទ្រង់ត្រូវបណ្ដាសាជំនួសយើងរាល់គ្នា (ដ្បិតមានសេចក្តីចែងទុកមកថា «ត្រូវបណ្ដាសាហើយ អ្នកណាដែលត្រូវព្យួរនៅលើឈើ») ដើម្បីឲ្យពររបស់លោកអ័ប្រាហាំ បានមកដល់អស់ទាំងសាសន៍ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ប្រយោជន៍ឲ្យយើងបានទទួលសេចក្តីសន្យា គឺជាព្រះវិញ្ញាណ ដោយសារសេចក្តីជំនឿ» (កាឡាទី ៣:១៣-១៤)។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ព្រោះព្រះអង្គបានរំដោះយើងឲ្យរួចផុតពីបណ្ដាសាដ៏ធំបំផុតនៃអំពើបាប។ ភាពអស្ចារ្យនៃការរំដោះនេះធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តស្ញប់ស្ញែងយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលដែលយើងបានយល់ថា ព្រះគ្រីស្ទបានលើកបណ្ដាសានេះចេញពីយើងហើយ គឺបណ្ដាសាដែលបានតម្រូវថា យើងសមនឹងស្លាប់ ព្រោះយើងមានបាបនៅចំពោះព្រះ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីយើងបានសង្គ្រោះហើយ ភាពស្ញប់ស្ញែងនោះងាយនឹងរលាយបាត់ទៅវិញ។ ជីវិតដ៏សុខស្រួល ហើយមិនចង់លូតលាស់ ធ្វើឲ្យយើងពិបាកមើលឃើញបាបដែលបានគ្រប់គ្រងយើងណាស់។ យើងពិតជាងាយនឹងជឿថា បើយើងខំប្រឹងតែបន្តិចទៀតក្នុងទំនាក់ទំនងប្ដីប្រពន្ធ ការងារ ក្នុងទំនាក់ទំនង និងភាពជោគជ័យរបស់យើង នោះយើងនឹងក្លាយជាមនុស្សល្អ ដែលសមនឹងទទួលព្រះពរ។ យើងចង់ក្លាយជាមនុស្សជោគជ័យ ជាជាងមនុស្សដែលមានជំនឿ។ យើងត្រូវបានអូសទាញជាប្រចាំ ឲ្យងាកបែរទៅរកការប្រឹងប្រែងជួយខ្លួនឯងដែលជាសាសនាក្លែងក្លាយ។ នេះជាការល្បួងដែលពួកជំនុំនៅទីក្រុងកាឡាទីបានជួយប្រទះ។ ហេតុនេះហើយ សាវ័ក ប៉ុល ក៏បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកគេ ដើម្បីបង្រៀនពួកគេថា នោះមិនមែនជាការបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទនោះទេ។ តាមពិត វាផ្ទុយនឹងជំនឿរបស់យើង! បើដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទគ្រាន់តែជាការប្រកាសថា ព្រះគ្រីស្ទបានយាងមក ដើម្បីបន្ថែមពីលើជីវិតយើង នៅត្រង់ចំណុចដែលយើងខ្វះខាត នោះយើងនឹងលែងខ្វល់ពីបណ្ដាសានៃក្រឹត្យវិន័យ ហើយក៏គ្មានដំណោះស្រាយសម្រាប់បណ្ដាសានោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ បណ្ដាសាពិតជាមានមែន ហើយយើងត្រូវមានដំណោះស្រាយ។ តើធ្វើដូចម្ដេចឲ្យយើងមានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះព្រះអង្គដែលបានសុគតជំនួសយើង បើយើងមិនបានដឹងថា ព្រះអង្គបានទទួលបណ្ដាសាដែលយើងសមនឹងទទួលទេនោះ?
យើងចាំបាច់ត្រូវមើលទៅក្រឹត្យវិន័យរបស់លោក ម៉ូសេ ដើម្បីឲ្យដឹងអំពីផលវិបាក នៃបណ្ដាសានោះ (និក្ខមនំ ២០:១-១៧)។ ក្រឹត្យវិន័យបង្ហាញថា យើងមិនបានស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីចិត្ត។ យើងមិនបានស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ។ យើងមិនបានស្រឡាញ់អ្នកដទៃដូចខ្លួនឯង។ យើងមិននិយាយការពិតគ្រប់ពេលឡើយ។ យើងមានកំហុស ដោយសារចង់បានរបស់ទ្រព្យអ្នកដទៃ។ល។ ពេលណាព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអង្គបណ្ដាលចិត្តយើងឲ្យមើលឃើញកំហុសរបស់យើង យើងអាចច្រៀងទំនុកតម្កើងថា «ការប្រព្រឹត្តដែលដៃទូលបង្គំធ្វើមិនអាចបំពេញក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះអង្គបានទេ»1។ យើងមើលឃើញទម្ងន់នៃបណ្ដាសា ដែលធ្លាប់សង្កត់មកលើយើង និងគួរតែសង្កត់ពីលើយើង ដើម្បីឲ្យយើងបានឃើញព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងសិរីល្អរបស់ទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដែលយាងមកលើកបន្ទុកនោះចេញ។
នេះជាចំណុចស្នូលនៃជំនឿរបស់យើង។ ពេលណាយើងមើលទៅឈើឆ្កាង ហើយដឹងអំពីរបៀបដែលព្រះអង្គសុគតនៅលើឈើឆ្កាងនោះ យើងនឹងបានដឹងថា ព្រះអង្គបានធ្វើអ្វីដែលចាំបាច់ និងដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត។ យើងទេដែលត្រូវជាប់ឆ្កាង តែព្រះអង្គទទួលជំនួស។ នេះជាព្រះគុណព្រះអង្គ។
បើយើងអាចផ្សះផ្សាខ្លួនឯងឲ្យជានឹងព្រះ ដោយពឹងអាងសមត្ថភាពខ្លួនឯង នោះយើងមិនឃើញភាពអស្ចារ្យក្នុងការប្រោសលោះ ហើយមិនឃើញសម្រស់ នៅក្នុងការដែលព្រះអង្គទទួលចិញ្ចឹមយើងឡើយ។ ពេលណាយើងចង់មើលទៅខ្លួនឯង និងការប្រព្រឹត្តរបស់យើង យើងត្រូវចាំថា ព្រះគ្រីស្ទបានដកបណ្ដាសារយើងចេញហើយ។ ហើយយើងអាចលើកតម្កើងសិរីល្អព្រះអង្គ។ ទោះអ្នកបានទទួលសេចក្តីសង្គ្រោះដោយសារព្រះគុណព្រះអង្គរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំក៏ដោយ ចូរបន្លឺសម្លេងច្រៀងសរសើរព្រះអង្គថា៖
ទូលបង្គំគ្មានអ្វីនៅក្នុងដៃ សម្រាប់យកមកថ្វាយព្រះអង្គ
ទូលបង្គំគ្រាន់តែចូលមកតោងឈើឆ្កាងព្រះអង្គឲ្យជាប់។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ កាឡាទី ២:១៥-៣:៩
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ និក្ខមនំ ៣៤-៣៥ និងយ៉ាកុប ៣
1លោក Augustus Toplady, “Rock of Ages” (ឆ្នាំ១៧៧៦)។
