គំរូនៃការប្ដេជ្ញាចិត្ត (សៀវភៅសេចក្ដីពិតសម្រាប់ជីវិត)
«ហើយ យ៉ូស្វេ ជាកូននុន និងកាលែប ជាកូនយេភូនេ…គេក៏ហែកសំលៀកបំពាក់ខ្លួនព្រមទាំងនិយាយទៅពួកជំនុំនៃកូនចៅអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ថា ស្រុកដែលយើងបានដើរកាត់សង្កេតមើលនោះ ជាស្រុកល្អក្រៃលែង។ បើសិនជាព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងយើងរាល់គ្នា នោះទ្រង់នឹងនាំយើងឲ្យបានចូលទៅក្នុងស្រុកនោះជាមិនខាន ហើយនឹងប្រទានមកយើងផង គឺជាស្រុកដែលមានទឹកដោះ និងទឹកឃ្មុំដ៏ហូរហៀរ» (ជនគណនា ១៤:៦-៨)។ នៅថ្ងៃទី៣ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៥៣ យន្តហោះដឹកអ្នកដំណើរពីប្រទេសសឹង្ហបុរីទៅទីក្រុងឡុងដ៍បានធ្លាក់នៅចម្ងាយ៣០គីឡូម៉ែត្រ នៅភាគពាយព្យនៃទីក្រុងកុលកាតាប្រទេសឥណ្ឌាដោយមិនមាននរណាម្នាក់រួចជីវិតឡើយ។ លោក ហ្វ្រេត មីតឈែល (Fred Mitchell) ដែលបានក្លាយជានាយកនៃអង្គការបេសកកម្មដំណឹងល្អក្នុងប្រទេសចិន កាលពី១០ឆ្នាំមុនគ្រោះថ្នាក់នេះកើតឡើងកំពុងធ្វើដំណើរតាមជើងហោះហើរនោះ។ ក្នុងជីវប្រវត្តិរបស់គាត់ គេបានពិពណ៌នាថា លោក ហ្វ្រេត ជាបុរសសាមញ្ញម្នាក់ មកពីភូមិមួយ និងមានឪពុកម្តាយស្ថិតក្នុងវណ្ណៈអធន។ គាត់បានចំណាយពេលមួយភាគធំនៃជីវិតគាត់ ក្នុងការងារជាអ្នកជំនាញផ្នែកគីមីវិទ្យានៅតាមបណ្ដាខេត្ត ហើយគាត់ក៏ជាអ្នកដើរជាមួយព្រះអម្ចាស់ផងដែរ1។ មុនពេលលោក កាលែប ជាកូនលោកយេភូនេក្លាយជាអ្នកស៊ើបការ ដែលលោក ម៉ូសេ បានចាត់ឲ្យទៅសង្កេតមើលទឹកដីដែលព្រះអម្ចាស់សន្យាប្រទានមករាស្ត្រព្រះអង្គមិនមានអ្វីបង្ហាញថា គាត់ជាមនុស្សដែលពិសេសខុសគេនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានកែប្រែ និងអភិវឌ្ឍន៍ចារិកលក្ខណៈរបស់គាត់ក្នុងការរស់នៅដ៏សាមញ្ញរបស់គាត់ ដូចមានចែងក្នុងបទគម្ពីរជនគណនាជំពូក១៤។ រឿងវិបត្តិច្រើនតែបង្ហាញចារិកលក្ខណៈរបស់មនុស្ស។ កាលពួកស៊ើបការណ៍របស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលបានវិលត្រឡប់មករាយការណ៍អំពីអ្វីដែលពួកគេបានឃើញក្នុងទឹកដីកាណាន ពួកគេក៏បានប្រកាសថា ទីក្រុងរបស់គេមានកំផែងការពារ ហើយថា «យើងពុំអាចនឹងឡើងទៅទាស់នឹងគេបានទេ ដ្បិតគេខ្លាំងពូកែជាងយើងណាស់…នៅស្រុកនោះយើងបានឃើញពួកមនុស្សធំសម្បើម គឺជាកូនចៅ…
Read article