«ឈាមនោះនឹងបានជាទីសម្គាល់សម្រាប់ឯងរាល់គ្នានៅផ្ទះណាដែលឯងរាល់គ្នាអាស្រ័យនៅ ផ្ទះណាអញឃើញឈាម នោះអញនឹងរំលងផុតពីឯងរាល់គ្នាទៅ ហើយនឹងគ្មានសេចក្តីវេទនាណាបំផ្លាញឯងរាល់គ្នា ក្នុងវេលាដែលអញវាយស្រុកអេស៊ីព្ទនោះឡើយ» (និក្ខមនំ ១២:១៣)។
តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់? ហេតុអ្វីគ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវបរិភោគនំប៉័ង និងផឹកទឹកទំពាំងបាយជូរ?
ខណៈពេលដែលយើងស្វែងរកចម្លើយសម្រាប់សំណួរទាំងនេះ ក្នុងចំណោមយើង មិនមានមនុស្សច្រើនទេ ដែលនឹកចាំអំពីលោក ម៉ូសេ។ បើយើងពិនិត្យមើលរឿងគាត់ឲ្យបានជិតពេក អ្វីដែលយើងទទួលបាននោះគឺទស្សនៈដ៏ខ្លីអំពីគុម្ពបន្លាឆេះ និងគ្រោះកាចទាំង១០។ ប៉ុន្តែ បើយើងថយមកក្រោយបន្តិច យើងនឹងឃើញ ហើយអាចចែកចាយអំពីសិរីល្អនៃរូបភាពធំរបស់ព្រះ។
ក្នុងការរៀបចំនាំប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលជារាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គចេញពីទឹកដីអេស៊ីព្ទ ដោយឆ្លងកាត់ទឹកដីដែលមានការជំនុំជម្រះ ព្រះអង្គបានទម្លាក់គ្រោះកាចទាំង១០មកលើជនជាតិអេស៊ីព្ទ ហើយទីបំផុតកូនច្បងទាំងអស់របស់សាសន៍អេស៊ីព្ទក៏បានស្លាប់។ កូនច្បងនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលក៏ត្រូវស្លាប់ដែរ បើសិនជាពួកគេមិនបានរួចពីបាប គឺបាបដែលនាំទៅរកសេចក្តីស្លាប់ (រ៉ូម ៦:២៣)។ តែព្រះទ្រង់បានប្រទានផ្លូវឲ្យពួកគេគេចចេញដោយធ្វើបុណ្យរំលង។ ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់ពួកគេឲ្យប្រើស្លឹកហ៊ីសុបមកជ្រលក់ឈាមកូនចៀមដែលត្រូវធ្វើជាយញ្ញបូជា ហើយលាបពីលើក្របទ្វារផ្ទះរបស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលព្រះអង្គទតឃើញឈាមនោះ នៅលើក្របទ្វារផ្ទះមួយណា ព្រះអង្គក៏បានរំលងផ្ទះនោះ។
ក្នុងគ្រាសញ្ញាចាស់ ការរំលងនេះគឺជាសកម្មភាពដ៏អស្ចារ្យនៃការសង្គ្រោះរបស់ព្រះ។ នៅក្នុង និងតាមរយៈបុណ្យរំលង ព្រះអង្គបានបង្រៀនរាស្ត្រព្រះអង្គ អំពីគោលការណ៍ដ៏សំខាន់មួយគឺ៖ ព្រះអង្គសង្គ្រោះដោយការស្លាប់ជំនួស។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះរាស្ត្រព្រះអង្គដោយបូជាជីវិតសត្វឲ្យស្លាប់ជំនួសពួកគេ។ គឺដូចដែលលោក ម៉ូសេ បានកត់ត្រាថា នៅយប់នោះ គ្មានផ្ទះណាមួយរបស់ជនជាតិអេស៊ីព្ទដែលគ្មានមនុស្សស្លាប់នោះទេ (និក្ខមនំ ១២:៣០)។ កូនប្រុសច្បងក្នុងគ្រួសារត្រូវស្លាប់ ឬត្រូវឲ្យកូនចៀមស្លាប់ជំនួស។ រាស្ត្ររបស់ព្រះសមនឹងស្លាប់ដោយសារបាបរបស់ពួកគេ តែដោយសារពួកគេបានជឿលើការធ្វើយញ្ញបូជារបស់កូនចៀម ដូចដែលព្រះទ្រង់បានបង្គាប់ និងបានប្រទានមកពួកគេក៏ត្រូវបានរំដោះឲ្យរួច។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃគ្រាសញ្ញាថ្មីទាំងមូល រាស្ត្ររបស់ព្រះបានក្រឡេកមកមើលហេតុការណ៍នោះ ហើយនឹកចាំអំពីសេចក្តីពិតដ៏អស្ចារ្យនេះដែលថា ព្រះទ្រង់បានសង្គ្រោះដោយការស្លាប់ជំនួស។
ក្នុងឆ្នាំទាំងនោះ និងការប្រារព្ធពិធីបុណ្យនោះ បានបញ្ជាក់អំពីសារៈសំខាន់នៃពេលមួយ ដែលលោក យ៉ូហាន-បាទីស្ទ បានឃើញព្រះយេស៊ូវ ហើយក៏បានប្រកាសថា «នុ៎ះន៍ កូនចៀមនៃព្រះ ដែលដោះបាបមនុស្សលោក» (យ៉ូហាន ១:២៩)។ ដូចនេះ ព្រះវរបិតាបានចាត់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យមកសង្គ្រោះរាស្ត្រព្រះអង្គឲ្យរួចពីបាបដូចកូនចៀមនៃបុណ្យរំលង។
ការចាកចេញរបស់រាស្ត្រអ៊ីស្រាអែលពីភាពជាទាសករនៅនគរអេស៊ីព្ទ គឺជាការបង្ហាញទុកជាមុន អំពីការចាកចេញធំបំផុតរបស់មនុស្សជាតិ គឺនៅពេលដែលបុរស ឬស្ត្រីដែលសមនឹងទទួលការជំនុំជម្រះ បានទទួលជឿលើព្រះលោហិត ដែលបានបង្ហូរនៅលើឈើឆ្កាង ជំនួសពួកគេ ធ្វើឲ្យពួកគេរកឃើញសេរីភាពរួចពីបាប។ ខ្នោះនីមួយៗបានបាក់ គឺដូចដែលច្រវាក់របស់ពួកអ៊ីស្រាអែលបានដាច់ នៅពេលដែលពួកគេបានរួចផុតពីភាពជាទាសករ។
លើកក្រោយ នៅពេលណាអ្នកគិតអំពីពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ចូរពិចារណាអំពីរឿងលោក ម៉ូសេ ដែលមានគុម្ពបន្លាឆេះ និងគ្រោះកាចទាំង១០។ បន្ទាប់មក ចូលតភ្ជាប់ចំណុចតូចនីមួយៗ ហើយនឹកចាំថា មូលហេតុដែលយើងទទួលពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ គឺដោយសារព្រះយេស៊ូវបានបូជាព្រះជន្មជំនួសយើងហើយ។ ព្រះអង្គជាកូនចៀមនៃព្រះ។ ព្រះអង្គបានសុគតជំនួសយើង។ អ្នកមិនខ្លាចការជំនុំជម្រះទៀតឡើយ ព្រោះព្រះអង្គបានបង់ថ្លៃលោះ និងដោះស្រាយឲ្យរួចរាល់នៅលើឈើឆ្កាងរួចហើយ។ អ្នកកំពុងតែធ្វើដំណើរតាមផ្លូវទៅរកទឹកដីសន្យាហើយ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ជឹងគិត៖ យ៉ូហាន ១៩:១៦ខ-៣៧
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ៖ សុភាសិត ១០-១២ និងទីតុស ១
