«ដូច្នេះ ដែលនៅមានសេចក្តីសន្យាទុកមកឲ្យបានចូលក្នុងសេចក្តីសម្រាករបស់ទ្រង់ នោះត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាខ្លាចចុះ ក្រែងអ្នករាល់គ្នាណាមួយមើលទៅដូចជាឈោងទៅមិនដល់។ ដ្បិតដំណឹងល្អបានផ្សាយមកយើងរាល់គ្នាដូចជាដល់គេដែរ ប៉ុន្តែព្រះបន្ទូលដែលគេឮ នោះគ្មានប្រយោជន៍ដល់គេសោះ ដោយព្រោះមិនបានលាយនឹងសេចក្តីជំនឿ ក្នុងចិត្តនៃពួកអ្នកដែលឮនោះ» (ហេព្រើរ ៤:១-២)។
មានពេលជាញឹកញាប់ពេកហើយដែលគ្រីស្ទានពូកែរកពេលលំហែកាយ តែពិបាករកពេលសម្រាក។ តើមូលហេតុអ្វី? មូលហេតុទីមួយ ប្រហែលមកពីវប្បធម៌សម័យបច្ចុប្បន្នបានឲ្យតម្លៃខ្ពស់បំផុតមកលើការដេញតាមដោយឥតស្រាកស្រាន្តនូវភាពជោគជ័យ និងភាពចម្រុងចម្រើន ក្នុងកម្រិតកាន់តែខ្ពស់ឡើងៗ។ សូម្បីតែការសម្រាករបស់យើង ក៏មានពេញដោយ «ការដេញតាម» និងការចង់បានការចម្រើនឡើង និងភាពជោគជ័យដែរ។ ហើយមូលហេតុដែលវប្បធម៌នីមួយៗមានបញ្ហាដូចនេះ គឺដោយសារមនុស្សបានដាច់ចេញពីព្រះ ដែលបានបង្កើតយើងមកសម្រាប់ឲ្យធ្វើការផង និងសម្រាកផង។
នៅពេលដែលអំពើបាបបានចូលក្នុងលោកីយ៍ មនុស្សជាតិបានបាត់បង់ការសម្រាកពិតប្រាកដ។ យើងមិនអាចបដិសេធន៍ថា មនុស្សជាតិមិនមានការសម្រាក និងភាពស្ងប់ស្ងាត់ពិតប្រាកដឡើយ។ ការលំហែមិនមែនជាការសម្រាកទេ បើសិនជាអ្នកខិតខំធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីឲ្យមានពេលសម្រាកតែមួយភ្លែត ឬអ្នកបានបំពេញពេលលំហែរបស់អ្នក ទៅដោយកិច្ចការជាច្រើនដែលត្រូវធ្វើនោះ។ ជាការពិតណាស់ មានអ្វីៗជាច្រើនទៀត ដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមាន។ ព្រះអង្គប្រទានការសម្រាកដល់យើង ដើម្បីធ្វើឲ្យវិញ្ញាណយើងស្ងប់រំងាប់។ ការសម្រាកខាងឯវិញ្ញាណកើតចេញពីជីវិតដែលចុះចូលព្រះអង្គដោយជំនឿ។ ពេលណាទោសនៃសេចក្តីស្លាប់ដែលកើតចេញពីបាប ធ្លាក់មកលើមនុស្សជាតិ យើងមិនអាចអរសប្បាយនឹងការសម្រាកពិតប្រាកដដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមាននោះទេ។ យើងចាំបាច់ត្រូវកើតជាថ្មី ព្រោះ «អ្នកណានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថា បានកើតជាថ្មីហើយ» (២កូរិនថូស ៥:១៧)។
កាលព្រះអង្គបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ព្រះអង្គបង្កើតគោលការណ៍សម្រាប់ការសម្រាកខាងឯវិញ្ញាណ ហើយក្នុងការប្រោសលោះព្រះអង្គបានបង្កើតលទ្ធភាពឲ្យយើងអាចមានការសម្រាកខាងឯវិញ្ញាណដ៏ឥតខ្ចោះ។ តែទោះជាយ៉ាងនេះក្តី មនុស្សគ្រប់ប្រភេទ សូម្បីតែអ្នកដែលប្រកាសថា ខ្លួនជាគ្រីស្ទបរិស័ទនៅតែចង់រស់នៅដោយមិនខ្វល់អំពីព្រះអង្គ។ ពួកគេបានបដិសេធការអញ្ជើញរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យពួកគេសម្រាក ហើយគ្រាន់តែចង់ឮព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ តែមិនចង់ប្រព្រឹត្តតាម (យ៉ាកុប ១:២២) ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេសង្ឃឹមថា នឹងបានចូលទៅក្នុងការសម្រាក ពេលពួកគេស្លាប់។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបមិនបានបង្រៀនយើង ឲ្យរស់នៅដោយមានសេចក្តីសង្ឃឹមតាមរបៀបនេះទេ។ គឺដូចដែលពួកអ៊ីស្រាអែលក្នុងវាលរហោស្ថាន មិនបានឲ្យតម្លៃមកលើព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះដោយសារពួកគេមិនជឿ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ យើងក៏មិនអាចរំពឹងថា នឹងបានស្គាល់អំណោយនៃការសម្រាកខាងឯវិញ្ញាណដែលព្រះអង្គប្រទានក្នុងជីវិតនេះ និងក្នុងជីវិតអស់កល្បបានឡើយ បើសិនជាយើងនៅតែបន្តខិតខំប្រើសមត្ថភាពខ្លួនឯងដោយគ្មានជំនឿ។
អរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលអ្វីៗមានដំណោះស្រាយក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គបានបើកបង្ហាញឲ្យយើងឃើញភាពគ្មានប្រយោជន៍ និងភាពគ្មានសង្ឃឹមនៃការខំធ្វើល្អតែសម្បកក្រៅ តាមសាសនារបស់លោកីយ៍ ហើយព្រះអង្គបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការអញ្ជើញដ៏សប្បុរសថា «អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សម្រាក។ ចូរទទួលនឹមខ្ញុំ ហើយរៀននឹងខ្ញុំចុះ ដ្បិតខ្ញុំស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាព នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្តីសម្រាកដល់ព្រលឹង» (ម៉ាថាយ ១១:២៨-២៩)។
នេះជាការសម្រាកដែលយើងអរសប្បាយ ទោះយើងកំពុងធ្វើការងារ និងជាការសម្រាកដែលជួយឲ្យយើងមានការសម្រាកពីការងារពិតប្រាកដ និងការសម្រាកដែលថ្ងៃណាមួយ យើងអរសប្បាយយ៉ាងពេញលេញ នៅទីបំផុត និងអស់កល្បជានិច្ចក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ។
តើវិញ្ញាណអ្នកបានសម្រាកទេនៅថ្ងៃនេះ? ឬមួយអ្នកកំពុងថប់បារម្ភ អំពីការអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅថ្ងៃស្អែក ឬខ្សោះល្វើយ ដោយសារការអ្វីដែលអ្នកត្រូវសម្រេចឲ្យបាននៅថ្ងៃនេះ? ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវជំនួសអ្នកនៅកាល់វ៉ារីបានសម្រេចនូវកិច្ចការនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ ជាកិច្ចការដែលផ្តល់ឲ្យនូវភាពស្កប់ស្កល់ដល់ក្តីប្រាថ្នាធំបំផុតរបស់អ្នក និងបំពេញតម្រូវការធំបំផុតរបស់អ្នក។ ព្រះអង្គអញ្ជើញអ្នកឲ្យចូលមករកព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យអ្នកដឹងថា ព្រះអង្គបានឃុំគ្រងពេលអនាគតរបស់អ្នក និងកិច្ចការដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកធ្វើនៅថ្ងៃនេះ នឹងបានសម្រេចដោយមិនខ្វះ ឬលើសអ្វីឡើយ។ ដូចនេះ ចូរជឿព្រះអង្គ ហើយឲ្យវិញ្ញាណអ្នកមានការសម្រាកពិតប្រាកដ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ ហេព្រើរ ៤:១-១០
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ និក្ខមនំ ៣៦-៣៨ និងយ៉ាកុប ៣
